Terugdenken aan je christelijke jeugd

[dikkemick]

Mijn vrouw (en dat zegt ze ook gewoon) interesseert het geen LOR of de aarde 4,5 miljard jaar of 6000 jaar oud is.
En dan ben ik snel uitgepraat.

Ga met je gezin nog een keer naar Naturalis. Misschien vervalt dan optie 2. Misschien hebben ze nog een leuke speurtocht op dit vlak voor de kinderen om de beleving nog een beetje te vergroten. Het is toch een kwestie van educatie en in aanraking brengen met echte wetenschap. Discussiëren helpt vaak geen biet, daarvoor is het ego van sommigen net iets te groot om toe te geven dat hun persoonlijke keuze te ruim gesteld is. Ik denk dus praktisch verder kun je praten of je er bij neervalt maar ik vermoed dat het welles nietes wordt. Off-topic.

Grappig, want daar zijn we geweest (op haar voorstel nog wel!) en ook zij vind al die tentoonstellingen prachtig (voor de kinderen). En dat is een beetje het punt. Het interesseert haar werkelijk niet. Zij leeft in haar geestelijke wereld (waar ik maar moeilijk vat op krijg) en ze voelt zich daar prima bij. Niet bij een straffende, oordelende vader God, maar meer een soort van spirituele wereld na deze wereld. Hoewel Jezus wel een grote inspiratiebron blijft. Kan ik Earl Doherty natuurlijk wel aanbeleven, maar die blamage zal ik mezelf besparen.
De boeken waar ze denk ik wel iets aan heeft gehad zijn de boeken Neale Donald Walsh (als ik me niet vergis in de naam).
Ik denk dat dit haar een beetje heeft doen besluiten dat God niet zo als in de bijbel beschreven moet worden gezien. In ieder geval: De geest haal je niet zomaar uit de fles.

[Maria]

Ik herken het ook wel, zoals jij beschrijft dat je vrouw denkt.

Het is een soort tussenoplossing.
Niet meer de persoonlijke christelijke God, maar nog wel een spiritueel leven aan de andere kant van de realiteit van deze wereld.

Als jij hetzelfde reageert naar je vrouw, ook al is dat maar een zeer enkele keer, als dat je hier op het forum doet, dan denk ik dat ze het alleen maar wijsheid vindt om er zo min mogelijk met jou over te praten.
Het leidt nl. helemaal tot niets.
Dan alleen maar het gevoel van niet begrepen te worden.

Laat het aub. zoals het is, de tijd zal het leren of dit een tussenfase is of niet.
Eén ding is zeker: jij kunt daar niets aan veranderen.
En waarom zou je ook?

[pallieter]

Eén ding is zeker: jij kunt daar niets aan veranderen.
En waarom zou je ook?

Heel juist. En anders zie ik een broodje kroket uit de muur en een sofa in je nabije toekomst.

Stoom afblazen kunnen wel af en toe hier, nietwaar?

[dikkemick]

Eén ding is zeker: jij kunt daar niets aan veranderen.
En waarom zou je ook?

Heel juist. En anders zie ik een broodje kroket uit de muur en een sofa in je nabije toekomst.

Stoom afblazen kunnen wel af en toe hier, nietwaar?

@ Mariakat en pallieter
Beiden: correct! Maar soms komt het terloops toevallig per ongeluk ter sprake en dan kan ik me niet inhouden. Maar zo fel als zo'n discussie begint zo abrupt eindigt deze ook weer. En inderdaad, ik heb geen behoefte haar te bekeren. Zij mij overigens ook niet. We laten elkaar wat dat betreft in onze waarde.

[writer]

We laten elkaar wat dat betreft in onze waarde.

