de bijbel goed lezen

[Rereformed]

Zo..daar ben ik weer.

Nee, Digit. Je moet het lezen binnen de context van het gehele boek.
En zeker de hoofdstukken die er eraan vooraf gaan.
Hier binnen moet je het kaderen:

http://www.petervantriet.nl/article.php?articleID=165

Frank C

Je weet niet of je moet huilen of schaterlachen wanneer je bij deze zaken geconfronteerd wordt met zulk een huichelarij of domheid. Het is moeilijk te zeggen of het bij dit soort verkopers van het geloof om het eerste of tweede gaat.

Ten eerste, Frank C, hoe kan een context gruwelijke zaken goedmaken? Het is afschuwelijk dat de bijbel ons confronteert met zaken die wij regelrecht kunnen vergelijken met de gebeurtenissen rondom het Derde Rijk: http://www.kolumbus.fi/volwassengeloof/5.htm#werkt
Hoe kan wijzen op de onrechtvaardigheden van het 'Diktaat van Versailles' of de enorme chaos en werkloosheid in het Duitsland van de twintiger en begin dertiger jaren de gruweldaden van de nazi's uitwissen of zelfs maar begrijpelijk maken?

Dat christenen deze zaken ten dienste van hun geloof met woordgegoochel proberen glad te strijken is beschamend en ten hemel schreiend. Even beschamend als wanneer de nazi's gewonnen zouden hebben en achteraf hún gruweldaden door de vingers zouden hebben gekeken via wijzen op de contekst van waarin het gebeurde en het gemakkelijk als 'onvermijdelijk' uitgelegd. Aangezien de uitleg niet klopt vult de uitlegger het nog wat aan met een nog dommer argument 'en is bovendien waarschijnlijk niet letterlijk gebeurd'. Want dat verraadt juist hoezeer de uitlegger zelf met het verhaal in zijn maag zit.


Ik zal je op heel indringende wijze laten zien hoe Peter van 't Riet redeneert:

"In de verhalen die volgen zijn het de Amerikanen, Fransen en Engelsen die na al deze gebeurtenissen inzien dat ze Nazi-Duitsland beter niet met geweld kunnen bestrijden. Zij nemen dan hun toevlucht tot andere, geestelijke middelen. Vanuit de nazi-ideologie gezien zijn die veel gevaarlijker, omdat zij Duitsland van binnenuit te gronde proberen te richten. De westerse landen complotteren met elkaar om met behulp van het vrije denken Nazi-Duitsland te verzwakken.
Zij schakelen het vrije denken, de vrije markt en de vrije kunst en de gelijkheid van alle mensen in om de vloek over Nazi-Duitsland uit te spreken. Dat zal Duitsland zeker verzwakken waardoor zij verslagen kunnen worden. Als dat niet lukt, omdat leven met de Eeuwige God van nazi-fanatisme ongevoelig maakt voor het vrije denken en gelijkheid van alle mensen, zetten de Fransen, Engelsen en Amerikanen tot slot het wapen van de seks in. Alle Europese volken waren geobsedeerd met vrije seks, een praktijk waar de nazi-ideologie faliekant tegen is en waaraan Duitsland zich juist trachtte te ontworstelen. Daar blijken namelijk veel Duitse mannen toch gevoelig voor te zijn geweest tot in leiding gevende kringen toe. Pas door het optreden van de Gestapo en het oprichten van concentratiekampen komt er een einde aan dit "verraad aan de nazi-ideologie".

In de Kristalnacht lezen we dan over de uitgestelde bestraffing van de Joden in Duitsland, die kennelijk het grootste aandeel hebben gehad in de geestelijke oorlogsvoering tegen Nazi-Duitsland. Het gaat er toe in beelden die in de toenmalige samenleving heel normaal waren. In feite gedragen de Nazi's zich nog lankmoedig door alleen enkele volwassen mannen te doden en de onvolwassen mannen en alle vrouwen in leven te laten. Dat wordt ze door Hitler kwalijk genomen omdat het juist de Jood als ras was die het gevaar vormde om Duitsland haar nazi-ideologie te ontnemen, en dus van binnenuit te vernietigen. De kans dat via deze niet-duitsers het decadente denken weer wortel zou schieten binnen Duitsland was immers levensgroot aanwezig.

Natuurlijk is dit naar hedendaagse westerse maatstaven een wreed verhaal en helemaal als we het ook nog eens letterlijk historisch zouden opvatten. Maar naar toenmalige nationalistische maatstaven is het nazi-verhaal helemaal niet buitensporig wreed. Bovendien moet men wat men in de geschiedenisboekjes vindt niet als letterlijk gebeurde historie lezen, maar deze geschiedschrijving over nazi-Duitsland beschouwen als uiteenzetting over een intern-Duitse problematiek. Het grote gevaar zat namelijk niet zo zeer in het feit dat Amerikanen, Fransen, Engelsen en Joden zich bezighielden met ongebreidelde vrijheid dat enkel afstevende op decadentie. Dat moesten ze immers zelf weten. Het werkelijke gevaar zat in de neiging van veel Duitse mannen om toe te geven aan de verleiding aan de cultus van decadentie mee te doen en te willen zijn "zoals de andere volken". Nazi-ideologie gaat in feite over die neiging die uit Duitsland moet worden uitgeroeid en waarvoor de gedachte van das Herrenvolk in de plaats moet komen. Zoals de verovering van gebieden buiten de Duitse grenzen niet zo zeer bedoeld was om andere Europeanen uit te roeien, maar vooral om het beeld van de Engelse en Franse overmacht dat de Duitsers in hun hart droegen en waar ze zo tegenop keken, te vernietigen. Anders hadden ze immers nooit tegen het 'Diktaat van Versailles' durven in te gaan?

Het nazi-denken is vooral een ideologie om Duitsland te leren hoe het wel en niet in deze wereld moet staan, hoe het wel en niet met de gewoonten van andere volken moet omgaan. Daarom kan aan een verhaal als de Kristalnacht ook geen enkele legitimatie van het gebruik van geweld in het algemeen worden ontleend, zelfs niet als we het verhaal historisch zouden lezen. Het gaat dan immers hoogstens om de bestraffing in specifieke omstandigheden van een specifieke groep daders. Mijns inziens gaat het eerder nog om de uitroeiing van de neiging om met die decadente mensen mee te heulen."

[Frank C]

Zo..daar ben ik weer.

Nee, Digit. Je moet het lezen binnen de context van het gehele boek.
En zeker de hoofdstukken die er eraan vooraf gaan.
Hier binnen moet je het kaderen:

http://www.petervantriet.nl/article.php?articleID=165

Frank C

Je weet niet of je moet huilen of schaterlachen wanneer je bij deze zaken geconfronteerd wordt met zulk een huichelarij of domheid.

Ik wil niet vervelend doen, Reref. Maar dit slaat helemaal op jóuw stukje.
Je maakt er weer een potje van.

Het is moeilijk te zeggen of het bij dit soort verkopers van het geloof om het eerste of tweede gaat.

Ten eerste: Dhr. van 't Riet is geen verkoper van 'het geloof',
Ten tweede is deze wiskundige wél serieus bezig met het goed verstaan van de bijbelteksten en het Bijbels Hebreeuws.

Ten eerste, Frank C, hoe kan een context gruwelijke zaken goedmaken? Het is afschuwelijk dat de bijbel ons confronteert met zaken die wij regelrecht kunnen vergelijken met de gebeurtenissen rondom het Derde Rijk: http://www.kolumbus.fi/volwassengeloof/5.htm#werkt
Hoe kan wijzen op de onrechtvaardigheden van het 'Diktaat van Versailles' of de enorme chaos en werkloosheid in het Duitsland van de twintiger en begin dertiger jaren de gruweldaden van de nazi's uitwissen of zelfs maar begrijpelijk maken?

De bijbel is geen geschiedenisboekje waarin veldslagen beschreven staan.
Je hebt wat Peter van 't Riet schrijft niets van begrepen, of beter; je wilt het niet begrijpen.
Ineens zoals het jou uitkomt mag het letterlijk verstaan worden.

Een slechtere reactie had je niet neer kunnen pennen. Wat een radicale nonsens. Bovendien ook nog
zéér kwetsend beledigend naar de joodse bevolkingsgroep.
Dat je zoiets nooit letterlijk moet nemen (ook andere bijbelteksten)en zeker niet als 'letterlijk waar gebeurd' weet zelfs de atheïst Marcel Hulspas:
http://www.volkskrant.nl/archief_gratis ... n_uittocht.

(en lees vooral de laatste alinea.)

Maar gaat het om zulke teksten zoals Numeri 31, dan slaan de letterlijke interpretaties weer toe.
Wat is dit eigenlijk voor een vertoning, Reref.Jeugdfrustraties ? Vanwaar deze anti-bijbelse stuiptrekkingen ?
Je begrijpt natuurlijk dat je van mij niet moet verwachten dat ik je nog verder, als 'discussiepartner', serieus kan nemen wanneer je aan komt zetten met deze domme haat tegen bijbelteksten. Niet erg handig, Reref !!

En de God der Wrake is ook een verzinsel:

De God der Wrake

Door Herman M. van Praag:

De God van de Hebreeuwse Bijbel zou een meedogenloos Wezen zijn, wraakzuchtig en wreed. Lijnrecht daartegenover staat de God van het christendom, die een en al liefde uitstraalt. Volgens Herman M. van Praag is hier sprake van een ’fundamentele’ misvatting. De God der Wrake is een menselijk verzinsel, waarin bovendien een ’potentieel antisemitische angel’ schuilt.


’Deus caritas est’ – God is liefde – heette de eerste encycliek die paus Benedictus XVI deed uitgaan. Toen ik me daar onlangs op verzoek in verdiepte, wist ik niet goed raad met de godstypering van de paus. Het begrip God staat, meen ik, voor de Ultieme Bestuurder, een Wezen dat in laatste instantie het wel en wee van het individu en van de samenleving bepaalt. Zou liefde hierbij het enige instrument kunnen zijn? Dat lijkt mij een te beperkte toerusting.



