Definitief naar Thailand

[Fish]

[De muur die er af viel verdwijnt volgend jaar toch uit zicht, omdat we er aan die kant een nieuw slaapkamer tegenaan willen bouwen (nou ja, eigenlijk een complete suite). Kost een hald miljoen bath maar dan heb je ook wat!

12500 € ? Das nie veel.

[Peter van Velzen]

Leuk huis Peter.
Waarom de prikkeldraad?

Is goedkoper dan een hek of een muur. (we hebben het over ongeveer 110 meter omtrek) Je weet maar nooit of de buren koeien gaan houden, die vervolgens jouw tuin instruinen, of dat hun honden jouw perceel als toilet gaan gebruiken. Mijn zus klaagde er ook al over. Ik moet nog eens aan Kesinee vragen hoeveel een hek of muur zou kosten . . .

[Peter van Velzen]

Ik ga eens kijken of ik alle goede raad kan opvolgen en jullie een blik kan bieden op de regen van de afgelopen dagen. Dit is genomen vanuit ons "oude" (2005 gebouwd) rijtjeshuis, zonder dat een deel van de opname uit beeld raakt.
Morgen is droog weer beloofd, en vrijdag zon. Maar de afgelopen twee dagen, was dit ons gebruikelijke uizicht, Heeft ons niet belet lekker te gaan eten bij "keuken aan de klong" (helaas ik kan het nog niet in het Thais opschrijven).

Vier maal kleiner levert in elk geval een beschaafd plaatje op. Bedankt Siger!

[Peter van Velzen]

"Ik moet nu even weg" zo schreef ik in "Communciatie storingen". Nou dat was inderdaad een communicatie storing. Lees hier mijn verslag van "even" . . . .

NB Joyce is het 1,5 jaar oude dochtertje van mijn neefje Sebastiaan (zoon van mijn enige zus).

Nou het is pas half drie, maar het was me het dagje wel!
Het begon - zoals altijd - met vrolijke vogelzang, en een wandeling van huis naar huis en terug. Omdat Kesinee dacht dat het geplande gezondheidsonderzoek nuchterheid zou vereisen, heb ik de koek en sopie bij Ting-lie&Saai gelaten voor wat het was, en ben snel terug gegaan. Tot groot ongenoegen van Dortmund, die me dan ook honds afblafte "Laat je me weer alleen!"

Op de terugweg ging het - tegen de weersverwachting die ik gisteren gelezen had in - toch regenen. Dat was de eerste tegenvaller. Na de douche en het scheren, even op facebook kijken. Behoorlijk geschrokken. Joyce was gevallen en flink ook. Kesinee benadrukte haar afkeer van huizen met een bovenverdieping, en vroeg wie er (niet) op haar gepast had. (het hekje zo blijkt). Dat was de zwaarste tegenvaller.

Rond een uur of negen gingen we naar het Wattana ziekenhuis. Omdat ons werd verteld dat de uitslag van het onderzoek pas na twee en een half uur bekend zou zijn, stelde Thip voor eerst geld te gaan pinnen. Na de eerste transactie met de Visa-kaart (Kesinee had gezegd de Visa-kaart te gebruiken en niet de Rabobankpas) vroeg Thip hoeveel ik gepind had, en belde daarna met Kesinee of dat genoeg was. Ze wilde nog meer, dus wilde ik opnieuw gaan pinnen, maar derde tegenvaller van vandaag, mijn Visa-kaart zat niet (meer) in mijn portomonaie.

Terug naar de machine, waar ie ook niet meer was (tenzij in het inwendige). Vervolgens ging Thip bellen, en gaf daarna de telefoon aan mij, maar ik kon het zachte stemmetje aan de andere kant van de ether niet verstaan. Vervolgens reden we - zo bleek - naar het kantoor van de betreffende bank. Daar werd heel veel afgepraat, en tot slot weer getelefoneerd. Deze keer kon ik het wel verstaan, en hoorde het advies aan om de pas te laten blokkeren. Tsja dat had ik meteen wel kunnen verzinnen.

