"Dogma-vrij" het blog van Inge!!

[Maria]

Je blog staat ondertussen als een huis.
De titel veranderd.

[Maria]

Het blog van 13-3-2016 Gristelijk gehandicapt

Ik demonstreer met alles wat ik zojuist gezegd heb dus precies de houding waar ik zo’n hekel aan heb.

Het gaat me ten diepste dus niet om bepaalde mensen, het gaat me om een bepaalde houding. Het gaat me om de stelligheid en de opdringerigheid, eigenschappen die ik het liefst zou willen wegbranden! Niet alleen uit de mensen waarin ik dit zo duidelijk zie, maar ook uit mezelf. Want ook al zie ik deze eigenschappen bij mezelf veel minder scherp, ik weet dat ze er wel degelijk zijn.

Zullen we samen dat vuurtje stoken? Er liggen hier tenslotte genoeg balken en splinters!

@ Inge. Wat een zelf-inzicht van wat toch oermenselijkheid is.
Dat is wat ik zo bewonder in jou.
Dat is wat ik elke keer weer zie en leer, als ik je stukjes lees.

[Inge B]

Dank je wel, Maria!

[PietV.]

Op de late avond komt zowaar Inge in mijn postvak terecht. In de vorm van een artikel in "De Linda". Hard op weg om een bekende Nederlander te worden.

http://www.lindanieuws.nl/nieuws/inge-g ... lf-denken/" onclick="window.open(this.href);return false;

[PietV.]

Na overleg met Inge en indirect de gastblogger zet ik het stuk hieronder. Uiteraard is het te vinden op de site, volg de link in het voorgaande.

Lieve allemaal,

Enkele dagen geleden ben ik geïnterviewd door de LINDA, over leven met een Religieus Trauma Syndroom. Het interview kan je hier >KLIK< teruglezen. Ik ben blij met de media-aandacht, want ik ben van mening dat dit onderwerp meer maatschappelijke aandacht verdient en dat slachtoffers de boodschap moeten krijgen dat ze niet alleen en niet gek zijn!
Naar aanleiding van dit interview stroomde mijn mailbox weer vol en heb ik besloten om de komende tijd enkele mails en citaten met jullie te delen in de vorm van gastblogs.
Aan alle schrijvers: wees gerust; dit doe ik alleen als ik daar uitdrukkelijk toestemming voor heb van de betreffende schrijver en als deze akkoord is gegaan met de eindversie van de blog, vóór publicatie. Ik zal nooit zomaar een citaat van iemand delen!
In dit geval heeft Maroeska het me wel heel gemakkelijk gemaakt. Ze mailde me als het ware een kant en klaar gastblog, dat ik zo in zijn geheel mocht plaatsen. Ik wil jullie haar verhaal -in briefvorm- niet onthouden, vandaar dat het vanaf vandaag hier te lezen is. Maroeska, enorm bedankt voor je uitgebreide verhaal en je voor velen ongetwijfeld herkenbare en steunende woorden!

Gastblog van Maroeska



Lieve Inge,

Toen ik de woorden ‘religieus trauma’ las, in de kop van het interview met jou in de Linda, ging er een schok van herkenning door me heen. Ik begon meteen te lezen en al na een paar zinnen, zat ik met kippenvel en tranen op m’n wangen. Dank je wel dat je hier bekendheid aan geeft! Ik had er nog nooit van gehoord, maar dit gaat ook over mij!

Ik ben 27 en groeide op in dezelfde kerk als jij, alleen dan in een andere plaats in Nederland. Ik ben er nu zo’n acht jaar uit, maar ‘de kerk’ is nog lang niet uit mij. Het is net als met oorlogsslachtoffers bedenk ik mij nu. Je kunt een kind wel uit de oorlog halen, maar hoe haal je de oorlog uit een kind? Want oorlog, dat was het. Er woedde een geestelijke strijd en je moest altijd alert zijn. “Leven op de toppen van mijn zenuwen” zeg je en ja, dat herken ik ook zo! Oké, wij waren dan wel ‘binnen’ (want: ‘binnen het verbond geboren’, je kent het wel), maar de duivel ging nog altijd rond als een briesende leeuw, zoekende wie hij kon verslinden. In alle contacten was ik mij bewust van het feit dat die ander aangestuurd werd door de heilige geest of door de duivel. En dat ik sterk moest zijn, biddend, waakzaam en getuigend van de hoop die in mij is. Wat een druk!

