Je laat toch goed zien dat je taalgevoel nogal te wensen overlaat. Sla eens een woordenboek op, dan zul je zien dat het woord 'ziel' heel doodgewoon in een niet-christelijke (niet-religieuze) betekenis gebruikt kan worden. Een arme ziel bijvoorbeeld betekent niets meer dan 'stumper'.
In de omgangstaal heeft ziel meestal de betekenis van 'de essentie van je persoon'. Veelal gebruikt men het woord ziel wanneer men wil aangeven dat het om diepe gevoelens gaat, vandaar 'zielsverlaten', 'zielsrust'. Ik heb bijvoorbeeld een CD gemaakt met als titel Beelden van de Ziel. De betekenis hiervan is dat de muziek diepe gevoelens uitbeeldt. In het Fins heet die CD dan ook 'Sielunmaisemat', 'Zielslandschappen', hetgeen in die taal een vaststaande uitdrukking is. 'Zielsrust' betekent niets anders dan 'kalmte van gemoed'.
Het verkopen van de ziel is beeldspraak en heeft de betekenis van 'je met huid en haar voorgoed uitleveren aan', je in een positie neerzetten waaruit je niet meer weg kan komen, te zeer in termen van absoluten denken.
Ik hoop dat dit enige verheldering voor je geeft. Zoals je ziet is taal mijn hobby en houd ik daar zielsveel van.
Op zich een mooie zienswijze op het begrip ziel.
Ik zie er zelfs nog meer in.
Namelijk; Zoals ik het zie is de ziel iets wat ontstaat door & voor het samenspel van lichaam, geest, & omstandigheden. Eigenlijk van de zelvde stof waar leven van gemaakt is.Want laten we eerlijk zijn: Als men een dood lichaam ziet, is het makkelijk te zeggen & constateren `o 't heeft z'n/haar tijd gehad het dna was zo geprogrameerd dat het maar +/- 100jr kon leven. Maar dan komt de vraag op wie of wat heeft het dna zo geprogrameerd. Dat wie of wat noem ik ziel, en deze zie ik als een onderdeel van de oorsprong van alles God.
Natuurlijk een mens kan in toeval geloven.Maar waarom is ie dan bewust van oorzaak & gevolg? Natuurlijk kan er gezegd worden dat bewustzijn ( of gedachte's) maar 'n hulpmiddel is.Maar 'n hulpmiddel waarvoor dan, om wat te bereiken?
En het is het bewustzijn dat er voor zorgd dat we weten dat er iets te bereiken is.
Daarom zeg ik dat bewustzijn & ziel nau aan elkaar verbonden zijn en een besef van eeuwigheid in zich hebben.
In onze taal hebben we woorden nodig die de sterkte van verbazing uitdrukken. Hoe sterker de verbazing, des te 'waardevoller' woord we gebruiken. Dus 'asjemenou' wanneer de verbazing nog meevalt, maar lieve hemel!, what on earth!, my goodness, en Oh my God, wanneer het sterk is.
Dat je er helemaal naast zit wanneer je denkt het amerikaanse volk ermee te kunnen bestempelen laat goed zien dat je weinig met talen hebt, want de uitdrukking komt in talloze talen voor, het heeft niets met amerikaans te maken. Zo heb je in het nederlands een slangterm 'attenoje' als uitroep van opperste verbazing. Dat is van joodse oorsprong en komt van de woorden 'adonai eloheinu', mijn Heer en mijn God'. In het Fins is de uitroep van opperste verbazing overigens vaak Perkele, dat betekent Duivel! Het wordt in Finland net zoveel gehoord als het OMG in Amerika. Het is ongeveer het eerste woord wat je leert wanneer je naar Finland gaat. Maar het is dan heel belangrijk over taalgevoel te beschikken: je moet meteen erbij leren dat de Finnen die het woord gebruiken echt niet in de Duivel geloven. Het is namelijk precies andersom: iemand die het woord nooit gebruikt is vrijwel zeker een fundamentalistische christen, oftewel iemand die aan bijgeloof doet en de duivel beschouwt als een echt bestaand wezen. Het kan nog leuker! In het Fins is 'Godverdomme' het woord Jumalauta, dat is een verbastering van de woorden 'Jumala auta minua' 'God help me!'. Alweer heb je dan een hoop taalgevoel nodig om het op de juiste manier te verstaan: de mensen die de uitdrukking gebruiken zullen zeer zeker niet in goddelijke hulp geloven, en degene die de uitdrukking nooit gebruiken, omdat het een vloekwoord is, zullen naar alle waarschijnlijkheid vrome christenen zijn. Ironisch, hè?
