Redeneringen over bewijslast.

[Rereformed]

Hier een artikel waar afstand wordt gedaan van de god van rereformed
http://www.trouw.nl/nieuws/religie-filo ... nders.html

Sorry, maar daar wordt in het geheel niet afstand genomen van mijn definitie van God. Er wordt in dat artikel gesteld dat God een 'alomvattende Geest' is. Dat past exact in mijn definitie van God.

[axxyanus]

Hier een artikel waar afstand wordt gedaan van de god van rereformed en er opnieuw invulling wordt gegeven aan het goddelijke dmv het panentheïsme, niet te verwarren met het hierboven genoemde pantheïsme. Dit gaat toch ook voorbij aan de voorstelling van god die wij allen zouden moeten kennen volgens Rereformed?
Waarom moet je perse afstand doen van een godsconcept als je afstand doet van de god als opperwezen of de god uit de bijbel? Je ziet juist een verschuiving optreden in godsbeelden en dat is ook een teken van onze tijd.

Je kan de vraag beter andersom stellen? Waarom blijven vasthouden aan het etiket "god" als wat je eronder verstaat bijna niets meer gemeen heeft met wat daar normaal onder begrepen wordt? Ja betekenissen kunnen verschuiven maar normaal zitten daar wel beperkinge op. Terwijl als het woord "god" valt we blijkbaar geen enkele verwachting meer mogen hebben over de betekenis van dat woord.

De keus voor atheïsme is inderdaad afstand doen van élk denkbaar godsconcept, en er zijn dus meer godsconcepten denkbaar dan de boekgodsdiensten je voorkauwen en wat mensen er in de loop van de tijden zelf van gemaakt hebben.

Dit is dus onzin. De pantheïsten hebben het etiket "god" geplakt op de natuur. Moet ik nu afstand doen van het concept natuur om mij atheïst te kunnen blijven noemen?

En waarom? Omdat mensen behoefte hebben aan spiritualiteit of omdat mensen niet met een lege huls als het starre atheïsme willen blijven zitten. Of omdat mensen innerlijk weet hebben dat het goddelijke onderdeel uitmaakt van ons bestaan. Of, noem maar op welke reden er kan zijn om de mogelijkheid van het goddelijke (misschien wel te willen maar) niet te kunnen verwerpen.

Ja inderdaad er kunnen soms emotionele redenen zijn waarom iemand het etiket god niet kan loslaten. Maar dat betekent toch niet dat de anderen de betekenis die hij/zij aan het woord "god" geeft zomaar moeten aanvaarden. Ik zie niet in waarom ik zou moeten aanvaarden dat "god" een synoniem voor de natuur kan zijn of dat als ik beweer dat god niet bestaat ik rekening moet houden met de mensen voor wie god de natuur is.

[Kitty]

@Rereformed
Als ik nu hou van mystiek, van de verwondering van de geheimenis van het leven, van het vermoeden of zeker niet keihard ontkennen van een bron dat geen wezen is en ik dit soort elementen niet uit mijn leven wil gooien, ik mij daar prettig bij voel, maar wel elke vorm van religie verwerp, wat dan? Maakt het mij een beter mens door mij dan te moeten beseffen dat ik kinderachtig ben, dom, onopgegroeid, onvolwassen denkend, puur irrationeel? Wat schiet ik ermee op om al dit soort zaken definitief uit mijn leven te gooien indien zij mij niet schaden? Wat moet ik mij dan van al die labels die je mij toedicht aantrekken? Wat is de meerwaarde dan voor mij? Ik zie die niet, afgezien van het feit of ik het mij überhaubt zou moeten aantrekken.

