Is de vrije wil meer dan een illusie?

[axxyanus]

En ik kijk naar mijn 84-jarige verleden, door mijn geestesoog, en dan zijn de verbanden overduidelijk.

Dat verwondert me niet. De mens ziet namelijk geen verbanden, hij creëert ze.

[heeck]

Siger,
Als je echt lijdt onder die bullshit van determinisme, lees dan die door jouzelf aangehaalde Vermeersch nóg eens, dan hoef je mij nauwelijks terug te bladeren:

e ethische consequenties hiervan zijn inderdaad duidelijk. Bij dieren en bij kleine kinderen bestaat onze inwerking op hun gedrag erin dat we beloningen en straffen geven, die fysisch gezien zo op hun neuronen inwerken dat dit gedragswijziging tot stand brengt. Bij volwassenen is door die opvoeding een (neurologisch bepaald verwachtingspatroon ontstaan dat bij volgen van de regel beloning volgt en bij afwijking straf. Afwijkingen van dit patroon (het kwaad wordt niet gestraft en het goede wordt niet beloond) hebben een storing van ons verwachtingspatroon tot gevolg die we met de naam "onrechtvaardigheid" aanduiden. Zowel voor onszelf als voor anderen hebben we dus de verwachting dat "recht geschiedt" met name in het geval Dutroux, dat de verregaande afwijking van de regel zwaar bestraft wordt. Zowel ethisch als juridisch is dat precies wat we geleerd hebben "rechtvaardigheid" te noemen: het niet doen zouden we terecht onrechtvaardig noemen. Dat al deze processen een fysische en door bepaalde factoren gedetermineerde grondslag hebben, verandert aan deze verwachtingspatronen en deze terminologie van recht of onrecht niets. Integendeel, als men zou kunnen aantonen dat een moord door Dutroux niet door zijn persoonlijkheid gedetermineerd is, maar door een toevallige quantumsprong in zijn hersenen, dan zouden we hem ontoerekeningsvatbaar noemen.

Roeland

[sofia]

En ik kijk naar mijn 84-jarige verleden, door mijn geestesoog, en dan zijn de verbanden overduidelijk.

Dat verwondert me niet. De mens ziet namelijk geen verbanden, hij creëert ze.

O nee? Bedoel je dat het begrijpen van oorzaak en gevolg een menselijke waan is?
Dat we niet in staat zijn om het verband te zien tussen de blaren op ons achterste, en de hete kachel waarop we per ongeluk zijn gaan zitten?

Hoe oud ben je eigenlijk, lieverd?

[axxyanus]

En ik kijk naar mijn 84-jarige verleden, door mijn geestesoog, en dan zijn de verbanden overduidelijk.

Dat verwondert me niet. De mens ziet namelijk geen verbanden, hij creëert ze.

O nee? Bedoel je dat het begrijpen van oorzaak en gevolg een menselijke waan is?

Nee ik bedoel dat de mens vaak genoeg in de waan is een oorzaak en gevolg meent te kunnen waarnemen of een ander verband, terwijl dat er niet is.

Mensen zijn daar ook selectief in. Als een huwelijk nog goed is, zijn beide partners geneigd om in de postieve acties van hun partner een patroon te zien dat bevestigd wat een goede partner hij is, terwijl ze negatieve acties eerder aan het toeval toeschrijven of de omstandigheden, hij was wat ziekjes, had niet goed geslapen , heeft veel aan zijn hoofd enz.

Als het huwelijk slecht is hebben partners de neiging net het omgekeerde te doen, de negatieve acties worden nu als een patroon gezien dat bevestigd waarom er met de partner niet samen te leven valt en de positieve acties worden toegeschreven aan het toeval of de omstandigheden. De kinderen hebben het hem ingefluisterd, hij kwam toevallig langs de bloemenwinkel enz.

Dat we niet in staat zijn om het verband te zien tussen de blaren op ons achterste, en de hete kachel waarop we per ongeluk zijn gaan zitten?

Hoe oud ben je eigenlijk, lieverd?

Lieverd? Waar heb ik dat aan verdiend? En wat heeft mijn leeftijd hiermee te maken?

