Freethinker.nl

Fish schreef:

RobbertVeen schreef:11. De veroveringsoorlog die wordt beschreven heeft echter nooit plaatsgevonden, ze is een literaire fictie

Wat is dan nog meer fictie Robbert?

Uiteraard als eerste die God waar de bijbel het over heeft.

Henry II schreef:Tja, met de ervaring van een persoonlijke openbaring kan ik mij wel iets voorstellen, maar dat is niet waar in mijn ervaring de gelovigen aan refereren. Meestal gaat het over het geloof in een goddelijke openbaring die iemand anders heeft gehad. Zoals bij. Paulus op weg naar Damascus. Dat is het soort openbaring waaraan ik refereer. Het brein kan allerlei soorten ervaringen als openbaring doen overkomen, maar die zijn dan aan één persoon gericht. De claim van het christendom (en vele andere) is dat de openbaring die zij aanhangen niet eens door hen zlef is ondergaan, maar toch voor de hele wereld geldig is.

Ooo, ja daar ben ik vlug klaar mee want dan wil ik niet eens meer luisteren laat staan discussiëren. Maar die indruk heb ik bij RobbertVeen en Samante bepaald niet. Sorry als ik wat te fel reageer, zulks doe ik in andere topics blijkbaar ook, tijd voor een time-out denk ik; mezelf ff dwingen tot meelezen zonder te reageren!

Rereformed schreef:

Fish schreef:

RobbertVeen schreef:11. De veroveringsoorlog die wordt beschreven heeft echter nooit plaatsgevonden, ze is een literaire fictie

Wat is dan nog meer fictie Robbert?

Uiteraard als eerste die God waar de bijbel het over heeft.

Aanleiding om eens (met Nietzsche) na te denken over de waarde van fictie voor het leven. God als hoofdpersoon in een verhaal en bestaande binnen dat verhaal. Ik schrik er niet van dat Hij in die zin fictief is, als het verhaal levensbepalend kan zijn.

Ik schrik er niet van dat Hij in die zin fictief is, als het verhaal levensbepalend kan zijn.

Dat is een mooie zin.
Helaas begrijp ik hem denk ik niet goed.

Zoals ik het lees, zeg je dat het verhaal belangrijk is voor veel mensen, en dat het daarom niet belangrijk is dat de hoofdpersoon daarin niet bestaat.
Hij bestaat wel binnen het verhaal, maar niet echt.

Is dat wat je er mee wil zeggen ?
Dat dank ik niet, maar wat wil je er dan wel mee zeggen ?

RobbertVeen schreef: Je klampt je vast aan de simpele ontkenning van het bestaan van God, je haalt je intellectuele overwinningen op zwakzinnige gelovigen en ziet jezelf als geniale bevrijder. Maar de God - Afgod! Afgod! - die je bestrijden wilt, verstopt zich in je Boven-Ik en neemt wraak door je in de goden van Materialisme en Liberalisme te laten geloven. Je zegt dat je alleen nog in de mensheid gelooft? Weer een afgod, die de plaats van de gestorvene mag innemen. Je waant jezelf een goed mens omdat je extremisme haat? En je leeft politiek correct met je kleine moraal van naastenliefde - zolang die naaste maar op je lijkt en geen aanstoot geeft? De afgod van het Liberalisme mag de parfum leveren die de lijkgeur van de gestorven god in jou verbergen moet.

'Overwinningen', 'bevrijder','gestorvene', 'bestrijden', 'wraak' extremisme', 'lijkgeur'.
Dat zijn nogal wat krachtige termen in één alinea.
U lijkt wel op oorlogspad en dat is niet gezond hoor.

De ontkenning van uw god is inderdaad simpel, net als die van alle andere goden.
Uw god neemt daarin geen speciale positie in.
U hoort mij niet zeggen dat gelovigen zwakzinnig zijn hoor.
Kunt U mij uitleggen welke van de ruim 2000 goden zich in mijn hoofd wil gaan verstoppen, en langs waar hij er precies in denkt te gaan ?
Daarnaast krijg ik een bijzonder onaangename smaak (figuurlijk) in mijn mond van de laatste zin.
Dat U een god in uw hoofd heeft bedacht, wil niet zeggen dat dit bij iedereen zo is.
Ik wil U vriendelijk vragen uw gedachten wat dat betreft niet op anderen te projecteren.
Als U dus last heeft van een lijkgeur in uw hoofd, is dat uw probleem en niet dat van anderen.

