(Een grootse voetballer die er trots op mag zijn dat deze schijnbeweging tot zijn reportoire behoort:
http://www.youtube.com/watch?v=uU6CYTs-YZ8&NR=1
Wie de schoonheid van deze schijnbeweging niet ziet, houdt niet van voetbal (durf ik te beweren)!
Wat betreft de verdedigende actie van de tackle:
een selectie van goede
http://www.youtube.com/watch?v=Ep6czGrq8uM&NR=1;
een selectie van kwalijke
http://www.youtube.com/watch?v=UbamHEL4b_c
Schwalbes zijn verwerpelijk spelbederf/anti-acteerkunst)
Uncle Rat over Popper's paradox van de tolerantie van het (kritisch) rationalisme:
Maar dit verplaatst het probleem slechts. Want wie maakt uit wat rationeel is?
Wie gaat er voor scheidsrechter spelen en het predicaat 'rationeel' verlenen aan de standpunten?
Er is dus nood aan een 'rationaliteitspolitie'. We zijn benieuwd wie die rol gaat vervullen.
De eerste/tweede vraag had ik al beantwoordt. In het Duitse voetbal/sport-commentaar gebruiken ze in plaats van 'Schiedsrichter' vaker nog het duidelijkere woord 'Unparteiische". De paradox van de tolerantie is bij Popper ingebed in zijn uiteenzetting van de binnenculturele strijd in het Westen tussen het aan elkaar tegengestelde rationalisme en irrationalisme. De kwestie van de 'verplaatsing' is in «The Open Society and its Enemies» al aan de orde gesteld en afgevangen met de constatering dat het rationalisme in feite een irrationele geloofshandeling veronderstelt in de zin van het geloof in het rationalistische uitgangspunt van de eigen rede en in de ratio van anderen binnen de gemeenschap der wetenschappers. De onpartijdigheid ligt in de intersubjectiviteit van de wetenschappelijke werkwijze om theorieën in de openbaarheid te presenteren en te onderwerpen aan de kritiek van anderen en zodoende een zekere mate van objectiviteit te bereiken. Iedereen is vrij om dit 'rationaliteitspolitie' te noemen, maar ik denk bij dit woord eerder aan het 'scheldwoord' dat irrationalisten gebruiken om hun afkeer te uiten en afwijzing te rechtvaardigen van de rationele eisen die wetenschap stelt aan taalgebruik/presentatie van theoriëen en onderwerping aan kritiek van andere rationalisten. Ik schreef voorafgaand aan de paradox van tolerantie (toen tussen haakjes, nu onderstreept) dan ook over de westerse context rationalisme vs irrationalisme binnen de wetenschappelijke cultuur van de open samenleving waarin Popper deze paradox naar voren bracht:
De vorm van tolerantie die deze wetenschapsfilosofische grondlegger van het 'kritisch rationalisme' voor ogen heeft is het rationalisme met de wetenschappelijke houding van onpartijdige objectiviteit, het rationalisme als geloof in de eigen rede en (zo niet meer) in de rede van anderen binnen de wetenschappelijke gemeenschap die de objectiviteit organiseert in communicatiemedia waar de taal der beargumenteerde rede wordt gebezigd en waar bereidheid bestaat om te leren van kritiek en van eigen en andermans fouten.
De rationalisten in een tolerante open samenleving hebben de plicht om in naam der tolerantie het recht te claimen om intolerantie van irrationalisten niet te tolereren. Om de aanspraak van het rationalisme op tolerantie te beschermen moeten rationalisten
-tolerant zijn tov tolerante rationalisten die geloven in de eigen rede en in de rede van anderen
-intolerant zijn tegen intolerante irrationalisten die niet meer bereid zijn om rationeel te argumenteren en die er eerst mee beginnen de 'bedrieglijke' argumentaties van de anderen te verwerpen
en deze redenaties der bedrog voor de irrationalisme-aanhangers te verbieden en
voor hen uiteindelijk zelfs het gebruik van geweld aan te raden tegenover de bedrieglijke anderen.