[siger]

@Rereformed
Als ik nu hou van mystiek, van de verwondering van de geheimenis van het leven, van het vermoeden of zeker niet keihard ontkennen van een bron dat geen wezen is en ik dit soort elementen niet uit mijn leven wil gooien, ik mij daar prettig bij voel, maar wel elke vorm van religie verwerp, wat dan? Maakt het mij een beter mens door mij dan te moeten beseffen dat ik kinderachtig ben, dom, onopgegroeid, onvolwassen denkend, puur irrationeel? Wat schiet ik ermee op om al dit soort zaken definitief uit mijn leven te gooien indien zij mij niet schaden? Wat moet ik mij dan van al die labels die je mij toedicht aantrekken? Wat is de meerwaarde dan voor mij? Ik zie die niet, afgezien van het feit of ik het mij überhaubt zou moeten aantrekken.

Kitty,

volgens mij ben jij het die begonnen bent met labels, door dit 'god' te noemen. Volgens mij heeft geen van de ervaringen en contructies van jou iets met een god te maken. Ik heb dan ook niets tegen zo'n gedachtenwereld, maar als je het god noemt draait alles onvermijdelijk in het honderd.

[Kitty]

Moet ik dan stellen dat ik een atheïst ben die het bestaan van een bron waaruit het leven is voortgekomen niet totaal afwijst? Dan krijg ik vast te horen dat ik die bron moet definiëren en word ik zo weer in de hoek van rekening houdend met een schepper geduwd. Want ook dan zal men kunnen vragen, wat voor bron, hoezo bron, zijn daar aanwijzingen voor? Bewijs die bron dan eens? Dus maakt het dan wat uit hoe ik het benoem? Of kan elke atheïst zich er dan wel in vinden of op zijn minst snappen wat ik bedoel?

[appelfflap]

Moet ik dan stellen dat ik een atheïst ben die het bestaan van een bron waaruit het leven is voortgekomen niet totaal afwijst?

bedoel je universum, big bang, eencelligen, evolutie als begin van leven?
dat kun je volgens mij onmogelijk afwijzen al kun je dat beter gewoon bij naam noemen.

[Kitty]

Over het begin van leven zijn er op wetenschappelijke basis alleen nog hypotheses, of denk jij dat er al uitsluitsel is over hoe het leven is ontstaan anders dan aannames? Abiogenese houdt zich bezig met het onstaan van het leven, en ik heb nog geen eureka gehoord vanuit die hoek anders dan voorlopige veronderstellingen. De bigbang is een vrij nauwkeurig omschreven zaak waarbij de veronderstellingen en de bevindingen vermoeden dat die heeft plaatsgevonden, alleen zegt de bigbang nog totaal niets over het ontstaan van het eerste leven. Dus ik ben van het onstaan van leven vanuit de wetenschap nog geheel niet zeker nee. Ik hou er dus rekening mee dat het ook nog eens heel anders gegaan kan zijn. Of vind jij hypotheses en veronderstellingen ook al bewijs genoeg? Dan verhef je zelfs de wetenschap tot een geloof.

Evolutie zegt trouwens ook helemaal niets over het ontstaan van het leven.

[Kitty]

Kom eens op met die nieuwe 'spirituele' atheïstische horizonten dan?

Wel, ik heb er wel een paar ideeën over:

Ik weet niet hoe ik het beter moet omschrijven maar o.a. zoiets als wat ik vroeger aan o.a. mijn kinderen vertelde: Ga eens naar je diepste binnenste binnen, oftewel zoek het mooiste/diepste in jezelf op, (be)denk vóór je iets doet en doe dan dingen die je doet met overgave. Vergeet nooit te be- en verwonderen, zie ook de "kleine"dingen, ze zijn nét zo groots, behandel anderen zoals jezelf behandelt wilt worden, straal warmte en liefde uit en "Jij kunt de wereld een beetje mooier maken door je Zijn".

Wat is hier atheïstisch aan? Zo kan ieder goed mens zich opstellen, ook als hij of zij gelovig is.