RobbertVeen schreef:Aanleiding om eens (met Nietzsche) na te denken over de waarde van fictie voor het leven. God als hoofdpersoon in een verhaal en bestaande binnen dat verhaal. Ik schrik er niet van dat Hij in die zin fictief is, als het verhaal levensbepalend kan zijn.

Ik ook niet, want ik ontken de waarde van kunst niet. Nietzsche heeft ooit gezegd "Die Kunst ist mehr wert als die Wahrheit." Dat is een leuke stelling om over te discussiëren, maar zelfs als hij gelijk zou hebben is er nog geen reden om bewust leugens aan te wenden ten behoeve van de kunst. Zijn uitspraak is wellicht gebaseerd op zijn stelling: "Wir haben die Kunst, damit wir nicht an der Wahrheit zugrunde gehen." Maar kunst die een te doorzichtige illusie aanbiedt, dus fictie die men ontmaskert als vals, kan niet als zodanig funktioneren.


Het vreemde van je geloof is voor mij gelegen in de volgende zaken:
1) Dat je een topic opent Waarom ik in God geloof, en het doet voorkomen dat je God als wezen beschouwt.
2) Dat je het in je preken nooit duidelijk maakt dat het begrip God een menselijk hersenspinsel is, fictie, een manier van denken om met waarden die je hoog houdt bezig te zijn.
3) Dat je de bijbel een autoriteit geeft om over die waarden te spreken en als bron ziet om "kennis van de levende God" te verkrijgen. Terwijl de bijbel (in ieder geval op dat punt van de goddelijke opdracht tot genocide) als een voorbeeld van de grootste godslastering gezien kan worden.
En niet alleen een autoriteit, maar je spreekt ook nog alsof ze het alleenrecht heeft. Hoogstens , zo merk je op, zijn er elders wat echo's te horen van wat Jezus te zeggen heeft. Oftewel al het andere denken is te verwerpen of overbodig. Het woordje 'God' is verworden tot een soort wapen in je hand, waarmee je je eigen waarden uitroept tot de hoogste waarden en ze een ultiem gewicht geeft.
4) Je schermt met een idee als "Ik heb God leren kennen via Jezus Christus". Aangezien je toegeeft dat het evangelieverhaal doorspekt is van mythe is het ongerijmd om via dit verhaal op het bestaan van een God uit te komen, alsof die geen onderdeel van de mythe zou zijn.

In het christelijke denken van vroegere generaties is punt twee nooit aan de orde geweest. Let wel, het gaat hier niet om de kwestie dat God ons te boven zou gaan en we hem dus niet volledig zouden kunnen doorgronden. Het gaat hier om het basisgegeven dat bijbelse godgelovers God als een wezen beschouwen, terwijl modern inzicht enkel uitkomt op een fictie. De bijbelgod is evenzeer een fictie als de God Zeus. De vraag is dan ook of iemand die punt twee onderschrijft nog als een representant van het historische christendom kan worden beschouwd. Ik zou denken van niet. Wanneer je punt twee onderschrijft zie ik geen verschillen meer met opvattingen die een atheïst ook kan hebben.
Ik ben er dan ook vrij zeker van dat bovenstaande opmerking van je ons weer op het verkeerde been zet, en het niet impliceert dat je bereid bent God als 'fictie voor het leven' te zien.

Dat beloof ik schreef:

RobbertVeen schreef: Je klampt je vast aan de simpele ontkenning van het bestaan van God, je haalt je intellectuele overwinningen op zwakzinnige gelovigen en ziet jezelf als geniale bevrijder. Maar de God - Afgod! Afgod! - die je bestrijden wilt, verstopt zich in je Boven-Ik en neemt wraak door je in de goden van Materialisme en Liberalisme te laten geloven. Je zegt dat je alleen nog in de mensheid gelooft? Weer een afgod, die de plaats van de gestorvene mag innemen. Je waant jezelf een goed mens omdat je extremisme haat? En je leeft politiek correct met je kleine moraal van naastenliefde - zolang die naaste maar op je lijkt en geen aanstoot geeft? De afgod van het Liberalisme mag de parfum leveren die de lijkgeur van de gestorven god in jou verbergen moet.

