In het eerste voorbeeld dat je geeft gaat het om discussies tussen gelovigen, als ik het goed begrijp. De discussietechniek dat bijbelteksten per definitie inhoudelijke argumenten zijn is dan onvermijdelijk, omdat dit nu net de kern is van de basis waarop gelovigen met elkaar discussiëren. Wat empirisch waar of niet waar is, is voor de gelovige bijzaak.Balzer schreef:Ik erger me in discussies aan argumenten die totaal geen inhoudelijke waarde hebben, maar toch worden gebruikt omdat ze wel lekker klinken.
Het punt is dat deze bijbelteksten in discussie altijd worden aangegeven als reaktie op een andere tekst die het tegenovergestelde zegt. In geloofsdiscussies slaan dus bijbelteksten elkaar om de oren.Balzer schreef:OK, je hebt een interpretatie gevonden. Maar wie maakt het argument nu, de schrijver of de lezer?Theoloog schreef:Misschien heeft het wel te maken met homoseksualiteit. Wanneer een homoseksueel de vraag stelt of hij soms een foutje is, kan dit bedoeld zijn om te benadrukken dat hij geen foutje is.
Onafhankelijk of er wel of geen waardevolle onderliggende gedachte is, dit soort argumentatie is erop gericht om mensen een richting in te duwen met de mooiheid ervan.
Als er een korte toelichting bij had gezeten zoals jij die nu geeft, dan was het al een stuk beter geweest. In dat geval had ik van de mooiheid kunnen genieten, maar in de discussie kunnen negeren en wel reageren op de toelichting.
De 'mooie' tekst wordt naar alle waarschijnlijkheid gegeven op een andere tekst die de homofilie veroordeelt als 'een gruwel'.
In plaats van een oplossing te zijn voor het dilemma, maakt het het dilemma van de gelovige nog groter. Hij/zij moet namelijk naar beide teksten luisteren.
Want waarom zou de mooie tekst in de context van de veroordeling een troost zijn? Het is slechts een oppepper voor de gelovige die het uitspreekt; hij/zij kan des te meer tevreden zijn over zichzelf. En voor hem/haar is het een aanleiding te meer om nog onmenselijker te worden. Zoals de gelovige Tamara een tijdje geleden in een ander topic illustreerde lossen de vrome gelovigen zulke tegenstrijdigheden op door uit te leggen dat God ook mensen ten verderve schept (dus homofilie is een gruwel en God maakt geen foutjes). Gelovigen die niet zo onmenselijk willen zijn lossen het probleem op door te stellen dat homoseksualiteit niet aangeboren is, maar een bewuste keuze van de persoon in kwestie is, die ongedaan gemaakt kan worden (dus homofilie heeft men aan zichzelf te danken en God maakt nog steeds geen foutjes).
De gelovige is in ieder geval niet geïnteresseerd in het wel of niet waar zijn van deze stelling, ook niet in wat voor effect het heeft op de homo, maar enkel en alleen in het redden van zijn eigen religie.
Het tweede voorbeeld dat je gaf is geen bijbeltekst, en zou het dus zelfs voor gelovigen geen reden moeten zijn om aan te voeren als een argument.
