Afstand nemen van "Jomanda"-moeder?

[Rereformed]

Ik ervaar nu dat afstand nemen van familieleden (lees: afscheid nemen van mijn verwachtingen t.o.v. hen) niet eenvoudig is. Ik houd mezelf voor dat ik het recht heb mijzelf, mijn partner en evt. toekomstige kinderen in bescherming te nemen tegen .... ongezonde situaties en irrationaliteit. Ook al zijn het mijn eigen ouders en bepaalde familieleden die de ongezonde situaties veroorzaken.

Het is een dubbele rouwperiode voor mij momenteel: afscheid van irrationele denkbeelden/ geloof en afscheid van ongezonde familiebanden.



En dan tegen jezelf zeggen: be a big girl now!

Beste Oldy, ik merk dit topic nu pas op. Ik kan weinig aan de reakties toevoegen. Bovenstaande reakties zijn allemaal van topkwaliteit!
Ik wil je wel nog zeggen dat ik sterk met je meeleef omdat ik uit eigen ervaring de benarde situatie heel goed kan begrijpen. Volgens mij heb je een uitstekende en gezonde houding. Waar je voortdurend aktief aan moet werken is het weghouden van zelfbeschuldiging. Je hebt het dilemma eigenlijk al tot op de bodem ontleed: het is je moeder die zich zo onzeker voelt. Diep binnen in haar weet ze dat ze zichzelf voor de gek houdt met bepaalde zaken. Je ziet dit refrein altijd terugkomen, overal waar het om irrationeel geloof gaat waar iemand zijn hele hebben en houwen aan vast heeft gebonden. De ontmaskering ervan kan men nooit onder ogen zien en maakt mensen aggressief.

Solist gaf het kernachtig aan: "Het mag niet zo zijn dat jij er onderdoor gaat : dus denk aan zelfbescherming." Ook "Je zult eelt op je ziel krijgen" is iets waaraan je niet kunt ontkomen en niet als onverschilligheid van jouw kant moet zien, maar eenvoudig als noodzakelijkheid.

[Digit]

Oldy,

Veel sterkte !

Er zijn mensen die het goed met je menen en die aan de hele situatie waarschijinlijk weinig of geen schuld hebben. Ook, en zelfs zéker, tegenover hen heb je een plicht ! Moge het liefdevol vervullen van die plicht je troost brengen ! Laat aan eenieder de verantwoordelijkheid voor zijn/haar plichten en fouten, je kan niet het leed van de halve wereld torsen !

Groetjes,

Digit

[axxyanus]

Dank voor jullie begrip.

Ik heb op verschillende manieren voorzichtig proberen duidelijk te maken dat ik van een ander "geloof" ben, nl. atheïst. Het probleem is dat mijn moeder iedereen die het niet met haar eens is als bedreigend lijkt te zien, of op zijn mist wordt ze er erg onzeker van. Dat is dus continu op eieren lopen.

Dit soort situaties is altijd moeilijk omdat defensieve reacties het zo moeilijk maken om naar elkaar te luisteren op een manier dat de ander zich begrepen voelt. Als je graag wil dat de relatie met je ouders zich normaliseert, ga er dan van uit dat in eerste instantie jij de persoon zal zijn die daar de nodige energie in zal moeten steken. Zorg dus in eerste instantie goed voor jezelf en begin er niet aan tenzij je het nodige zelfvertrouwen hebt.