Ja,het is erg logisch ook vanuit Christelijk oogpunt gezien dat personen die niet in God geloven eerder het woord duivel in de mond nemen.
Nu zie ik me zelf als een Christen, maar ik geloof niet in de duivel.
Ik denk niet dat die geloofwaardig is of zelfs maar een bestaansrecht heeft.
De duivel oftewel tegenstander is de vader der leugen & dat maakt 'm niks anders dan een illusie in God's koninkrijk. Aangenomen dat de realiteit alleen opgebouwd is & kan zijn uit waarheid.
Dat laatste dat godverdomme verwisseld wordt met god help me vind ik gewoon taalverkrachting of j geloofd in God ja of nee.
Iemand antwoordde jou al: ook jij bent relatief. Ik zou ook meteen gezegd hebben: zelfs ik ben relatief.
Relatief betekent niet dat het er niet toe doet, maar dat men dingen kan vergelijken met elkaar. Je kan dan zeggen dat iets mooier of lelijker, beter of slechter is dan iets anders waarmee je het vergelijkt. Wanneer jij het hebt over 'absolute waarheid' dan denk jij een absolute uitspraak te kunnen doen over het leven. Maar het leven is als het weer. Je kunt wel zeggen dat een zonovergoten zomerdag mooi is en een gure herfstdag lelijk, maar moet dan altijd meteen begrijpen dat het een kwestie van smaak is, geen absolute uitspraak. Wanneer je uitspraken doet over geloof doe je waardeoordelen. Jij vindt het waardevol, een ander vindt het waardeloos. Om dingen op waarde te bepalen gebruiken we standaarden. Eén hele belangrijke standaard voor het bepalen van waarde is na te gaan of iets 'werkelijk' bestaat. Zo is alles wat de bijbel vertelt inderdaad van het hoogste belang indien deze zaken allemaal waar zouden zijn. Maar het verandert in iets waardeloos wanneer we moeten constateren dat deze zaken in de meeste gevallen niet steekhoudend zijn en ons foutieve informatie verschaffen.
Ja tuurlijk, waardeoordelen zijn belangerijk & ook zeer persoonlijk.
En zeker relatief .Maar er is wel altijd in elke situatie iets of iemand wie of wat een waardeoordeel geeft.Het is heel simpel; appels zijn groen of rood, wat dan ook maar ze komen van een boom.De boom is dan absoluut oftewel de oorsprong.
En ik mag hopelijk aannemen dat de boom werkelijk bestaat in deze realiteit.
Dus ja, alles is relatief, maar niet alles is waardeloos. Ook geloof is relatief. Aan sommige zaken hecht ik veel waarde, dus veel geloof. Ik geloof bijvoorbeeld sterk dat niets in het leven mijn geest kan breken. Maar tezelfdertijd weet ik dat ik uiteraard niet teveel waarde moet hechten aan dit geloof. Het zou zot zijn om er een absolute uitspraak van te maken, alles is tenslotte relatief. Er zijn vanzelfsprekend denkbare situaties mogelijk die mijn geest zouden kunnen breken, zoals marteling.
Soms is het heel moeilijk om in te zien dat iets relatief is. Ik wijs bijvoorbeeld 'marteling' af als iets 'absoluut slechts' en kan enkel met de allergrootste tegenzin toegeven dat het een relatief persoonlijk waardeoordeel van mij is.
Alles is relatief is op zich al een absolute uitspraak.
Omdat het woord zijn zeker een absoluditeit in houd.
Voorbeeld; 1+1=2 Dit is waar en zal altijd waar zijn.
Ik persoonlijk vind alles wat tegen het leven in gaat slecht.
& Ook vindt ik het gewoon krankzinnig om te veronderstellen dat iemand marteling goed kan vinden.
