Tijd

[TIBERIUS CLAUDIUS]

OK interessant. Als ik het goed begrijp: Omdat een tijdspunt dus meer dan 2 dimensies heeft, moet je met een Lebesgue-maat gaan meten en kan je de “inhoud” in 4 dimensies met een Lebesgue-integraal berekenen. Heeft dit dan ook iets met kansen te maken?

Hier gaat het niet goed denk ik.
Een punt heeft de dimensie 0 en zeker niet meer dan twee.

Er wordt gewoon over een lijn geïntrigeerd zij het dat hij oneindig discontinue is.
Was hij wel continue dan kun je gewoon een Rieman integraal gebruiken.
Maar die is voor dit soort lijnen niet gedefinieerd, dus wijken we uit naar Lebesgue.

(Als je ze schetst zie je geen verschil)

Nu begrijp ik het, ik dacht bij tijdspunt meer aan de 3D inhoud, maar discontinue kan het natuurlijk ook zijn, hoe plaats je dan die momenten als losse delen van de tijd toch weer?

Het is een vrij lastig abstract begrip.
Het zijn allemaal geïsoleerde punten, maar toch is er geen kortste afstand tot een buurman.

Bekijk dit de verzameling van alle breuken (positief en negatief)
Dan op de Xas de Oorsprong en de positieve breuken.
Je kunt nu zo dicht als je wilt bij nul op de Xas gaan zitten maar is altijd weer een punt dat er toch nog dichter bij ligt.
Het is niet mogelijk te spreken van de dichtste afstand tot de eerst breuk naast nul.
Zoiets geldt echter voor alle punten op de Xas.

PS.
Je zou iets kunnen rommelen met een Infinitesimale afstand, of erger nog de non-standaard analyse.maar dat gaat echt te ver voor hier.

[Leon]

Hier gaat het niet goed denk ik.
Een punt heeft de dimensie 0 en zeker niet meer dan twee.

Er wordt gewoon over een lijn geïntrigeerd zij het dat hij oneindig discontinue is.
Was hij wel continue dan kun je gewoon een Rieman integraal gebruiken.
Maar die is voor dit soort lijnen niet gedefinieerd, dus wijken we uit naar Lebesgue.

(Als je ze schetst zie je geen verschil)

Nu begrijp ik het, ik dacht bij tijdspunt meer aan de 3D inhoud, maar discontinue kan het natuurlijk ook zijn, hoe plaats je dan die momenten als losse delen van de tijd toch weer?

Het is een vrij lastig abstract begrip.
Het zijn allemaal geïsoleerde punten, maar toch is er geen kortste afstand tot een buurman.

Bekijk dit de verzameling van alle breuken (positief en negatief)
Dan op de Xas de Oorsprong en de positieve breuken.
Je kunt nu zo dicht als je wilt bij nul op de Xas gaan zitten maar is altijd weer een punt dat er toch nog dichter bij ligt.
Het is niet mogelijk te spreken van de dichtste afstand tot de eerst breuk naast nul.
Zoiets geldt echter voor alle punten op de Xas.

PS.
Je zou iets kunnen rommelen met een Infinitesimale afstand, of erger nog de non-standaard analyse.maar dat gaat echt te ver voor hier.

In oneindigheid zijn als het ware toch weer alle ruimtes tussen de breuken gevuld? Dan kan het bij benadering toch met Riemann?

Wat doet je vermoeden dat tijdsmomenten als discontinue (vergelijk breuken) in de tijdslijn staan? Of is dit gewoon een theoretische mogelijkheid?

Gaat het er om dat een tijdsmoment dan niet helemaal kans nul heeft?

Bedankt voor jouw geduld.

[VseslavBotkin]

Henri Bergson, bekend om zijn verhitte debat met Einstein begin vorige eeuw, stelde een radicaal andere opvatting over tijd voor die hij "duratie" of "duur" noemde. Hij beweerde dat we geneigd zijn om over tijd te denken alsof het ruimte was, door gebeurtenissen op te hakken in losse stukken en te ordenen op een lijn (en in verleden, heden, toekomst). Maar dit was volgens hem, alhoewel een nuttige modellistische benadering in bv. de wetenschappen, een vulgarisatie van de beleving; duratie heeft helemaal niets te maken met ruimte, en is tevens ondeelbaar. Het is een onuitgebreide [unextended] ervaring waarin allerlei processen zich op verschillende tempo's afspelen en voltrekken. Dit heeft ook te maken met zijn bredere kritiek op wereldbeelden waarin de realiteit uit dingen zou bestaan, niet uit processen. De wereld is de beweeglijkheid.

