Bidcursus biedt psychiatrisch patiënten steun

[a.r.]

a.r. schreef

Het klinkt prachtig allemaal, maar....het was het sprookje dat jij in je hoofd creeerde om te kunnen overleven. Je schrijft ook dat je het je kinderen nooit hebt opgedrongen, dat klinkt mooi, maar ze zagen een moeder die straalde omdát ze in dat sprookje geloofde.

Is dat niet een heel menselijke manier om met het leven om te gaan?
Hoeveel mensen ken jij die geen sprookjes voor zichzelf creeëren?
Hoe vaak denkt iemand niet na over hoe een ander over hen denkt?
Iets wat je nooit echt kunt weten, maar gewoon invult vanuit je innerlijke dialoog.
Hoe vaak zijn we angstig als we uit onze comfort zone gaan en iets doen waarin we ons kwetsbaar voelen?
Hoe kwetsbaar zijn we daadwerkelijk?
Hoe vaak probeer je jezelf voor zo'n gebeurtenis te overtuigen dat je je niet zo bang hoeft te maken? Hoe vaak gebruiken we een truc zoals, voeten stevig op de grond, een schietgebedje, adem liefde in en liefde uit, kijkt in de spiegel en noemt jezelf een winnaar, je kunt het, enz...
Het is puur menselijk om te vervallen tot sprookjes om andere sprookjes te ontkrachten. Als je gaat geloven dat je net zo'n recht hebt om te bestaan als ieder ander, en net zo'n recht op een beetje geluk hebt, denk je dan dat iedereen dat denkt, of heb je jezelf met die gedachte overtuigd waardoor je die houding aanneemt?
Veel meer is bidden ook niet. Je vult jezelf met overtuigingen die je goed laten functioneren.
Het wordt pas een probleem als je je laat vullen met overtuigingen waar je slechter door gaat functioneren.

@ Marc G

Ik heb mi op veel vragen van jou antwoorden gegeven in mijn reactie aan Vuurdoorn, maar deze regels van je intrigeerden mij nogal:

Is dat niet een heel menselijke manier om met het leven om te gaan?
Hoeveel mensen ken jij die geen sprookjes voor zichzelf creeëren?

Natuurlijk is het een menselijke manier om met het leven om te gaan. Je hoort iets, je ziet iets, je leest iets en je hersenen maken er iets heel anders en/of mooiers van dan er staat,en/ of je verlangt naar iets en je hersenen maken er direct iets mooiers van dan dát bedoelt is. Kijk naar een romantische film en je hersenen én hormonen nemen direct een loopje met je, luister naar mooie muziek en de tranen lopen over je wangen, zie een zon's op- of ondergang, of de omgeving na een regenbui, als de zon net weer gaat schijnen en je gevoel maakt er zoiets moois van dat je het, ook als atheist "goddelijk" (wanneer het niet zo'n besmet woord zou zijn) zou kunnen noemen. Al die momenten ken ik en ik weet wát het met mij doet...en vermoedelijk dus ook met andere mensen. Wij creeëren onze eigen sprookjes, die gevoed worden door verlangen naar het diepere of naar het diepste (innerlijk (mens)zijn). We leven in maatschappij waarin we niet meer toekomen aan dat diepere of dat ten diepste (mens)zijn...waarin wij onszelf niet meer kunnen/mogen/durven zijn (zelfs niet voor een moment), omdat we dan zo verdomd kwetsbaar zijn en dát mogen we vooral niet laten zien, want we hebben het te druk met onze carriere/ons ego, we laten dan zien dat we zwak (kunnen) zijn, dat we weeë kanten hebben én dat is heel gevaarlijk, vooral voor mannen ( en stoere vrouwen).