'Overwinningen', 'bevrijder','gestorvene', 'bestrijden', 'wraak' extremisme', 'lijkgeur'.
Dat zijn nogal wat krachtige termen in één alinea.
U lijkt wel op oorlogspad en dat is niet gezond hoor.

Dit schrijven van Robbert is exact de stijl en vocabulair en denkwijze van Nietzsche die hier ten tonele verschijnt, zoals je dat kunt lezen in Aldus sprak Zarathoestra en de beroemde passage over de Uitzinnige die op klaarlichte dag naar God loopt te zoeken (paragraaf 125 van De Vrolijke Wetenschap).
Maar toch schijnt het zo te zijn dat Robbert geen toneelstuk uitvoert, maar zich echt geïdentificeerd heeft met Nietzsche. Je kan zoiets natuurlijk wel bezien als op oorlogspad uit zijn en ongezond bezig zijn, maar ik denk dat Robbert het meer ziet als een deugd, de enige manier waarop iemand who wants to make a difference in the world moet optreden. De perfecte parallel met het optreden van de oude hebreeuwse profeten. Dat is één van die redenen waarom Nietzsche voor sommige gelovigen en ex-gelovigen zo bijzonder intrigerend is.

Daarnaast krijg ik een bijzonder onaangename smaak (figuurlijk) in mijn mond van de laatste zin.

Dat is uiteraard juist de bedoeling van de stijl. Het is bedoeld als door elkaar rammelen van mensen die hun eigen overtuigingen nooit ter discussie zetten.

Ik wil U vriendelijk vragen uw gedachten wat dat betreft niet op anderen te projecteren.
Als U dus last heeft van een lijkgeur in uw hoofd, is dat uw probleem en niet dat van anderen.

Dat is inderdaad een probleem. De prediker is in feite bezig met een preek tegen wat men 'de tijdgeest' kan noemen. Maar of iemand zich aangesproken voelt is een andere zaak.

RobbertVeen schreef: Voor mij was de belangrijkste reden om terug te keren naar het christendom, de ontdekking van dit kritische potentieel dat in de Bijbelse en kerkelijke tradities verborgen ligt.

Los van het bij jou tot op de de dag van vandaag continuerende axiomatische monotheïstische geloof in een scheppergod, neem ik aan? Dat lijkt mij toch wel een reden zo groot als een olifant in de porseleinkast en het niet uit het oog verliezen daarvan wezenlijk voor deze discussie. In je je laatste berichten valt geen duidelijk theïstische positie te bekennen. Ik neem aan dat je daarbij óók gelooft in de letterlijke opstanding van de zoon van die scheppergod? Hoe kun je je anders immers nog christen noemen.

Het lijken wellicht van die overbodige vragen en constateringen, maar ik doe het toch maar even. Ik check ze maar even af, aangezien het topiconderwerp in mijn ogen buiten ogenschouw dreigt te komen wanneer het enkel nog gaat over humanistische aspecten. Ik zou graag zien hoe je de denkbeelden van een Nietzsche bijvoorbeeld becommentarieert vanuit theïstisch oogpunt en niet simpelweg vanuit een humanistisch, want anders maakt dit geenszins duidelijk waarom zulks duidelijk zou maken waarom je in god gelooft en dat is toch wel degelijk het topiconderwerp.