Wat je in eerste instantie kan proberen te doen is om te luisteren naar je moeder op zo'n manier dat ze zich door jou begrepen voelt en ze zich veilig genoeg voelt om haar onzekerheid uit te spreken. Dat is moeilijk omdat mensen de neiging hebben om hun gevoelens/behoeften die in het gedrang zijn niet als zodanig uit te spreken maar eerder de ander verwijten zullen sturen. Om een eenvoudig voorbeeld te geven, als iemand behoefte heeft aan stilte terwijl er een lawaaimaker in de buurt is, is de kans groot dat die persoon niet zijn behoefte aan stilte zal uitspreken maar eerder de ander zal verwijten lawaai te maken. Als je moeder je dus een verwijt maakt moet je daar niet op reageren door je te verdedigen maar moet je proberen te achterhalen welke behoefte achter dat verwijt schuilgaat en laten merken dat je begrijpt waar ze behoefte aan heeft.
Dat wil daarom nog niet zeggen dat jij aan die behoeften moet voldoen. Het is alleen zo dat als iemand bepaalde wensen heeft en de ander gaat daat niet op in dat dat zowel kan wijzen op het niet begrepen hebben van de wens als op weigerachtig zijn om te gemoet te komen aan die wens. Zolang je iemand niet duidelijk gemaakt hebt dat je zijn wens/behoefte weldegelijk begrepen hebt, is de kans groot dat die persoon in herhaling zal vallen.

Langs de andere kant moet jij juist proberen om geen verwijten in de richting van je moeder te sturen maar de zaken te verwoorden in wat jouw behoeften zijn.

Toen ik kortgeleden weer een keer alleen bij mijn ouders thuis kwam, kreeg ik een tirade van insinuaties over mijn partner en schoonfamilie heen. En ook kreeg ik zelf nogal wat ondermijnende opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Dat ging ver over mijn grens en ik ben erg kwaad geworden en ik heb gezegd dat ik hen voorlopig niet wil zien.

Alle begrip voor je boosheid. Het is heel moeilijk om in dergelijke omstandigheden het hoofd koel te houden. Het vergt een enorme zelfzekerheid en sereniteit. Maar ik vrees dat je als de relatie met je ouders wil normaliseren, en dat is een keuze die je zelf moet maken, je toch zal moeten proberen om dat op te brengen. Laat de insunuaties en verwijten over je heen gaan en probeer te achterhalen wat voor angsten/behoeften daar achter verborgen gaan en erken haar daarin.

Maar eerst en vooral ga na of dit iets is wat je wil doen en of je bereid bent daar nu de tijd en energie in te steken. Ga ook na hoe je partner zich daarbij voelt. Het zal niet gemakkelijk zijn, de moeite zal voornamelijk eenzijdig van jou moeten komen en er is geen garantie.

Nu willen zij mij niet meer zien voorlopig. Ik voel me schuldig. Ik heb er een hard hoofd in; mijn moeder zal niet ineens veranderen in een persoon waarmee ik redelijk kan praten en dat verwacht ik ook niet. Als ze nou maar niet zo onzeker en labiel was...

Ik begrijp dat je je schuldig voelt, het zou me niet verwonderen als je die laatste woordenwisselingen steeds opnieuw in je hoofd laat afspelen in de hoop iets te vinden dat een breuk had kunnen afwenden of alsnog kan afwenden. Het kan moeilijk zijn te aanvaarden dat iets aan onze controle ontsnapt.

[axxyanus]

Alleen in een gesprek met haar red ik het niet. Heb het jaren geprobeerd. Ze praat zich er altijd onder uit. Dan heb ík haar niet goed begrepen e.d. Heb ík het anders beleefd dan zij! Dan voelt zij zich gekwetst omdat ik aangeef dat ze me gekwetst heeft! Daar is niet tegen op te praten!

De indruk die ik uit deze woorden krijg is dat een gesprek tussen jullie twee snel evolueert naar een soort wedstrijd in het plaatsen/ontlopen van de schuld/blaam/verantwoordelijkheid, iets waar je zus beter in is dan jij. Ik vrees dat zolang je daar geen verandering in krijgt, er weinig kans op verbetering is.

In verband daarmee zit ik met de volgende vraag: Uit het bovenstaande meen ik namelijk op te maken dat jij er een probleem mee hebt als je zus gekwetst is door het feit dat zij jou gekwest heeft. Waarom heb jij daar een probleem mee? Als mijn partner iets doet, dat mij kwets, ook al was dat totaal onbedoeld, dat dat feit mijn partner kwetst of ten minste raakt, is voor mij een teken dat mijn partner om mij geeft. Dat zij mij gekwetst heeft, hoe onbedoeld ook, laat haar niet onverschillig. Maar hier lijk jij dat teken van je zus dat ze met je inzit op een heel andere manier te interpreteren. Kan je wat uitleg geven over wat daar achter zou kunnen zitten.