Dromen/sprookjes...verlangen naar het onmogelijke, naar het onbestaanbare of het ultieme, ik ken het natuurlijk, net als ieder ander mens (denk ik tenminste)


Anderzijds, we zijn gewoon "hogere" dieren, met een beetje "gezond" verstand, een beetje intelligentie, we kunnen een beetje meer knutselen en begrijpen (maar zijn daarmee ook veel kwijtgeraakt) dan andere "hogere" dieren. Dromen/sprookjes zijn mooi, ze geven een goed gevoel, een meerwaarde aan de harde werkelijkheid en daar genieten we van omdat het een estetisch en soms zelfs estatisch gevoel geeft. Het geeft ons leven waarde, het zijn geluksmomenten en dáár ben ik mij altijd van bewust, dát het gevoels/geluks ...momenten....zijn....geen absolute waarheden...maar momenten waarin je ...ervaart dat schoonheid bestaat, niet als bovennatuurlijk/goddelijk iets...maar als een kind die zichzelf in spiegels ziet en daarin "iets" herkent van zichzelf....als een drostedoosje...gevoel van herkenning en verlangen naar meer herkenning, maar ook dat creeëren onze hersenen! Ik weet niet of ik nu nog zo duidelijk ben , maar ik lees ongetwijfeld je reactie wel.

Veel meer is bidden ook niet. Je vult jezelf met overtuigingen die je goed laten functioneren.
Het wordt pas een probleem als je je laat vullen met overtuigingen waar je slechter door gaat functioneren

Nou wil ik direct aannemen dat "herezeguhhdezespijzuhhamuhh" niet veelzeggend is, maar dát heeft mi dan ook niets met bidden te maken. Als bidden zo weinig- en/of zelfs niets-zeggend is, dan is het mi "en toen kwam er een olifant met een lange snuit en die blies het sprookje uit"....dan gaat bidden werkelijk helemaal nergens meer over (voorzover het al ergens over gaat) en is het alléén nog maar show....om de één of andere reden kan ik dát niet rijmen met een theoloog ....het moet wel om "het echie" gaan natuurlijk. Ik wil en ga zeker niet de draak steken met psychiatrisch patienten, maar als dit de intentie van die theoloog zou zijn, dan is die theoloog graag "de mijne"! (nou ja sowieso tot nu toe )...maar ik geef het toe...hij kan het sowieso nooit goed doen bij mij

[a.r.]

Dat je, als moeder je kind gelukkig wilt zien, terwijl je hem of haar doodongelukkig ziet begrijp ik. Maar wanneer je dit even verder doordenkt dan zouden bijv. Yomanda, cannabis, cocaine of alcohol ook (iig tijdelijk) kunnen helpen. Want ook die dingen kunnen een geluksgevoel op valse gronden geven, is dat dan ook geoorloofd?

Nee dat vind ik niet geoorloofd hoewel ik weinig in te brengen zal hebben ben ik bang voor. Dat maakt je lichaam en geest namelijk helemaal kapot. Met bidden tot een niet bestaande god zie ik veel minder problemen, maar ik ben daar iets milder in dan jij. En yomanda? Kun je bijna vergelijken met een genezingsdienst bij jan Zijlstra. Kortdurend placeboeffect. Als dat er al is!

groet Kristel

Je hebt van alles in te brengen, wát let je? Waarom zijn Jan Zijlstra en Yomanda kortdurende placebo effecten, waarom zijn cannabis, cocaine of alcohol niet of minder goed of slecht??? Ze geven immers ook een tijdelijke rust in de hoofden van mensen? Geneer je niet, ik geniet van mijn glaasje wijn en ik rook ook nog steeds....ofschoon ik vooral dat roken een walgelijke gewoonte vind!

[siger]

Hoeveel mensen ken jij die geen sprookjes voor zichzelf creeëren?
Hoe vaak denkt iemand niet na over hoe een ander over hen denkt?
Iets wat je nooit echt kunt weten, maar gewoon invult vanuit je innerlijke dialoog.
Hoe vaak zijn we angstig als we uit onze comfort zone gaan en iets doen waarin we ons kwetsbaar voelen?
Hoe kwetsbaar zijn we daadwerkelijk?

Dat is allemaal waar, maar wat me verontrust is dat dit alles gekanaliseerd wordt langs de gezaghebbende kanalen van wetenschappelijk onderzoek naar het domein van publieke godsdienst.

Een "bidcursus", moeten we daar ook niet even bij stilstaan? Ik kan ook wel geloven dat mensen troost vinden in bidden etc... maar na een bidcursus? Over welke cursisten hebben we het, want ik ken feitelijk niemand (van welke levensovertuiging ook) die baat zou hebben bij een bidcursus, die denkt, ik zou wel eens willen bidden maar ik weet niet hoe, ik ga daarop studeren. Ik ken wel theologen die graag bidcursussen zouden geven.