Uit de paradox binnen het westerse conflict rationalisme vs irrationalisme in de tolerante open multi-culturele/multireligieuze samenleving komen vier posities naar voren die kunnen worden getypeerd op grond van Fortuyn's onderzoeksdefinitie van de multiculturele samenleving waarin twee relaties tussen culturen worden onderscheiden:
"Om misverstanden te voorkomen: de dominante cultuur van de moderne wereld verhoudt zich natuurlijk ook tot andere, minder dominante culturen. Voor een deel leeft zij daarmee in een spanningsrelatie, maar voor een ander deel zijn er ook symbiotische betrekkingen. De bestudering van multiculturele samenlevingen maken beide bewegingen, spanning en symbiose, duidelijk" (De Verweesde Samenleving, 1995/2002, hfdst. 3, p. 41).
<A> Irrationele tolerantie is onbeperkte, onbegrensde, onverschillige tolerantie tov zowel tolerantie (=rationeel) als intolerantie (=irrationeel). De onverschillig tolerante irrationalisten verkwanselen het recht op religiekritiek en cultuurkritiek en ondermijnen zo de religieuze en culturele tolerantie in de samenleving omdat ze deze tolerantie niet beschermen dmv het rationeel kritiseren van irrationele intolerantie. Het cultuurrelativisme houdt enkel oog voor de symbiotische relatie tussen religies/culturen in de NLse open multiculturele en multireligieuze samenleving en negeert de spanningsrelatie.
Cultuurrelativisme is weer een geheel andere tak van sport.
Cultuurrelativisten gaan er van uit dat er helemaal geen kritiek geleverd kan worden.
Cultuurrelativisme is principieel tolerant. Dus nooit intolerant.
Precies, het cultuurrelativisme is nooit intolerant, ook niet wanneer het rationeel verantwoord is om intolerant te zijn tov het religieuze of culturele intolerante dmv religiekritiek of cultuurkritiek. Cultuurrelativisten gaan er van uit dat er helemaal geen kritiek geleverd moet worden, terwijl dat een misvatting is die in feite de tolerante samenleving ondermijnt. Fortuyn sprak zo in zijn boeken over het cultuurrelativisme als 'een veenbrand in het westerse cultuurgebied' en over het gevaar van het weerloos worden van het westen tov moslimfundamentalisme. Het is dus geen geheel andere tak van sport, het cultuurrelativisme doet aan de denksport der onverschillig toleranten van het irrationeel vermijden van rationele religiekritiek en cultuurkritiek op (1) de intolerante islam van Khomeini, Osama ect.
<B> Irrationele intolerantie is onbeperkte, onbegrensde, onverschillige intolerantie tov zowel intolerantie (=rationeel) als tolerantie (=irrationeel). De onverschillig intolerante irrationalisten zijn de extremistische islamkritici of anti-moslimse westerlingen met een extreem-rechtse/linkse politieke stellingname die in hun islamkritiek niet terugdeinsen voor het irrationele taalgebruik van religieuze of culturele discriminatie (soms spreekt men van 'cultureel racisme) en die evenmin terugdeinsen voor het irrationeel gebruik van geweld tegen moslims. Het besmeuren van een NLse moskee met varkensbloed zou kunnen uitdraaien op brandstichting ect. en draagt uitsluitend bij aan de spanningsrelatie in de NLse open multiculturele en multireligieuze samenleving: het is de totale negatie van elke symbiotische relatie tussen diverse religies en culturen.