Abraham, Lot, diens vrouw en beide dochters. Op de achtergrond gaat Sodom in vlammen op. Volgens het bijbelboek Genesis straft God Sodom en Gomorra vanwege de morele verdorvenheid van de inwoners. (Gebrandschilderd glas, vervaardiger anoniem, atelier van Dirck Vellert, naar Cornelisz. van Oostsanen, ca. 1520-1525.)
De Hebreeuwse bijbel geeft van de goddelijke natuur een genuanceerder beeld. God beschrijft zichzelf als liefdevol en genadig, geduldig, trouw, waarachtig, vergevensgezind, maar niet alles ongestraft latend (Exodus 34:6-7). Door de ogen van de mens bezien, lijkt dit een realistischer profielschets voor de drager van het hoogst denkbare gezag.

Mijn onbehagen spruit voort uit de contrastwerking. De God der Liefde – de God van de christelijke Bijbel, vertegenwoordigd door zijn zoon Jezus – is gedurende een lange periode tegenover de God der Wrake geplaatst, de God van de Hebreeuwse Bijbel. Hij is een weliswaar overwegend rechtvaardige, maar onbarmhartige en meedogenloze God.

Dit laatste godsbeeld bezit voor Joden krachtige negatieve connotaties. Het is namelijk een sleutelbegrip geweest in de zogeheten ’vervangingstheologie’. Volgens deze opvatting had het christendom de plaats ingenomen van het jodendom. God zou het Verbond met het Joodse volk hebben opgezegd en met de christenheid een nieuw Verbond zijn aangegaan. De Hebreeuwse Bijbel was achterhaald, het was het ’Oude’ Testament. Het was weliswaar nog steeds een heilig geschrift, maar het had z’n autoriteit verloren. Gods definitieve visie op mens en wereld was vastgelegd in het Nieuwe Testament.

De Wet, de Thora, hoefde niet meer te worden nageleefd, sprak Paulus. Het ging om geloof, in Jezus, Gods zoon en de Messias. Alleen door dat geloof kon de mens verlost worden en zaligheid verwerven. „Als uw mond belijdt dat Jezus de Heer is en uw hart gelooft dat God hem uit de dood heeft opgewekt, zult u worden gered” (Romeinen 10:9). Jezus werd beschouwd als de nieuwe Adam. Alleen via hem zou de Vader bereikt kunnen worden.

Maar de Jood weigerde zijn geloof op te geven en de nieuwe leer te omarmen – discriminatie en vervolging ten spijt. Die hardnekkigheid was de christelijke wereld een doorn in het oog. Er waren slechts twee verklaringen mogelijk. Ofwel het nieuwe geloof was niet superieur aan het oude, ofwel de Joodse hardnekkigheid werd gevoed door duistere, satanische machten.

Eeuwenlang werd de eerste verklaring verworpen, de tweede aanvaard. De vervangingstheologie legde de basis voor het christelijke antisemitisme.

De vervangingstheologie is verlaten, maar de God der Wrake leeft nog. Hij stak bijvoorbeeld onverhuld zijn kop weer op bij het verschijnen van de Nieuwe Bijbelvertaling.

Zo zei hulpbisschop Everard de Jong van Roermond in deze krant: „Die vreselijke oorlogen in het Oude Testament, wat moet je met zo’n God?”

Cisca Dresselhuys, destijds hoofdredacteur van Opzij, formuleerde het nog explicieter: „’Ester’ is een echt oudtestamentisch boek waar het bloed van de pagina’s spat. Gelukkig heeft later een andere Joodse man de boodschap van liefde en verzoening gebracht.”

De filosoof Ger Groot sprak in NRC Handelsblad over de ’meedogenloze woestheid’ van de vroege bijbelboeken. „Genocide stapelt zich op genocide, wanneer het volk waarvan de geschiedenis wordt verteld eenmaal is aangekomen in het land van zijn bestemming.”

Verderop schrijft hij: „In deze boeken wordt een gruwelijk universum zichtbaar, gedrenkt in bloed en haat, volgens een wet die voor elk vergrijp van enige omvang slechts dood door steniging als strafmaat hanteert.”

Terzijde: niet ’voor elk vergrijp van enige omvang’, maar voor bepaalde vergrijpen, die strijdig waren met de moraalcode waaraan het volk Israël zich gebonden had. Die code was omvattend en veeleisend en bovendien cultureel gezien een novum. De kans op overtreding was aanzienlijk en werd ontmoedigd door straf in het vooruitzicht te stellen. De doodstraf was toentertijd niet taboe. De methoden van voltrekking wreed. Maar ’milde methoden’ waren niet in zwang.

Ook schrijft Groot: „Met koppige vasthoudendheid wordt het volk voorgehouden zich niet te vermengen met andere stammen, laat staan hun gewoonten over te nemen – ook al zouden die nauwelijks wreder kunnen zijn dan welke het zelf praktiseert.”

Nogmaals terzijde: als het volk niet met koppige vasthoudendheid had volgehouden, zou er geen jodendom meer zijn geweest en vermoedelijk geen christendom zijn ontstaan. De ’koppige vasthoudendheid’ waarover Groot spreekt, heeft indrukwekkende vruchten afgeworpen.

Dat de God van de Hebreeuwse Bijbel een meedogenloze Autoriteit zou zijn is een misvatting. God presenteert zich aan de kinderen van Abraham als het zinnebeeld van moraliteit, als ’heilig’, en eist van hen dat zij zullen trachten hem in deze na te volgen. „Wees heilig want ik, de Heer, jullie God, ben heilig” (Leviticus 19:2). Moreel gedrag zal hij belonen, wangedrag bestraffen.

De ander wordt centraal gesteld, vooral de ander die hulp behoeft: de weduwe, de wees, de armlastige, de invalide. „Heb je naaste lief als jezelf. Ik ben de Heer” (Leviticus 19:18). In enkele bijbelvertalingen wordt het Hebreeuwse woord rea niet vertaald als ’naaste’, maar als ’nabuur’. Door sommige theologen is gesteld dat het gebod daarom alleen op mede-Joden betrekking had.

De huidige paus gaat hier in zijn eerste encycliek merkwaardigerwijs in mee. Hij schrijft: „Tot die tijd [het verschijnen van Jezus] sloeg het begrip ’naaste’ in feite alleen op de volksgenoten en op de vreemdelingen die zich in het land Israël gevestigd hadden, met andere woorden, op de hechte gemeenschap van een land en een volk. Deze grens wordt nu doorbroken: iedereen die mij nodig heeft en die ik helpen kan is mijn naaste. Het begrip ’naaste’ wordt universeel gemaakt en blijft toch concreet.”

Deze visie is onjuist. Rabbijn Hertz, Thoravertaler en commentator, merkt op dat het woord ’nabuur’ op verschillende plaatsen in de Hebreeuwse Bijbel wordt gebruikt in de zin van medemens, niet van mede-Jood. Dat in het genoemde gebod met ’nabuur’ medemens wordt bedoeld, blijkt even verderop: „Behandel vreemdelingen die bij jullie wonen als geboren Israëlieten. Heb hen lief als jezelf, want jullie zijn zelf vreemdelingen geweest in Egypte” (Leviticus 19:34).

Hillel de Oudere – een van de belangrijkste Joodse leraren uit farizeïsche kring en tijdgenoot van koning Herodes – parafraseerde dit voorschrift als volgt: „Wat u zelf verafschuwt, doe dat uw naaste niet aan.” Hij beschouwde dit als de kern van de Thora, de rest als commentaar.

Het gebod tot begrip en respect voor de ander, ongeacht afkomst en sociale status, is een steeds terugkerend thema in de Thora, bij de literaire profeten en in de Talmoed.

Zo staat er in Jesaja 58:6-7:

„Is dit niet het vasten dat ik verkies:

misdadige ketenen losmaken,

de banden van het juk ontbinden,

de verdrukten bevrijden, en ieder juk breken?

Is het niet: je brood delen met de hongerige,

onderdak bieden aan armen zonder huis,

iemand kleden die naakt rondloopt,

je bekommeren om je medemensen?”

In Pirke’ Awot (1:2), een traktaat uit de Misjna, onderdeel van de Talmoed, staat geschreven: „Op drie pijlers staat de wereld: op de Thora, op de dienst aan God en op de daden van liefde en trouw.”

Volgens de paus vereenzelvigt Jezus zich „met de noodlijdenden: de hongerigen, de dorstigen, de vreemdelingen, de naakten, de zieken, degenen die in de gevangenis zitten”. Jezus volgt dus nadrukkelijk het spoor van zijn voorgangers, de grote Joodse profeten. Daar maakt hij zelf trouwens geen geheim van. Als hem gevraagd wordt, wat van alle geboden het belangrijkste gebod is, dan noemt hij het sjema, de kernlering van het jodendom „Luister Israël: De Heer, onze God, is de enige Heer; heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand en met heel uw kracht.” En hij vervolgt: „Het op één na belangrijkste is dit: „Heb uw naaste lief als uzelf” (Marcus 12:29-31).

Wij zullen onze naasten liefhebben, ongeacht hun antecedenten. Dit is een kerngebod, zowel in de Hebreeuwse als in de christelijke Bijbel. Elders in zijn eerste encycliek schijnt de paus dit toch te beamen. Hij schrijft: „Door de liefde centraal te stellen heeft het christelijk geloof overgenomen wat de kern van het geloof van Israël was.” Hij voegt hieraan toe dat het christendom „deze kern een nieuwe diepte en breedte heeft gegeven”.

Wat bedoelt de paus met die ’nieuwe diepte en breedte’? Als ik het goed heb begrepen, is dat vooral dat Jezus de onvoorwaardelijke, de onversneden liefde predikt: „Ik zeg jullie je niet te verzetten tegen wie je kwaad doet, maar wie je op de rechterwang slaat ook de linkerwang toe te keren” (Matteüs 5:39). En Jezus gaat verder: „Jullie hebt gehoord dat gezegd werd: ’Je moet je naaste liefhebben en je vijanden haten.’ En ik zeg jullie: ’Heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen, alleen dan zijn jullie werkelijk kinderen van je vader in de Hemel.’”