Hulde voor je "atheïstische preek" hoor, zoals een ander al opmerkte, daar niet van, en ik zie vooral een hele hoop overeenkomsten tussen jouw zienswijze en die van vele vrijdenkers, bijvoorbeeld met betrekking tot geloofsfanatisme en daaraan gerelateerd geweld, maar wat nu juist intrigeert is niet de overeenkomsten in denken tussen een doorgewinterde vrijdenker en een vrijzinnig theïst, maar de vraag waarom zo'n vrijzinnig theïst vasthoudt aan zijn basisgeloof. Op die vraag heb je tot op heden geen duidelijk antwoord gegeven. Je hebt geprobeerd de theïstische positie te onderbouwen, maar dat is je niet gelukt. Vervolgens heb je ons medegedeeld dat 'de godsbewijzen' van geen waarde zijn voor het komen tot en onderhouden van je geloof, dus dat is een gepasseerd station. Hoogstwaarschijnlijk ben je opgegroeid binnen het christelijk geloof, dus daar is al een aanwijzing voor de aanleiding van het waarom van je geloof in god, maar ik neem aan dat je niet wenst te beamen dat dat de enige reden is. De volgende halte op het spoor is logischerwijs de bijbel, maar die neem je blijkbaar allerminst letterlijk. Ik ben geneigd te constateren dat je op theologisch dood spoor zit en dat je dat weet en dat je juist daarom Nietzsche zo hoog hebt zitten.

Graag antwoord op mijn twee vragen. Het zijn beide gesloten vragen omtrent jouw geloof, die aldus enkel bevestigend of ontkennend beantwoord kunnen worden, maar dat hoef ik jou niet te vertellen natuurlijk.

Ik herhaal ze nog maar eens voor je gemak:

1. Geloof je in het bestaan van een scheppergod?
2. Geloof je in de wederopstanding uit de dood van zijn hier op aarde geboren zoon?

Fjedka schreef:
Ik herhaal ze nog maar eens voor je gemak:

1. Geloof je in het bestaan van een scheppergod?
2. Geloof je in de wederopstanding uit de dood van zijn hier op aarde geboren zoon?

1. Ja.
2. Ja.

Maar dat was toch wel duidelijk? Nietzsche's temperament en de aard van zijn kritische oppositie en zijn diagnose van christelijk geloof in de wereld zijn voor mij bijna vanzelfsprekend geworden, maar er is een "kleine waarheid" die mij voorbij zijn positie trekt - hoe ongeloofwaardig hij die ook maar geacht heeft, en die heb ik met deze twee antwoorden voor je geschetst. Re-re-reformed dus.

Je vraag waarom ik ondanks de vele overeenkomsten met vrijziniig humanisme toch vasthoudt aan het "basisgeloof" zal ik proberen later te beantwoorden. Ik wil daar rustig over nadenken maar de tijd ontbreekt me nu. De vragen van Dikkemick gaan ook even voor. Ik zal je geen "messiaans" geduld vragen, maar ik hoop dat je begrijpt dat ik het gesprek niet probeer te omzeilen, maar echt in tijdnood zit.

@Robbert

Nu je weer in de antwoordmodus terecht bent gekomen:

@Robbert

Wat wil God?
Aanbeden worden?
Dat er in Hem geloofd wordt? Wat is het nut hiervan?
Is de aarde met alle mensen erop een test?
Had Hij de mens de beproeving niet kunnen besparen?
Waarom al deze moeite (als je de uitkomst al kent als alwetende entiteit)?
Welke grenzen stelt Hij in deze wereld (maar deze vraag was n.a.v. een post van jou, welke ik inmiddels lang en breed kwijt ben)

En...Waarom 100.000 jaar wachten alvorens Zijn zoon te sturen? En dan in een gebied waar ongeletterden in een woestijn leven?

dikkemick schreef:@Robbert

Nu je weer in de antwoordmodus terecht bent gekomen:

@Robbert

Wat wil God?

Dat alle mensen tot kennis van de waarheid komen, en erkennen dat Hij in deze wereld gekomen is in de persoon van de Zoon van God, Jezus Christus.

Aanbeden worden?

De aanbidding van God is inclusief de erkenning voor en het liefdevol en zorgzaam omgaan met de mens die in Zijn beeld geschapen is. Aanbidding is kennis en erkenning van God en de uitdrukking daarvan.

Dat er in Hem geloofd wordt?

Geloof in God betekent dat je openstaat voor wat Gods Geest in onze geest te melden heeft. Het is de passende houding van het schepsel tegenover de schepper - onder de aanname DAT God de wereld geschapen heeft uiteraard.