[Maverick]

Siger,
Als je echt lijdt onder die bullshit van determinisme, lees dan die door jouzelf aangehaalde Vermeersch nóg eens, dan hoef je mij nauwelijks terug te bladeren:

e ethische consequenties hiervan zijn inderdaad duidelijk. Bij dieren en bij kleine kinderen bestaat onze inwerking op hun gedrag erin dat we beloningen en straffen geven, die fysisch gezien zo op hun neuronen inwerken dat dit gedragswijziging tot stand brengt. Bij volwassenen is door die opvoeding een (neurologisch bepaald verwachtingspatroon ontstaan dat bij volgen van de regel beloning volgt en bij afwijking straf. Afwijkingen van dit patroon (het kwaad wordt niet gestraft en het goede wordt niet beloond) hebben een storing van ons verwachtingspatroon tot gevolg die we met de naam "onrechtvaardigheid" aanduiden. Zowel voor onszelf als voor anderen hebben we dus de verwachting dat "recht geschiedt" met name in het geval Dutroux, dat de verregaande afwijking van de regel zwaar bestraft wordt. Zowel ethisch als juridisch is dat precies wat we geleerd hebben "rechtvaardigheid" te noemen: het niet doen zouden we terecht onrechtvaardig noemen. Dat al deze processen een fysische en door bepaalde factoren gedetermineerde grondslag hebben, verandert aan deze verwachtingspatronen en deze terminologie van recht of onrecht niets. Integendeel, als men zou kunnen aantonen dat een moord door Dutroux niet door zijn persoonlijkheid gedetermineerd is, maar door een toevallige quantumsprong in zijn hersenen, dan zouden we hem ontoerekeningsvatbaar noemen.

Roeland

Konsekwent word de stukken van Vermeersch aangevoerd als zijnde goede bronnen, terwijl zijn stukjes mij niet bepaald doen denken dat deze man goed nagedacht heeft. Ik zie eerder een held van de atheistische kerk aan het woord.

Vermeersch blinkt weer uit in simplisme. Dat de manier waarop kleine mensen gaan denken door straf op de gewenste manier veranderd kan je alleen maar hopen ( Vermeersch stelt dat er een 1 op 1 relatie is tussen denken en neuronen, maar vergeet eventjes dat neuronen weliswaar emperisch gezien bestaan, maar te ver van de schaal waarop wij leven verwijderd zijn om er al te veel mee te maken te hebben ).

In de bijbel staat inmpliceit dat mensen het goede moeten doen voor zichzelf, en de beloning dus niet bij anderen moeten zoeken, want dan willen ze al snel niet het goede doen, maar de beloning hebben - hieruit blijkt dat er geen relatie is tussen het goede en beloning, maar tussen iets doen en beloning. Werken met belonen en straf is dus meester / slaaf relaties kweken en zeker niet het goede afdwingen, want wat een ander als goed ziet is dan maatgevend.... Totzover Jezus.

Socrates heeft er ook iets over gezegd: een niet onderzocht leven is het niet waard onderzocht te worden. Hiermee word bedoeld dat iemand die zich niet afvraagd waarom hij doet wat hij doet en wat de betekenis is van de waarden en normen die hij naleeft, het programma van anderen uitvoert en niet dat van zichzelf.

Kortom, er klopt heel weinig van de redenatie. Veel mensen hanteren andere opvattingen over straf en beloning en hebben dus ook andere opvattingen over straf en beloning, en de grondslag van het denken ( ideeen over god, vrije wil, over wat ware kennis is enz enz enz ) heeft veel meer invloed op de verwachtingen van straf en beloning dan het mechanisme wat Vermeersch te voorschijn haalt. Bekijk je het antropologisch, dan zie je dat er per samenleving behoorlijk andere verwachtingen zijn van wat straf is in de volwassenenwereld....

De opvattingen die mensen hebben over vrije wil veranderd wel degelijk heel veel aan een strafsysteem, dus de conclusie die Vermeersch trekt klopt van geen kant.

Socrates zou gehakt hebben gemaakt van deze valse wijsheid van Vermeersch.

Straf geven is geen onderdeel van rechtvaardigheid, het doel van straf is de maatschapij verbeteren en als de dader slechter en slimmer word in het gevang dan is straf onderdeel van onrechtvaardigheid. De koppeling tussen straf en beloning als opvoedmiddel en verwachtingspatronen van volwassenen is een slag in de lucht. Dus waarom mechanismes bij kinderen erbij halen????