Dus terug naar huis, om het telefoonnummer van ICS op te zoeken. Thip gaf me weer de telefoon, deze keer om mij te laten kapitellen door een boze Kesinee. "I told you many times". Tsja dat was waar, maar dat helpt blijkbaar niet. Ook zij kwam met hetzelfde logische advies. De ICS-medewerker aan de andere kant, kwam met de eerste meevaller. De Pas was in elk geval niet meer gebruikt na mijn transactie, dus de blokkade was op tijd. Hij las mijn Thaise adres - uitstekend - voor, en beloofde een brief waarin ik een nieuwe (of dezelfde) pincode kon instellen, waarna mij een nieuwe pas zou worden opgestuurd. Vervolgens moet ik zelf de kaart dan weer deblokkeren.

Terug naar het ziekenhuis, om verder te gaan waar we gebleven waren. Natuurlijk viel ik weer bijna flauw tijdens het bloed afnemen. Ik ben even op het aanwezige bed gaan liggen, en toen het weer leek te gaan, wilde ik naar het tegenover de ingang liggende restaurantje lopen om mijn lege maag te vullen. Thip dacht dat die lege maag de oorzaak was, maar ik verzekerde haar dat het mij - bijna - altijd overkwam. In de lobby gekomen, ging ik toch weer even op een rij stoeltjes liggen, want ik merkte dat mij blik troebel begon te worden.

Uiteindelijk opgeknapt, zijn we een hapje gaan eten. Daarna was het nog steeds een uur wachten. We besloten koffie te drinken bij "Koffee Mom" in de lobby. Daar kwam de tweede meevaller. Ze hadden echte esspresso. Thip dacht dat we opgelicht werden toen ze zag hoe weinig er in het kopje zat. Ik legde uit dat er net zo veel caffeine in zat als in een grote kop koffie, maar alleen minder water. Nog een tweede esspresso vertelde ik, is er echt te veel aan. Ik weet dat, nadat ik in Genua de fout had gemaakt een tweede te bestellen. Die viel absoluut niet goed indertijd.

Ten slotte op weg naar de plek waar de uitslag binnen zou komen. Die kwam mooi op tijd. Mijn bloeddruk werd nog opgenomen, mijn gewicht en lengte genoteerd, en toen naar de eerste verdieping voor een bezoek aan de betreffende dokter. Nou ja: doktertje moet ik zeggen. Ze was nog piepjong (maar dat zijn alle Thaise vrouwen van onder de 40), en ongeveer een kop kleiner dan kleindochter Peng. In een schooluniform gestoken, zou je haar ook niet ouder dan 13 hebben geschat, vermoed ik.

Ik moest mijn oogleden omlaag doen, mijn mond open, diep zuchten (ach je kent het wel), en vervolgens gaan liggen, waarna ze me in mijn liezen ging kietelen. "Relax" zei ze, en ik zei "sorry". Nadat ze de papieren verder had ingevuld, was het volgens Thip in orde. Daar was ik tevoren al zeker van, maar het moest nog wel even officieel bevestigd worden. Maar weet dan dat officieel ik geen Lepra, TBC of Syfillis heb. Ook geen Elefantiasis, en dat ik niet verslaafd ben aan drugs of alcohol.

De we de deur uitkwamen bleek onze chauffeur (Tan-Kroewai) al op ons te zitten wachten. Vervolgens nog even naar de administratie. Ik had de facturatie verwacht, maar dat ging - gek genoeg - via het farmacie loket. Voor een gezondheidsverklaring heb je toch echt geen pillen nodig, maar Allee. Daarna de derde meevaller van de dag. De rekening: 260 bath!

Mijn dag kon nu niet meer stuk, maar er kwamen nog meer leuke dingen. Onderweg naar huis, hielden we de ijscoman aan, en Tan-Kroewai kocht een grote doos ijs, die ik nu - tot mijn eigen verbazing - toch geheel opgepeuzeld heb. Terug op facebook tenslotte het allerbeste nieuws: Joyce heeft weer praatjes!

Ondertussen is het alweer bijna kwart over drie. De tijd vliegt.

[Fish]

Ga zo door, en je kunt het over een jaar als boek uitgeven.