Natuurlijk lukt dát niet altijd, maar het zou mi wel het streven van de mensheid moeten zijn. Niet elkaar kapot willen maken, maar werken aan jezelf en aan een vorm van samen, eerbied dus.....(dát klinkt voor sommigen vast heel oudbollig) maar ik heb er geen beter woord voor. (én met samen bedoel ik niet : allemaal hetzelfde of allemaal gelijk, integendeel zelfs)

Dit zie ik ook niet als typische atheïstische waarden, er zijn legio christenen die zich inzetten voor hun medemens en precies zo handelen als jij hier stelt.

Maar daarvoor is eerst en/of tezelfdertijd emancipatie van de mens nodig, want heel wat mensen zitten gevangen in een/hun starre ideologie/religie en kunnen/durven zich daar niet aan te ontworstelen, zitten gebonden aan hun dogma's en hebben de kracht/het inzicht niet om dat te veranderen omdat ze door die ideologie/religie/dogma's klein gehouden worden ipv van op/uit te (kunnen/mogen) groeien tot sterke zichzelf, anderen en de aarde/natuur respecterende mensen.

Die zijn er inderdaad, dat soort mensen maar niet ieder die gelovig is, is gelijk aan de dogmaticus die jij hier schetst. Dus je hoeft niet perse atheïst te worden om aan jouw goede mensbeeld te voldoen. En verder is het nogal naïef om te denken dat na jouw voorgestelde emancipatie, die je benoemd als vastzitten aan ideologie/religie/dogma's het vanzelf wel goed komt met de mens. Ieder atheïst is vrede op de wereld en we zijn allemaal lief voor elkaar? Dat is vrij utopisch gedacht, dat kun je dus vergeten. Is het je wel eens opgevallen dat er heel erg goede christenen zijn en heel slechte atheïsten?

Ik heb een hekel aan elk soort fundamentalisme, of het nu religieus fundamentalisme is, of antitheïstisch fundamentalisme. Beiden blokkeren de mens in het vrij in het leven staan en open te staan voor je medemens of die medemens nu christelijk, moslim of op een andere manier gelovig is of niet.

Als je, zoals Rereformed stelt, een bloedhekel hebt aan het domme denken van de gelovige, dan sta je dus niet open voor al je medemensen, maar moeten zij aan een bepaalde voorwaarden voldoen om zijn goedkeuring te krijgen. Dan ben je fundamentalistisch, je gaat dan namelijk voor anderen bepalen hoe de ander dient te denken en handelen en dan verschil je erg weinig met de christelijke fundamentalisten die voor jou bepalen hoe je dient te denken en handelen om in hun ogen een goed mens te zijn.

Een echte vrijdenker kan mijns inziens nooit een fundamentalist zijn. Fundamentalisme oordeelt en legt op, een vrijdenker kan alleen voor zichzelf bepaalde denkbeelden afwijzen maar legt nooit denkbeelden dwingend op aan anderen.

Ik heb ooit overwogen om Nietzsche te gaan lezen, maar echt, als je daar een felle fundamentalistische antitheïst van wordt, dan overweeg ik het nog maar eens een keer of ik dat wel moet doen. Hoewel ik mij niet kan voorstellen dat welke filosoof dan ook, of welke schrijver of denker dan ook mij daartoe zou kunnen brengen. Aangezien ik een fel tegenstander ben van fundamentalistische denkbeelden van welke orde of uit welke hoek dan ook.

[appelfflap]

Ik hou er dus rekening mee dat het ook nog eens heel anders gegaan kan zijn.

ik ook hoor. probeerde gewoon na te gaan wat bron voor jou, in deze context, betekent. blijkbaar zit ik er naast.

[Kitty]

Ik hou er dus rekening mee dat het ook nog eens heel anders gegaan kan zijn.

ik ook hoor. probeerde gewoon na te gaan wat bron voor jou, in deze context, betekent. blijkbaar zit ik er naast.

Daar kan ik eigenlijk alleen maar op zeggen, dat ik dat niet weet. En of men daar ooit achter komt is zeer de vraag en of wij dat nog gaan meemaken ook. Er valt dan ook vooralsnog niet echt iets definitief uit te sluiten of definitief te benoemen. Laten we zeggen, het is nog in onderzoek.