Hij stelt de volgende metafoor voor om een beter 'beeld' te krijgen (hou in gedachte dat een beeld statisch is, en duratie dynamisch):

Laten we ons een oneindig klein stuk elastiek voorstellen, samengetrokken, als dat mogelijk is, tot een mathematisch punt. Laten we het geleidelijk uittrekken, zodat uit het punt een lijn komt die steeds langer wordt. Laten we onze aandacht niet richten op de lijn als lijn, maar op de actie die hem volgt. Laten we bedenken dat deze actie, ondanks haar duur, ondeelbaar is als men veronderstelt dat zij doorgaat zonder te stoppen; dat, als we er een stop inlassen, we er twee acties van maken in plaats van één en dat elk van deze acties dan het ondeelbare zal zijn waarover we spreken; dat het niet de bewegende actie zelf is die nooit ondeelbaar is, maar de onbeweeglijke lijn die zij eronder legt als een spoor in de ruimte. Laten we de ruimte die de beweging omgeeft uit onze gedachten halen en ons uitsluitend concentreren op de beweging zelf, op de handeling van spanning of uitbreiding, kortom op de zuivere mobiliteit. Deze keer zullen we een nauwkeuriger beeld hebben van onze ontwikkeling in de duratie.

[Leon]

Henri Bergson, bekend om zijn verhitte debat met Einstein begin vorige eeuw, stelde een radicaal andere opvatting over tijd voor die hij "duratie" of "duur" noemde. Hij beweerde dat we geneigd zijn om over tijd te denken alsof het ruimte was, door gebeurtenissen op te hakken in losse stukken en te ordenen op een lijn (en in verleden, heden, toekomst). Maar dit was volgens hem, alhoewel een nuttige modellistische benadering in bv. de wetenschappen, een vulgarisatie van de beleving; duratie heeft helemaal niets te maken met ruimte, en is tevens ondeelbaar. Het is een onuitgebreide [unextended] ervaring waarin allerlei processen zich op verschillende tempo's afspelen en voltrekken. Dit heeft ook te maken met zijn bredere kritiek op wereldbeelden waarin de realiteit uit dingen zou bestaan, niet uit processen. De wereld is de beweeglijkheid.

Hij stelt de volgende metafoor voor om een beter 'beeld' te krijgen (hou in gedachte dat een beeld statisch is, en duratie dynamisch):

Laten we ons een oneindig klein stuk elastiek voorstellen, samengetrokken, als dat mogelijk is, tot een mathematisch punt. Laten we het geleidelijk uittrekken, zodat uit het punt een lijn komt die steeds langer wordt. Laten we onze aandacht niet richten op de lijn als lijn, maar op de actie die hem volgt. Laten we bedenken dat deze actie, ondanks haar duur, ondeelbaar is als men veronderstelt dat zij doorgaat zonder te stoppen; dat, als we er een stop inlassen, we er twee acties van maken in plaats van één en dat elk van deze acties dan het ondeelbare zal zijn waarover we spreken; dat het niet de bewegende actie zelf is die nooit ondeelbaar is, maar de onbeweeglijke lijn die zij eronder legt als een spoor in de ruimte. Laten we de ruimte die de beweging omgeeft uit onze gedachten halen en ons uitsluitend concentreren op de beweging zelf, op de handeling van spanning of uitbreiding, kortom op de zuivere mobiliteit. Deze keer zullen we een nauwkeuriger beeld hebben van onze ontwikkeling in de duratie.

Ja mooi, ik denk dat hiermee punt 7 processisme wordt verwoord. Geen punten/lijnen, maar geïsoleerde processen met hun duree.

Ik probeerde de 7 verschillende ideeen ook te koppelen aan energieconfiguraties, maar hiermee is dan het idee dat een proces een energieinhoud heeft, in zijn geheel, en niet een limiet naar nul voor een moment.

[VseslavBotkin]

Oh excuses, ik had je OP gister gelezen en was me ontglipt. Nou ja, nu staat er in ieder geval wat meer uitleg bij.

[Leon]

Oh excuses, ik had je OP gister gelezen en was me ontglipt. Nou ja, nu staat er in ieder geval wat meer uitleg bij.