[Peter van Velzen]

Woensdag was er zoveel gebeurd, dat ik helemaal niets over dinsdag heb verteld. De vader van een goede kennis van Kesinee was overleden, en wij zijn dinsdag naar het begravenis"feest" gegaan. (Ja echt, in Thailand is een begravenis een meerdaags feest, voorafgaand aan de crematie). Omdat Kesinee de tijd was vergeten, en onze chaufeuse ook vriendin Noei nog moest ophalen, kwamen we pas in het donker aan bij het tempelcomplex waar een en ander plaats vond, en de monikken waren al aan hun riten begonnen. Gaf niks, want wie niet tot de naaste familie behoorde, werd onder een naastliggend dak op palen, aan een tafel geplant en kreeg te eten en te drinken. Op de tafel stonden behalve servetjes ook enveloppen, waar de gasten hun bijdrage in konden doen. Ik had onze enveloppe al in mijn borstzak. Nadat we hadden gegeten, zamelde Noei alle enveloppen van onze tafel in om die te overhandigen aan het familielid dat zich met de gasten bezighield (en dus niet met de riten van de monikken). In ruil kregen we een goudkleurige pen in een celofaantje met - zo zei Kesinee - daarop de naam van de overledene. Daarop ging ons gezelschap een potje zitten kaarten (baccarat leek het wel), en ging ik wat rondwandelen. De kist was prachtig versierd, met gouden bladeren, en er stond ook een mooi portret van de overledene. Moet een knappe grijsaard geweest zijn. Toen de monikken klaar waren, werd er muziek gespeeld, en knallend vuurwerk afgestoken. Kesinee, stopte met kaarten, nadat ze "de bank" 1500 bath afhandig had gemaakt. We hadden veel plezier vanwege de spelende kinderen, en ook de gokkers, leken zich allemaal te vermaken. (hoewel er toch enkele verloren moeten hebben). Inmiddels waren er veel mensen te zien met allemaal hetzelfde zwarte T-shirt met dezelfde tekst op de rug. Kesinee legde uit dat dat ook weer de naam van de overledene was. (ik heb het niet met de pen vergeleken) De T-shirtdragers waren allemaal familieleden. We moesten wachten tot Noei uitgespeeld was, en gingen daarop weer terug naar huis.

Gisteren hadden we een bruiloft. Ik moest me deze keer beter kleden. Er werd een lichte broek opgezocht, en een groen overhemd (op de begrafenis hebben zwart en wit de voorkeur), en ik moest deze keer ook mijn schoenen aandoen in plaats van sandalen. (had dinsdag eigenlijk ook gehoord). Deze keer was de chauffeur een man - die meen ik dinsdag ook bij ons aan tafel zat. De bruiloft was een stuk dichterbij dan de begravenis, en we waren ook veel vroeger op pad gegaan. Dus nog volop licht. We liepen langs het bruidspaar, dat in vol ornaat langs de weg stond, en deze keer moest ik onze enveloppe in een reusachtige doos met gleuf doen. Ik vergat nog bijna het kadootje aan te pakken. (deze keer een kopje met in een fraai versierdd netje) Daarna gingen we door een poort, waar de vader van een der nieuwe echtelieden stond opgesteld. Die moest ik natuurlijk ook groeten. Er werd een tafel voor ons gereed gemaakt, en ik keek eens om mij heen. Er moesten wel minstens 400 gasten zijn, en er kwamen er nog steeds bij. Jongelui in rode jasjes liepen af en aan met allelei lekkernijen. Op tafel stond drank (fanta, cola, water, rum) en ijs. Het bruidspaar kwam naar het podium, waarop er uiteindelijk drie maal geproost werd (de aanspreker zei "Chai" en allen zeiden daarop " Loh". Daarna ging het stel weer terug naar de poort, want er kwamen nog steeds meer gasten, onder andere Kesinee's vriendin Wan-Dee die ik nog herkende van twee eerdere ontmoetingen. Toen Kesinee even naar hong-nam (water kamer) was, kwam ineens mijn schoondochter Ning naast mij zitten. (haar oudere broer hadden we ook al begroet). Ning had ik nog helemaal niet gezien sinds ik in Trang was. Kesinee bedacht dat ik vast naar huis zou worden gebracht, en dat zijzelf later met Ning terug zou komen. Zo gezegd zo gedaan. Er werd nog wel een nieuw gerecht geserveerd, maar ik was al lang "Im" (vol). Omdat er halverwege de straat - ook al - een partytent stond, werd ik aan het begin van de straat afgezet. Thuisgekomen, bleek echter niemand aanwezig en er hing een slot aan de voordeur. Terwijl ik nadacht wat te doen, kwam Nob - Kesinee's ex - langs en vroeg naar Saai. Ik legde uit dat er niemand thuis was. Hij reed weer weg, en ik ging maar even wandelen. Wellicht dat ik naar het nieuwe huis of - onderweg daarheen - het huis van Kiauw kon lopen, 100 meter verderop ging echter Kesinee's telefoon - die in mijn broekzak zat . Het was Saai. In de hoop dat mijn antwoord voor haar begrijpelijk was, wandelde ik weer terug, en inderdaad: korte tijd later waren Saai, Ting-Lee (en Namfon) ter plekke, en kon ik naar binnen (moet denk ik straks wel regelen dat ik van het nieuwe huis zelf een sleutel heb). Even later was Nob er ook weer. Druk gesprek waarvan ik uiteraard niets begreep. Ik ging vast mijn tanden poetsen, toen ik Kesinee's stem hoorde "I am sorry, I think Thip come back". Maar dat was pas een half uurtje later. Thip had die namiddag en avond namelijjk TWEE feestjes. (en ze had twee kadootjes bij zich om dat te bewijzen). Als laatste verscheen Neck, die snel zijn armen om de nek van Ning sloeg. Al met al weer een belevenisvolle dag.