Als ooit zou blijken dat het uiterst onwaarschijnlijke geval waarin de wil van de mens niet minimaal voor een deel vrij is ( aantonen van een onvrije wil is niet voorstelbaar trouwens, vanwege het zwarte raven probleem ) dan zou dat een zwaar psychologisch effect hebben op de mensheid, dus Vermeersch maakt er gewoon een potje van. Zijn opmerking als die betekend dat als zou blijken dat de vrije wil een illusie is dat er dan niets zou veranderen in het recht, dat is onzin, want alles zou anders worden immers dus ook opvattingen over het recht.

De toekomst zou wel onbekend blijven, maar waarschijnlijk zouden mensen passiever worden en het vermogen van zelfkritiek zou een stuk minder worden.

Goed, illusie van vrije wil is niet aantoonbaar, we ervaren vrije wil, we hebben geen andere redelijke keuze dan aannemen dat hij voor een deel vrij is, immers, we ervaren het zo, de toekomst is toch onbekend en de mogelijkheid dat de wil voor een deel vrij is bestaat. We weten niet hoe hij kan bestaan, maar we weten van niets hoe het bestaat. Van niets!! Dus waarom zouden we van de vrije wil plots willen weten hoe het bestaat? Geloof je ook pas dat een flat echt is als je tot in het kleinste detail weet hoe de flat in elkaar zit? Dat weet niemand, dus zou dan de flat niet bestaan?

[sofia]

Ik schreef 'lieverd' omdat je zo aandoenlijk jong overkomt. Het is niet beledigend bedoeld hoor. Maar ik hoop wel dat je me na het volgende beter begrijpt.

Niemand wil ongeneeslijk ziek worden, niemand wil een geliefde verliezen, maar wanneer het toch gebeurt, hoe reageer je dan?
Ja, met verdrietig te zijn, uiteraard, maar er zijn verschillende manieren om verdriet te beleven.
Vind je bijvoorbeeld, zoals tegenwoordig de gangbare mening schijnt te zijn, dat iedereen, en jij dus ook, ‘recht’ heeft op geluk, dan zul je je tekortgedaan voelen als je iets naars overkomt, en vinden dat dit jou niet had mogen gebeuren.
En dan heb je, behalve je onvermijdelijke verdriet, óók nog het gevoel van onrechtvaardig behandeld te zijn, waardoor alles nog zwaarder wordt dan het al is.

Ikzelf heb - om de een of andere reden, welke weet ik niet - nooit gevonden dat ik recht had op geluk, zeker niet als klein kind, want dan onderga je alles gewoon, en denkt er verder niet over na.
Maar toen ik op mijn achttiende het jappenkamp indraaide had ik dat verongelijkte gevoel óók niet, integendeel, ik dacht zelfs dat het goed voor me zou zijn, dat ik ervan zou leren. En wat ik toen ook nog dacht, was dat God ervoor zou zorgen dat ik niet méér te dragen zou krijgen dan ik aankon.
Maar omdat mijn eigen idee over ‘aankunnen’ kennelijk niet hetzelfde was als dat van de voorzienigheid, was dat vertrouwen tegen het eind van de oorlog al aardig geslonken, zeker toen ik ongeveer een week voor de capitulatie naast mijn bed op de grond zakte en me realiseerde dat ik doodging. Maar toen was ik al zo apathisch dat ik alleen nog maar een vaag gevoel van spijt had dat mijn leven nu al was afgelopen.

Het was dus een vreselijke tijd, die achteraf bezien echter volledig wordt gecompenseerd door alles wat het me heeft opgebracht: zoals bijvoorbeeld levenslange dankbaarheid voor iedere vrije stap die ik doe. Want après tout was het verlies van vrijheid het ergste, nog erger dan de honger. Zodat ik daarna dan ook een paar jaar lang fel gekant ben geweest tegen gevangenissen, tot ik erachter kwam dat er mensen zijn die je ècht niet vrij kunt laten rondlopen.

Maar om het niet al te lang over me zelf te hebben: deze ervaring, en daarna nog een stuk of wat andere, zijn inderdaad goed voor me geweest, zoals ik vroeger al dacht: ik ben er een veel beter, humaner mens door geworden dan ik anders zou zijn geweest, en daarom ben ik er meer dan dankbaar voor.

En dat is dan meteen de reden dat ik wel compassie voel voor mijn medemensen, maar nooit medelijden. Omdat ik uit ervaring weet dat alles wat er gebeurt uiteindelijk goed is.