Wat is het nut hiervan?

Dat is ook het "nut" ervan.

Is de aarde met alle mensen erop een test?

Nee, de schepping komt voort uit de wil van de schepper die een "tegenover" zoekt zodat Zijn liefde openbaar kan worden in een mensheid die zelfstandig en onafhankelijk van Hem bestaat en dus tot wederliefde in staat is.

Had Hij de mens de beproeving niet kunnen besparen?

Ja, Hij had kunnen beskuiten deze schepping alleen als gedachtenexperiment uit te voeren, maar dat is dan geen werkelijk "tegenover" dat zelfstandig en onafhankelijk (vrij) van God bestaan kan.

Waarom al deze moeite (als je de uitkomst al kent als alwetende entiteit)?

God beperkt zichzelf in Zijn schepping, trekt zich terug om ruimte te maken voor deze zelfstandige werkelijkheid. God gaat zelf de tijd in, en stuurt dus wel naar de toekomst toe, maar is niet tijdloos in de zin dat alles is voorbeschikt. Het waagstuk van de schepping betekent een innerlijke zelfbeperking voor God.

Welke grenzen stelt Hij in deze wereld (maar deze vraag was n.a.v. een post van jou, welke ik inmiddels lang en breed kwijt ben)

Er is voor alles een "tijd" onder de zon. Er is een verdraagzaamheid van God tegenover de zonden van de mens, totdat Hij ingrijpt op Zijn tijd, als de "tijd vervuld is."

En...Waarom 100.000 jaar wachten alvorens Zijn zoon te sturen? En dan in een gebied waar ongeletterden in een woestijn leven?

Omdat Israel in haar geschiedenis er rijp voor was en 98% van de mensheid nog geboren moest worden daarna. Het is Bijbels gesproken de "volheid van de tijd" waarin Jezus is gekomen.

Directe vragen, dus ook directe (theologische) antwoorden.

Henry II schreef:@Dimensie,

Ik schreef "In mijn bescheiden mening heeft u zich uw hele leven al vergist. Zoals iedere gelovige in een goddelijke openbaring trouwens."Jouw repliek is vervolgens "Jouw laatste zin toont voor mij wel dat de superioriteit die jij je aanmatigt misplaatst is."Ik snap niet hoe dit met elkaar te rijmen is. Volgens mij is "mijn bescheiden mening" niet een aanmatigende superieure houding. Maar als dat zo overkomt is dat jammer. In de reacties van Robbert lees ik dat hij zijn geloof wel duidelijk superieur vindt. Bijvoorbeeld als hij schrijft dat er in andere religies 'echo's te vinden zijn van de velossing door Jezus. Is dat niet dezelfde aanmatigende superioriteit? Of het aanhangen van iets altijd superieur aan het niet-aanhangen van iets? Dat is het enige punt waar ik echt niet mee kan leven. Als geen van beide partijen kan bewijzen dat zijn overtuiging waar is, hoe kun je dan één van beide superieur vinden.

Superieur impliceert dat de andere mening evident foutief en kwaadaardig zou zijn. Ik acht mijn geloof beter dan andere vormen van geloof. Uiteraard, want als ik een ander geloof beter zou vinden, dan zou ik dat geloof gaan aanhangen. En dan zou dat geloof het mijne zijn en zou ik het beter achten dan andere. Met andere woorden: voor een ieder is zijn of haar geloof het beste dat hij/zij vinden kon.

RobbertVeen schreef:

dikkemick schreef:@Robbert

Nu je weer in de antwoordmodus terecht bent gekomen:

@Robbert

Wat wil God?

Dat alle mensen tot kennis van de waarheid komen, en erkennen dat Hij in deze wereld gekomen is in de persoon van de Zoon van God, Jezus Christus.