[a.r.]

Niet ik, maar Marc G schreef dat!

[vuurdoorn]

Ik vraag me af wat er zou gebeuren als één van je kinderen zich bekeert tot een islamitische stroming bijv en jou vertelt dat hij zo gelukkig is en dat hij afscheid van je neemt omdat jij het pad van de duivel bewandelt....of je zou vechten om hem te laten zien dat imaginare vriendjes ....slechts imaginaire vriendjes zijn! Het lijkt mij nl buitengewoon onwaarschijnlijk dat je tegen hem zegt...dat is goed jongen, tabé het ga je goed!

Het antwoord op je vraag. En zoals ik al eerder gezegd heb vind ik het heel moeilijk en lastig om er antwoord op te geven. Niet omdat ik er geen antwoord op weet, maar omdat ik er heel anders mee om zo gaan dan jij hebt gedaan. Ik ga je eerlijk antwoord geven, denk er eens over na.

ik vraag me namelijk af wáárom mijn zoon dan afscheid van me zou nemen. Als gelovige mag je toch gewoon contact blijven houden met je ongelovige moeder? Er zou alleen sprake kunnen zijn van een afscheid als er geen acceptatie van beide kanten zou zijn. Als het onderwerp steeds een reden tot strijd is.

En nee.... Ik zou absoluut niet vechten om hem te laten zien dat zijn imaginere vriendjes slechts imaginaire vriendjes zijn. Omdat ik weet dat een echt gelovige daar totaal niet voor open staat. Ik heb er al eerder wat over geschreven, maar volgens mij heb je dat een beetje verkeerd begrepen. Als je gaat voor je geloof sta je niet open voor tegenargumenten. Dus dat heeft totaal geen zin. En door er steeds maar op door te blijven gaan, te vechten, hem te vertellen hoe verkeerd hij bezig is zal ik hem van me afdrijven.

ik denk zelf dat ik zijn keuze zou accepteren. Zelfs belangsteling voor zou hebben waarom hij die keuze gemaakt heeft, en af en toe eens een kritische opmerking maken. ik zou mijn kant en inzichten in het verhaal vertellen, maar wat hij er mee doet is zijn keus.

En dat is nu mijn punt, een gezond denkend mens/moeder in dit geval gaat op onderzoek uit, gaat zoeken naar "waarheid" en komt onwaarheid tegen...zaken die niet kunnen kloppen, die een gezond denkend mens afdoet als "wat is dit voor kul"....hoe komt iemand daarbij, wie heeft hem dát wijs gemaakt of hoe is het mogelijk dat iemand/je zoon in dit geval, dát gelooft. Tot op de bodem van je Zijn gaan om te onderzoeken, te weten te komen, te ontmaskeren! EN als je na jaren zoeken dan ontmaskerd hebt, hoe kun je dan met droge ogen zeggen....natuurlijk mijn zoon/ of /die mensen hebben behoefte aan religie, aan een imaginair vriendje, dus geef hen dat gewoon...zij zijn er immers gelukkig mee....misschien worden ze ooit nog wel eens wakker en zo niet ...nou ja, soit....ze zijn er immers gelukkig mee

ik zou wel moeten a.r. dit zijn namelijk MIJN inzichten en ontdekkingen. Het is geen klein kind meer die ik mijn wil op kan leggen.Ik kan mijn inzichten hem vertellen, wat hij er mee doet is aan hem. Ik kan ze hem niet opdringen. Ik moet het verder loslaten. Mijn zoon is een volwassen mens, met eigen beslissingen, eigen keuzes en die zijn eigen "fouten moet maken. en misschien zal hij zijn hele leven gelovig blijven, of misschien komt er een moment dat hij het weer gaat verliezen. Het is ZIJN leven, niet het mijne. Ik kan hem als moeder waarschuwen, maar niet voor ales behoeden. Ik kan hem alleen laten zien dat ik van hem houd en welke keuzes hij ook maakt ik er voor hem ben. De liefde voor mijn zoon is vele malen groter dan de keuze die hij maakt waar ik niet achter kan staan.