Maar deze tekst bevat een misvatting. Nergens in de Hebreeuwse Bijbel komt de uitspraak voor dat je je vijanden moet haten. Het judaïsme stelt dat kwaad en onrecht met kracht bestreden en bestraft moeten worden. Ze mogen niet met de mantel der liefde worden bedekt. Ten eerste om de kans op herhaling te verkleinen. Ten tweede om de benadeelde genoegdoening te verschaffen. Als kwaad niet wordt bestraft, wordt de benadeelde of zelfs de hele groep waartoe hij behoort, liefdeloos behandeld.

Liefde, zo lijkt de Hebreeuwse Bijbel te stellen, is een complexe geestestoestand. Het is een amalgaam van mededogen en rechtvaardigheid. Mededogen zonder rechtvaardigheid is in wezen meedogenloos, rechtvaardigheid zonder mededogen harteloos. Dat schijnt deze God duidelijk te willen maken.

Veelvuldig is geprobeerd het beeld van de God der Wrake te ondersteunen met teksten uit de Hebreeuwse Bijbel.

De eerste is de uitspraak uit Exodus 21:24-25: „Een oog voor een oog, een tand voor een tand.” Die zinsnede werd uit z’n verband gerukt. Er werd er een wraakprincipe in gelezen, terwijl het om een proportionaliteitsprincipe gaat. Kwaad dient bestraft, maar strafmaat en delict moeten in verhouding staan. Onrecht moet gecompenseerd, maar, zo stelden de rabbijnen, zoveel mogelijk financieel, niet fysiek – en in overeenstemming met de geleden schade. Het was een voorschrift dat zich juist keerde tegen marteling, verminking, tegen ongebreidelde wraakzucht. Zie het verhaal van Jakob die zijn vader misleidde en diens zegen stal van zijn oudere broer Esau. Op zijn beurt werd Jakob misleid door zijn oom Laban toen hij om de hand vroeg van diens dochter Rachel. Hij wordt niet omgebracht, maar met gelijke munt terugbetaald.

Een tweede welbekende tekst die zou wijzen op kwaadaardige trekken in de God van het ’Oude’ Testament is die uit Exodus 34:6-7 (zie hierboven), waarin God een profielschets van zichzelf geeft. Aan het eind van die opsomming volgt de beruchte uitspraak dat God de kinderen en kleinkinderen zal laten boeten voor de schuld van de ouders, tot in het derde en vierde geslacht. Dat klinkt hard. Waarom zou nageslacht moeten boeten voor wangedrag van de ouders?

Ook in dit geval moet de virtuele tekst achter de letterlijke tekst worden gelezen. In het judaïsme wordt de mens zélf verantwoordelijk gehouden voor zijn handel en wandel. Gaat hij de verkeerde kant op, dan komt dat op zijn conto. Niet op dat van God. Wangedrag runs in families; als gevolg van erfelijke factoren en via imitatie. Slecht voorbeeld doet slecht volgen. De kans is groot dat asociaal gedrag zich in volgende generaties zal herhalen – door aardse factoren, niet door hemels ingrijpen.

God stelt elders nadrukkelijk dat straf beperkt moet blijven tot de overtreder: „Ouders mogen niet ter dood gebracht worden om wat hun kinderen hebben misdaan, en kinderen niet om de misdaden van hun ouders; alleen om wat iemand zelf gedaan heeft, mag hij ter dood gebracht worden” (Deuteronomium 24:16).

God schijnt zich trouwens te realiseren dat de eerstgenoemde tekst ongelukkig was gesteld. Volgens Jeremia 31 zegt hij: „Dan zal men niet meer zeggen: ’Als de ouders onrijpe druiven eten, krijgen de kinderen stroeve tanden’, maar zal wie zondigt om zijn eigen zonden sterven. Wanneer iemand onrijpe druiven eet, zullen zijn eigen tanden stroef worden.”

Een realistische tekst. Het gedrag van de ouders is medebepalend voor het gedrag van de kinderen. Dat dienen ouders in hun oren te knopen.

Volgens rabbijn Hertz is er nog een tweede uitleg mogelijk: God zal de kinderen niet laten boeten voor de zonden van hun ouders, maar hij zal zich de zonden van de ouders herinneren als de kinderen ook over de schreef zijn gegaan. Hij zal dan met meer begrip reageren en zijn rechtvaardigheidsgevoel zal worden getemperd door mededogen.

De God van de Hebreeuwse Bijbel is bovenal een moreel Wezen dat moreel gedrag van de mens verwacht en eist. Moreel gedrag is in essentie rechtvaardig gedrag, getemperd door begrip en mededogen. Die combinatie geeft uitdrukking aan waarachtige liefde. Dat is liefde die er rekening mee houdt dat onversneden liefde voor de een, liefdeloosheid kan betekenen jegens de ander. Waarachtige liefde is een vorm van liefde die de samenleving humaniseert.

Zelf heb ik moeite met de term liefde in het voorschrift dat je je naaste moet liefhebben als jezelf. Ik prefereer een andere formulering: je zult de ander respecteren zoals je zelf gerespecteerd wil worden.

Liefde is een gemoedstoestand, beladen met pathos. De term impliceert dat je onvoorwaardelijk van de ander houdt; dat zonder die ander het bestaan aan zin en waarde zou inboeten. De ander is als het ware deel geworden van de eigen persoonlijkheid. In mijn ogen beschikt ieder individu over een beperkt kwantum aan liefde. Je kunt niet de ander liefhebben. Je hebt een ander of enkele anderen lief.

Begrip houdt in dat je je voor de ander openstelt, zonder vooroordelen. Je neemt hem zoals hij is, laat hem in zijn waarde, eventueel in zijn anders-zijn. Begrip leidt tot respect, of op z’n minst tot aanvaarding. Er is één mits. Mits de levensbeschouwing van de ander valt binnen de ethische grenzen die de gemeenschap waarin je leeft als bindend en basaal beschouwt.

Liefde kan niet worden afgedwongen. Je kunt niet liefhebben op bevel of uit plichtsbesef. Met begrip en respect kan dat wél. Je kunt je ertoe zetten, die instelling aanleren en je eigen maken.

Begrip en respect brengen iemand tot daden die ook door liefde kunnen zijn ingegeven. De gedragingen zijn overeenkomstig, de wortels verschillen.

De God der Wrake, kortom, is een overblijfsel uit de vervangingstheologie. Dit ongelukkige beeld, nog niet geheel verbleekt, is fundamenteel onjuist. De God der Wrake is een menselijk verzinsel – een verzinsel waarin een liefdeloze, potentieel antisemitische angel schuilt. Dat zullen nogal wat christenen vermoedelijk met me eens zijn. Ik ben ervan overtuigd dat de christelijke wereld een breed segment kent dat het judaïsme van nabij wil leren kennen, het erkent als een mens- en wereldbeschouwing in its own right. En niet alleen als voorloper van het christendom.

Dat segment kan tot geen andere conclusie komen dan dat de God der Joden en de God der christenen hetzelfde voor ogen heeft gestaan. Beter nog: dat het hier om hetzelfde Wezen gaat.

Herman M. van Praag is emeritus hoogleraar psychiatrie. Op dit moment is hij als wetenschappelijk adviseur verbonden aan de Universiteit Maastricht. Binnenkort verschijnt van hem bij uitgeverij Boom, Amsterdam ’God en Psyche. De redelijkheid van het geloof’. [/i]

[Digit]

Ook in dit geval moet de virtuele tekst achter de letterlijke tekst worden gelezen.

Dat belet niet dat de letterlijke tekst er staat en dat het proberen wegverklaren 2.700 jaar post factum niets verandert aan de oorspronkelijke bedoelingen van de schrijvers ervan. En die zijn duidelijk : veroveringsoorlog !

Groetjes,

Digit

[Frank C]

Ook in dit geval moet de virtuele tekst achter de letterlijke tekst worden gelezen.

Dat belet niet dat de letterlijke tekst er staat en dat het proberen wegverklaren 2.700 jaar post factum niets verandert aan de oorspronkelijke bedoelingen van de schrijvers ervan. En die zijn duidelijk : veroveringsoorlog !

Een letterlijke tekst wil niet impliceren; letterlijk gebeurd.
Wat wil je nu eigenlijk , Digit ?
Waarom zoveel pogingen om de teksten in een kwaad daglicht te stellen. Draait het daarom ?

[Digit]

Ook in dit geval moet de virtuele tekst achter de letterlijke tekst worden gelezen.

Dat belet niet dat de letterlijke tekst er staat en dat het proberen wegverklaren 2.700 jaar post factum niets verandert aan de oorspronkelijke bedoelingen van de schrijvers ervan. En die zijn duidelijk : veroveringsoorlog !

Een letterlijke tekst wil niet impliceren; letterlijk gebeurd.
Wat wil je nu eigenlijk , Digit ?
Waarom zoveel pogingen om de teksten in een kwaad daglicht te stellen. Draait het daarom ?

Frank,

Dat het niet letterlijk gebeurd is, dát is mij al lang duidelijk !

Maar dat wil niet zeggen dat de tekst vredelievend bedoeld is. De schrijvers of redacteurs ten tijde van Josiah hebben een fictieve geschiedenis geproduceerd die Josiah's bedoelingen moest ondersteunen. En die waren duidelijk allesbehalve vredelievend.

Vergelijk het met de door de Nazi's geschreven "arische en germaanse geschiedenis" : die is even fictief als de teksten van de pentateuch, maar ze was duidelijk ook al niet vredelievend, want bedoeld om de intenties van het Nazisme een historische onderbouw te verschaffen.

Josiah had behoefte aan twee soorten tekstuele ondersteuning :
- een motief om het noordelijk koninkrijk Israël te veroveren én
- de goddelijke missie om zijn volk mee te motiveren.

Met de fictieve maar bloeddorstige geschiedenis van de even fictieve intocht hebben de bijbel(her)schrijvers hem beide op bestelling geleverd.