[appelfflap]

Als je graag wil dat de relatie met je ouders zich normaliseert, ga er dan van uit dat in eerste instantie jij de persoon zal zijn die daar de nodige energie in zal moeten steken.

Als ik beide verhalen van oldie en vuurdoorn goed begrijp zitten ze al geruime tijd in dit doodlopende straatje waar de energie altijd maar van dezelfde kant komt.
Als je merkt dat moeder/zus niet meewil en zelf niet bereid is om de situatie te normaliseren dan moet je op een bepaald moment de enige juiste maar misschien pijnlijke conclusie trekken.
Je kunt niet met je kop tegen dezelfde muur blijven lopen. Ergens stopt het en dan mag je de verantwoordelijkheid ook bij ma en zus leggen. Dat ze het niet begrijpen is jammer maar daar kunnen oldie en vuurdoorn niets aan doen.
Nu wek je bijna de indruk dat ze er nog meer tijd en energie moeten insteken en dat is mi verkeerd

[axxyanus]

Zij verwacht dat ik alles naast me neer leg, en haar zie als een geweldige vrouw, die altijd gelijk heeft, beter is dan mij, die mij wél kritiek mag geven, maar het zelf niet wil hebben, en wiens beleving beter is dan die van mij.

En ik verwacht van haar dat ze er serieus er op ingaat als ik aangeef dat ze over mijn gevoel is heen gegaan,en dat ze me gekwetst heeft. Die gewoon eens haar gemeende exuses aanbied, en dingen ook eens vanuit een ander bekijkt. l

Heb je al eens met je zus gepraat over de verschillende verwachtingen die jullie hebben t.o.v. jullie relatie?

Het probleem met verschillende verwachtingen is dat als ze niet uitgesproken worden ze gemakkelijk tot misverstanden kunnen leiden. Een heel eenvoudig voorbeeld: Neem Sarah en Luc die samenwonen. Ze hebben geen van beide problemen om huishoudelijke taken uit te voeren. De verwachting van Luc is dat er minstens zes propere borden in de kast staan. Voor Sarah is het in orde als er voldoende proper servies is voor de volgende maaltijd. Wat gebeurt er nu als er minder dan zes propere borden in de kast staan? Wel de kans is groot dat Luc dan aan de afwas zal beginnen, terwijl Sarah op dat moment het nog niet nodig vind dat de afwas gedaan wordt. Maar als Luc (ten onrechte) de indruk heeft dat zes propere borden een gedeelde verwachting is, dan zou hij de houding van Sarah kunnen interpreteren alsof zij van hem verwacht de afwas te doen. Wat Luc dan namelijk ziet is dat wanneer het tijd wordt om de afwas te doen, Sarah zelden aanstalten maakt om af te wassen en dat aan hem overlaat.

Het is natuurlijk mogelijk dat bovenstaande karakterisering je zuster heel raak neerzet maar het is ook mogelijk dat een van jullie denkt verwachtingen met de ander te delen terwijl dat helemaal niet zo is.

[vuurdoorn]

Uit het bovenstaande meen ik namelijk op te maken dat jij er een probleem mee hebt als je zus gekwetst is door het feit dat zij jou gekwest heeft. Waarom heb jij daar een probleem mee?

Ik heb daar een probleem mee, omdat ze er verder niets mee doet! Als iemand tegen mij zou zeggen, dat ik hem of haar gekwetst heb, vind ik dat niet leuk,dat vind ik zelfs heel erg, maar het geeft idd wel aan dat ik belangrijk ben voor de ander. Maar ik zou dan exuses aanbieden, zeggen dat het nooit mijn bedoeling is geweest, en dat ik er op zal letten. Als iemand zich gekwetst voelt, dan vóelt iemand zich gekwetst, en daar zal ik rekening mee moeten houden! Zelfs al zou ik het onzin vinden dat iemand zich daardoor gekwetst voelt. Wil ik met die persoon verder, dan zal ik rekening moeten houden met zijn gevoelens.