Ik kan me voorstellen dat het een wat moeilijk verhaal is, maar ik wil er alleen mee duidelijk maken dat de wil, de bereidheid tot accepteren van een probleem vruchten afwerpt, en dat het niet willen accepteren van wat je opkrijgt tot niets anders leidt dan verbittering.

[Joe Hn]

.... , we ervaren vrije wil, we hebben geen andere redelijke keuze dan aannemen dat hij voor een deel vrij is, immers, we ervaren het zo, ...

Deze ONZIN herhaal je steeds maar weer. Zonder ook maar enige redelijke onderbouwing.

HOE NEEM JIJ VRIJE WIL WAAR?

Kun je het zien, horen, aanraken, ruiken of is het meer "een gevoel" of overtuiging.

[sofia]

.... , we ervaren vrije wil, we hebben geen andere redelijke keuze dan aannemen dat hij voor een deel vrij is, immers, we ervaren het zo, ...

Deze ONZIN herhaal je steeds maar weer. Zonder ook maar enige redelijke onderbouwing.

HOE NEEM JIJ VRIJE WIL WAAR?

Kun je het zien, horen, aanraken, ruiken of is het meer "een gevoel" of overtuiging.

Neem me niet kwalijk dat ik me erin meng, Joe, maar zie jij vrije wil dan als iets wat je moet kunnen zien,horen, aanraken, ruiken? Dat is toch quatsch?

Volgens mij staat er feitelijk maar één ding vast over vrije wil, en dat is wat ik hierboven schreef:

Natuurlijk hebben we vrije wil, we kunnen alles willen wat we willen willen, er bestaat wat dat aangaat geen enkele restrictie.

Nee toch?

[heeck]

Voor een habbekrats (6.90) eerst maar eens allemaal bijlezen over de tegen-intuitieve verenigbaarheid van determinisme en "vrije wil".

Dennett heeft me met zijn "Darwins Dangerous Idea" wat laat op een spoor gezet dat hij al in 1984 op een rijtje zette, ondanks tevredenheid over mijn eigen puzzelarijen bedreef ik misschien in wezen plagiaat ?:

. .
We should be satisfied with what we have and not fret over our lack of libertarian free will.
. .
Some complaints about Elbow Room relate to our intuitions about free will. Some say that Dennett's theory does not satisfactorily deal with the issue of why we feel so strongly that we do have behavioral choice. One answer to this question is that our sensation of having behavioral choice has been carefully selected by evolution. The well developed human sensation of having free will and being able to select among possible behaviors has strong survival value. People who lose the feeling that they can plan alternative behaviors and execute their choice of possible behaviors tend to become fatalistic and stop struggling for survival. According to Dennett, belief in free will is a necessary condition for having free will. When we are planning for the future and thinking about possible actions to take in the future, we are utilizing considerable amounts of biologically expensive resources (brain power). Evolution has designed us to feel strongly that all of our effort of planning pays off, that we control what we do. If this connection between our brains' efforts to model reality and predict the future and so make possible good outcomes is disconnected from our sense of self and our will, then fatalism and self-destructive behaviors are close at hand.

En nog een keertje:

. . . So at the end of our philosophical hair-splitting, we reach the same conclusion as the average man on the street, but we have some additional baggage. If we accept Dennett's arguments, then we recognize that we have no real behavioral choices, but we continue to behave as if we do. I would say that when we feel like we are making a behavioral choice, this is a very convenient way for a brain to make sure that it keeps planning and struggling for survival. Our conscious thoughts never see the detailed working of our mechanical brains, we can never directly sense that we never really have behavioral choice, that our brains are deterministic machines. Our brains are designed to present us with a tantalizing array of apparent possibilities and the sensation that we have choice, while in reality there is only one way things will work out in the end. So, at the end of our philosophical journey we must be satisfied that our brains are in control and we must content ourselves with behaving as if we have behavioral choice, even though we know we do not. Nature has played a devious trick on us. Grin and bare it. It could be worse, think what it would be like to be a wasp.

De evolutie van de vrije wil voor 6.90 excl. verzending:
http://www.veenmagazines.nl/00/vm/nl/0/ ... e_wil.html

vertaling van:
http://enews.tufts.edu/stories/932/2003/02/28/Dennett
Unlike many other philosophers - who argue that free will must lack any cause - Dennett says that free will has evolved biologically alongside human reasoning.