Op de foto de kadootjes.

[Peter van Velzen]

Gisteren werd het voor het eerst eens laat. Kesinee had afgesproken met haar vriendinnen in een Karaoke barrtetje terwijl Thip en Tan-Kroewai een dubbele verjaardag gingen bezoeken. (verjaardagen worden steeds populairder in Thailand). Eerst nog uit eten. Kesinee ging niet mee, want die wiilde haar buik vrijhouden voor de hapjes bij de Karaoke. Een van de jarige vrienden (een jongedame genaamd Tsjoem), was er wel bij. Tsjoem, Saai, Ting-lee, Neck, Peng en Namfon hadden al een halve vis verorberd toen wij aankwamen. Ik proefde van de verscheidene gerechten in afwachting van een nog verukkelijker vis, die speciaal voor mij besteld was. "Pla, Fish" zei Tsjoem, wijzend op het slachtoffer. "Kitwa" (ik dacht) "Moe" (varken) "or Nua" (rund) grapte ik. Toen mijn maag al bijna dicht zat, kwam er nog een bijzonder lekker bereide schaal Scampis. Ik heb de helft opgegeten, waarna Neck, Saai, Namfon en Thip ook nog konden genieten.

Terug naar huis, en Kesinee opgehaald. We kwamen door een voor mij onbekend deel van de stad, waar ik flats meende te ontwaren, bij een klein maar onmiskenbaar verlicht barretje. Twee vriendinnen, die ik al eerder had ontmoet (op de begravenis) waren reeds aanwezig. Spoedig kwamen er nog meer, waaronder - uiteraard - ook Noei. Ik vraag me af of Kesinee haar vriendinnen er op uitgezocht heeft, maar ze zijn - naar mijn smaak - bijna allemaal bijzonder lelijk. Sommigen zou je zelf voor kerels aanzien, als hun kleine voeten niet in een andere richting wezen. Ook zijn de meeste bepaald "beter gevuld". Er was er slechts een bij, die slank was en goed gekleed, maar die had dan weer als enige een lange neus. Maar een lol dat ze maakten!

Er werd afwisselend gezongen. Enkele (andere) gasten leken bepaald talent te hebben, maar zelfs als het soms fout ging bleef het bijzonder gezellig. Als de muziek mij bekend voorkwam en het juiste ritme had, ging ik - ook - de dansvloer op. Dansen gaat me aanzienlijk beter af dan lopen, al moet ik niet meer proberen vliegensvlugge pasjes te maken met mijn rechtervoet. In een beschaafd tempo echter, danst ook die rechter uitstekend mee. Kesinee heeft amper op haar stoel gezeten. Gezongen hebben wij niet.