<C> De onverschillige islamkritici staan rationeel intolerant tov (1) de intolerante islam dmv kritiek op de islamitische religie en cultuur en (niet extremistisch of extreem irrationeel maar) gematigd irrationeel tov (2) de tolerante islam dmv onverschilligheid tov het onderscheid tussen (1) in de spanningsverhouding, clash of strijd met het tolerante en tolerantieprotectionistische westen en (2) in de symbiotische verhouding of interculturele of interreligieuze dialoog met het tolerante westen. De overschillige islamkritici erkennen het onderscheid tussen (1) de intolerante zuivere shariapolitieke religie en (2) de tolerante liberale islam binnen de moslimcultuur hooguit
binnen de spanningsrelatie met de moderne Westerse cultuur van de democratische rechtstaat en mensenrechten.
<D> De verschillige islamkritici staan rationeel intolerant tov (1) de intolerante islam dmv kritiek op deze 'zuivere' religie en cultuur van de irrationele moslims in de spanningsverhouding met het tolerante en rationele westen en staan rationeel tolerant tov (2) de tolerante islam die rationele moslimdenkers als Abu Zayd en Soroush eigentijds hervormen/reformeren voor beoefening in erkenning van en in symbiotische relatie met de democratische rechtstaat en mensenrechten in westerse open multiculturele en multireligieuze samenlevingen.
Uncle Rat noemde de verschillige islamkritici voorheen (nog) 'islamofielen' en de onverschillige islamkritici 'islamofoben':
De islamofiel zal zeggen dat de standpunten van de islamofoob irrationeel zijn (want het door de islamofoob geschetste beeld van de islam is niet in overeenstemming met de werkelijkheid: de islam kan en mag immers niet zo zwart zijn als het wordt afgeschilderd) en de islamofoob zal zeggen dat de standpunten van de islamofiel irrationeel zijn (want het lukt de islamofiel slechts het gekoesterde beeld van de islam, de wensdroom, in stand te houden door de pijnlijke feiten te negeren).
Of:
De islamofiel zal zeggen dat de standpunten van de islamofoob irrationeel zijn (want het door de islamofoob geschetste beeld van de islam is niet in overeenstemming met de werkelijkheid: de kenmerken van de fundamentalistische stromingen binnen de islam op de gehele islam plakken is niet alleen dom en kwaadaardig, maar tevens een belediging voor alle goedwillende moslims) en de islamofoob zal zeggen dat de standpunten van de islamofiel irrationeel zijn (want van een islamofiel kun je geen rationeel standpunt verwachten: die is reeds lang van de realiteit losgezongen en wil het gevaar maar niet zien).
De verschillige islamkriticus zegt eerder dat de islamstandpunten van de onverschillige of islamofobe islamkritici
enerzijds volstrekt rationeel intolerant zijn tov (1) de intolerante zuivere islam van irrationele moslimfundamentalisten door het recht op kritiek te claimen en te beoefenen omdat deze gevaarlijke islam waar de pijnlijke feiten op wijzen principieel op gespannen voet staat met democratie, mensenrechten en tolerantie
maar
anderzijds gematigd irrationeel intolerant tov (2) de tolerante islam van rationele moslimhervormers die hun religie en cultuur reformeren in symbiose met de principes van democratie, mensenrechten en tolerantie omdat deze ongevaarlijke islam waarop hoopgevende feiten wijzen in het werk richting een gepacificeerde/tolerante religie en cultuur met toekomstmuziek in westerse open multiculturele en multireligieuze samenlevingen bij voorkeur wordt genegeerd: deze (2) liberale islam past niet in de zwarte angstdroom of het dystopische toekomstbeeld van de voltooide islamisering tot de sharia-superstaat Eurabië waar (1) de intolerante islam de macht in handen heeft gekregen en waar oorspronkelijke europeanen zijn gedhimmificeerd.