Ik kan mijn zoon willen redden voor de negatieve kanten van religie, maar het verdriet van een verbroken moeder -zoon relatie is vele malen groter en erger. ik zou niet vechten, maar accepteren. Omdat ik mijn zoon niet kwijt wil.

Liefs Kristel

[a.r.]

Ik kan mij niet aan de indruk ontrekken dat je mijn hypothetische vraag geheel verkeerd leest.
En ik voel een wel zeer ongefundeerde wijsvinger prikken.

[siger]

Niet ik, maar Marc G schreef dat!

Sorry...

[vuurdoorn]

a.r.

ik heb heel erg mijn best gedaan om hem anders te lezen maar kom er niet goed uit.

Kun je mij vertellen wat ik verkeerd gelezen heb?

[a.r.]

Ik vraag me af wat er zou gebeuren als één van je kinderen zich bekeert tot een islamitische stroming bijv en jou vertelt dat hij zo gelukkig is en dat hij afscheid van je neemt omdat jij het pad van de duivel bewandelt....of je zou vechten om hem te laten zien dat imaginare vriendjes ....slechts imaginaire vriendjes zijn! Het lijkt mij nl buitengewoon onwaarschijnlijk dat je tegen hem zegt...dat is goed jongen, tabé het ga je goed!

Dan zal ik zal proberen het te verduidelijken...in mijn hoofd ging het nl over een minderjarige/een labiele puber...die woorden had ik beter kunnen gebruiken, maar ik ging er eigenlijk klakkeloos van uit dat je kinderen minderjarig zijn:

Ik vraag me af wat er zou gebeuren als één van je minderjarige kinderen zich bekeert tot een islamitische stroming bijv en jou vertelt dat hij zo gelukkig is en dat hij/zij afscheid van jou neemt omdat hij/zij ervan overtuigd is dat jij het pad van de duivel bewandelt...en bezeten bent door demonen Het lijkt mij nl buitengewoon onwaarschijnlijk dat je tegen hem/haar zegt...dat is goed joh, tabé het ga je goed

Het vraagstuk over imaginaire vriendjes, heb ik weggelaten, omdat je mening daarover wel duidelijk is (alhoewel, misschien dat het in het geval dat het een minderjarige/labiele puber betreft tóch anders voor je is), verder heb ik zinsdelen vet gemaakt, die imo duiden wat je mist in mijn betoog. Overigens het gebeurt mij ook wel eens dat ik iets mis in iemands betoog. Hoop dat mijn vraagstelling duidelijker is nu?

[GayaH]

<< >>
Ik vraag me af wat er zou gebeuren als één van je minderjarige kinderen zich bekeert tot een islamitische stroming bijv en jou vertelt dat hij zo gelukkig is en dat hij/zij afscheid van jou neemt omdat hij/zij ervan overtuigd is dat jij het pad van de duivel bewandelt...en bezeten bent door demonen Het lijkt mij nl buitengewoon onwaarschijnlijk dat je tegen hem/haar zegt...dat is goed joh, tabé het ga je goed
<< >>

Ikzelf zou waarschijnlijk meegaan en mij ook 'bekeren'. Ik zou tot op de draad willen weten hoe het zo ver is kunnen komen, hoe zijn denken zich zo heeft kunnen ontwikkelen. Uiteraard zou ik alles in het werk blijven stellen om hem op zjn schreden terug te laten keren en zichzelf eventueel op vrijwillige basis en met deskundige hulp te deprogrammeren, maar ik zou het, zolang dat menselijker wijs mogelijk is, niet tot een 'definitieve' breuk laten komen. Als mijn zoontje echt weg wil bij mij en/of mij 'nooit' meer wil zien, om wat voor reden dan ook, dan accepteer ik dat en dan respecteer ik dat!

Wat zou jij zelf doen? Welk alternatief zou jij je kind aanbieden als het jou overkwam?

*

[a.r.]