Ik zit nu al twee jaar thuis met een burn-out en heb de diagnose PTSS gekregen. Ik heb mij in de therapie gefocust op de onveilige situatie thuis. Mijn ouders hebben niet geleerd om naar zichzelf te kijken en zitten enorm in de slachtofferrol. Alles overkomt hen en zij zien biddend uit en wachten tot God het gaat doen. Ze gaven mij en mijn broers en zussen (Ik ben de vierde van vijf kinderen) altijd de schuld van hun gedrag en gevoelens. “Moet je maar niet zo vervelend doen!” (Ik las dat ook ergens op jouw site, zo frappant!) Ze hebben een houding van: wij doen het biddend, dus is het goed. Maar mooi dat het niet goed is! We zijn geslagen, vernederd en gekleineerd. Ik ga niet in details treden, maar het was verschrikkelijk.

En nu begrijp ik pas hoe groot het verband is met religie en hoe diep in mij dat besef zit dat ik niets waard ben. Oh ja, ze leerden me natuurlijk wel dat ik waardevol ben, maar mijn waarde lag dan alleen maar ‘in Christus’. Ik zelf was waardeloos, maar dankzij het offer van Jezus zag God iets van Jezus als hij naar mij keek en dus was het goed. Dat voelde als kind op zich wel prettig en veilig, dat het niet aan mij lag, maar dat het toch voor elkaar was. Misschien net als hoe mijn ouders leven. Het ligt allemaal niet aan hun, maar ze zijn toch goed.

Nou, en dan leer je met veel pijn en moeite verantwoordelijkheid nemen over je eigen leven. En dan verander je daardoor zo sterk dat je ouders tegen de familie en kerkleden zeggen dat ze denken dat je een psychische aandoening hebt! Op jouw site las ik dat dit dus vaker voorkomt. Wat ben ik blij met de erkenning die ik daar vind! Mijn psycholoog zegt dat het verbijsterend en emotionele verwaarlozing is dat mijn ouders mij totaal niet steunen in het proces waar ik nu doorheen ga. Het enige dat mijn vader onlangs zei was: “Realiseer jij je wel dat je totaal geen problemen had toen je nog gehoorzaamde aan Gods wil?”

Ja, dat realiseer ik mij! Ik zou inderdaad totaal geen problemen hebben als ik nu als een slaafse christen gewoon mijn christelijke ding zou doen, precies zoals het mij was geleerd, zonder ook maar een greintje te denken of te voelen. Maar komen mijn problemen doordat ik nu voel en denk of komen ze doordat mij nooit geleerd is te voelen en te denken? Jij en ik weten het antwoord.

Weet je, ik huil mij vaak in slaap en heb zo vaak nachtmerries. Dat had ik helemaal niet toen ik nog naar de kerk ging. Ik durf dit niet eens te zeggen tegen mijn ouders, dat het momenteel zo slecht met mij gaat. Ze zouden zeggen: “Wie God verlaat heeft smart op smart te vrezen.”

Maar nu ik door mijn burn-out en therapie bij mijn diepere gevoelens terecht ben gekomen, is er ook het bewustzijn van de angsten die er zijn en die er altijd al waren!! Ik las op jouw site dat jij leerde om je angsten te bezweren met de woorden: “Niet bang zijn, de Here is bij je!” Echt precies die woorden zeiden mijn ouders ook, wanneer ik ’s avonds in bed bang was voor een monster in de hoek van de kamer. Alsof je op commando je gevoelens kunt veranderen! Maar ik kon het wel. Ik leerde alles wegdrukken, totdat het me opbrak, want je kunt het nooit echt wegdrukken natuurlijk. Het blijft altijd wel ergens zitten. En nu zit ik ermee en ik kan geen kant op.