[Maverick]

Een echte vrijdenker kan mijns inziens nooit een fundamentalist zijn. Fundamentalisme oordeelt en legt op, een vrijdenker kan alleen voor zichzelf bepaalde denkbeelden afwijzen maar legt nooit denkbeelden dwingend op aan anderen.

Toch wel. Als er voor iets een filosofisch bewijs is is het waar, "Ik denk dus ik besta" is waar. Wie dat ontkent heeft fundamentaal ongelijk.

Ook, moeilijker uit te leggen: het absolute niets bestaat niet ( in de zin van: er heeft nooit iets bestaan, er bestaat niets, er zal nooit iets bestaan). Immers ons bestaan bewijst het tegendeel.

Voor wat betreft absolute waarheden ben ik nog niet veel verder gekomen dan deze twee.

[a.r.]

Kom eens op met die nieuwe 'spirituele' atheïstische horizonten dan?

Wel, ik heb er wel een paar ideeën over:

Ik weet niet hoe ik het beter moet omschrijven maar o.a. zoiets als wat ik vroeger aan o.a. mijn kinderen vertelde: Ga eens naar je diepste binnenste binnen, oftewel zoek het mooiste/diepste in jezelf op, (be)denk vóór je iets doet en doe dan dingen die je doet met overgave. Vergeet nooit te be- en verwonderen, zie ook de "kleine"dingen, ze zijn nét zo groots, behandel anderen zoals jezelf behandelt wilt worden, straal warmte en liefde uit en "Jij kunt de wereld een beetje mooier maken door je Zijn".

Wat is hier atheïstisch aan? Zo kan ieder goed mens zich opstellen, ook als hij of zij gelovig is.

Natuurlijk lukt dát niet altijd, maar het zou mi wel het streven van de mensheid moeten zijn. Niet elkaar kapot willen maken, maar werken aan jezelf en aan een vorm van samen, eerbied dus.....(dát klinkt voor sommigen vast heel oudbollig) maar ik heb er geen beter woord voor. (én met samen bedoel ik niet : allemaal hetzelfde of allemaal gelijk, integendeel zelfs)

Dit zie ik ook niet als typische atheïstische waarden, er zijn legio christenen die zich inzetten voor hun medemens en precies zo handelen als jij hier stelt.

Maar daarvoor is eerst en/of tezelfdertijd emancipatie van de mens nodig, want heel wat mensen zitten gevangen in een/hun starre ideologie/religie en kunnen/durven zich daar niet aan te ontworstelen, zitten gebonden aan hun dogma's en hebben de kracht/het inzicht niet om dat te veranderen omdat ze door die ideologie/religie/dogma's klein gehouden worden ipv van op/uit te (kunnen/mogen) groeien tot sterke zichzelf, anderen en de aarde/natuur respecterende mensen.

Die zijn er inderdaad, dat soort mensen maar niet ieder die gelovig is, is gelijk aan de dogmaticus die jij hier schetst. Dus je hoeft niet perse atheïst te worden om aan jouw goede mensbeeld te voldoen. En verder is het nogal naïef om te denken dat na jouw voorgestelde emancipatie, die je benoemd als vastzitten aan ideologie/religie/dogma's het vanzelf wel goed komt met de mens. Ieder atheïst is vrede op de wereld en we zijn allemaal lief voor elkaar? Dat is vrij utopisch gedacht, dat kun je dus vergeten. Is het je wel eens opgevallen dat er heel erg goede christenen zijn en heel slechte atheïsten?

Ik heb een hekel aan elk soort fundamentalisme, of het nu religieus fundamentalisme is, of antitheïstisch fundamentalisme. Beiden blokkeren de mens in het vrij in het leven staan en open te staan voor je medemens of die medemens nu christelijk, moslim of op een andere manier gelovig is of niet.