De verschillige islamkriticus gaat niet zover om de islamofobe/onverschillige islamkritici (<C>) te devalueren tot dommerikken en allerlei kwaadaardige motieven in de schoenen te schuiven alsof het extremistische islamkritici (<B>) zijn die zonder pardon gedemoniseerd mogen worden. Maar de verschillige islamkriticus verwerpt van de onverschillige inklamkriticu wel hun overdrijving van de angst voor het gevaar van (1) die geen grens vindt in (2) en hun geringe bereidheid om te denken aan en over een heden en toekomst van (2) in de symbiotische relatie in het kader van het voorkomen van de misverstanden waarvan Fortuyn spreekt in zijn onderzoeksdefinitie van zowel spanning als symbiose in multiculturele samenlevingen.
Omgekeerd zal de islamofobe/onverschillige islamkriticus waarschijnlijk zeggen dat de verschillige islamkritici in hun rationele intolerantie tov (1) in onvoldoende mate het gevaar van de intolerante islam erkennen en dat de verschillige islamkritiek in diens tolerantie tov (2) nog niet is losgekomen van het cultuurrelativisme dat uitsluitend (islamofilisch) oog heeft voor de symbiotische relatie van de islamitische cultuur en de westerse cultuur in multiculturele samenlevingen en vasthoudt aan een utopische wensdroom ipv de realiteit te zien van de spanningsrelatie. De islamofobe islamkriticus heeft er grote moeite mee om de rationele intolerantie tov (1) te erkennen die het feitelijk gemeenschappelijk heeft met de verschillige islamkritici mbt de spanningsrelatie en om dit gemeenschappelijke aspect serieus te nemen omdat de verschillige islamkritiek op de angstwekkende en gevaarlijke (1) in de spanningsverhouding niet dezelfde conclusies trekt uit dezelfde pijnlijke feiten en wetenschappelijke nuance wil brengen waar ongenuanceerde hardheid in de beoordeling van de intolerante zuivere islam eerder nodig en toepasselijker is.
Het, al of niet voorgewende, gebrek aan feitenkennis bij de islamofielen maakt het gezamenlijk bedrijven van 'islamwetenschap' van meet af aan een hachelijke onderneming.
Nuance waar er niets te nuanceren valt of waar de nuance het oordeel slechts bevestigt, hoeft ook niet nodeloos toegepast te worden.
De uitgestoken hand wordt ervaren als een manipulerende, sturende hand die slecht toegereikt wordt om de discussie op de islamofiele rijstrook te trekken.
De islamofiele rationalisten meten zich het wetenschappelijke, rationele pak wel erg gemakkelijk aan. Het pak is een paar maatjes te groot, dunkt mij.
Dus als ik het goed begrijp verkiezen onverschillige/islamofobe islamkritici de irrationele weigering om het islamwetenschappelijke pak überhaupt aan te trekken bòven het rationele streven om deze rol op zich te nemen en het pak tailor made te maken door het ontwikkelen van een islamwetenschappelijke taal waarmee met grotere nauwkeurigheid en nuance kan worden gesproken over zowel (1) de irrationeel intolerante islam in de spanningsrelatie als (2) de rationeel tolerante islam in de symbiotische relatie met democratie, mensenrechten en de tolerantie van het islamkritisch rationalisme in NL en andere westerse open multiculturele en multireligieuze samenlevingen.
Het mechanisme dat ik al eerder nav de paradox van Popper heb beschreven: ze [de 'islamofielen' of verschillige islamkritici] zijn intolerant jegens intolerantie. Dat ze intolerant zijn jegens intolerantie jegens de intolerante islam zien ze daarbij over het hoofd. Voor hen telt alleen dat ze intolerant zijn - en moeten zijn - jegens iets wat in hun ogen afschuwelijk is. Dat ze zich slechts concentreren op die ene intolerantie (die jegens de intolerantie van de islam) is misschien te verklaren: omdat ze niet kunnen begrijpen dat mensen met dezelfde culturele achtergrond als zijzelf (islamofoben ) zo intolerant kunnen zijn. Ze zien Westerse intolerantie jegens de islam als als een schandvlek. Als een vlek op hun blazoen. Als iets waar ze zich zoveel mogelijk van willen distantiëren.