Dat antwoord kan niet juist zijn, want een feit is dat het christelijk geloof de gehele geschiedenis door tot op de dag van vandaag het merendeel van de mensheid nooit bereikt heeft. Indien men een God moet veronderstellen met een bepaalde wil voor de mensheid, dan komt men via studie en kennis van de geschiedenis uit op een God die dus bewijsbaar onverschillig is.
Deze redenering is dus net zo ondeugdelijk als het argument dat je ooit gebruikte ( zie godsbewijs en geloof) dat het bestaan van God indirect af te leiden is uit de menselijke natuur en de aard van de schepping zelf. Je pikte hieruit de menselijke eigenschap van het liefhebben als een heenwijzer naar Gods karakter, terwijl het kenmerk van de natuur als geheel juist onverschilligheid ten aanzien van de moraal laat zien.

De aanbidding van God is inclusief de erkenning voor en het liefdevol en zorgzaam omgaan met de mens die in Zijn beeld geschapen is. Aanbidding is kennis en erkenning van God en de uitdrukking daarvan.

Wanneer je aanbidden van God gaat interpreteren als gelijk staand aan (erkenning voor) liefdevol en zorgzaam omgaan met de mens dan heb je God juist geëlimineerd. Dan aanbid je namelijk de mens.
Vervolgens denk je dat je het kunt hebben over 'kennis van God', maar er is geen enkele betrouwbare bron voor die kennis, tenzij alles wat zich in het universum voordoet als 'kennis van God' moeten bezien. Maar daaruit volgt helemaal niet 'liefdevol en zorgzaam omgaan met de mens'. De natuur is zoals gezegd onverschillig.
Tenslotte laat je nog weten dat aanbidden de erkenning van God is, maar dat is alweer ernaast geschoten. Erkennen dat er een God is die alles geschapen heeft is nog helemaal geen reden voor het aanbidden van hem.

Het eigenlijke dilemma van de vraag negeer je: Waarom zou ik een God aanbidden die mij in een wereld met dodelijke gevaren, virussen, parasieten, pijn, ziekten en aftakeling gezet heeft? Moet een God aanbeden worden voor het feit dat hij goddelijke eigenschappen heeft? Hoe zou Hij ze niet kunnen hebben? Heeft een God lof verdiend vanwege wat Hij allemaal kan? Hoe zou een God het niet kunnen? Kortom, een God kent geen inspanningen, noch imperfecties, noch zwakheden. Er is dus helemaal geen enkele reden om hem te aanbidden voor iets wat Hij verdient.

Geloof in God betekent dat je openstaat voor wat Gods Geest in onze geest te melden heeft. Het is de passende houding van het schepsel tegenover de schepper - onder de aanname DAT God de wereld geschapen heeft uiteraard.

Maar ieder mens staat open voor wat onze menselijke geest te melden heeft. Je haalt 'Gods Geest' als een konijn uit je goochelhoed alsof je die kan destilleren uit alles wat uit de menselijke geest voortkomt. Wat je in feite bedoelt is dat men zich zou moeten conformeren aan ideeën die een bepaalde religie heeft uitgeroepen tot afkomstig van Gods Geest. Dat de religie dit doet om meer macht te kunnen uitoefenen is evident, want deze ideeën kunnen zeer gemakkelijk zonder 'Gods Geest' door de menselijke geest bedacht worden.

Wat is het nut hiervan?

Dat is ook het "nut" ervan.

Het enige nut is de grotere invloed (macht) van je godsdienst.
Want zoals gezegd heeft de mens voor die ideeën Gods Geest niet nodig. Alles wat uit de menselijke geest tevoorschijn komt is de menselijke geest en niets ervan heeft een duidelijk stempel van goddelijke afkomst.
Dit 'nut' heeft alweer alles met de mens te maken, maar niets met God.

De schepping komt voort uit de wil van de schepper die een "tegenover" zoekt zodat Zijn liefde openbaar kan worden in een mensheid die zelfstandig en onafhankelijk van Hem bestaat en dus tot wederliefde in staat is.

Maar deze beweringen hebben geen enkele grond om op te staan. God zoekt helemaal geen 'tegenover'. Zoals je zelf even later opmerkt 'trekt Hij zich terug' en doet hij aan 'innerlijke zelfbeperking'. Dat is juist het tegendeel van liefde.
Het vreemde van het christelijk geloof is dat het een God verdedigt die liefde zou zijn, terwijl er helemaal geen God te bekennen is die iets met liefde te maken heeft.
En aan de andere kant de mensheid oproepen om de eigenschap van liefde in praktijk te brengen, terwijl dat juist een puur menselijke eigenschap is die overal in de menswereld te vinden is, geheel ongeacht het wereldbeeld dat mensen aanhangen.
Je godgeloof is dus volkomen irrelevant.

