Wat begrijp ik dit goed.Rereformed schreef: ↑05 mei 2019 10:37 Wie weet heeft Freud gelijk, en behoor ik bij het indelen van de mensheid tot mensen die op de grens van infantiliteit en volwassenheid staan. Misschien kan ik uiteindelijk toch niet van bijgeloof afkomen, of heeft het tenminste nog vele jaren van ‘opgroeien’ nodig. Misschien heeft het ook te maken met het feit dat ik een diep emotioneel mens ben. In Gethsemane is het afgelopen met 'Jezus Gods Zoon'; Hij is opeens mens zoals ik. Ik voel heel concreet in mijzelf de afschuwelijkheid van het kruis zoals het de kern van ons menszijn aantast: tot dusver had Jezus een voorbeeldig leven geleid. Maar nu smeekt hij dat hij het volgende niet zal behoeven te ervaren. Zijn wil kwam totaal niet meer overeen met de wil van God. Maar zijn wil is voor hem niet doorslaggevend. Hij voegt er toch aan toe: ‘Niet mijn wil, maar de Uwe, geschiede!’ (Lukas 22:42). Het meest mysterieuze en verschikkelijkste van al zijn lijden was het verlies van de gemeenschap, het afgewende gezicht, de actieve vijandschap van God zelf, dat uit hem de verweesde uitroep wrong, ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?’ De verschrikking van die drie ijselijke uren, toen de Vader van zijn gehele leven voor zijn diepste ziel verborgen was kan ik op de een of andere manier vatten, het is de schreeuw van de moderne mens. Het is de schreeuw van de radeloosheid en geeft me tranen in mijn ogen. Het doet me liefde voelen voor hem. Dát is de enige boodschap van het verhaal die voor mij nog overblijft. Ik word opgeroepen om liefdevol mens te zijn in deze wereld, zelfs al spreekt alles wat ik tegenkom in mijn leven dit tegen. Als God zo met zijn zoon handelt, begrijp ik ook iets van Gods handelen met mijzelf."
Toch was ik eerder af van het idee van het goddelijke.
Voor mij was het zo herkenbaar als een metafoor voor diep menselijke gevoelens van afgewezen worden.
Of de martelende gang naar het proces om je over te kunnen geven aan iets wat onafwendbaar is.
En wat is er wezenlijk verschillend met het afgewezen worden door je vader (en/of moeder)?
Afgewezen door mensen waar je van houdt en die je vertrouwt is het ergste wat je kan overkomen, nog erger dan door mensen waar je diep respect voor hebt.
Een totale verlorenheid van een kind, wat nergens terecht kan met zijn diepste gedachten en gevoelens.
Wat een mens meeneemt tot diep in zijn volwassen wording en misschien wel nooit meer echt kwijt raakt, dan in perioden dat hij voldoende gezond en zelfverzekerd is, dat hij geen steun in de rug meer nodig heeft.
Maar bij wie is dat ten allen tijde en het levenlang door?
Wie wordt er niet in zijn hele leven af en toe afgewezen?
De heftigheid van die gebeurtenissen blijven terugkomen.
Met het ouder worden soms weer meer, maar terugvallen op een hemelse vader kan nooit meer.
Het kan verkeren.