Maverick,
Toon je bijtkracht en verklaar je ook superieur aan Dennett !

Roeland

[Maverick]

Je zou mij als socraat kunnen zien, ik zie mezelf niet als superieur, het valt me wel op hoeveel valse wijsheid er in omloop is. Waar ik het meen te zien benoem ik het. Vermeersch zijn schrijfstijl is irritant voor mij, maar ik weet niet waarom. Dat komt er nog eens bij.

Het stuk dat je aanbrengt is mooier en abstracter geschreven dan de uitwerking van het sprookje van het mathematisch universum door Vermeersch, maar het stuk hierboven leunt op dezelfde aanname - de aanname dat het brein een deterministische machine is. Die aanname is op niets gebaseerd. Dat kan ook niet, want de aanname is niet logisch. Een deterministisch brein heeft namelijk helemaal geen zelfbewustzijn nodig. Dat zou immers geen waarde hebben. Dat zelfbewustzijn kan een bijproduct zijn van iets anders, maar zou ook prima dienst kunnen doen om de vrije wil mogelijk te maken. Dat laatste is aannemelijk en maak het brein net zo deterministisch als mijn fiets. Ik bepaal wat de fiets doet, de fiets bepaald niet wat ik doe. Hetzelfde geld voor het brein, ik geef het continue opdrachten en het brein voert ze slaafs uit. Maar het brein heeft nog een meester overigens - het onbewuste. Soms heb ik een reflex, wat vaak wel handig is en ook pompt mijn hart steeds door zonder dat ik daar zomaar invloed op uit kan oefenen. OK, ik kan harder gaan lopen....

Daar houd ik het dus op. Het brein is een machine met twee bedieners. Om de vrije wil te verklaren ( de mogelijkheid om keuze's te maken van een agent) moet je kijken: Wat is het? Wat keuze's maken is weet iedereen neem ik aan. Dan is de volgende vraag : wie maakt de keuze's? De agent of het verzonnen deterministische brein? Zou het brein deterministisch zijn, dan zou het brein alle keuze's maken en zou het bewustzijn slechts toeschouwer zijn en zelf geen keuze's maken. Dat idee is absurd en op niets gebaseerd.

Het is juist andersom is mijn aanname, het bewustzijn maakt keuze's en die hebben hun uitwerking op het brein, het brein veranderd door de keuze's die bewust gemaakt worden, dus door keuze's die gemaakt worden door het ik dat in het bewustzijn zetelt. Dat is de functie van vrije wil en zelfbewustzijn neem ik aan, het kunnen sleutelen aan het brein. Daarom zit het zelfbewustzijn ook in het brein. Toch wel handig, dat zelfbewustzijn. Het kan door zijn aanwezigheid en keuze's het brein repareren en verbeteren. Daar zit het evolutionaire voordeel neem ik aan. Zou er alleen aanwezigheid zijn en geen keuze dan zou het niet kunnen repareren. Dat is minder handig. Handig verslaat meestal minder handig in de natuur.

Als je vanuit het zelfbewustzijn wilt redeneren naar hoe het organisme werkt op het meest elementaire nivo, dan heb je dit probleem: voor het kunnen observeren van hoe het op elementair nivo allemaal precies werkt moet je een enorme brug over, een brug die eindeloos lang is. Zo een brug kan je niet oversteken, dus is kennis van het brein op elementair nivo onmogelijk als eindeloosheid een eigenschap van de werkelijkheid is. Je kan dus hooguit geloven dat het brein deterministisch is, je kan geloven dat het niet zo is. De argumenten slaan nog steeds door naar de mogelijkheid van het ik dat in het bewustzijn zetelt om keuze's te maken. Het ik is er, de vrije keuze is er, het brein is er.... Zou het ik geen keuze's kunnen maken, dan zou mijn aanwezigheid in het brein geen toegevoegde waarde hebben - tenminste geen aannemelijke - of mooier gezegd: geen denkbare.

Wat op zich wel hout snijd, is dat de agent die geloofd dat hij een vrije wil heeft een voordeel heeft ten opzichte van de agent die dat niet heeft. Dat is echter in mijn ogen een argument pro vrije wil en niet contra. Het snijd ook hout dat agents vaak ten onrechte geloven dat ze iets te kiezen hebben. Immers, dat geeft zelfvertrouwen. Het snijd geen hout dat agents nooit iets te kiezen hebben.