Geen enkel probleem, waardevolle aanvulling. Ik dacht verder bij het begrip “duree” ook aan de subjectieve beleving van tijd, dat sommige processen heel snel lijken te gaan en andere weer eindeloos lijken te duren. Dat is verder moeilijk tot een consistent geheel te denken zonder de basisvraag van Kant “Wat is de mens?”

[TIBERIUS CLAUDIUS]

In oneindigheid zijn als het ware toch weer alle ruimtes tussen de breuken gevuld?

Bedankt voor jouw geduld.

Dat voelt zo aan maar het is niet zo.
Er blijven altijd meer gaten dan punten, hoe vreemd dat ook klinkt.

Rieman werkte met aansluitende stroken (Rieman sommen), dus dat komt nooit goed.

Hoeft niet hoor.
Ik vind het helemaal geen ramp zelfs wel leuk, om mijn oude vak weer een beetje opnieuw te doen.

[Leon]

In oneindigheid zijn als het ware toch weer alle ruimtes tussen de breuken gevuld?

Bedankt voor jouw geduld.

Dat voelt zo aan maar het is niet zo.
Er blijven altijd meer gaten dan punten, hoe vreemd dat ook klinkt.

Rieman werkte met aansluitende stroken (Rieman sommen), dus dat komt nooit goed.

Hoeft niet hoor.
Ik vind het helemaal geen ramp zelfs wel leuk, om mijn oude vak weer een beetje opnieuw te doen.

Maar ten aanzien van de Lebesgue-integraal, heeft het discontinue-punt daar als het ware toch een beetje virtuele ruimte, waarmee het gat gedicht kan worden? Het is niet een strook zeg je, maar hoe tel je dan de nulbreedte kolommen op?

neemt het het gemiddelde van de lengte van de kolommen? En dicht zo het gat?

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Maar ten aanzien van de Lebesgue-integraal, heeft het discontinue-punt daar als het ware toch een beetje virtuele ruimte, waarmee het gat gedicht kan worden? Het is niet een strook zeg je, maar hoe tel je dan de nulbreedte kolommen op?

neemt het het gemiddelde van de lengte van de kolommen? En dicht zo het gat?

Dat staat gedeeltelijk in de Links die ik gaf.
Bedenk echter wel dat dit soort wiskunde geen Middelbareschool wiskunde is.

[VseslavBotkin]

Oh excuses, ik had je OP gister gelezen en was me ontglipt. Nou ja, nu staat er in ieder geval wat meer uitleg bij.

Geen enkel probleem, waardevolle aanvulling. Ik dacht verder bij het begrip “duree” ook aan de subjectieve beleving van tijd, dat sommige processen heel snel lijken te gaan en andere weer eindeloos lijken te duren. Dat is verder moeilijk tot een consistent geheel te denken zonder de basisvraag van Kant “Wat is de mens?”

Hoe bedoel je dat precies?

[Leon]

Oh excuses, ik had je OP gister gelezen en was me ontglipt. Nou ja, nu staat er in ieder geval wat meer uitleg bij.

Geen enkel probleem, waardevolle aanvulling. Ik dacht verder bij het begrip “duree” ook aan de subjectieve beleving van tijd, dat sommige processen heel snel lijken te gaan en andere weer eindeloos lijken te duren. Dat is verder moeilijk tot een consistent geheel te denken zonder de basisvraag van Kant “Wat is de mens?”

Hoe bedoel je dat precies?

De mens zelf heeft categorieen van het verstand. Ziet verleden als gedetermineerd en toekomst als onzeker. Het kwantum-karakter van de werkelijkheid dat de mens waarneemt, kan afhankelijk zijn van wat de mens is. Of wat het brein doet. Voor het verleden een enkele configuratie vastleggen, voor de toekomst waarschijnlijkheden voorspellen.

[ChaimNimsky]

Snelheid en eveneens zwaartekracht veranderen tijd in objectieve zin. Voor een foton bestaat er bijvoorbeeld geen tijd. Indien een foton van bijv. de zon naar de aarde reist, dan duurt dat een bepaalde tijd voor een klok die op de aarde staat. Voor de foton zelf verstrijkt er tijdens die reis geen tijd. Indien een klok in een vliegtuig om de aarde gaat, dan verstrijkt de kloktijd objectief eveneens langzamer dan voor een klok die op de aarde staat.