<< >>
Ik vraag me af wat er zou gebeuren als één van je minderjarige kinderen zich bekeert tot een islamitische stroming bijv en jou vertelt dat hij zo gelukkig is en dat hij/zij afscheid van jou neemt omdat hij/zij ervan overtuigd is dat jij het pad van de duivel bewandelt...en bezeten bent door demonen Het lijkt mij nl buitengewoon onwaarschijnlijk dat je tegen hem/haar zegt...dat is goed joh, tabé het ga je goed
<< >>

Ikzelf zou waarschijnlijk meegaan en mij ook 'bekeren'. Ik zou tot op de draad willen weten hoe het zo ver is kunnen komen, hoe zijn denken zich zo heeft kunnen ontwikkelen. Uiteraard zou ik alles in het werk blijven stellen om hem op zjn schreden terug te laten keren en zichzelf eventueel op vrijwillige basis en met deskundige hulp te deprogrammeren, maar ik zou het, zolang dat menselijker wijs mogelijk is, niet tot een 'definitieve' breuk laten komen. Als mijn zoontje echt weg wil bij mij en/of mij 'nooit' meer wil zien, om wat voor reden dan ook, dan accepteer ik dat en dan respecteer ik dat!

Wat zou jij zelf doen? Welk alternatief zou jij je kind aanbieden als het jou overkwam?

*

Ik zou mij zeker niet bekeren! Maar verder zou ik het zo doen als jij beschrijft. Met wel een kritische kanttekening ..."op vrijwillige basis met deskundige hulp te deprogrammeren" ???? Hoe doe je dat bij een puber die zich reeds van je heeft afgekeerd, die reeds zover geindoctrineerd is?

[GayaH]

<< >>
Ik zou mij zeker niet bekeren! Maar verder zou ik het zo doen als jij beschrijft. Met wel een kritische kanttekening ..."op vrijwillige basis met deskundige hulp te deprogrammeren" ???? Hoe doe je dat bij een puber die zich reeds van je heeft afgekeerd, die reeds zover geindoctrineerd is?

Door voor zover nodig mee te gaan in die waanbeelden en aldus het contact te herstellen.
Juist daarom schreef ik:

• • Ikzelf zou waarschijnlijk meegaan en mij ook 'bekeren'.
    Ik zou tot op de draad willen weten hoe het zo ver is kunnen komen,
    hoe zijn denken zich zo heeft kunnen ontwikkelen.

En dan maar alert blijven op het moment dat er zich voldoende helderheid in zijn denken voordoet om gezamenlijk hulp te zoeken.

*

[Marc G]

a.r. schreef

Natuurlijk is het een menselijke manier om met het leven om te gaan. Je hoort iets, je ziet iets, je leest iets en je hersenen maken er iets heel anders en/of mooiers van dan er staat,en/ of je verlangt naar iets en je hersenen maken er direct iets mooiers van dan dát bedoelt is...................................... Ik weet niet of ik nu nog zo duidelijk ben , maar ik lees ongetwijfeld je reactie wel.

Tot zo ver ben ik het met je eens. Zelfbedrog werkt, of overdrijving werkt en geeft ons vaak een goed gevoel. Alsof het de monotone routine van het leven even tot iets dramatisch verheft en wij ons ook even als hoofdpersoon in dat 'goddelijke' drama/komedie kunnen wanen. Zonder sprookjes, of indrukwekkende vergezichten in het landschap, of de toekomst, zou het leven binnen 'het normale' knap vervelend kunnen worden.

Die verwijzing naar mensen als hogere dieren onderschrijf ik echter niet. Niet voor een rationeel bewijs dat het niet zo zou zijn, maar om reden van identificatie. Als de mens zich als hoger dier gaat zien en de mens zich vanuit die identificatie als hoger dier gaat gedragen, dan wordt het meestal een beest en geen mens.
De mens kan niet meer worden als een dier zonder te vervallen tot beestachtigheden. Als dier identificeer je je niet met een rol die je geeft vanuit je gedachtenspinsels, je bent gewoon. Als de mens gewoon is, is hij gewoon mens.

Het streven om een goed mens te worden/zijn is altijd aangedreven geworden door overtuigingen die pasten binnen de tijdsgeest. Meestal uitgedragen door de religie/profeten, filosofen, of de politiek. Ik denk niet dat we zo bang hoeven te zijn voor overtuigingen, maar over het achterblijven in overtuigingen die totaal niets met deze tijd te doen hebben, of over de neiging om 'de leer' zonder meer te slikken.