En dát mis ik bij haar! Ze kaatst het altijd terug! Het ligt nooit aan haar, maar altijd aan de ander! Ik vind het meten met twee maten! Zij mag een ander wél kritiek geven! Maar zelf wil ze geen kritiek ontvangen. M.a.w. een ander mag zich wel even rot voelen als hij kritiek krijgt, maar zij mag zich niet rot voelen. Zij mag mij wél van alles zeggen, maar ik mag het niet bij haar doen, want dan voelt ze zich gekwetst. Dan is ze zo zielig. Dat een ander kritiek krijgen ook niet leuk vind, denkt ze schijnbaar niet aan. Ik vind dat ze zich heel moeilijk kan verplaatsten in de gevoelens van een ander. Alleen haar gevoel is schijnbaar belangrijk.

We hebben jaren geleden wel eens een gesprek gehad over kritiek krijgen. Ik denk dat iedereen kritiek krijgt. Het is niet leuk, maar je kan er van leren. Je kan bekijken of het terecht is, en er wat mee doen, en je kan ook tot de conclusie komen dat het niet terecht is, en dan zal je uitmoeten leggen waarom je vind dat het niet terecht is. Haar reactie was: nee hoor, ik krijg nooit kritiek.

Als jezelf niet tegen kritiek krijgen kunt, geef een ander het dan ook niet! Of, als je een ander kritiek geeft, accepteer dan ook dat je eens wat terug krijgt. Nu liggen de verhoudingen scheef. Zij mag het wél en een ander niet!

Ik denk dat het een teken van kracht is als je goed met kritiek om kan gaan. En ik denk dat er achter haar houding van; Ik ben geweldig, ik doe het altijd goed, kom niet aan mij, gewoon een heel onzeker iemand zit! Ze vind het schijnbaar ontzettend moeilijk om gewoon eens "sorry, dat had ik nooit mogen zeggen" te zeggen! Want dan wordt die muur die zij rondom zich heen heeft opgetrokken, dat zij onfeilbaar is afgebroken.

Moeilijk hoor!

Groet Kristel

[vuurdoorn]

Zij voelt zich gekwetst omdat ik zeg dat zij mij gekwetst heeft!

En dat is niet leuk van mij! Ik mag haar niet kwetsten. Ik moet rekening houden met haar gevoel! Ik mag geen dingen zeggen die haar kwetsten! Dat is gemeen van mij, want dan voelt zij zich rot.

Dus ik mag niet zeggen dat ze me gekwetst heeft, want daar kwetst ik haar mee!

En dat vind ik toch de omgekeerde wereld.

En dan houdt het voor mij op!

Groet Kristel

[axxyanus]

Als je graag wil dat de relatie met je ouders zich normaliseert, ga er dan van uit dat in eerste instantie jij de persoon zal zijn die daar de nodige energie in zal moeten steken.

Als ik beide verhalen van oldie en vuurdoorn goed begrijp zitten ze al geruime tijd in dit doodlopende straatje waar de energie altijd maar van dezelfde kant komt.

Dat kan tegelijk best waar zijn en van heel weinig belang. Het is goed mogelijk dat Oldie en Vuurdoorn zich allerredelijkst gedragen en dat de reactie van de moeder/zus totaal onredelijk is. Als ze daaruit willen besluiten dat de relatie die energie niet meer waard is, dan is dat hun keuze. Als ze daarentegen op zoek zijn naar een manier om die relatie toch te normaliseren dan heb je er niets aan om te blijven stilstaan bij het feit hoe redelijk je zelf bent en hoe onredelijk de ander. Dan moet je op zoek naar een andere manier van reageren in de hoop dat je daarmee de impasse waarin je zit kan doorbreken.

Als je merkt dat moeder/zus niet meewil en zelf niet bereid is om de situatie te normaliseren dan moet je op een bepaald moment de enige juiste maar misschien pijnlijke conclusie trekken.

Dat moeder/zus niet mee wil, zijn geen dingen die je merkt. Dat is een interpretatie van dingen die je merkt. Een interpretatie die de zus/moeder misschien zelf ook maakt.