Zodra er kinderen zijn beginnen vaak pas de problemen.
Een ongelovige zwager van me had de dominee vooraf ingelicht dat hij bij de doop van zijn dochter geen ja zou zeggen op de vraag of hij haar christelijk ging opvoeden.
Later moet er een een school gekozen worden, christelijk of neutraal.
Twee geloven op éen kussen, daar slaapt de duivel tussen zei men vroeger.
Om die reden was het ideale huwelijk als de ander van dezelfde kerk was.
Ik hoorde vroeger thuis wel eens gezinnen noemen die oudere kinderen hadden, een hint voor mijn oudste broer en zus.....
Omdat wij "thuislezer" waren waren er geen contacten met soortgenoten.
Tegenwoordig hebben jonge thuislezers contact met elkaar via internet.
De tijden veranderen daar ook.
http://www.thuislezend.nl" onclick="window.open(this.href);return false;

[dikkemick]

We laten elkaar wat dat betreft in onze waarde.

Zodra er kinderen zijn beginnen vaak pas de problemen.
Een ongelovige zwager van me had de dominee vooraf ingelicht dat hij bij de doop van zijn dochter geen ja zou zeggen op de vraag of hij haar christelijk ging opvoeden.
Later moet er een een school gekozen worden, christelijk of neutraal.
Twee geloven op éen kussen, daar slaapt de duivel tussen zei men vroeger.
Om die reden was het ideale huwelijk als de ander van dezelfde kerk was.
Ik hoorde vroeger thuis wel eens gezinnen noemen die oudere kinderen hadden, een hint voor mijn oudste broer en zus.....
Omdat wij "thuislezer" waren waren er geen contacten met soortgenoten.
Tegenwoordig hebben jonge thuislezers contact met elkaar via internet.
De tijden veranderen daar ook.
http://www.thuislezend.nl" onclick="window.open(this.href);return false;

Lang voordat we trouwden en aan kinderen zijn begonnen heb ik duidelijk gemaakt dat ik me niet met de christelijke opvoeding zou kunnen bemoeien. Mijn vrouw was vrij de kinderen te dopen en zondags mee te nemen naar de kerk. "Gelukkig" stak die kerk daar zelf een stokje voor, door haar tijdens onze verkering zo onder druk te zetten.
Uiteindelijk zijn we beiden ons eigen weg gegaan en de kinderen zijn naar openbare scholen gegaan. ALS ze vragen hadden m.b.t. religie/God stuurde ik ze naar mama en hadden ze vragen over dinosaurussen was papa de klos.
Tot nu toe gelooft geen van de kinderen in God, maar dat is dus niet omdat ik dit eruit heb geslagen (of me er zelfs actief mee heb bemoeid). De kinderen zijn naar kerk-clubjes geweest, maar dit had niet voldoende inpact om ze over te kunnen halen in deze gelukzalige wereld.

[PietV.]

ALS ze vragen hadden m.b.t. religie/God stuurde ik ze naar mama en hadden ze vragen over dinosaurussen was papa de klos.
Tot nu toe gelooft geen van de kinderen in God, maar dat is dus niet omdat ik dit eruit heb geslagen (of me er zelfs actief mee heb bemoeid). De kinderen zijn naar kerk-clubjes geweest, maar dit had niet voldoende inpact om ze over te kunnen halen in deze gelukzalige wereld.

Ik heb het ooit ergens gelezen. Als er sprake is van een gemengd huwelijk dan gaat de toon naar niet geloven. Ook bij kinderen, waarschijnlijk kiezen ze voor de weg van de minste weerstand. Een predikante met de naam Arenda Haasnoot vertelde dat haar kinderen naar de kerk moeten desnoods met harde middelen. Vooral tot hun 18de jaar, te snel loslaten zou betekenen dat ze mogelijkerwijs het spoor niet gaan volgen. Dus een vakidioot zullen we maar zeggen die al door heeft dat kinderen gestuurd moeten worden. Ontbreekt dit dan gaan ze gewoon lekker gamen en vinden hun eigen weg vanzelf.