Maar het is waar: zelfbewustzijn kan een overbodig onderdeel zijn. Een hoogst enkele keer is het niet aannemelijke waar, maar meestal is het aannemelijke waar.

Kennelijk geloofd Benett dat hoe de werkelijkheid in elkaar zit kenbaar is en ik geloof niet dat dat kan. In mensentaal is het zelfbewustzijn een holistisch verschijnsel in het brein dat kan observeren, voelen en keuze's kan maken. In mijn aanname is de werkelijkheid voor ons een mysterieus iets, want wat holistisch is, is mysterieus. Voor mensen fundamenteel onverklaarbaar.

De vrije wil is het bewijs dat het universum geen levenloze machine is. Daarom is er ook zoveel aanval op de vrije wil, gaan mensen zelfs geloven dat de vrije wil niet bestaat. Geloven dat de vrije wil niet bestaat maakt het leven begrijpelijk, maar het leven begrijpen is een illusie. Wij begrijpen het namelijk niet.

Ik ga nu dfenitief over op first in first out maar beperk me tot in mijn ogen on topic posts.

[Maverick]

Andere dan graduele verschillen tussen ons menselijk bewustzijn en dat van eenvoudiger dieren is een soort optisch bedrog, omdat we de gedachtenwereld van andere dieren niet kennen als gevolg van de taalbariere en gebrekkige waarnemingen, en omdat we ons bewustzijn in een uitgedacht mensbeeld hebben gevat.

Hoe ontstaat een simpele pijn of lust ervaring. Het antwoord op die vraag is de verklaring van bewustzijn.

Pijn behoort tot de prikkels waarover ik het had. Een organisme met een zenuwstelsel kan een aantal zenuwcellen hebben die speciaal aangepast zijn om pijn te voelen (pijnreceptoren of nocireceptoren). Deze pijnreceptoren zijn strategisch geplaatst boven weefsel en rond bloedvaten. De evolutie heeft dit voortgebracht doordat alarm slaan bij een groot gevaar een overlevingsvoordeel biedt. De gewaarwording is zo hevig omdat er snel gereageerd moet worden.

Insecten hebben geen pijnreceptoren, ratten wel.

Bewustzijn is prikkels kunnen opslaan en terugvinden. Inderdaad kan pijn herinnerd worden, en zullen bijvoorbeeld dieren die zich bezeerd hebben dezelfde plaats vermijden. Pijn, indien ze herinnerd kan worden, duidt dus inderdaad op een bepaald bewustzijn.

2/10 12 AM

Het laatste stuk is niet logisch althans in mijn termelogie. Bewustzijn en zelfbewustzijn zou dan verward zijn.

Je kan een robot bouwen die als iemand in de buurt komt een prikkel krijgt via meetapparatuur en het object kapot schiet. Er is dan sprake van bewustzijn in het systeem van de robot, want de prikkel op 1 plaats word omgezet in actie elders. Maar de robot voelt echt geen pijn, de robot voelt helemaal niets want de robot heeft geen zelfbewustzijn.

De rat voelt dus alleen pijn als de rat een zelfbewustzijn heeft. Wij nemen aan dat dat zo is, maar weten doen we het niet. Het lijkt er wel sterk op echter.

Maar als wij iets zien dat pijn lijkt te zijn wil dat niet zeggen dat er ook daadwerkelijk sprake is van pijn. Als er pijn is, dan is er iets wat pijn voelt. Alleen dan is er pijn.

Het hebben van pijnreceptoren zonder het hebben van zelfbewustzijn is niet het hebben van pijn.

[Maverick]

Pijn, indien ze herinnerd kan worden, duidt dus inderdaad op een bepaald bewustzijn.

Is die herinnering in principe noodzakelijk voor de actuele beleving?

2/10 1 PM

Indien een robot met sensoren en met een geweer geladen word met lesmateriaal van objecten die wel beschoten mogen worden en die niet beschoten mogen worden, dan heeft de robot iets wat je herrinering kan noemen. Zo kan een robot verrijkt worden met de volgende data: als het er uit ziet als een mens, dan waarschuw je eerst en schiet je later. Ziet het er uit als een robot, dan schiet je. Ziet het er uit als een konijn, dan jaag je het weg met het loslaten van een getrainde hond.