Je kunt niet met je kop tegen dezelfde muur blijven lopen. Ergens stopt het en dan mag je de verantwoordelijkheid ook bij ma en zus leggen. Dat ze het niet begrijpen is jammer maar daar kunnen oldie en vuurdoorn niets aan doen.

Waar Oldie en Vuurdoorn hun grenzen leggen is hun verantwoordelijkheid. Het is IMO veel gezonder om te zeggen, hier liggen mijn grenzen en ik neem de verantwoordelijkheid om relaties stop te zetten met mensen die die grenzen niet kunnen of willen respecteren dan om te zeggen dat het een ander zijn verantwoordelijkheid is dat jij de relatie hebt stopgezet.

Nu wek je bijna de indruk dat ze er nog meer tijd en energie moeten insteken en dat is mi verkeerd

Het lijkt me dat jij je veel sterker uitdruk over welke keuze Vuurdoorn en Oldie moeten maken dan ik. Wat mij betreft staan alle keuzen open. Wat de waarde is van die relatie, dat zullen Vuurdoorn en Oldie uiteindelijk zelf moeten uitmaken. Ik probeer enkel een richting aan te geven die de kans op slagen vergroot zouden ze kiezen om zelf toenadering te zoeken.

[appelfflap]

.Als ze daarentegen op zoek zijn naar een manier om die relatie toch te normaliseren dan heb je er niets aan om te blijven stilstaan bij het feit hoe redelijk je zelf bent en hoe onredelijk de ander. Dan moet je op zoek naar een andere manier van reageren in de hoop dat je daarmee de impasse waarin je zit kan doorbreken.

Je hebt er niets als je blijft hopen, blijft proberen en er zoveel energie insteekt dat het aan jezelf begint te vreten. Je hebt er niets aan, buiten de nodige frustraties, als je zoveel jaren later merkt dat er nog geen verschil is met dag 1.

Dat moeder/zus niet mee wil, zijn geen dingen die je merkt.

Vuurdoorn en Oldie merken dat wel.

Het is IMO veel gezonder om te zeggen, hier liggen mijn grenzen en ik neem de verantwoordelijkheid om relaties stop te zetten .

Uiteraard, maar als het om familiebanden gaat is het bijzonder moeilijk die stap te zetten en ik wil er gewoon op wijzen dat het niet verstandig is om jezelf met onnodige en overbodige schuldgevoelens op te zadelen.

voor de rest sluit ik me bij je post aan

[vuurdoorn]

appelfflap en axxyanus bedankt voor jullie reacties!

Ik kan met beiden meegaan! Juist als het familie is, wil je graag dat het contact goed is. Als het om buurvrouw/vriendin ging waren we er al lang klaar mee! En dan is het fijn om wat handgrepen te krijgen hoe er mee om te gaan!

Maar als je merkt, en dat merk je inderdaad, doordat er totaal geen verschil in gedrag is, je merkt niet dat er de wil is om dingen te veranderen, dan houdt het op!

Ze komt vandaag terug van vakantie, en ik wacht haar reactie af. Misschien denkt ze er wel meer over na dan ze toe wil geven. Maar ik blijf bij mezelf. Zie ik geen enkele wil of verandering dan ga ik niet mezelf opzij zetten.

Misschien ben ik wel de eerste die haar eens een spiegel voorgehouden heeft. Ze is 28 jaar getrouwd geweest met een man voor wie ze alles was, en die haar op handen droeg. En vrienden praten met je mee heeft ze eens gezegd. Ik denk dat als ze zegt dat zij nooit kritiek krijgt, ze daar ook wel eens gelijk in kon hebben.

Mijn ervaring is niet dat vrienden met je meepraten. Ik krijg echt wel eens wat te horen. Het is maar hoe je je opstelt.