En het is enkel mijn bedoeling de bijbelteksten in hun correct historisch kader te plaatsen ! Dáár horen ze objectief thuis. Wie er daarnaast iets anders wil uit destilleren, die mag dat best, maar die moet dat niet in de mond van de oorspronkelijke schrijvers leggen, want dát is geschiedvervalsing !

Groetjes,

Digit

[Rereformed]

De bijbel is geen geschiedenisboekje waarin veldslagen beschreven staan.
Je hebt wat Peter van 't Riet schrijft niets van begrepen, of beter; je wilt het niet begrijpen.
Ineens zoals het jou uitkomt mag het letterlijk verstaan worden.

Beste Frank C,
Ik heb hetzelfde artikel van Peter van 't Riet neergezet in een moderne contekst en sprak hem dus op geen enkel punt tegen, maar begreep hem dus exact zoals hijzelf begrepen wenst te worden.

Zoals Digit al uitlegde is het geheel om het even of het letterlijk gebeurde of niet.
De lering blijft namelijk exact hetzelfde. En die lering komt geheel overeen met wat ik beschouw als een verachtelijke en weerzinwekkende levensvisie; zoals je zelf al schrijft: zéér kwetsend beledigend naar een andere bevolkingsgroep.
Overigens ad hominems en telkens weer met een volgende preek van één of andere held van je komen heeft het tegengestelde effect van wat je beoogt.

[antoon]

Frank
Als je de door jouw vermeende gruwelijkheden afdoet als een metafoor of iets dergelijks, kom je hoe dan ook in moeilijkheden en zal je altijd vast blijven lopen, met andere Bijbelgedeelten, je kan niet naar believen het een wel letterlijke nemem en het andere niet, waarbij meespelend, dat de wens de vader van de gedachten is..
Maar laat ik in de eerte plaats zeggen dat ik je volkomen, maar dan ook volkomen begrijp, als de slachtingen niet letterlijk waren, leest de bijbel wel een stukje plezieriger, dat kan ik mij indenken voor jullie , zelf heb ik de bijbel grondig bestudeert, en ik voor mijzelf kan het daardoor ietsje beter in de contekst van de bijbel zelf plaatsen, helaas is dat geen makkelijke weg , het is een moeilijke weg om te begrijpen wat gods gedachten zijn en dan nog zijn er ijzers, die aardig heet aanvoelen.
Neemt niet weg dat jij een behoorlijke bijbelkennis hebt, maar inzicht is weer iets anders Frank

[Digit]

Antoon,

De bijbel is mensenwerk ! Tenzij je in een god wil geloven die de geschiedenis wil vervalsen !

En vooraleer je wat-dan-ook aan een "god" wil toeschrijven zou je eerst eens moeten aantonen dat dié god wel degelijk bestaat ! Zie : http://www.etiennevermeersch.be/artikel ... hristendom.

.... en dan nog zijn er ijzers, die aardig heet aanvoelen.

Misschien koelen ze snel af onder invloed van de rede, als je het blinde (bij)geloof even aan de kant wil laten ! Ik heb er niet de geringste moeite mee, met die beweerde "hitte" !

..... je kan niet naar believen het een wel letterlijke nemem en het andere niet, waarbij meespelend, dat de wens de vader van de gedachten is..

.... lijkt mij al een goede aanzet daartoe ! Doe zo verder, Antoon !

Groetjes,

Digit

[Digit]

Ter verduidelijking : laat ons stellen dat de bijbelschrijvers voor Josiah hebben gedaan wat ahnenerbe voor Hitler had moeten doen, nl. een fictieve geschiedenis schrijven ter rechtvaardiging van de gevolgde politiek :

De Forschungsgemeinschaft Deutsches Ahnenerbe e.V. (Onderzoeksvereniging Duits voorouderserfgoed) was een nationaalsocialistische onderzoeksinstituut, dat als voornaamste taak had om wetenschappelijke bewijzen voor de herkomst en superioriteit van het zogenaamde arische ras te vinden. De instelling werd in 1935 door Heinrich Himmler (leider van de SS), Richard Walther Darré (Rijksboerenleider en directeur van het Ras- en Landbouwhoofdkantoor en de Nederlandse ambteloos geleerde Herman Wirth als Studiengesellschaft für Geistesurgeschichte (studiegenootschap voor de oergeschiedenis van de geest) opgericht.

Op de voorgrond stonden aanvankelijk archeologische, antropologische en historische onderzoekingen , vooral over Hendrik de Vogelaar (919-936) en de handschriftarme tiende eeuw. Al snel gebruikte de sterk in occulte onderwerpen geïnteresseerde Himmler Ahnenerbe als onderzoeksapparaat voor eigen pseudowetenschappelijke projecten.

Groetjes,

Digit

[Rereformed]

De God der Wrake, kortom, is een overblijfsel uit de vervangingstheologie. Dit ongelukkige beeld, nog niet geheel verbleekt, is fundamenteel onjuist. De God der Wrake is een menselijk verzinsel – een verzinsel waarin een liefdeloze, potentieel antisemitische angel schuilt.

Een lang verhaal met een onjuist uitgangspunt en daarom tot een volkomen onjuiste conclusie komend.

De God der Wrake kan heel gemakkelijk geheel zonder het christendom erbij te halen uit het OT zelf gehaald worden. Er is niets wat zo gemakkelijk is om uit het OT op te vissen.
Een mooi hoofdstuk dat het illustreert is Deuteronomium 28, genaamd "Zegen en Vloek". Als de Israelieten braaf volgens alle geboden van Jahweh leven zullen ze gezegend worden met 13 verzen aan zegeningen, die als twee druppels water lijken op de propaganda die in alle totalitaire staten wordt gespuit ("Indien u de Führer gehoorzaam bent en al zijn geboden zorgvuldig naleeft, zal hij u hoog boven alle andere volken op aarde verheffen. De Führer zal u de overwinning schenken op alle vijanden die u aanvallen: als één man zullen ze op u afkomen, maar naar alle kanten stuiven ze uiteen. Alle andere volken zullen hoog tegen u opzien.")

Maar indien niet, dan staan er wel liefst 50 volgende verzen met de wraak van God! Veelzeggender kan het niet. Lees ze hier om te zien hoe de bijbelverteller er met volle teugen van geniet: http://www.biblija.net/biblija.cgi?m=De ... =nl&set=10

De profetische boeken wemelen van de tirades tegen mensen en van de dreigpreken over de Wraak van God. Hier een voorbeeld:

Jesaja 34: "Kom naderbij, volken, en hoor toe, naties, luister aandachtig.
Hoor, aarde en wie haar bewonen, wereld en al wat daarop groeit.
Jahweh koestert woede tegen alle volken, zijn toorn ontbrandt tegen heel hun legermacht.
Hun wacht de vernietiging, hij heeft hen voor de slacht bestemd.
Gesneuvelden blijven onbegraven liggen, de stank van hun lijken stijgt op;
de bergen druipen van hun bloed.
De sterren aan de hemel vergaan, als een boekrol wordt de hemel opgerold.
Alle sterren vallen neer, zoals bladeren vallen van een wijnstok
of verschrompelde vruchten van een vijgenboom.
Want mijn zwaard verschijnt aan de hemel.
Het valt neer op Edom, als een oordeel over het volk dat mijn banvloek treft.
Het zwaard van Jahweh is rood van het bloed en druipt van het vet:
het bloed van rammen en bokken en het vet van de nieren van rammen.
Want Jahweh richt een offer aan in Bosra, een grote slachting in Edom.
Ook wilde stieren vallen dood neer, tegelijk met ossen en kalveren.
Het land is doordrenkt van bloed, de grond verzadigd van vet.
Want Jahweh houdt een dag van wraak, een jaar van vergelding: hij verdedigt Sion.

PS 'banvloek' is het oordeel van algehele uitroeiing.

[Redelijke Twijfel]

Beste Frank C,

Ik heb deze draad eens globaal doorgelezen en wat mij opvalt, is dat jij de Bijbel leest met een door jou bepaalde (emerging?) bril. Je zoekt naar een mogelijkheid om als intellectueel mens jouw geloof in God vast te houden. Het is een kwestie van vertalen, narratief lezen, accommodatie principes toepassen en interpretaties. Nu doet iedereen dit binnen de christenheid met een eigen bril, vandaar dat er zoveel denominaties zijn die allemaal de waarheid in pacht hebben. Alles blijkt in de Bijbel passend gemaakt te kunnen worden. Als je een gaatje creëert dan kun je beweren wat je wilt (met dank aan Siger). Het probleem hiervan is dat je op een gegeven moment niet meer weet waarvan je uit moet gaan. En dan is het christendom weer één van de religies binnen de grote verzameling van alle religies.

Velen binnen dit forum, zoals Rereformed en ik, hebben zeer zorgvuldig en oprecht gezocht naar waarheid in de Bijbel voor enig houvast voor hun geloof in God. Gebeden voor wijsheid, voor tekenen en voor het behoud van het geloof. Ik ervoer in elk geval een enorme echo. Gezocht naar een onbetwist uitgangspunt en deze niet gevonden. Een God die totaal logisch vastloopt tussen Almacht, in de NBV vertaalt met de Ontzagwekkende (het probleem wordt ook de vertalers duidelijk), en volmaakte liefde. Een God die het kwaad moest toelaten, die klem zit tussen vrije wil en uitverkiezing. Een OT die een mythologische schepper, een bloederige, wrekende en straffende heerser laat zien. Een NT die opeens spreekt van een opofferende God maar ook over een vurige poel als tweede dood voor de ongelovigen. Uiteindelijk kun je alles narratief beschouwen maar waarom is God dan niet als mythologisch gevormd te zien? Mijn conclusie is dat deze God niet kan bestaan. Zoals hier wel vaker wordt gezegd: de Bijbel is gewogen en te licht bevonden (met dank aan Daniël 5). Dit is mijn mening natuurlijk.