[writer]

Op de middelbare school wilde ik 's zondags stiekum wel eens wat doornemen voor de maandag.
Dan dacht ik vooraf als ik een goed cijfer voor het proefwerk haal dan kon het geen kwaad en als ik een slecht cijfer
zou halen dan was dat de goddelijke straf voor het op zondag studeren.
Als ik dan besloot om voor alle zekerheid toch maar de studieboeken dicht te laten en ik zou een voldoende halen dan wist ik dat mijn besluit een goed besluit was geweest.
Bij een onvoldoende zou ik (of God) een probleem hebben.
Zo hield ik het wel eens bij in mn hoofd, excel was er toen nog niet, maar kan me niet herinneren dat er een vaste lijn in zat.
Wat een zinloze afwegingen allemaal in die tijd, op meer gebieden vaak dagelijks te moeten denken dat wat volgens de kerk niet mocht fout was.

[Peter van Velzen]

Op de middelbare school wilde ik 's zondags stiekum wel eens wat doornemen voor de maandag.
Dan dacht ik vooraf als ik een goed cijfer voor het proefwerk haal dan kon het geen kwaad en als ik een slecht cijfer
zou halen dan was dat de goddelijke straf voor het op zondag studeren.
Als ik dan besloot om voor alle zekerheid toch maar de studieboeken dicht te laten en ik zou een voldoende halen dan wist ik dat mijn besluit een goed besluit was geweest.
Bij een onvoldoende zou ik (of God) een probleem hebben.
Zo hield ik het wel eens bij in mn hoofd, excel was er toen nog niet, maar kan me niet herinneren dat er een vaste lijn in zat.
Wat een zinloze afwegingen allemaal in die tijd, op meer gebieden vaak dagelijks te moeten denken dat wat volgens de kerk niet mocht fout was.

Tsja, zo heb ik ooit eens gedacht dat als ik zou geloven dat mijn fiets niet gestolen zou worden en er dus geen slot op zette, dat het ook niet zou gebeuren. Dat ging lang goed. . .

wat ik wel lange tijd terecht heb geloofd, iis dat je je voor je eindexamen niet op het laatste moment zou kunnen voorbereiden en dat het doornemen van de materie vlak voor een proefwerk, dus enigzins zelfbedrog zou zijn. HElaas is het geen zelfbedrog dat het doornemen van de materie op enig moment, wél werkt voor het exsamen. Maar omdat het meeste mij tijdens de les kwam aangewaaid, had ik dat op de middelbare school nooit nodig.
NIemand heeft bij voorbereid op het feit dat dit op de universiteit anders was, anders was ik nu misschien docterandus van Velzen geweest. Maar dat is niet dus niet zo.

[Henry II]

Op de zondag gaan we nog steeds wel eens een stukje rijden, door de Betuwe bijvoorbeeld. Op de heenweg komen we dan door Langbroek, vlak voor Kothen. Als de kerk in Langbroek begint, lopen de kerkgangers pontificaal midden op de weg, met hun zwarte pakken aan. En denk maar niet dat ze aan de kant gaan. Hier in de buurt in Spakenburg was het in mijn jeugd ook niet fijn om daar op zondag langs te gaan. Toen liepen nog zeer veel vrouwen in Kraplappen (klederdracht) en als je fietste op zondag, werd je kwaad aangekeken en de jeugd wilde nog wel eens met stenen dreigen. Spakenburg is trouwens het enige dorp dat ik ken waar een Openbare Christelijke Bibliotheek is. Ikzelf ben pas in mijn tienerjaren met het geloof in aanraking gekomen via een (nog steeds) goede vriend. Via Youth For Christ. Ik ben blij dat ik hier niet blijvend mee besmet ben geraakt.

[PietV.]

Op de zondag gaan we nog steeds wel eens een stukje rijden, door de Betuwe bijvoorbeeld. Op de heenweg komen we dan door Langbroek, vlak voor Kothen. Als de kerk in Langbroek begint, lopen de kerkgangers pontificaal midden op de weg, met hun zwarte pakken aan. En denk maar niet dat ze aan de kant gaan. Hier in de buurt in Spakenburg was het in mijn jeugd ook niet fijn om daar op zondag langs te gaan. Toen liepen nog zeer veel vrouwen in Kraplappen (klederdracht) en als je fietste op zondag, werd je kwaad aangekeken en de jeugd wilde nog wel eens met stenen dreigen. Spakenburg is trouwens het enige dorp dat ik ken waar een Openbare Christelijke Bibliotheek is. Ikzelf ben pas in mijn tienerjaren met het geloof in aanraking gekomen via een (nog steeds) goede vriend. Via Youth For Christ. Ik ben blij dat ik hier niet blijvend mee besmet ben geraakt.

