dikkemick schreef: ↑02 aug 2025 14:26
Maria schreef: ↑02 aug 2025 13:54
Voor mij heeft kunst vaak te maken met momentopnamen van emoties. Maakt vaak niet uit welke.
Kunst kan dat oproepen, maar ook doen ontstaan.
Dat maakt het wel heel erg persoonlijk, maar zo indringend, dat het bij soortgelijke emoties de hele entourage of associaties ervan weer boven kan komen.
Dan kan 2 kanten op gaan.
Klopt.
Zoals met alles, waar je een oordeel over vormt.
Een glas is half vol of half leeg.
Ik heb een groot gedeelte van mijn leven verdaan met vaak alleen negatieve kritiek.
Nu laat ik vaker het oordeel bij degene, die het uitspreekt.
Een bananenschil aan een muur plakken en het kunst noemen en het (door vele kunst'kenners' zo laten beoordelen) roept bij mij wat aversie tegen het begrip kunst op. Bijna een belediging.
Maar bij dit voorbeeld kan ik het ook alleen "een kunst" vinden als hiermee brood op de plank komt.
En ja, je moet er maar opkomen maar dat geldt voor heel veel ontwerpen die niet onder kunst vallen.
Kwestie van smaak en.....helaas soms van opgelegde waardering.
Dit is een meester, DUS kunst. Voor de meester zelf was het wellicht een onzinnige ingeving.
Heb jij ooit kunstgeschiedenis onderwezen gekregen?
Een van de eerste lessen, die ik me nog kan herinneren is de uitspraak: "Kwestie van smaak is een dooddoener."
En het tweede: Het verschil in betekenis van "schoon" of van "mooi".
Het eerste heeft me nooit wijzer gemaakt.
Smaak moet zich ontwikkelen zegt men vaak.
Hoe dan?
Eraan wennen?
Als men maar vaak genoeg dat iets kunst is, net als bij reclame?
Het is me nooit gelukt van een ander aan te nemen iets "goed" te vinden, als ik er niet achter kan staan.
Wel heb ik geleerd soms anders te kijken, als het me een andere visie uitgelegd werd.
Maar het bleven de ogen van de ander.
Het tweede heb ik, zoals me werd uitgelegd, goed begrepen en altijd met me meegedragen, als ik iets/kunst zag en/of ervaarde.
Goede humor versplintert de gesneden beelden in ons hoofd. - Frank Bosman.