Waarom ik je dit schrijf, is omdat ik je ontzettend wil bedanken voor alle inzichten die je me gegeven hebt. En ook omdat ik je wil laten weten hoeveel het voor me betekent dat ik nu gerichter kan gaan werken aan de oorzaak van mijn problemen. Ik heb de link van je website naar mijn therapeut gestuurd, die me overigens al liet weten met zeer veel interesse aan het lezen te zijn. Hij is nogal enthousiast geloof ik, haha! Het voelt echt alsof er allemaal puzzelstukjes op z’n plek vallen.

Ik zag de reacties, ook op Facebook, onder het interview in de Linda en ik las dat meerdere mensen dit herkennen, maar dat er ook zijn die het afdoen als ‘overdreven’ of ‘aandachttrekkerij’. Dat lijkt me best wel pijnlijk voor je, om dat te lezen. Ik vond het in elk geval wel heel erg pijnlijk! Ik wilde er eerst een lange reactie onder zetten, waarin ik vertel over mijn ervaringen met RTS, maar ik durfde niet, omdat je dat met je Facebookaccount doet en ik ook familie in mijn vriendenkring heb. Ik schaam mij en wil niet dat mensen weten dat het zo slecht met mij gaat nu ik niet meer naar de kerk ga.

Maar ik heb iets bedacht. Je mag mijn mail, gewoon in zijn geheel, delen op je website, als je dat tenminste wilt. Zo kan jij laten weten dat er mensen zijn die het wel degelijk herkennen en kan mijn verhaal anderen ook weer helpen. We zijn niet alleen en we zijn niet gek! Dank je wel dat je me dat inzicht hebt gegeven door als intelligente vrouw (jij bent absoluut niet gek) je kwetsbaarheid te laten zien. Ik had dat nooit gedurfd! Maar je hebt mij, en ik weet zeker ook anderen, echt enorm geholpen! Dus doe het maar gewoon, plaats deze mail op je site. Je verdient erkenning voor het werk dat je doet en ik verdien ook erkenning voor het werk dat ik doe. Elke dag overleven en elke dag een stukje dichter bij mezelf komen.

Het ga je heel erg goed!

Heel veel liefs,

Maroeska



PS: Dat is niet mijn echte naam.

[Storm]

Het is zo fijn dat Inge met haar blogs zoveel kan betekenen voor mensen die het herkennen. Die eenzelfde situatie mee gemaakt hebben.
Inge heeft de juiste toon te pakken, ze kent beide kanten, ze herkend wat fout was maar toch uit liefde gebeurde. En zoals ik van haar begrepen heb is ze daar niet meer verbitterd om. Ze is vrij!! En als vrij mens kan ze iets betekenen voor anderen die misschien nog wel gebukt gaan onder dat zware juk van zonde, het nooit goed doen uit jezelf.

Ik prijs haar de Hemel in!!

[PietV.]

Ik prijs haar de Hemel in!!

Voorlopig mag ze hier blijven . Maar ze doet het heel goed. Ik zou mijn hoofd niet zo ver boven het maaiveld durven steken. Want betekenis geven aan de één betekent vaak dat je de betekenis van een ander afpakt. Althans zo wordt het dan ingebracht. En de aversie steekt men niet onder stoelen of banken. Het meest bijzondere is dat ze de pijlen richt op het systeem van indoctrinatie en de gevolgen daarvan. Meestal gaat het om tekstkritiek, gedragscodes en gevoelens. Bivakkeren binnen een doctrine, eruit komen en de sociale aspecten die je dan tegen komt daar heb je niet zoveel info over. We hebben getuigenissen van afvalligen maar dat is vaak een momentopname. Inge maakt er een lange termijn project van en brengt het stukje bij beetje in de bekendheid. En dan is het als een druppel op een steen, op den duur vervormt deze.

[Maria]

Ik prijs haar de Hemel in!!

Het is dat ik niet in de hemel geloof.
Maar ook van mij verdient ze lof.

Want betekenis geven aan de één betekent vaak dat je de betekenis van een ander afpakt. Althans zo wordt het dan ingebracht. En de aversie steekt men niet onder stoelen of banken.

Dit is zeker wat haar raakt, waardoor ze naar feedback vraagt en dat meeneemt, maar waar ze zich niet door laat afleiden om het eigenlijk pas te volgen.
Ik vind dat heel bijzonder, als je dat kunt.