Nu vind ik ook dat de discussie af en toe wat te scherp op de snede gaat. Maar ik begrijp het wel want geloven is niet materialistisch te bewijzen. De voormalige gelovigen op dit forum hebben vaak een moeilijke weg achter de rug en zijn daarom nogal fel als het gaat om niet verifieerbare/toetsbare zaken. Aan de andere kant wil een gelovige vechten voor zijn/haar houvast. Hij/zij doet er alles aan om ook intellectueel de boel passend te maken. En hier loopt het mis. Er is geen eenduidige waarheid te destilleren uit de Bijbel. Het blijft geloven van iets wat niet zeker is. Als je een letterlijke kaft tot kaft benadering loslaat wat is dan nog jouw uitgangspunt? En waarom zou de God van de Bijbel dan nog bestaan? Is de wens hier niet de vader van de gedachte?

[Frank C]

Beste Frank C,

Ik heb deze draad eens globaal doorgelezen en wat mij opvalt, is dat jij de Bijbel leest met een door jou bepaalde (emerging?) bril.

Nee jongen...een joodse bril. Want de bijbel (TeNaCH) is een joods boek. Geschreven voor joden, door joden.
Logica...

Je zoekt naar een mogelijkheid om als intellectueel mens jouw geloof in God vast te houden. Het is een kwestie van vertalen, narratief lezen, accommodatie principes toepassen en interpretaties.

Het is een zoeken naar wat de bijbelschrijvers ons willen mededelen, ten eerste aan de toenmalige hoorders.
En dan is de grondtekst zeer belangrijk. Ook het terugvertalen...o.m.Maar niet alleen dat. Ook de Historisch-Kritische methode kan ons op weg helpen en de hermeneutiek.

Nu doet iedereen dit binnen de christenheid met een eigen bril, vandaar dat er zoveel denominaties zijn die allemaal de waarheid in pacht hebben.

Het gaat niet zozeer om de waarheid, maar wat doet de tekst met jóu. Wordt je aangesproken of niet? Wordt je in beweging gezet, doe je er iets mee ? Daar gaat het om. Wat je hoort ...zet je dat om in daden? Het is niet van "ik heb de waarheid in pacht", maar het gaat om 'zich aangesproken voelen' : de 'aanspraak'.

Alles blijkt in de Bijbel passend gemaakt te kunnen worden. Als je een gaatje creëert dan kun je beweren wat je wilt (met dank aan Siger). Het probleem hiervan is dat je op een gegeven moment niet meer weet waarvan je uit moet gaan.

Ik wél.

En dan is het christendom weer één van de religies binnen de grote verzameling van alle religies.

Nou nee. Het Christendom is in wezen joods, want het heeft zijn oorsprong in TeNaCH.
De boodschap van Christus is een joodse boodschap. Het N.T. is door en door joods.
Dus voor mij niet zomaar een religie onder alle andere religies.

Velen binnen dit forum, zoals Rereformed en ik, hebben zeer zorgvuldig en oprecht gezocht naar waarheid in de Bijbel voor enig houvast voor hun geloof in God.

Velen zoeken steun in de bijbel. Dat klopt. Maar waar het om gaat is dat je in bijbelse zin niet moet zoeken naar zoiets als waarheid, alsof het om iets gaat wat losstaat van de bijbelteksten. In de bijbel is de waarheid altijd concreet, d.w.z. je moet de waarheid DOEN. Het gaat om belevende waarheid. Niet om een abstracte waarheid zoals je die in de Griekse filosofie tegenkomt.
In de bijbel gaat het nooit om het 'wezen' van God, maar om Gods bondgenootschap met zijn volk. God sluit een verbond met zijn volk. Dit is altijd op basis van ongelijkheid; op basis van een sterke partij (God) en een zwakkere(Israël). God (JHWH) is door heel de Schrift heen God in het doen van Zijn Daden. D.w.z.: er wordt ons niet verklaard waarin Gods goddelijkheid bestaat (oneindigheid,eeuwigheid, almachtigheid....); God onthult Zijn hoedanigheid, Zijn God-zijn, in Zijn grote Daden. Daarom doet de bijbel zowat niets anders dan ons verhalen vertellen, te beginnen bij de verhalen van Genesis (Bèrè-sit) en te eindigen bij de verhalen van het N.T. t/m de Openbaring. Dus een God die Zijn God-zijn onthult in Zijn Daden. Dat is de Bijbel. Niet een boek dat vol staat met met (nog) weinig systematische aantekeningen over het 'wezen Gods', maar het verhaal van die God die de hoedanigheid van Zijn God-zijn bewijst in Zijn Daden.
"Er is geen God" is dan ook -typerend!- hetzelfde als 'Hij doet niets', vgl. Ps. 10, 41 4c en 4h. Wil je weten wat voor God Hij is ?
Ga maar Zijn Daden na. "Looft Hem om Zijn machtige daden" Ps 150,2

Gebeden voor wijsheid, voor tekenen en voor het behoud van het geloof. Ik ervoer in elk geval een enorme echo. Gezocht naar een onbetwist uitgangspunt en deze niet gevonden. Een God die totaal logisch vastloopt tussen Almacht, in de NBV vertaalt met de Ontzagwekkende (het probleem wordt ook de vertalers duidelijk),

Daarom is een goede vertaling belangrijk. '" El Sjaddai" wordt vertaald met de "Almachtige". In de Spetuaginta staat een vertaling dat wordt aageduid met "Pantocrator", wat vertaald is met "Almachtige". Maar El-Sjaddai is onvertaalbaar. De vertaling "Almachtig" zit er zo helemaal naast. Martin Buber vertaalde het met 'der Gewaltige', 'de geweldige', iets aangrijpens, of aangrijpende, iets waar je (bij wijze van spreken) niet omheen kunt. Het woord sjaddai wordt wel gebruikt voor een berg: machtig, indrukwekkend, ontzaglijk, als uitdrukking van wat er tussen mensen kan gebeuren. Oorspronkelijk moet sjaddai ook een ervaringswoord zijn geweest. De veel latere kerkelijke theologie eigende zich sjaddai toe om God 'los te weken'van de verhalen en onder invloed van het Griekse denken (door o.m. de kerkvaders) El Sjaddai om te buigen naar een Almachtige, Alwetende Alleskunner...totaal vreemd aan de joodse Bijbelschrijvers.
[/quote]Aan de andere kant wil een gelovige vechten voor zijn/haar houvast.[/quote]
Nee hoor. Niet voor mij. Essentieel is dat je eerst voor iets moet openstaan; op een andere wijze de bijbel lezen bijv., dan verdwijnt alle oude godsbeelden en achterhaalde dogma's en vooroordelen vanzelf. Wat van waarde was en is blijft bestaan....

Hij/zij doet er alles aan om ook intellectueel de boel passend te maken. En hier loopt het mis. Er is geen eenduidige waarheid te destilleren uit de Bijbel.

Dat bedoel ik nu; destilleren, uitfilteren, losweken.... Jongen lees die verhalen nu eens zou ik willen zeggen.
En dan zijn jóuw gedachten, jóuw vooroordelen niet van belang: je moet de tekst laten spreken, anders ga je over de tekst heersen.Wanneer je wilt heersen óver de tekst, sla je de plank volledig mis.

Het blijft geloven van iets wat niet zeker is.

Twijfel is essentieel voor geloven (Paul Tillich). Zelfs Moeder Theresa twijfelde....

Als je een letterlijke kaft tot kaft benadering loslaat wat is dan nog jouw uitgangspunt?

Nou héél simpel; geen star fundamentalisme, géén platvloers creationisme, géén star historisme, géén bekrompen biblicisme...enz...enz...Wat hou je dan over ??: de levendige dynamische tekst; de taal van de bijbel leren verstaan. En het gaat pas echt leven als het iets met je doet, je aangesproken voelt, en van invloed is op je dagelijkse leven.
Daar gaat het (mij) om.

[Rereformed]

Beste Frank C,

Ik heb deze draad eens globaal doorgelezen en wat mij opvalt, is dat jij de Bijbel leest met een door jou bepaalde (emerging?) bril.

Nee jongen...een joodse bril. Want de bijbel (TeNaCH) is een joods boek. Geschreven voor joden, door joden.
Logica...

1) Welnee jongen, jij leest de bijbel door een bril die gemaakt is in de 20ste eeuw.
2) De bijbel is voor ons helemaal geen Tenach, maar heeft een nieuw testament dat door en door hellenistisch en op verschillende plaatsen zelfs anti-joods is. Alleen al het feit dat het enkel in het Grieks geschreven is laat dit overduidelijk zien.
Zie hier voor wat meer hierover.

Het is een zoeken naar wat de bijbelschrijvers ons willen mededelen, ten eerste aan de toenmalige hoorders.
En dan is de grondtekst zeer belangrijk. Ook het terugvertalen...o.m. Maar niet alleen dat. Ook de Historisch-Kritische methode kan ons op weg helpen en de hermeneutiek.

Hier heb je groot gelijk in. Maar omdat de tegenwoordige bijbelwetenschap dat zo goed beseft sterft het geloof dan ook af. Juist omdat ik de oorspronkelijke boodschap zo goed versta heb ik geen boodschap aan de bijbel.

Het gaat niet zozeer om de waarheid, maar wat doet de tekst met jóu.

Dat is uiteraard een kanjer van een foutieve gedachte. Wanneer het niet meer om de waarheid gaat, dan heb je in je denken het belangrijkste verloren en ben je enkel bezig met zelfbevrediging.

Word je aangesproken of niet? Word je in beweging gezet, doe je er iets mee ? Daar gaat het om. Wat je hoort ...zet je dat om in daden? Het is niet van "ik heb de waarheid in pacht", maar het gaat om 'zich aangesproken voelen' : de 'aanspraak'.

1) Dat is uiteraard het geval met alle honderdduizenden boeken die er zijn. Waarom zet je de bijbel op een unieke plaats? Er zijn zoveel boeken waar je wat mee kunt doen.
2) Ik ben zeer aangesproken door de boodschap van de bijbel: het wekt over het algemeen grote weerzin op. Het gedachtengoed van de bijbel is verdorven en een aanranding van gezond menselijk denken. Het is m.i. een bron voor ellende. Wat zeg je daarop?

Alles blijkt in de Bijbel passend gemaakt te kunnen worden. Als je een gaatje creëert dan kun je beweren wat je wilt (met dank aan Siger). Het probleem hiervan is dat je op een gegeven moment niet meer weet waarvan je uit moet gaan.