Wij gaan incidenteel op zondagmiddag op bezoek bij vrienden in Krimpen aan de IJssel. Op bepaalde tijdstippen bewegen zich grote scharen mensen door het dorp. Je kan aan de kledingstijl, soort hoed een inschatting maken naar welke kerk te gaan. Van hervormd lokaal, ger.gem - oud ger.gem en andere stromingen zijn er op deze wijze uit te vissen. En het zijn er niet weinig, het zijn massale processies die duizenden mensen in beweging zetten. En als je een tijdje moet stoppen voor een zebrapad en de colonne voorbij ziet trekken dan krijg je onderzoekende blikken in je richting geduwd.

[writer]

Als ik op zondag rond kerktijd door Opheusden rijd, wat ik altijd probeer te voorkomen, wordt mijn aandacht altijd getrokken door de meisjes die nog net geen "verkering" hebben.
Allemaal op hun zondags gekleed, compleet met hoedje, de éen nog sjieker dan de ander, 's zomers een benenparade.
Hele optochten over de dijk.
Door de weeks zou pa zijn hand naar je opsteken, op zondag kan er niet meer dan een minzaam knikje vanaf.
Vaak ook nog met een dikke sigaar, begrijp ik goed, ik greep vroeger na het dankgebed altijd gelijk naar mn shag.
Het hoort er allemaal bij.

[MoreTime]

Heel herkenbaar allemaal. En ja, het gebeurt nog steeds. Ik denk wel in mindere mate dan vroeger (denk aan de film van Bert Haanstra waarin je ziet dat een dorp uitgestorven is tijdens de kerkdienst), maar een gedeelte van de christenen leeft nog steeds zo.

Zelf woon ik aan de rand van de bible belt. In mijn woonplaats iets van 25 kerken en het dorp ernaast 22. Zondags hoef je niet erg je best te doen om de kerkgangers aan te wijzen. Ook in het openbaar vervoer zijn regelmatig rokjes en lang-haar-met-pony te zien.

Wat betreft het tot inzicht komen van je eigen geloof, er over na gaan denken en niet alles voor zoete koek te slikken, overkomt het je gedeeltelijk. Zelf heb ik altijd een onderzoekende natuur gehad. Maar als je familie in de weg staat, je het zondagse leven en gevoel toch zo fijn vind, dan ga je niet snel 'twijfelen', want dat is sowieso slecht en daar word je voor gewaarschuwd (wie twijfelt gelijkt een golf der zee...)

Mijn ervaring is dat veel mensen geen behoefte hebben aan verandering, daarbij geen weet hebbende van mogelijke alternatieven, zoals hier ook te lezen bevind je je namelijk keurig afgesloten in je eigen club (kerk, school, werk, familie).

Als je vervolgens het christendom niet als bedreigend ervaart, maar meer als iets dat best fijn voelt (een supermacht die speciaal voor jou zorgt), dan doet de cognitieve dissonantie de rest. Zoals Mariakat aangeeft moet je dan echt eerst van de trap donderen om tot inzicht te komen. Je hoort dan ook vaak dat mensen van het geloof afraken door een bepaalde ingrijpende gebeurtenis. De christen zal dan zeggen: je geeft god de schuld van wat er is gebeurt!
Wat het echter is, is dat wat er gebeurt niet te rijmen valt met de god van de bijbel. Of dat je tot nadenken wordt gedwongen. En denken is wat mensen niet graag doen in het algemeen. De meeste mensen doen er alles aan om niet te hoeven nadenken (over bepaalde zaken). In de kerk hebben ze dat tot een ware kunst verheven en het denken vervangen door geloof.