Het meest bijzondere is dat ze de pijlen richt op het systeem van indoctrinatie en de gevolgen daarvan. Meestal gaat het om tekstkritiek, gedragscodes en gevoelens.

Dat kun je alleen als je werkelijk houdt van je medemens en ze waard vindt, allemaal, om ze het voordeel van de twijfel te geven.
En dat is waarin ze in mij een ware bewonderaar heeft gevonden.
Want dat is waar ik ook voor sta, maar weet hoe bijzonder moeilijk dat is, zeker tegenover anderen die daar echt niet aan meedoen, maar slechts voor zichzelf leven en hun eigen waarheid.

Bivakkeren binnen een doctrine, eruit komen en de sociale aspecten die je dan tegen komt daar heb je niet zoveel info over. We hebben getuigenissen van afvalligen maar dat is vaak een momentopname.

We hebben heel bijzondere getuigenissen hier, vooral over de periode waarin men midden in het proces zit van loslaten van het aangeleerde geloof.
Velen herkennen zich daarin.
Maar eigenlijk zelden over hoe mensen er verder in staan in hun omgeving als ze het geloof zelf kwijt zijn.
Hoe de gevolgen vaak blijvend zijn.
De gevolgen die voor iedereen trouwens verschillende zijn.
Maar waar Inge in haar Blog ook ruimte voor heeft en geeft.

Inge maakt er een lange termijn project van en brengt het stukje bij beetje in de bekendheid. En dan is het als een druppel op een steen, op den duur vervormt deze.

Ik merk ook dat de protesten en het verzet van mensen bij het openbreken van de toch vaak intieme deel van de kern van je menszijn milder lijkt te worden al naar gelang er meer blogs zijn, maar ook al naar gelang ook iedereen zijn zegje kan doen.

Het begrip van Inge naar haar criticaster toe lijkt daarna op henzelf zelf terug te slaan.
Je behandelt anderen hoe je zelf wordt behandeld.

En dat vind ik wel het meest bijzondere effect van haar weblog van allemaal .
Dat is wat doorwerkt.
En dat is waar ik haar dankbaar voor ben.
Want ondanks dat ik theoretisch het allemaal best wel weet.
Als ik de woorden van Inge lees, dan wordt dat weer levend.
En je blijft dat vaak iedere dag weer nodig te hebben, juist ok in je eigen leven.

Ik zou iedere gelovige willen aanraden, om naast het dagelijkse Bijbel lezen en de wekelijkse preek, ook Inges blogs te volgen, zeker ook de reacties.

[Storm]

We zullen hopelijk nog veel lezen van Inge, er schuilt een goede schrijfster in haar.
En nee ik ga haar echt de Hemel niet in prijzen. Er is hier werk aan de winkel voor haar.
Het is een kanjer!

[PietV.]

Het is een kanjer!

We moeten het alleen niet te vaak zeggen straks moeten we nog gaan betalen om Inge aan het woord te laten .

[Inge B]

Vroeger was ik erg onzeker. Ik voelde me minderwaardig en wist niet hoe ik met complimentjes om moest gaan, omdat ik vooral bezig was met ‘hoe het hoorde’ en dat wist ik niet.
Ik kan mij nog herinneren dat ik in groep acht zat en dat een klasgenoot mij zo enthousiast een compliment gaf over een tekening die ik aan het maken was, dat een gedeelte van de klas om me heen kwam staan, allemaal vol lof. Ik weet nog dat ik toen dacht: “Als ik nu ‘dank je wel’ zeg, gaan ze vast allemaal lachen en zeggen ze: ‘je dacht toch niet ècht dat je mooi kon tekenen!?’” Nou ja, zo onzeker dus.

Ik voel me nu zo dankbaar en blij dat ik merk dat ik tegenwoordig totaal anders in het leven sta. Jullie complimenten herinneren me wel aan het gevoel dat ik toen had. Ik herken de oude angst, maar ik voel nog veel meer de keuze die ik heb gemaakt (omdat ik dat veel meer als ‘passend’ ervaar) om te leven vanuit vertrouwen, respect, verbondenheid en liefde en dat maakt dat ik jullie prachtige complimenten dankbaar aanpak. Weliswaar blozend, maar ik voel mij zo dankbaar dat jullie mij(n bedoelingen) zien en begrijpen. Dank jullie wel, omdat jullie nu al zo lang af en toe de tijd nemen om je in mij(n verhalen) te verdiepen en om deze ook echt te voelen, met een open hart.