Tuurlijk er zullen mischien voorstanders van marteling zijn.Maar zelfs zij zullen als ze heel eerlijk zijn( waar ze in die geestenstoestand waarschijnlijk niet toe in staat zijn)
niet durven zeggen dat het goed is.
Zij zullen eerder liegen en zeggen dat het goed is.
Maar zoals ik al eerder zei; liegen heeft in mijn ogen nix met de realiteit(waarheid) te maken.
Voor geloof is bijgeloof nodig?Ik snap 'm niet.
Wat is daar zo moeilijk aan om te begrijpen? Niet alle geloof is bijgeloof. Mijn mate van vertrouwen in mezelf baseer ik op de ervaring met mezelf. Ook te weten dat er grenzen zijn aan mijn vertrouwen op mezelf baseer ik daarop. Geloof is dus gebaseerd op
redenen. En die redenen kunnen variëren van zeer sterk tot ondeugdelijk.
Jouw geloof heeft dezelfde sterkte als het geloof van een oude Griek in Apollo, oftewel het is m.i. ondeugdelijk. Lees dit verhaal eens, dan snap je het misschien beter:
http://www.kolumbus.fi/volwassengeloof/ ... angasarian
Zelfkennis stel je gelijk met zelfvertrouwen, want ik mag hopelijk toch aannemen dat
ervaring met jezelf verder gaat dan een paar herinneringen?
Dan zou j ook kunnen zeggen dat geloof op kennis is gebaseerd.
En kennis is toch een vorm van weten hè.
Dan spreek je je zelf tegen want in de zinnen hieronder zeg je dat geloof altijd alleenmaar op vermoeden gebouwd is.
Een geloof is altijd een vermoeden. Anders gebruiken we het woord 'weten'. Geloof is per definitie niet een 'waar geloof', want geloven houdt in dat we ergens op vertrouwen, maar daar geen zekerheid over hebben. Zodra een geloof bewaarheid wordt is het weten, geen geloven meer.
Ja, dit klopt hier ben ik het bijna mee eens.Maar alleen zie ik een verschil.
Geloof is de zekerheid over dingen die we nog niet gezien of ervaren hebben.
Wanneer we ze zien of ervaren wordt het weten.
Bijgeloof is vertrouwen zonder zekerheid.
Geloven kan per definitie nooit zekerheid zijn. Daarom hebben we het woord geloven. Als we zekerheid hebben dan gebruiken we het woord weten. Wanneer geloof gelijk wordt geschakeld aan zeker weten dan is er iets niet pluis. De uitspraak in de Hebreeënbrief is daarom volslagen onzin,
oneerlijk. Deze intellectuele oneerlijkheid komt voort uit angst. Het is een poging van de psyche om onzekerheid -existentiële benauwdheid- uit te bannen. Lees dit om er meer over te kunnen lezen:
http://www.kolumbus.fi/volwassengeloof/9.htm#twijfel
Persoonlijke kwetsende opvattingen houd ik me van weg.
Dat moet je juist nooit doen. Het is nooit leuk om de waarheid in je gezicht gegooid te krijgen, en de eerste reaktie is altijd de ontkenning ervan. Maar de mens die zo sterk is dat hij het onder ogen kan zien is wijs.
Mind you, soms wordt een rotopmerking over je gegeven uit nijd en boosheid en wraakzin, oftewel niet uit liefde voor de waarheid. Het is dus inderdaad soms zaak om je er van weg te houden. Maar denk er nu eens goed over na: geloof is altijd vermoeden. Het vermoeden baseren we op redenen, maar de redenen zijn nooit sterk genoeg om van geloof weten te kunnen maken. Te denken dat je een 'waar geloof' hebt is dus echt arrogant. Je mag het hopen, je mag zeggen dat je bijna zeker bent, maar niet zeggen dat je een waar geloof hebt.
Iemand mag niet zeggen dat ie een waar geloof heeft.Maar dat zo iemand volgens jou een kwast is is dan de waarheid?( en geen waardeoordeel?)
[/quote]
Overigens had Jezus altijd de grootste moeite met die lui die alles over God allemaal al zo zeker wisten. Die lui werden in alle talen spreekwoordelijk voor schijnheiligen. [/quote]
Christus wist zelf alles zeker over God.Hij had een groot sterk geloof.