Uiteraard werd er ook bij gegeten. Ik heb nog nooit iets gezelligs in Thailand meegemaakt, waarbij niet werd gegeten. Ik heb overal van geproefd, maar had uiteraard reeds een uitgebreid diner achter de kiezen, dus dat bleef beperkt. De dames in het gezelschap dronken een frisdrank genaamd spy (al dan niet met een tic, dat hield ik niet in de gaten). Later voegden zich ook wat bierdrinksters bij de groep. Thaise vrouwen prefereren echter Heineken, geen Singha. Aangezien het met ijsklontjes gekoeld moest worden werd het bier steeds meer verdund, maar ik ben na enige tijd toch maar bewust gestopt, want door het voortdurend bijchenken uit gezamelijke flessen, kun je je makkelijk verigssen in de hoeveelheid die je op hebt.

Om 12 uur moest de bar sluiten, en werd er afgerekend. Buiten (het was een open bar, dus dat betekent slechts dat we onder het dak vandaan waren gestapt) werd er nog flink nagepraat, totdat Thip en Tan-Kroewai ons weer kwamen ophalen. Nadat die ons naar huis hadden gebracht, gingen zij nog even terug naar het verjaardagsfeest. Ik daarentegen was snel onder zeil.

De ochtendwandelingen hebben een andere onderbreking gekregen, nu naast Dortmund en Shilo, ook Kiauw's andere twee hondjes: Olean("Oliejan") en Cheyenne (Sjai-en) bij het nieuwe huis bivakkeren. Cheyenne was zondag ziek, maar inmiddels is daar weinig meer van te merken. (huppelde achter me aan, tot aan het huis op de hoek, waar ze ongevraagd naar binnen stapte)
Ook lijkt er een spiksplinternieuwe koelkast te zijn aangeschaft. Kunnen Saai en Ting-lee het hoofd tenminste koel houden

Ook het weekeinde was anders, aangezien er - in het "oude" huis inmiddels een schotelantenne is geinstalleerd, waardoor we Live voetbal hebben kunnen kijken. West-ham - Fullham (3-0), Liverpool - Arsenal (0-2) en Raye Vallecano - Sevilla (0-0) heb ik volledig gevolgd. Bij Southampton - Manchester United ben ik in de rust afgehaakt (het stond verassend 1-1; Man-U goal door van Persie).

De hele santekraam (drie aparte converters, voor Premier-league, Bundesliga en Primera Division) schijnt slechts een eenmalig bedrag van 200 Euro te kosten. En daarvoor kwamen drie kerels enkele uren langs teneinde de boel te monteren, de kabel over het plavond heen te trekken, en uit te leggen hoe het werkt. Elk van de converters levert ook een heel pakket andere zenders, en alle drie beginnen ze met de populairste Thaise zenders: CH3, CH5 en CH7, die we al hadden via de kabel (3 en 7 brengen de meeste populaire TV-series)

Tot nu toe heb ik twee maal (de afgelopen vrijdagen) een Thaise massage genoten. De masseuse was zeer tevreden over het nieuw bed (het oude matras van Roel en Suchada vond ze maar niks), dat Kesinee heeft aangeschaft. Kesinee minder, want ze had een blauw (metalen) ledikant gewild, en het is uiteindelijk groen geworden. Het lijkt dezelfde kwaliteit als de vorige (die we aan familieleden hebben afgestaan; momenteel slaapt Peng er in), en nog iets goedkoper.

Op de foto zie je Peng die haar Facebook vrienden bekijkt. Omdat ze er maar niet in slaagde een werkend e-mail account in te richten, heb ik voor haar Petervanxxxxxxdaengprasert@hotmail.nl ingericht en nu werkt haar Facebook uitstekend (zij het op mijn e-mail!). Ze heeft inmiddels 33 vrienden. (waaronder uiteraard Roel en ik).