Dat is tegelijk ook een groot compliment aan jullie, want hoeveel mensen zijn er niet die lezen om kritiek te kunnen geven? Die naar een ander luisteren om daar ergens een ingang te vinden om zichzelf te profileren?

Dank jullie wel voor wie jullie (voor mij) zijn.

Ohja en als ik dan op een dag in de hemel kom (maar eerst wil ik nog 300 worden), begin ik daar gelijk (na van mijn verbazing bekomen te zijn ) plek te maken voor iedereen die hier op aarde te horen kreeg dat ‘ie nooit in de hemel zou komen (als ‘ie zo zou doorgaan).

Liefs!
Inge

[HJW]

Ohja en als ik dan op een dag in de hemel kom (maar eerst wil ik nog 300 worden), begin ik daar gelijk (na van mijn verbazing bekomen te zijn ) plek te maken voor iedereen die hier op aarde te horen kreeg dat ‘ie nooit in de hemel zou komen (als ‘ie zo zou doorgaan).

Lijkt me een uitstekend plan, ik doe onmiddellijk met je mee.
ken je de film "What dreams may come" met Robin Williams ?
Gaat daar enigszins over (beperkt tot één persoon).
Hij gaat dood en later pleegt zijn vrouw zelfmoord. Hij hoort dat ze naar de hel is gestuurd. Hij besluit de hemel te verlaten en zijn vrouw te gaan zoeken.

Uiteindelijk vindt hij haar en zegt tegen degene die met hem mee ging: zeg tegen mijn kinderen dat ik hier blijf, ze zullen het snappen.
Natuurlijk worden ze dan samen in het hemelse wakker.

Het verhaal spreekt me wel aan.

[Storm]

[Peter van Velzen]

ken je de film "What dreams may come" met Robin Williams ?

Ik heb de beschrijving gelezen op Wikepedia. Het plot is een fraai mengsel van waarheid en verbeelding. Waarheid is dat onze idee van hemel en hel, en wat je daar brengt grotendeels onze individuele creatie is. Verbeelding in zoverre dat er op grond van onze huidige kennis geen leven na de dood mogelijk is. Maar de keuze van het paar voor reincarnatie is wel heel bijzonder. In een heel gelukkige bui heeft Kesinee - die uiteraard met het idee van reincarnatie is groot gebracht - gezegd dat ze in haar volgend leven weer met mij wil trouwen. Mocht ik onverhoopt reincarneren, dan wil ik dat ook wel met haar. Ik zei er nog bij: Maar wat als we allebei als man geboren worden? Wel gelukkig is er nu het homohuwelijk

[HJW]

ken je de film "What dreams may come" met Robin Williams ?

Ik heb de beschrijving gelezen op Wikepedia. Het plot is een fraai mengsel van waarheid en verbeelding. Waarheid is dat onze idee van hemel en hel, en wat je daar brengt grotendeels onze individuele creatie is. Verbeelding in zoverre dat er op grond van onze huidige kennis geen leven na de dood mogelijk is. Maar de keuze van het paar voor reincarnatie is wel heel bijzonder. In een heel gelukkige bui heeft Kesinee - die uiteraard met het idee van reincarnatie is groot gebracht - gezegd dat ze in haar volgend leven weer met mij wil trouwen. Mocht ik onverhoopt reincarneren, dan wil ik dat ook wel met haar. Ik zei er nog bij: Maar wat als we allebei als man geboren worden? Wel gelukkig is er nu het homohuwelijk

Tja, dat krijg je met die rationeel ingestelde mensen.
Het gaat wat mij betreft niet over waarheid en verbeelding.

Het verhaal laat zien wat liefde kan doen. Je geeft je eigen comfort op om bij je geliefde te kunnen zijn, ongeacht de omstandigheden. Onvoorwaardelijk.