Ik denk zelfs dat kritiek leveren tot de overtuiging van onze tijdgeest hoort. Zelfs dat dogma (kritiek moeten leveren) valt te bevragen en te onderzoeken naar zijn werkzaamheid op de langere termijn.
Ook wij hebben nog onze heilige stellingen waar niet aan getornd mag worden en die onze acties en denken sturen.
Wie zegt dat een alom geloofde mythe geen betere samenleving op zal leveren als de onze?
Ik durf te wedden dat op deze vraag net zo wordt gereageerd als een gelovige op een stelling zou reageren als 'god bestaat niet'. Het is vloeken in de kerk om er alleen al over na te denken.

Ik hoop dat je de plotselinge gedachtesprong die ik maak begrijpt. Ik vond hem wel diep gaand.

Nou wil ik direct aannemen dat "herezeguhhdezespijzuhhamuhh" niet veelzeggend is, maar dát heeft mi dan ook niets met bidden te maken. Als bidden zo weinig- en/of zelfs niets-zeggend is, dan is het mi "en toen kwam er een olifant met een lange snuit en die blies het sprookje uit"....dan gaat bidden werkelijk helemaal nergens meer over (voorzover het al ergens over gaat) en is het alléén nog maar show....om de één of andere reden kan ik dát niet rijmen met een theoloog ....het moet wel om "het echie" gaan natuurlijk. Ik wil en ga zeker niet de draak steken met psychiatrisch patienten, maar als dit de intentie van die theoloog zou zijn, dan is die theoloog graag "de mijne"! (nou ja sowieso tot nu toe )...maar ik geef het toe...hij kan het sowieso nooit goed doen bij mij

Bij 'echt' bidden denk ik meestal aan het 'onze vader'. Als ik me de tekst nog goed herinner zet dat gebed aan tot vergeving (zoals wij ook anderen vergeven) en dankbaarheid voor dat dagelijks brood en al die andere dingen. Dat zijn denk ik de kernwaarden en houding die je overhoudt van dat gebed.
Wat is daar mis mee? Ook maatschappelijk gezien.

Als ik echter daarnaast het islamitisch gebed zet http://www.ontdekislam.nl/leer_islam_ge ... assing.php dan krijgt dat voor mij een veel groter hersenspoelend karakter waar ik maatschappelijk gezien veel meer bezwaar tegen heb.
Is dat hypocriet? Of gewoon inhoudelijk verschil?

[a.r.]

Ik hoop dat je de plotselinge gedachtesprong die ik maak begrijpt. Ik vond hem wel diep gaand

Maar ik laat hem toch even voor wat het is, omdat we anders teveel off topic gaan mi.

Bij 'echt' bidden denk ik meestal aan het 'onze vader'. Als ik me de tekst nog goed herinner zet dat gebed aan tot vergeving (zoals wij ook anderen vergeven) en dankbaarheid voor dat dagelijks brood en al die andere dingen. Dat zijn denk ik de kernwaarden en houding die je overhoudt van dat gebed.
Wat is daar mis mee? Ook maatschappelijk gezien.

Als ik echter daarnaast het islamitisch gebed zet http://www.ontdekislam.nl/leer_islam_ge ... assing.php dan krijgt dat voor mij een veel groter hersenspoelend karakter waar ik maatschappelijk gezien veel meer bezwaar tegen heb.
Is dat hypocriet? Of gewoon inhoudelijk verschil?

Dát moet je nodig aan a(nti)theist vragen .

Ik heb hem er even bij gezocht:

Onze Vader,
die in de hemel zijt,
Uw Naam worde geheiligd,
Uw Rijk kome,
Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel,
Geef ons heden ons dagelijks brood,
en vergeef ons onze schuld,
zoals ook wij aan anderen hun schuld vergeven,
en leid ons niet in bekoring,
maar verlos ons van het kwade.
Amen.

Ze bezorgen mij allebei de kriebels...het woord INDOCTRINATIE zie ik in neonletters voor mij.

[a.r.]

En dan maar alert blijven op het moment dat er zich voldoende helderheid in zijn denken voordoet om gezamenlijk hulp te zoeken.

Ik heb een donkerbruin vermoeden, dat die helderheid van denken zich niet voor zal gaan doen.