[PietV.]

Mijn ervaring is dat veel mensen geen behoefte hebben aan verandering, daarbij geen weet hebbende van mogelijke alternatieven, zoals hier ook te lezen bevind je je namelijk keurig afgesloten in je eigen club (kerk, school, werk, familie).

Mijn ervaring is dat mensen eerst uit deze gemeenschap moeten vertrekken om tot andere inzichten te komen. Het zijn gewoontedieren en als de omgeving niet veranderd, waarom zou jij dan veranderen.

Als je vervolgens het christendom niet als bedreigend ervaart, maar meer als iets dat best fijn voelt (een supermacht die speciaal voor jou zorgt), dan doet de cognitieve dissonantie de rest. Zoals Mariakat aangeeft moet je dan echt eerst van de trap donderen om tot inzicht te komen. Je hoort dan ook vaak dat mensen van het geloof afraken door een bepaalde ingrijpende gebeurtenis. De christen zal dan zeggen: je geeft god de schuld van wat er is gebeurt!

Of het om grote aantallen gaat die na een ingrijpende gebeurtenis hun geloof kwijtraken dat betwijfel ik. Een deel zal zelfs fanatieker worden. Een oud-collega verloor eerst zijn kind aan de bekende ziekte, mede hierdoor liep zijn relatie in het slop en ging zijn vrouw bij hem weg. Toen kwam er een burn-out en zat hij thuis maar opvallend genoeg vergeleek hij zichzelf met Job en vertelde dat hij alles terug zou krijgen als hij maar vast zou houden aan zijn geloof. In plaats van de conclusie te omarmen dat het lot hem onwelgevallig is en dat dit meer mensen overkomt en het meest voor de hand liggende antwoord is dat het geen spel is maar pech. Zonder dat een externe freubelaar iemand even gaat uittesten of hij sadisme proof is.

[lost and not found yet!]

MoreTime
Zelf woon ik aan de rand van de bible belt. In mijn woonplaats iets van 25 kerken en het dorp ernaast 22. Zondags hoef je niet erg je best te doen om de kerkgangers aan te wijzen. Ook in het openbaar vervoer zijn regelmatig rokjes en lang-haar-met-pony te zien.

Mijn woonplaats heeft er maar liefst 38, wel van de meest uiteenlopende pluimage. Dat dan weer wel.en En dan heb je nog de omringende gemeentes van de echte bijblebelt, zoals Harskamp, Lunteren en Barneveld.

Zoals Mariakat aangeeft moet je dan echt eerst van de trap donderen om tot inzicht te komen. Je hoort dan ook vaak dat mensen van het geloof afraken door een bepaalde ingrijpende gebeurtenis. De christen zal dan zeggen: je geeft god de schuld van wat er is gebeurt!

Dat klopt ook helemaal! Bij mij gaf de aanleiding tot zelf gaan nadenken mijn scheiding. Nu heb ik god daar nooit de schuld van willen geven, hoewel dat vanaf de christelijke zienswijze natuurlijk wel gekund had. Nee, ik ben zelf gaan nadenken, en dat is vanuit die fase best moeilijk, omdat mijn hele familiekring, waarmee ik trouwens nog steeds een super goed contact heb, mij daar niet mee kon helpen. Niet dat ik het echt als frustrerend heb ervaren. Leuke anekdote uit die tijd. Een half jaar voordat we gingen scheiden gingen we al niet meer naar de kerk, maar op zondag ging ik wel eens naar mijn werk om nog voor de maandag wat losse eindjes te regelen. Maar de kortste weg was dan langs de kerk, mijn kerk. Maar ik lette dondersgoed op dat ik er niet om kwart voor 10 langsreed of om kwart voor 12. Anders nam ik een andere, langere route, haha... Dat heb ik echt ruim een half jaar gedaan, maar toen ik eenmaal gescheiden was hield ik er geen rekening meer mee. Ik rijd er nu nog wel eens langs, maar niet om te provoceren ofzo. Ik laat me niet (meer) door hun beinvloedden dus prima zo!