Had Hij de mens de beproeving niet kunnen besparen?

Ja, Hij had kunnen besluiten deze schepping alleen als gedachtenexperiment uit te voeren, maar dat is dan geen werkelijk "tegenover" dat zelfstandig en onafhankelijk (vrij) van God bestaan kan.

Er is in jouw geloof helemaal geen sprake van een God die 'werkelijk' tegenover ons mensen staat. Je God heeft geen ander fundament dan je eigen verbeelding.

God beperkt zichzelf in Zijn schepping, trekt zich terug om ruimte te maken voor deze zelfstandige werkelijkheid. God gaat zelf de tijd in, en stuurt dus wel naar de toekomst toe, maar is niet tijdloos in de zin dat alles is voorbeschikt. Het waagstuk van de schepping betekent een innerlijke zelfbeperking voor God.

Een God die voor verrassingen komt te staan heeft de titel 'God' verloren.

En...Waarom 100.000 jaar wachten alvorens Zijn zoon te sturen? En dan in een gebied waar ongeletterden in een woestijn leven?

Omdat Israel in haar geschiedenis er rijp voor was en 98% van de mensheid nog geboren moest worden daarna. Het is Bijbels gesproken de "volheid van de tijd" waarin Jezus is gekomen.

Waarom die 98% erbij gehaald? Het grootste gedeelte van die 98% heeft nooit van Jezus gehoord.
Waarom Jezus niet meteen als zoon van Adam naar de wereld gestuurd? Je kan je toch niet werkelijk verschuilen achter zo'n frase die Paulus bedacht heeft? wat is de redelijkheid ervan? Wat is überhaupt de redelijkheid van een communicatie van een God met bepaalde uitverkoren mensen als je wil beweren dat Hij alle mensen liefheeft

Directe vragen, dus ook directe (theologische) antwoorden.

Theologische antwoorden zijn ze inderdaad. Daarom hebben ze ook helemaal niets om het lijf en blijft alles tollen. De antwoorden slaan kant noch wal. Bij theologische redeneringen is helderheid van denken altijd ver te zoeken.

Rereformed schreef: Zie vorige bijdrage

Overbodige lap tekst die gevolgd werd door één zin ingekort @piet.


De antwoorden zijn consistent met mijn aannamen, en geen "argumenten."

RobbertVeen schreef:De antwoorden zijn consistent met mijn aannamen, en geen "argumenten."

Pardon?
Wanneer Dikkemick vraagt "Wat wil God" en jij antwoordt daarop dat 'hij wil dat iedereen erkent dat Hij in deze wereld gekomen is in de persoon van Jezus', dan is dat geen antwoord in overeenkomst met jouw aanname, maar een antwoord dat bestaat uit een aanname.
En mijn reaktie erop is dat de aanname aantoonbaar onjuist is, aangezien de geschiedenis bewijst dat het niet Gods wil kan zijn, want Hij is wat betreft miljoenen mensen en duizenden jaren geheel onverschillig geweest jegens het lot van vele volkeren.

Wanneer jij op de vraag "Wil God aanbeden worden?" antwoordt dat 'Hij wil dat we liefdevol en zorgzaam met de mens omgaan' dan is dat geen antwoord op de vraag, maar een negeren ervan.
Je liet ook weten dat aanbidden de erkenning van God is. Dat is eveneens het negeren van de vraag. Het stelt zelfs in twijfel of je bekend bent met wat 'aanbidden' betekent.

Op de vraag "Wil God dat er in Hem geloofd wordt" kom je met een definitie dat geloof omschrijft als 'je openstellen voor wat Gods Geest tot onze geest te zeggen hebt". Dat is echter geen antwoord op de vraag.

Kortom, van enige consistentie is hier geen sprake. Zelfs van 'antwoorden' is veelal geen sprake.