[Peter van Velzen]

ik denk dat ik het snap, tijd zie je als continuum, en de kans op moment X (nu) is nul, maar de kans op alles is dan weer één. Dus bewezen is dan dat de tijd continu is en niet discreet, en dus niet uit 'delen' bestaat.

Dat is mijns inziens niet bewezen. Wellicht is er zo iets als planck-tijd. Maar die zal - vermoed ik - ook verschillen afhankelijk van de vraag vanuit welk inertiaalstelsel je het bekijkt.

Peroonlijk denk ik dat processisme en relationele tijd, prima samengaan en waarschijnlijk correct zijn.

Het verleden bestaat uit herinneringen die wij hebben.
Het nu bestaat uit de gebeurtenis waarvan we ons actief bewust zijn
De toekomst bestaat uit datgene dat wij verwachten.

De richting van de (gemeten) tijd gaat steevast van nu naar onze vroegste herinnering.
We kunnen immers de toekomst niet meten.

De tijd wordt gemeten in zich regelmatig herhalende gebeurtenissen zoals: De winterzonnewende, de zonsopgang, de slingertijd van een uurwerk, of (als ik mij niet vergis) de tijd waarin de straling uitgezonden door een caesium atoom dat terugvalt van het 2e tot het 1e niveau één golflengte aflegt.

[HierEnNu]

Het verleden bestaat uit herinneringen die wij hebben.
Het nu bestaat uit de gebeurtenis waarvan we ons actief bewust zijn
De toekomst bestaat uit datgene dat wij verwachten.

Eensch, althans, met andere woorden zoals ik het bovenstaande begrijp:

• Denken kan [de illussie van] tijd veroorzaken,
  terwijl in werkelijkheid alleen het hier en nu bestaat en
  zowel verleden als toekomst 'slechts' een constructie zijn van het Bewustzijn!

[Leon]

Snelheid en eveneens zwaartekracht veranderen tijd in objectieve zin. Voor een foton bestaat er bijvoorbeeld geen tijd. Indien een foton van bijv. de zon naar de aarde reist, dan duurt dat een bepaalde tijd voor een klok die op de aarde staat. Voor de foton zelf verstrijkt er tijdens die reis geen tijd. Indien een klok in een vliegtuig om de aarde gaat, dan verstrijkt de kloktijd objectief eveneens langzamer dan voor een klok die op de aarde staat.

Jouw schrijven heeft te maken met relativiteit en inertiaalsystemen. GPT zegt dan het volgende:

De relativiteitstheorie van Einstein past het beste bij de filosofische theorie van de tijd die bekend staat als 'eternalisme'. Eternalisme houdt in dat alle punten in de tijd even "reëel" zijn en dat het verleden, heden en de toekomst allemaal tegelijkertijd bestaan. Dit staat in contrast met het presentisme, dat stelt dat alleen het heden bestaat en dat het verleden en de toekomst niet langer of nog niet bestaan.

De speciale relativiteitstheorie van Einstein toont aan dat tijd en ruimte met elkaar verweven zijn in een enkelvoudige structuur die bekend staat als ruimtetijd. Deze theorie voorspelt ook dat de tijd relatief is en afhankelijk is van de waarnemer. Verschillende waarnemers die met verschillende snelheden bewegen, zullen de tijd op verschillende manieren ervaren - een fenomeen dat bekend staat als tijddilatatie.

In de context van inertiaalstelsels (referentiekaders die bewegen met constante snelheid ten opzichte van elkaar) laat de speciale relativiteitstheorie zien dat er geen objectieve of universele "nu" is die voor alle waarnemers hetzelfde is. In plaats daarvan is het "nu" afhankelijk van het referentiekader van elke individuele waarnemer. Dit idee past beter bij het eternalisme, waarin alle tijdstippen even reëel zijn, dan bij het presentisme, waarin alleen het heden als echt wordt beschouwd.

De algemene relativiteitstheorie van Einstein, die de zwaartekracht beschrijft als een kromming van de ruimtetijd, versterkt verder de compatibiliteit met het eternalisme. In deze theorie zijn ruimte en tijd dynamisch met elkaar verbonden, en het idee van een objectief, onveranderlijk "nu" wordt nog problematischer.

Samenvattend sluit het eternalisme het beste aan bij de relativiteitstheorieën van Einstein en het idee van inertiaalstelsels, omdat het rekening houdt met de relatieve aard van tijd en de verwevenheid van tijd en ruimte in de ruimtetijd.