Om te voorkomen dat Peter zijn mailbox straks overloopt van de viagra heb ik het mailadres verminkt.
Voor wie het proberen wil, de kruisjes was de achternaam.

Jim

[siger]

Heerlijk om lezen Peter!

[biemer]

Mooi verslag Peter !

[Peter van Velzen]

De bedoeling was vandaag naar Bangkok te gaan, maar wellicht wordt het
morgen. Als er morgen een betere couchette beschikbaar is. Kesinee heeft
hoogtevrees, en wil niet in een bovenbed. Ik zal trachten jullie op de
hoogte te houden , van onze reis en van onze wederwaardigheden bij de
immigratiedienst ed.

Inmiddels is het zeker, We gaan toch vandaag. Ik heb mijn koffertje al
gepakt.

[Peter van Velzen]

Ik, bedankt, ik had even de invloed van viagra onderschat. Daar gaan mailboxen ongetwijfeld opgewonden van raken . . . .

maar het nieuwe van Vandaag...

Gisteravond om half zes vertrok de trein uit Trang. We zouden half negen aankomen, maar ik heb niet op de klok gekeken om dat te controleren. Het eten in de trein was lekker maar – natuurlijk – “schandalig” duur. Ruim 13 Euro voor twee maaltijden en 0,67 liter bier.

Ik werd jammergenoeg wakker met buikpijn, dus het ontbijt heb ik overslagen. Chinda was toevallige op het station om een blauwe toiletpot te versturen voor een (“somsom” aldus Kesinee) familielid. Hij slaagde erin de vraagprijs voor ons Toektoek ritje van 7 Euro 50 naar de helft terug te brengen.

De Toektoekrijder reed als een wild paard links en rechts alles voorbij dat hem te langzaam was, maar zette ons onbeschadigd af in Samree (wijk langs een gelijknamige straat aan de overkant van de Chao Praya) waar Chinda en zijn vrouw Daeng(een volle nicht van Kesinee) wonen. Daar hielp een hernieuwd toiletbezoek me van mijn buikpijn af.

We zochten een burootje op dat helpt met Visa-aanvragen (want daar had Kesinee vertrouwen in), en die vertelden ons dat we eerst een tweede legalisatiestempel bij de ambassade moesten gaan halen, en nog veel meer dat ik niet begreep. Na uitgebreid heen-en-weer gepraat kregen we een offerte om voor 125 Euro de rest te regelen, dat konden we dan afwachten in Trang. Geen idee hoe dat morgenochtend verder gaat, maar we zien het wel

[lost and not found yet!]

Mooie verhalen Peter! Ga zo door! Ik lees ze graag!

[sytze]

Je hebt een erg prettige schrijf-stijl, Erg fijn om je berichten te lezen, ik geniet er van

Groet, Sytze

[HenkH]

En ik lees ook nog steeds met plezier mee...
Op naar de duizend keer bekeken!
Met vriendelijke groet,
Henk.

[Peter van Velzen]

Jammergenoeg heb ik al dat Thaise heen en weer gepraat niet goed verstaan.
Die 125 Euro waren de leges. Voor haar bemiddeling wilde het bureau er 800. Kesinee en haar nicht Daeng hebben inmiddels een concurrent gevonden die het voor 640 doet, maar Daeng’s echtgenoot Chinda vindt dat nog steeds veel te duur. "Farangs pay to much" is zijn commentaar.

Ik ben er volkomen toe bereid zelf van alle kastjes naar alle muren te lopen, maar Kesinee maakt zich veel te veel zorgem om mijn gezondheid. (die valt overigens alleszinds mee, nu de constipatie weer over is voel ik me kiplekker, alleen vanwege de temperatuur erg geneigd tot luiheid).
Het plan is voorlopig dat de "pujing" (=vrouw) op pad gaat en de "farang" (=frank of Westerling) voorlopig thuis blijft. Ik ga niet proberen ze op andere gedachten te brengen. Dat geeft alleen maar nog meer heen en weer gepraat (alles wat ik zeg wordt uitgebreid in het Thai's herhaald en besproken). Zit hier best goed en laat me nog wel even verwennen