Als je, zoals Rereformed stelt, een bloedhekel hebt aan het domme denken van de gelovige, dan sta je dus niet open voor al je medemensen, maar moeten zij aan een bepaalde voorwaarden voldoen om zijn goedkeuring te krijgen. Dan ben je fundamentalistisch, je gaat dan namelijk voor anderen bepalen hoe de ander dient te denken en handelen en dan verschil je erg weinig met de christelijke fundamentalisten die voor jou bepalen hoe je dient te denken en handelen om in hun ogen een goed mens te zijn.

Een echte vrijdenker kan mijns inziens nooit een fundamentalist zijn. Fundamentalisme oordeelt en legt op, een vrijdenker kan alleen voor zichzelf bepaalde denkbeelden afwijzen maar legt nooit denkbeelden dwingend op aan anderen.

Ik heb ooit overwogen om Nietzsche te gaan lezen, maar echt, als je daar een felle fundamentalistische antitheïst van wordt, dan overweeg ik het nog maar eens een keer of ik dat wel moet doen. Hoewel ik mij niet kan voorstellen dat welke filosoof dan ook, of welke schrijver of denker dan ook mij daartoe zou kunnen brengen. Aangezien ik een fel tegenstander ben van fundamentalistische denkbeelden van welke orde of uit welke hoek dan ook.

@Kitty,

Nou ja zeg, ik ben hoogstverbaasd! Waarom haal je in vredesnaam het christendom erbij? Ïk schreef over de mooiste diepste gevoelens, dat heeft niets te maken met christendom, al laten zij zich graag er op voorstaan dat dit soort dingen christelijk zijn. Ik heb mijn punt dus gemaakt! Je kunt dus heel gewoon een diepreligieus ongelovige zijn. Jij haalt er weer het christendom bij, wat ik juist weglaat is christendom/god. Ik heb helemaal geen god nodig om tot dezelfde gevoelens te komen. God is gebakken lucht, gewoon helemaal niets, een woord dat volkomen kleinmenselijk nietszeggend is! Een woord dat iets moois aan zou moeten duiden, maar tegelijkertijd een woord dat zo gruwelijk besmet is , een woord dat zoveel jaar zoveel mensen, zoveel leed heeft berokkend, terwijl jij blijft pogen om van christendom iets mooiers te maken dan van atheisme/humanisme. Dát een groot deel van de christenen tegenwoordig zo vrijzinnig denkt, is juist te danken aan de verlichting én bovenal aan mensen als Spinoza, Voltaire, Nietzsche, Hume, Domela Nieuwenhuis, Russell evva! Jij walst met het grootste gemak mijn diepmenselijke gevoel plat alsof het christendom iets hogers/beters te bieden zou hebben terwijl het christendom zoals we dat heden ten dagen (de meest positieve kant ervan dan) kennen juist voortkomt uit de gedachten van deze mensen. En terwijl ik mijn volwassen leven lang op die manier gedacht heb en ik tot een paar jaar geleden nog nooit iets van deze mensen gelezen had, maak ook jij hun en mijn denken wederom tot iets kleins, tot iets christelijks en dus iets hogers/beters in jouw ogen. Je haalt de gedachten van de grootste verlichtingsdenkers naar beneden alsof de goddelijke/christelijke moraal toch veel meer/beters te bieden heeft! En dát op een vrijdenkersforum! Veel hedendaagse christenen in dit land zijn gewoon goede mensen, die niet anders dan goede mensen willen zijn, maar voor het gemak vergeten dat er meer in de bijbel staat dan "heb U naaste lief, gelijk Uzelve".....ze pulken de mooie zaken eruit en de vuiligheid leggen ze naast zich neer alsof dát niet in de bijbel geschreven staat! Zal ik ook nog even over dat andere heilige boek, de koran beginnen?? Nou nee, ik heb voorlopig genoeg gezegd en geschreven! Ik voeg slechts een quote toe uit mijn dagboek van een paar jaar geleden:

II
Toen mijn dochter inmiddels ruim twee jaar geleden plotseling thuis kwam en tegen mij zei dat ze een nieuwe vriend had en dat ze daarmee naar een kerk ging, was ik in 1e instantie heel erg opgelucht. Eindelijk leek ze wat rust gevonden te hebben en haar nieuwe vriend leek/was werkelijk een heel aardige knul. Ze gingen naar een baptistengemeente en ze vroeg ons op zeker moment of we/ik niet een keer mee wilde(n) gaan naar haar kerk. Het kostte mij enige moeite de rest van het gezin mee te krijgen, maar zowaar, voor de eerste keer in 45 jaar ging dit ganse gezin ter kerke. Het bleek of leek iig reuze mee te vallen allemaal, het was niet stijf en/of truttig, de mensen waren niet onaardig, de voorganger hield een aardige preek, geen donder, hel en verdoemenis, maar gewoon een overdenking op de zondagochtend, zal ik maar zeggen, na afloop kregen we koffie en een ik voerde een verduidelijkend gesprekje met de voorganger, die mijn mening respecteerde of iig deed alsof. Mijn dochter en haar vriend gingen na een paar maanden samenwonen, met, onder zwak protest, toestemming van de ouders van haar vriend en de voorganger van de betreffende kerk. Een kleine drie maanden later werd ik gebeld door de vriend van mijn dochter dat we MOESTEN komen, want mijn dochter leek volkomen in te storten. Het was iets waar ik al maanden bang voor was geweest en we zijn er met een rotgang naartoe gereden. Ik heb de hele avond met haar gepraat en toen we diep in de nacht eindelijk weer buiten stonden zeiden haar schoonouders tegen mij
Jij bent "meer christen" als wij zijn! Toen beschouwde ik het nog als een soort van compliment, het werd met de beste intenties en vol bewondering gezegd en eerlijk gezegd streelde het mijn ego op dat moment, nou was ik op dat moment in grote verwarring, dus het valt me iets minder hard aan te rekenen hoop ik, maar ik was op dat moment niet in staat om uit te leggen, hoe ik de zaken zag, al ondernam ik nog wel een poging daartoe.

[Rereformed]

@Rereformed
Als ik nu hou van mystiek, van de verwondering van de geheimenis van het leven, van het vermoeden of zeker niet keihard ontkennen van een bron dat geen wezen is en ik dit soort elementen niet uit mijn leven wil gooien, ik mij daar prettig bij voel, maar wel elke vorm van religie verwerp, wat dan?

Dan ben jij exact zoals ik ben. Dwz. dan hebben wij exact dezelfde kijk op het leven. Overdenk dit dus eerst.

Maakt het mij een beter mens door mij dan te moeten beseffen dat ik kinderachtig ben, dom, onopgegroeid, onvolwassen denkend, puur irrationeel?

Het maakt je een helderder denker wanneer je het woord God niet meer gebruikt.

Bovenstaande zaken die je opsomt zijn namelijk volstrekt universeel menselijke zaken: mystiek (=gevoelens), verwondering (=gevoelens), geheimens van het leven (=staan voor een raadsel) te verbinden met 'een vermoeden', op zoek gaan naar oorzaken en dan proberen uitkomen op één oeroorzaak (= geheel natuurlijk, ons verstand kan onmgelijk anders redeneren dan dat iedere oorzaak een oorzaak heeft, en er dus aan alles een 'bron' moet staan).

Wat schiet ik ermee op om al dit soort zaken definitief uit mijn leven te gooien indien zij mij niet schaden?

Wie heeft jou gezegd al die dingen uit je leven te gooien? Ik wil juist het omgekeerde zeggen: 'al die dingen' worden door ieder mens in meer of mindere mate beleefd.
Ik probeer je enkel duidelijk te maken dat God-talk schadelijk is. Waar het woord God bij gebruikt wordt is altijd oneetbare soep; het is onheldere taal, verwarrend denken, onware praat.

Wat moet ik mij dan van al die labels die je mij toedicht aantrekken? Wat is de meerwaarde dan voor mij? Ik zie die niet, afgezien van het feit of ik het mij überhaubt zou moeten aantrekken.