Maar de robot herrinert zich niets, want zich herrineren vereist zelfbewustzijn. Dat heeft de robot niet. Dus het is niets dat zich iets herinnert . Er is dus ook geen sprake van beleving. Een beleving zonder herinnering kan je niet uit sluiten, een ik zou best kunnen functioneren zonder herinnering. Als ik mij iets herrinner, dan werpt het onderbewustzijn dus geen blokkade op om een herrinering "naar boven" te halen. Stel je nou voor dat alle herineringen geblokkeerd worden. Als je je dat voorstelt, kan je je wellicht voorstellen hoe dierlijk zelfbewustzijn in elkaar zit? De herrineringen bereiken het ik niet, maar gevoelens en beelden uit het heden wel. Dan regaeert het dier op vooral gevoelens en actuele prikkels. Dat is inderdaad een beetje hoe veel beesten lijken te zijn. Mensen hebben dan zeg voelend en wetend zelfbewustzijn, dieren hebben dan alleen voelend zelfbewustzijn en robots hebben alleen maar bewustzijn...... Je zou dieren weer kunnen verdelen in hoogontwikkeld ( mee dan alleen voelend zelfbewustzijn, maar niet richting menselijk nivo ) en laagontwikkeld ( alleen maar voelend zelfbewustzijn ) tot zeer laag ontwikkeld ( geen van beiden, de engelsen noemen dat geen eens dieren maar creatures geloof ik ).

Herinnering lijkt mij een cruciaal onderdeel voor hoogontwikkeld leven zoals wij dat kennen.

[Joe Hn]

....Zo kan een robot verrijkt worden met de volgende data: als het er uit ziet als een mens, dan waarschuw je eerst en schiet je later. Ziet het er uit als een robot, dan schiet je. Ziet het er uit als een konijn, dan jaag je het weg met het loslaten van een getrainde hond.

En op welke manier vergelijkt de robot zijn waarneming met zijn geheugen (aangenomen dat het in digitaal beeldformaat = een hoop pixels is opgeslagen) ... ? Daar komt heel wat bij kijken. En dat is ook meteen het grootste probleem van AI; partoonherkenning.

[Maverick]

Pijn, indien ze herinnerd kan worden, duidt dus inderdaad op een bepaald bewustzijn.

Is die herinnering in principe noodzakelijk voor de actuele beleving?

2/10 1 PM

Indien een robot met sensoren en met een geweer geladen word met lesmateriaal van objecten die wel beschoten mogen worden en die niet beschoten mogen worden, dan heeft de robot iets wat je herrinering kan noemen. Zo kan een robot verrijkt worden met de volgende data: als het er uit ziet als een mens, dan waarschuw je eerst en schiet je later. Ziet het er uit als een robot, dan schiet je. Ziet het er uit als een konijn, dan jaag je het weg met het loslaten van een getrainde hond.

Maar de robot herrinert zich niets, want zich herrineren vereist zelfbewustzijn. Dat heeft de robot niet. Dus het is niets dat zich iets herinnert . Er is dus ook geen sprake van beleving. Een beleving zonder herinnering kan je niet uit sluiten, een ik zou best kunnen functioneren zonder herinnering. Als ik mij iets herrinner, dan werpt het onderbewustzijn dus geen blokkade op om een herrinering "naar boven" te halen. Stel je nou voor dat alle herineringen geblokkeerd worden. Als je je dat voorstelt, kan je je wellicht voorstellen hoe dierlijk zelfbewustzijn in elkaar zit? De herrineringen bereiken het ik niet, maar gevoelens en beelden uit het heden wel. Dan regaeert het dier op vooral gevoelens en actuele prikkels. Dat is inderdaad een beetje hoe veel beesten lijken te zijn. Mensen hebben dan zeg voelend en wetend zelfbewustzijn, dieren hebben dan alleen voelend zelfbewustzijn en robots hebben alleen maar bewustzijn...... Je zou dieren weer kunnen verdelen in hoogontwikkeld ( mee dan alleen voelend zelfbewustzijn, maar niet richting menselijk nivo ) en laagontwikkeld ( alleen maar voelend zelfbewustzijn ) tot zeer laag ontwikkeld ( geen van beiden, de engelsen noemen dat geen eens dieren maar creatures geloof ik ).

Herinnering is een cruciaal onderdeel voor hoogontwikkeld leven zoals wij dat kennen.

[Joe Hn]

Everytime you read it or say it, you make another copy in your brain.



En zo werkt het.
Ook illusie.