Ik wél.

Uit dit antwoord kun je opmaken hoe naief fundamentalistisch myopisch je bent. Je kunt de bijbel slechts vanuit een tunnelvisie bekijken. Je hebt jezelf de illusie gecreëerd dat jij de enig juiste sleutel tot het juiste verstaan van de bijbel hebt en vertaalt de boodschap van de bijbel enkel in iets positiefs.

Nou nee. Het Christendom is in wezen joods, want het heeft zijn oorsprong in TeNaCH.
De boodschap van Christus is een joodse boodschap. Het N.T. is door en door joods.
Dus voor mij niet zomaar een religie onder alle andere religies.

Hier leg je een bijzonder groot gebrek aan de dag: je hebt geen oog voor wat ik hierboven al heb opgemerkt, dat het nieuwe testament hellenistisch is. Het heeft weinig of niets te maken met jouw Tenach.

Velen zoeken steun in de bijbel. Dat klopt. Maar waar het om gaat is dat je in bijbelse zin niet moet zoeken naar zoiets als waarheid, alsof het om iets gaat wat losstaat van de bijbelteksten. In de bijbel is de waarheid altijd concreet, d.w.z. je moet de waarheid DOEN.

Indien je de waarheid moet doen dan gaat het dus ten diepste wél eerst om wat de waarheid is. Jouw taalspelletje omzeilt steeds dit belangrijkste punt: is de boodschap van de bijbel waarheid? Ik begrijp wel waarom jij daar een blind oog voor hebt: jij ziet drommels goed in dat wanneer je je ook maar even op de waarheidsvraag zou richten je geloof in de bijbel ontmaskerd zou worden.

Het gaat om belevende waarheid. Niet om een abstracte waarheid zoals je die in de Griekse filosofie tegenkomt.

Dat is best leuk gezegd, en ik zal je hierin niet tegenspreken, behalve indien je hier een valse tegenstelling wil creëren en beweren dat de Grieken geen oog hadden voor het doen van de waarheid.

Het punt waar het om gaat is dat je hier een onderscheid tussen 'belevend' en 'abstract' maakt, terwijl de grote vraag waarvoor je eerst staat is dat je moet uitmaken wat waarheid is. En díe vraag ontwijk je opnieuw en opnieuw. Jij gaat eenvoudig als een axioma ervan uit dat de bijbel je waarheid geeft. Ik voor mij stel dat de gedachtenwereld die de bijbel ons schenkt onwaar is.

'Belevende waarheid' moet allereerst op waarheid gebaseerd zijn. Dat is iets wat jij vertikt onder ogen te zien.

In de bijbel gaat het nooit om het 'wezen' van God, maar om Gods bondgenootschap met zijn volk. God sluit een verbond met zijn volk. Dit is altijd op basis van ongelijkheid; op basis van een sterke partij (God) en een zwakkere(Israël). God (JHWH) is door heel de Schrift heen God in het doen van Zijn Daden. D.w.z.: er wordt ons niet verklaard waarin Gods goddelijkheid bestaat (oneindigheid,eeuwigheid, almachtigheid....); God onthult Zijn hoedanigheid, Zijn God-zijn, in Zijn grote Daden. Daarom doet de bijbel zowat niets anders dan ons verhalen vertellen, te beginnen bij de verhalen van Genesis (Bèrè-sit) en te eindigen bij de verhalen van het N.T. t/m de Openbaring. Dus een God die Zijn God-zijn onthult in Zijn Daden. Dat is de Bijbel. Niet een boek dat vol staat met met (nog) weinig systematische aantekeningen over het 'wezen Gods', maar het verhaal van die God die de hoedanigheid van Zijn God-zijn bewijst in Zijn Daden.
"Er is geen God" is dan ook -typerend!- hetzelfde als 'Hij doet niets', vgl. Ps. 10, 41 4c en 4h. Wil je weten wat voor God Hij is ?
Ga maar Zijn Daden na. "Looft Hem om Zijn machtige daden" Ps 150,2

Prachtige prediker ben je, maar ik zeg je dat er helemaal geen daden van God zijn, laat staan Daden. Er is geen 'God sluit een verbond met zijn volk'. Dit is slechts een menselijk bedenksel. Wanneer het historisch-kritisch onderzoek uitmaakt dat er helemaal geen uittocht uit Egypte of opstanding van Jezus heeft plaatsgevonden, dan zijn er absoluut geen daden waarover we het zouden kunnen hebben. Enkel menselijke denkkronkels waardoor je je wel aangesproken kan voelen. Je kunt je net zo goed laten aanspreken door verhalen over ontvoeringen door ufonauten, of door de sprookjes van Grimm, of door Nietzsches Zo sprak Zarathoestra.

Daarom is een goede vertaling belangrijk. '" El Sjaddai" wordt vertaald met de "Almachtige". In de Spetuaginta staat een vertaling dat wordt aageduid met "Pantocrator", wat vertaald is met "Almachtige". Maar El-Sjaddai is onvertaalbaar. De vertaling "Almachtig" zit er zo helemaal naast. Martin Buber vertaalde het met 'der Gewaltige', 'de geweldige', iets aangrijpens, of aangrijpende, iets waar je (bij wijze van spreken) niet omheen kunt. Het woord sjaddai wordt wel gebruikt voor een berg: machtig, indrukwekkend, ontzaglijk, als uitdrukking van wat er tussen mensen kan gebeuren. Oorspronkelijk moet sjaddai ook een ervaringswoord zijn geweest. De veel latere kerkelijke theologie eigende zich sjaddai toe om God 'los te weken'van de verhalen en onder invloed van het Griekse denken (door o.m. de kerkvaders) El Sjaddai om te buigen naar een Almachtige, Alwetende Alleskunner...totaal vreemd aan de joodse Bijbelschrijvers.

Je taalspel is hopeloos verwarrend. Eerst stel je dat het woord niet vertaald kan worden. In dat geval laat het zien dat de tekst geen relevantie meer heeft voor ons. Vervolgens geef je tóch een vertaling: ontzagwekkend. In dat geval stel ik dat God eenvoudig de primitieve uitdrukking is voor wat men tegenwoordig het ontzagwekkende raadsel van het bestaan zou noemen. Het is naief een term van menselijke emotie te blijven gebruiken als verwijzing naar een Wezen.

Aan de andere kant wil een gelovige vechten voor zijn/haar houvast.

Nee hoor. Niet voor mij. Essentieel is dat je eerst voor iets moet openstaan; op een andere wijze de bijbel lezen bijv., dan verdwijnt alle oude godsbeelden en achterhaalde dogma's en vooroordelen vanzelf. Wat van waarde was en is blijft bestaan...

Maar indien je die laatste zin van je werkelijk tot je door laat dringen smelt de hele bijbel als sneeuw voor de zon weg. Alles wat van waarde is in het mensenleven bestaat geheel zonder bijbel. Alle houvast in een mensenleven moet een mens uit zijn eigen geest halen. De bijbel erbij te betrekken is volstrekt overbodig. En enkel voor zaken die niet op waarheid berusten moet men openstaan. Waarheid maalt er niet om of we ervoor openstaan of niet.

Te laten zien hoe je op een andere manier specifieke bijbelteksten kunt lezen is overigens iets waar ik jou al in juni en sindsdien diverse malen om gevraagd hebt:
http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... 53#p174053
Tot nu toe heb je je belofte wel gegeven maar nooit ingelost.

Hij/zij doet er alles aan om ook intellectueel de boel passend te maken. En hier loopt het mis. Er is geen eenduidige waarheid te destilleren uit de Bijbel.

Dat bedoel ik nu; destilleren, uitfilteren, losweken.... Jongen lees die verhalen nu eens zou ik willen zeggen.
En dan zijn jóuw gedachten, jóuw vooroordelen niet van belang: je moet de tekst laten spreken, anders ga je over de tekst heersen.Wanneer je wilt heersen óver de tekst, sla je de plank volledig mis.

Maar RT heeft hier wel degelijk gelijk. En ik en hij zullen het aantonen zodra we het over een specifieke tekst gaan hebben.
Ik zal je een voorbeeld geven. Je schreef ergens hierboven: "De geest van liefde en barmhartigheid is Gods geest". Aardig. Je zult vast een tekst uit de Tenach kunnen geven waarvan je het geleerd hebt. Maar ik vond in de bijbel een tekst uit Jesaja 34:

"Jahweh koestert woede tegen alle volken, zijn toorn ontbrandt tegen heel hun legermacht.
Hun wacht de vernietiging, hij heeft hen voor de slacht bestemd.
Gesneuvelden blijven onbegraven liggen, de stank van hun lijken stijgt op;
de bergen druipen van hun bloed.
De sterren aan de hemel vergaan, als een boekrol wordt de hemel opgerold.
Alle sterren vallen neer, zoals bladeren vallen van een wijnstok
of verschrompelde vruchten van een vijgenboom.
Want mijn zwaard verschijnt aan de hemel.
Het valt neer op Edom, als een oordeel over het volk dat mijn banvloek treft.
Het zwaard van Jahweh is rood van het bloed en druipt van het vet:
het bloed van rammen en bokken en het vet van de nieren van rammen.
Want Jahweh richt een offer aan in Bosra, een grote slachting in Edom.
Ook wilde stieren vallen dood neer, tegelijk met ossen en kalveren.
Het land is doordrenkt van bloed, de grond verzadigd van vet.
Want Jahweh houdt een dag van wraak, een jaar van vergelding: hij verdedigt Sion."

in Ezechiël 7 vind ik de tekst "Ik zal mijn toorn tegen u loslaten, Ik zal u oordelen volgens uw wandel en al uw gruwelen aan u vergelden. Ik zal u niet ontzien en geen medelijden hebben".

Ik stel dat jouw uitspraak dat Gods geest de geest van liefde en barmhartigheid is, nogal misleidend overkomt wanneer je op de volgende bladzijde bijbel moet lezen over een God die geen medelijden kent, woedend is en bezig is met uitroeien en slachten, oorlog en bloedvergelding.