Groet Kristel

[Kitty]

Vuurdoorn, je wilt haar veranderen. Er is niets zo moeilijk om een mens daadwerkelijk te veranderen in de persoon waarvan jij wilt dat ze volgens jou moet zijn. Als dit niet gaat lukken, wat hoogstwaarschijnlijk is gezien haar toch starre persoonlijkheid, dan houdt alles voor jou op zeg je.
Het enige alternatief, als de verandering van haar persoonlijkheid niet lukt, is haar te nemen zoals ze is. Dit is ook heel lastig aangezien zij een persoonlijkheid heeft waar jij niet mee om kunt gaan. Maar het is wel het enige alternatief. Dus je zou dan je verwachtingspatroon, waar zij dus kennelijk onmogelijk aan kan voldoen, grondig bij moeten stellen. Dat houdt dus in haar niet meer te zien als iemand die jou kan steunen of tegemoetkomen. Maar gewoon te zien als je zusje inclusief haar moeilijke karakter. En dan zul je dus zaken moeten mijden in het contact met haar, die deze moeilijke trekken naar boven halen. Of jij hiertoe in staat bent, is natuurlijk alleen aan jezelf om te beoordelen. Alleen zal één van jullie haar starheid moeten opgeven, als haar dat niet lukt, zal het van jou moeten komen.

[Digit]

Kitty,

Je advies komt er zowat op neer dat diegene die de starheid het beste volhoudt uiteindelijk aan het langste einde moet trekken !

Ik denk eerder dat je een soort kosten-baten-analyse moet maken : zijn de offers die van iemand gevraagd worden om een relatie in stand te houden niet te groot of te eenzijdig ? In bevestigend geval kan een breuk de enige redelijke oplossing zijn. Anders capituleer je bij voorbaat voor chantage ! Dat moet natuurlijk wel in eer en geweten gebeuren, en zeker niet lichtvaardig ! En misschien brengt enkel dát de andere partij juist wél tot rede !

Groetjes,

Digit

[Kitty]

Natuurlijk heb je hierin gelijk Digit, maar breken met een zusje zou ik altijd afraden. Mijn twee zussen hebben gebroken met elkaar, uitgaande van een zus en ik vind dit het slechtste idee ooit. Want er kunnen zich situaties voordoen waar je ontzettend veel spijt krijgt hiervan, en terugdraaien is ontzettend moeilijk. Vandaar dat ik zou gaan voor minder contact, minder het zoeken van de confrontatie, maar nooit zou ik kiezen voor een echte breuk. Omdat het je zusje is, nergens anders voor.

En het is niet een kwestie van de starheid volhouden, maar het kan een kwestie zijn van puur onvermogen vanwege persoonlijkheid. En natuurlijk als je nog heil ziet in een verandering, dan moet je ervoor gaan. Maar laat het resultaat geen breuk zijn, want dat is heel definitief en ik heb dus ervaren dat dit echt geen goed idee is.

Ik bedoel, je kan ook het contact minimaliseren zonder te zeggen: ik wil geen contact meer met jou. Dat laatste sluit namelijk alle deuren. Wat als je ziek wordt of je zusje wordt ziek? Wat als situaties in het leven veranderen, je gevoelens veranderen? Wat doe je dan, wat voel je dan als je met elkaar gebroken hebt? Vaak wordt op het moment van een breuk over dit soort zaken niet nagedacht en wanneer ze zich voordoen beseft men hoe graag men zaken zou willen terugdraaien.

[siger]

Natuurlijk heb je hierin gelijk Digit, maar breken met een zusje zou ik altijd afraden. Mijn twee zussen hebben gebroken met elkaar, uitgaande van een zus en ik vind dit het slechtste idee ooit. Want er kunnen zich situaties voordoen waar je ontzettend veel spijt krijgt hiervan, en terugdraaien is ontzettend moeilijk. Vandaar dat ik zou gaan voor minder contact, minder het zoeken van de confrontatie, maar nooit zou kiezen voor een echte breuk. Omdat het je zusje is, nergens anders voor.

Dat moet ik beamen. Het is beter afstand te nemen dan voorgoed te breken. Ik heb ooit alles gedaan om twee broers van me te verzoenen. Uiteindelijk hebben ze niets bijgelegd en uit pure ergernis heb ik zelf met beide gebroken. Sommige herinneringen die je vroeger plezier deden zijn nu spoken van schuld. Heel triest.