1) Al die labels hoef je echt niet op jezelf te gaan betrekken. Ik flap ze er maar uit ter overdenking in hoeverre dit een rol speelt wanneer je met een god-complex rondloopt in de wereld en niet van het woord God kan afkomen in je denken.
2) Het woord God wordt bepaald door de godsdiensten die het al millennia lang ingevuld hebben. Het is daarom een uiterst geladen begrip. Het gebruik ervan door jou kan enkel uitlopen op onbegrip, op bij de toehoorder omgekeerd verstaan van wat je bedoelt te zeggen.
3) Het woord God heeft voor ons westerse mensen connotaties uit de christelijke godsdienst. Die connotaties kun je niet wegwissen uit je denken, zelfs niet wanneer je dat uitdrukkelijk denkt te kunnen doen.
Ik denk dat in de grond jouw 'vermoeden' voor 'de bron van alles' een connotatie heeft die iets te maken moet hebben met de traditionele inhoud van het begrip God. Dat het wel zo móet zijn blijkt al hieruit dat je het uitdrukkelijk een kracht noemt, maar het toch een uitzonderlijke positie wil schenken via het woord God, en het blijkt hieruit dat je het automatisch in relatie brengt met al die mooiste en diepste gevoelens van je.
Voor een kracht zoals magnetisme, electriciteit, zwaartekracht enz. is er volstrekt geen reden om er de naam God aan te geven, ook niet als het om een kracht gaat die weer aan de basis van alle krachten gaat. Het woord God draagt altijd connotaties van iets meer.
4) Je komt uit het kreupelhout van je denken door in te zien dat wat jij God noemt enkel de benaming is die je geeft voor jou heiligste gevoelens, je gevoelens die voor jou het allerbelangrijkst zijn. Om dit gewicht er aan te geven heb je het woord God nodig. Het is het enige woord wat je kan bedenken dat aan die gevoelens voldoende waarde lijkt te schenken. Maar het is een volstrekt oneigenlijk en ongeoorloofd gebruik voor de term God, wellicht juist doordat het een té groot gewicht legt op die mooie gevoelens.

God verblindt en verduistert. God is nooit helder denken.

[Rereformed]

Moet ik dan stellen dat ik een atheïst ben die het bestaan van een bron waaruit het leven is voortgekomen niet totaal afwijst? Dan krijg ik vast te horen dat ik die bron moet definiëren en word ik zo weer in de hoek van rekening houdend met een schepper geduwd. Want ook dan zal men kunnen vragen, wat voor bron, hoezo bron, zijn daar aanwijzingen voor? Bewijs die bron dan eens? Dus maakt het dan wat uit hoe ik het benoem? Of kan elke atheïst zich er dan wel in vinden of op zijn minst snappen wat ik bedoel?

Ik kan me in ieder geval er wel in vinden. Iedereen die wetenschappelijk denkt is uit op steeds dieper verstaan van hoe en wat. Wetenschap is zelfs gebaseerd op het axioma dat er altijd iets moet zijn om een ander iets te kunnen verklaren.

Maar ik kan me er enkel over verbazen dat iemand dat 'God' wil noemen.

[siger]

Moet ik dan stellen dat ik een atheïst ben die het bestaan van een bron waaruit het leven is voortgekomen niet totaal afwijst?

Als je met "een bron waaruit het leven is voortgekomen" iets goddelijks (iets bovennatuurlijks en persoonlijks) bedoelt, dan ben je een theist toch?

Als die bron om het even wat kan zijn, maar je van oordeel bent dat het geen persoonlijke almachtige god is, en je je verder het recht voorbehoudt daar betekenis aan te geven zoals je zelf wil, zou ik je liefts een atheist noemen.

Als je niet weet of deze bron een persoonlijke almachtige god is, ben je een agnost.

Zo beschouw ik het. In deze schaal vind ik de "atheist" trouwens het minst dor of star", omdat hij de grootste verantwoordelijkheid bij zichzelf legt.