Wanneer ik de uitspraken naast elkaar leg concludeer ik dat het in de bijbel niet om een god gaat, maar duidelijk enkel en alleen om de geest van de mens die deze woorden schreef, zoals elk boek en elk verhaal een verhaal van de denkwereld van de mens is. Dat de mens zijn eigen gevoelens zo opblaast dat hij ze omzet alsof het om een externe, boven de mens staande, autoriteit zou gaan is m.i. primitief.

Het is volstrekt onzin om ons te beschuldigen van vooroordeel, alsof bij ons de wil ontbreekt de teksten voor zichzelf te laten spreken. RT is juist veel overziend: hij stelt dat zijn ruime ervaring hem geleerd heeft dat er diverse gelovige benaderingen zijn, elkaar veelvuldig tegensprekend, en met als doel om de teksten zó te interpreteren dat men er in zijn moderne godsbeleving zijn voordeel mee kan doen. Jij bent degene die vanuit vooroordelen praat, het vooroordeel dat de bijbel op een unieke manier relevant zou zijn voor onze tijd en ons persoonlijk leven, en alsof via de bijbel een communicatie of relatie met wat je God noemt mogelijk is. Ik voor mij stel dat ik de bijbel achter me laat als totaal irrelevant juist omdat ik de teksten laat spreken zoals ze oorspronkelijk bedoeld zijn en ik enorme stofwolken dwaasheid opmerk. Ik vind die oorspronkelijke betekenis naief en tegen de borst stuitend en ontmaskerde ze als onwaar.

Twijfel is essentieel voor geloven (Paul Tillich). Zelfs Moeder Theresa twijfelde....

Geheel mee eens. Maar dat laat juist zien hoe weinig geloof om het lijf heeft.

Als je een letterlijke kaft tot kaft benadering loslaat wat is dan nog jouw uitgangspunt?

Nou héél simpel; geen star fundamentalisme, géén platvloers creationisme, géén star historisme, géén bekrompen biblicisme...enz...enz...Wat hou je dan over ??: de levendige dynamische tekst; de taal van de bijbel leren verstaan. En het gaat pas echt leven als het iets met je doet, je aangesproken voelt, en van invloed is op je dagelijkse leven.
Daar gaat het (mij) om.

Waarom gaat het jou daarom? De 19 personen die vliegtuigen in wolkenkrabbers parkeerden leerden ook de taal van hun heilige teksten te verstaan en voelden zich er tot op merg en been door aangesproken. En er zijn ook mensen die hun hele leven in het teken van de bijna eindeloze serie van de X-files hebben staan. Het is voor hen een levendige dynamische leefwereld en hun hele leven kan ervan vervuld zijn.

Zoals gezegd: je maakt de menselijke belevenis tot het belangrijkste. Religie is voor jou je egotrip.
Ik stel dat de waarheidsvraag ver boven dit kleinmenselijke 'belevende geloof' uitsteekt.

[Frank C]

[quote="Reref""]
1) Welnee jongen, jij leest de bijbel door een bril die gemaakt is in de 20ste eeuw.
2) De bijbel is voor ons helemaal geen Tenach, maar heeft een nieuw testament dat door en door hellenistisch en op verschillende plaatsen zelfs anti-joods is. Alleen al het feit dat het enkel in het Grieks geschreven is laat dit overduidelijk zien."[/quote]
Oh ja?..
Dat het N.T. in het Grieks (kòine) is geschreven, wil nog lang niet zeggen dat het N.T. door en door hellenistisch is. Het toenmalige gebied was hellenistisch (mede door de veroveringen van Alexander de Grote) maar het dagelijkse taalgebruik was Aramees.
Bovendien waren de Evangelisten allemaal joden en torahgeleerden.Jezus sprak aramees.

Hieronder dan een kort artikeltje.
Ik ga er verder geen woorden over vuil maken.Want dat het N.T. in zijn geheel joods is en nooit te begrijpen valt zonder kennis van de Torah en mondelinge Torah is allang een vaststaand feit. Wat de kerk en het christendom er 2 eeuwen later van gemaakt heeft is een geheel andere kwestie.Dat kun je de bijbelschrijvers en de eerste christenen die joods waren niet verwijten.