De verschillige islamkriticus begrijpt Popper's paradox van het islamkritisch rationalisme dat aanspraak maakt op tolerantie in de binnenculturele context van de oude en actuele strijd tussen rationalisme en irrationalisme en heeft zo de vermeende 'meertrapsraket' van eerste veronderstellingen/uitgangspunten al voorkomen voordat deze al begon. De verschillige islamkritici zijn rationeel intolerant tov (1) de intolerante islam van irrationele moslims aan de ene kant van de spanningsverhouding èn tov het extreem irrationeel intolerante westen van extremistische islamkritici («B») aan de andere kant van de spanningsverhouding èn tov het gematigde irrationeel intolerante westen tov (2) van onverschillige of islamofobe islamkritici omdat deze niet rationeel tolerant staan tov (2) de tolerante islam van rationele moslimhervormers en democratische theedrinkers in de symbiotische verhouding van de interculturele en interreligieuze dialoog met westerse democratische theedrinkers.
fbs33:
Hoe kun je islamofilie in één adem noemen (en verbinden!) aan het woord 'rationalisme' waar er op z'n minst zeer grote twijfel moet bestaan aan goden?
Je hebt gelijk, dat woord 'islamofilie' als equivalent voor de verschillige islamkritiek in de tegenstelling tot 'islamofobie' is verwarrend, en helpt misverstanden niet voorkomen in het nodige debat over de islamitische cultuur in de spanningsrelatie zowel als in de symbiotische relatie met de westerse cultuur in open multiculturele samenlevingen. Ik had de terminologie 'islamofilie versus islamofobie' van mijn debattegenstander voor 'the sake of argument' overgenomen maar kan het beter weglaten 'for the sake of rational argument' en vervangen door verschillige versus onverschillige islamkritici.
De (3) die in het begin van de posting van Nietweten en Geweten dd 09 apr 2010 02:06 nog even opdook om daarna een stille dood te sterven.
(3) zit gruwelijk in de weg in het wereldbeeld van de rationele islamofiel. De opdeling in (1) en (2) maakt het geheel immers veel overzichtelijker: zwart en wit, slecht en goed, irrationele jihadisten en rationele liberale moslims. De islamofiel zit niet te wachten op een immense onbestemde middengroep die wel eens - the horror! the horror! - grotendeels veel (1)-iger dan (2)-ig zou kunnen zijn. Dus: weg met die (3)! Zodat de islamofiel zijn theoretische bespiegelingen kan beperken tot de marginale groepen aan de beide uiteinden van het spectrum. Tot (1) en (2). Want met die jongens weet je wat je aan ze hebt.
(3) daarentegen is een onoverkomelijk probleem. (3) faciliteert (1) en maakt, door z'n omvang, de taak van (2) onmogelijk.
Dit heb ik op het forum over de islam als gevaar op zichzelf al uitgelegd. Dat was een keuze om in de discussie stapsgewijs te werk te gaan en eerst de afzonderlijke delen (1) en (2) te bespreken voorafgaand aan (3) en de relatie daarvan met (1) en (2) in het kader van de islamitische cultuur als geheel (1, 2, 3). De grote middengroep in NL zou ook grotendeels veel (2)-iger dan (1)-iger kunnen zijn. Het gebrek aan feiten en cijfers over de loyaliteit van de NLse moslims van (3) aan (1) of aan (2) is niet alleen een probleem van de verschillige islamkritici maar ook van de onverschillige islamkritici om tot een juiste beoordeling te komen.
Alle mensen worden vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren. Zij zijn begiftigd met verstand en geweten, en behoren zich jegens elkander in een geest van broederschap te gedragen. Art.1 vd Universele Verklaring vd Rechten vd Mens
We, de Westerlingen, zijn blijkbaar een bemoeizuchtig volkje. Dat zal wel een onuitroeibaar koloniaal trekje zijn.