"“Jesjoea, haJehoedi” (“Jezus, de Jood”)Het is normaal gesproken een grote verrassing voor de meeste christenen enJoden zich te realiseren dat Jesjoea (Jezus), de centrale figuur van hetchristelijke geloof, nooit een christen was en nooit behoorde tot de christelijke
kerk. Integendeel, gedurende Zijn hele leven was Jesjoea niets anders dan een
Jood. Hij werd geboren als een Jood, leefde en stierf als Jood. Bovendien,
volgens het Nieuwe Testament stond Hij op als Jood en steeg Hij op naar de
Hemel, als Jood. Alle gebeurtenissen in Zijn leven, dood en opstanding,
opgeschreven in de Evangeliën en in het boek Handelingen, vonden geruime tijd
plaats voor het begin van de kerk en daarom in het Judaïsme van die tijd.
De bewustwording van de Joodse natuur van Jesjoea, Zijn leven en
onderwijzingen en van de boodschap van het Nieuwe Testament over Zijn
persoon, hebben een diepe impact op de christelijke en Joodse gezichtspunten,
als het gaat om Hem en om de boodschap van het Nieuwe Testament. De laatste
decennia laten een groeiend aantal van studies zien, met betrekking tot dit
onderwerp, die de traditionele christelijke en Joodse gezichtspunten
tegenspreken. Deze studies zijn gericht op een herziening van deze traditionele
gezichtspunten en ze maken een aanspraak op een hervorming van onze
gezichtspunten betreffende Jesjoea, Zijn persoon en Zijn boodschap. Zelfs door
een oppervlakkige beschouwing van Jesjoea’s leven en boodschap, kan de diepte
van Zijn Jood-zijn worden waargenomen.
Als zoon van een Joodse moeder is Hij zelfs een Jood op basis van de meest
orthodoxe standaarden. Net zoals elke Joodse jongen werd Hij besneden toen Hij
acht dagen oud was (Lukas 1:21; Beresjiet/Genesis 17:12). Hij ontving Zijn
naam bij Zijn besnijdenisceremonie, overeenkomstig het Joodse gebruik dat ook
nu nog steeds in zwang is. Als eerstgeboren Joodse zoon, werd Hij door Zijn
ouders meegenomen om losgekocht te worden door de !bh !ydp piedjon haben
(loskoping van de zoon) ceremonie, “gelijk geschreven is in de Tora van Adonai:
‘Al wat mannelijk is, dat de moeder opent, zal heilig heten voor Adonai’” (Lukas
2:23; Bemidbar/Numeri 3:12-13, 45-51; 18:16).
In het Evangelieverslag treffen we de oudste historische verwijzing naar de
Joodse hwcm rb bar mitswa (zoon van het gebod) ceremonie de viering van de
religieuze volwassenheid van een Joodse jongen. Op twaalfjarige leeftijd ging
Jesjoea (Jezus) naar Jeroesjalajiem (Jeruzalem), om deel te nemen aan de
viering van xsp Pèsach (Pascha) als een volwassen lid van de gemeenschap en
deel te nemen aan een Tora discussie met sommige religieuze leiders in
Jeroesjalajiem (Lukas 2:41-52). Het Evangelieverslag geeft een zeer oud gebruik
weer van deze ceremonie. Alhoewel de leeftijd voor bar mitswa normaliter
dertien jaar is, werd in sommige oude oosterse gemeenschappen - zoals de
Joods-Syrische gemeenschap van Aleppo en Damascus - een jongen die gezien
werd als erg religieus en gevorderd in zijn Tora studie, bar mitswa op
twaalfjarige leeftijd in plaats van dertien jaar.
2
Als een praktiserende religieuze Jood droeg Jesjoea tcyc tsietsiet
(schouwdraden), aan de hoeken van Zijn gewaad als een herinnering dat Hij op
zich heeft genomen om de Tora van God na te leven (Mattitjahoe/Matteüs 9:20;
Lucas 8;44 en Bemidbar/Numeri 15: 37-41). Op de Sjabbat was het Zijn
gewoonte om naar de synagoge te gaan voor aanbidding en Hij nam er actief
deel aan door te lezen vanuit de Schriftrollen en het houden van de drasja
(predikatie) (zie Lucas 4:16-21). Gedurende de Hoge Feestdagen ging Hij
gewoonlijk naar Jeroesjalajiem en nam deel aan hun viering in de Tempel1.
De Evangeliën laten een korte bediening zien van 3,5 jaar, een bediening van
een rondreizende rabbi (leraar) (Mattitjahoe/Matteüs 4:23-25). Hij werd erkend
als een rabbi door zijn tijdgenoten: Nicodemus een belangrijk lid van het
Sanhedrien (Het Hoge Gerechtshof in die tijd) noemde Hem “rabbi”
(Jochanan/Johannes 3:2) en zo deden veel van Zijn discipelen
(Jochanan/Johannes 2:38; 11:28; 20:16). Zijn onderwijzingen zijn erop gericht
om de mensen te helpen om de Tora te vervullen en een leven te leven van
toewijding aan God en Zijn Woord: “Denk niet, dat ik gekomen ben om de Tora
of Profeten op te heffen, maar om te vervullen. Ja, inderdaad! Ik zeg jullie, dat,
totdat hemel en aarde voorbijgaan, er niet één jod (jota, de kleinste letter uit het
Hebreeuwse Alefbeet) of één tag (tittel, versiering van enkele letters in de Tora)
uit de Tora verwijderd zal worden – niet totdat alles wat gebeuren moet, gebeurd
is. Zo zal wie ook het geringste van deze mitswot (geboden) ongehoorzaam is en
anderen leert ze zo te doen, in het Koninkrijk der Hemelen de geringste
genoemd worden. Maar wie ze gehoorzaamt en ook anderen zo leert, zal groot
genoemd worden in het Koninkrijk der Hemelen” (Mattitjahoe/Matteüs 5:17-19,
Joods Nieuwe Testament Vertaling).
Jesjoea’s manier van bidden was op een Joodse wijze, zoals gezien kan worden
in het ‘Onze Vader’ (Mattitjahoe/Matteüs 6:9-13). De openingswoorden “Onze
Vader die in de Hemelen zijt”, in het Hebreeuws ~ymvbv Wnyba{ Awinoe
sje’baSjamajiem, zijn onderdeel van veel Joodse gebeden. Andere onderdelen
van het ‘Onze Vader’ zijn nauw verbonden met de belangrijke Joodse gebeden
die de eeuwen hebben doorstaan: vydqh HaKaddiesj (Het Heilig) het ‘Kaddiesj’ en
hrv[ hnwmv Sjemonee Esree (Achttiengebed), ook wel Amida (Staande Gebed)
genoemd. Zoals in het ‘Kaddiesj’ en het ‘Sjemonee Esree’ bijvoorbeeld, wordt de
naam van God geheiligd en geprezen, is er een verzoek tot de komst van Zijn
koninkrijk en dat Zijn wil geschiedt. Inderdaad dezelfde woordelijke vorm komt
voor in het begin van het ‘Kaddiesj’ en in het ‘Onze Vader’: $mv vdqty jitkadesj
sjimcha (“Uw naam worde geheiligd”).
In de eerste eeuw van de christelijke jaartelling gebeurde Jesjoea’s dood ook
binnen de Joodse context van de politieke onrust in het Land Israël. Net zoals
een groot aantal van Zijn Joodse broeders stierf Hij de gewelddadige kruisdood,
uitgevoerd door de Romeinse bezetter.
1 Voor Jesjoea’s deelname aan Pèsach, zie Jochanan/Johannes 2:13-35; 6:4-71; 11:55-20:29. Voor Zijn
deelname aan Soekot (Loofhuttenfeest) zie Jochanan/Johannes 7:2-8:20. In Jochanan/Johannes 5:1-47 is er een
verwijzing naar één van de Hoge Feestdagen, maar het is niet duidelijk welk feest dit is. In Jochanan/Johannes
10:22-42 is er een verwijzing naar de gebeurtenissen die plaatsvinden gedurende Chanoeka, het feest dat de
inwijding van de Tempel viert gedurende de tijd van Judas de Makkabeër in 165 voor de christelijke jaartelling.
3
Zijn groeiende populariteit onder de bevolking, Zijn triomfantelijke entree in
Jeroesjalajiem, toen de menigte Joodse pelgrims Hem begroette met de
Messiaanse titels “Zoon van Dawiedi (David)” en “Gezegend is Hij die komt in de
Naam van Adonai”, zijn onverzettelijke houding tegen het leiderschap van de
Tempel te Jeroesjalajiem door het wegjagen van de geldwisselaars en
handelaren die zij toestemming hadden gegeven om binnen het Tempelgebied te
werken (Mattitjahoe/Matteüs 21:1-17), verhardde de tegenstand van hen die
betrokken waren bij de Romeinse machthebber en geen sympathie voor Hem
hadden. Zij moesten Hem stoppen, voordat deze populaire Messiaanse beweging
onbeheersbaar zou worden en een bedreiging kon worden voor de politieke
situatie (zie Jochanan/Johannes 11:45,46). Dus werd hem ten laste gelegd de
“Lex Julia Laesae Majestatis”, de Romeinse wet die een ieder verbood zich voor
te doen als van koninklijke bloede of van een koninklijke positie, binnen het
territorium van het Romeinse Rijk. De enige koning van Judea was, bij wet,
Tiberius Caesar. De straf voor zo’n overtreding was de dood. Aldus werd Jesjoea
gekruisigd, met de misdaad die hem ten laste werd gelegd op zijn kruis: “Jesjoea
van Nazaret, Koning van de Joden”.
Tenslotte: de groeiende beweging van de Messiaanse erkenning van Jesjoea, was
inderdaad een Joods geloofsfenomeen van die tijd. Sinds zijn geboorte
herkenden zeer vrome en religieuze Joden in Hem de Joodse Messias. Voor
Zecharja haKohen (Zacharia de priester), vader van Jochanan (Johannes) de
Onderdompelaar (de Doper), was de geboorte van Jesjoea de vervulling van
Gods beloften aan de vaderen en het bewijs dat Hij Zijn heilig verbond
herinnerde (Lucas 1:68-73). Simeon de oudste, waarschijnlijk één van de eerste
rabbi’s die tevoorschijn komt in het Joodse wijsheid traktaat ‘Pirkee Awot’
(Hoofdstukken van de Vaderen), zegt over hem “want ik heb met eigen ogen uw
jesjoea (uw redding) gezien, die u bereid hebt in de tegenwoordigheid van alle
volken – een licht dat openbaring zal brengen aan de Gojiem (volkeren) en
heerlijkheid aan uw volk Israël” (Lucas 2:30-32, Joods Nieuwe Testament)2.
Gedurende Zijn leven volgde een menigte van Joden Hem (Mattitjahoe/Matteüs
4:25; 8:1; 9:35-38). Vele invloedrijke Joden en leden van het Sanhedrien
bewonderden Hem en sommigen waren Zijn discipelen in het geheim
(Jochanan/Johannes 3:1-21; 7:50-52: 19:38,39). In Zijn triomfantelijke intocht
in Jeroesjalajiem wordt Jesjoea ontvangen door de menigte als een profeet en
meer nog als “Zoon van Dawied” (Mattitjahoe/Matteüs 21:1-11). Zijn arrestatie,
oordeel en veroordeling moest gedaan worden in de nacht, uit angst dat het tot
een opstand zou komen onder het volk dat zich verzameld had voor Pèsach in
Jeroesjalajiem (Mattitjahoe 26:3-5; Lukas 22:1-6). In de jaren die volgden,
geloofden tal van Joden in Hem als de Messias van Israël en dit aantal nam meer
en meer toe. In het midden van de eerste eeuw van de christelijke jaartelling
geloofden vele tienduizenden Joden in Hem als de Messias in het gebied
Jeroesjalajiem en omgeving (Handelingen 21:17-20). Inderdaad, voorafgaand
aan de vernietiging van Jeroesjalajiem in het jaar 70 van de christelijke
jaartelling werd deze beweging tot een groot religieus lichaam in het Judaïsme.
Het leefde en verkondigde aan Joden en evenzeer aan niet-Joden (Handelingen
1:8; Romeinen 1:17).
2 Voor een verwijzing naar Rabbi Simeon zie Pirkee Avot 1:17-18. Hij was kennelijk de zoon of kleinzoon van
de bekende Hillel en de vader van de grote Gamaliel II.
4
Waarom verloor het christendom zijn religieuze wortels uit het oog en haar
context? Waarom werd Jesjoea de Jood een vreemdeling voor zijn eigen volk? De
geschiedenis van deze tragische ontwikkeling startte in de 2e eeuw van de
christelijke jaartelling en is te lang en te complex om hier uit een te zetten.
Echter, wat we vandaag de dag zien is zijn terugkeer naar huis en hiermee is er
hoop dat hij de weg bereidt zodat wij ook, Joden en christenen, terugkomen bij
elkaar en leven als broeders in gezamenlijk geloof in de God van Israël."

Artikel uit:
‘Yeshuah HaYehudi (“Jesus, the Jew”) geschreven door dr. Reinaldo Siqueira, in
het tijdschrift SHABBAT SHALOM Vol.50 No. 2, Autumn 2003, pp. 28-30.

[Frank C]

Het is een zoeken naar wat de bijbelschrijvers ons willen mededelen, ten eerste aan de toenmalige hoorders.
En dan is de grondtekst zeer belangrijk. Ook het terugvertalen...o.m. Maar niet alleen dat. Ook de Historisch-Kritische methode kan ons op weg helpen en de hermeneutiek.

Hier heb je groot gelijk in. Maar omdat de tegenwoordige bijbelwetenschap dat zo goed beseft sterft het geloof dan ook af. Juist omdat ik de oorspronkelijke boodschap zo goed versta heb ik geen boodschap aan de bijbel.

Daartegenover, ik juist wel; sterker, mijn geloof is velen malen sterker daardoor geworden.
Het is velen malen interessanter en rijker geworden. De bijbel heeft daardoor voor mij een veel grotere betekenis gekregen.

Het gaat niet zozeer om de waarheid, maar wat doet de tekst met jóu.

Dat is uiteraard een kanjer van een foutieve gedachte. Wanneer het niet meer om de waarheid gaat, dan heb je in je denken het belangrijkste verloren en ben je enkel bezig met zelfbevrediging.

Mij gaat het juist om de waarheid. Maar ik schreef dat je de waarheid moet doen. Begrijp je dat niet ?
Heel praktisch. Bijbels geloof is héél praktisch...

Word je aangesproken of niet? Word je in beweging gezet, doe je er iets mee ? Daar gaat het om. Wat je hoort ...zet je dat om in daden? Het is niet van "ik heb de waarheid in pacht", maar het gaat om 'zich aangesproken voelen' : de 'aanspraak'.

2) Ik ben zeer aangesproken door de boodschap van de bijbel: het wekt over het algemeen grote weerzin op. Het gedachtengoed van de bijbel is verdorven en een aanranding van gezond menselijk denken. Het is m.i. een bron voor ellende. Wat zeg je daarop?

Nou hier een paar voorbeelden uit het "boek des verderfs"
"Gij zult uw naaste liefhebben gelijke uzelf."
"Je moet de vreemdeling liefhebben, want hij is iemand die er ongeveer aan toe is zoals jij, toen jij vreemdeling was in Egypte." (Lev.19,18) Enz...enz...

Ja Reref, echt verderfelijk. En jij maar van jezelf hartstortelijk blijven beweren dat jij "open en eerlijk" hebt gezocht naar de waarheid in de bijbel. Nee hoor jij hebt de juiste bril op. Laten we het daar maar op houden. Ik weet nog steeds niet welke bril, maar wél een heel rare. Jij staat ethisch bovendien helemaal boven deze "pimitieve achterlijke teksten". Rereformed weet het zeker; hij heeft met grote oprechtheid gezocht naar een eerlijk standpunt. Over tunnelvisie gesproken.... Man, grow up.