Mustafa schreef
het offer:
want Zijn Verschijning is voor ons IK alleen maar "ondergang"
wij tekenen in Zijn Aanwezigheid het vonnis van onze vergankelijke zelf, steeds weer, steeds meer
Inderdaad Mustafa . Hij moet groeien en ik moet kleiner worden ligt hier ten volle in opgesloten. Inderdaad tekent de manifestatie (verschijning) in onszelf het vonnis voor het vergankelijke IK steeds meer en steeds weer tot uiteindelijk………………..
wanneer Hij heengaat, blijven wij in onbegrijpelijke welgemoedheid achter met de niet te lijmen scherven van illusies en een bloedend losgescheurde ziel
De ziel die uiteindelijk de ondeugden (zonde) van de persoonlijkheid, die door alle levens heen steeds verder zich verstrikte (gevangen zette) in de grove stof op zich nemen, dat is het offer welke in de vele verscheidene christelijke geloven wordt aangegeven dat Christus de zonden op zich nam. Iedere zoon van God ( wat ieder mens is) moet zijn eigen verlossing bewerkstelligen daar is geen ontkomen aan. Geen enkele zoon is tot heden van dit proces uitgesloten. Iedere individuele ziel is de zoon van Vader Geest en Moeder stof.
hoe zou ooit iemand die Hem werkelijk ontmoet heeft, die ervaring zo ontwijden, dat hij zich liet "wijden" door zijn medemensen tot een functie, waartoe God-zelf een mens bestemt?
Niemand waar de werkelijke ontmoeting ( de kus heeft ontvangen, niet die van verraad) heeft plaatsgevonden, kan en zal die ervaring ooit kunnen ontwijden. Er valt niets te ontwijden. Het is nietszeggend voor hen waar het Ik nog groeiend is met zich te verstrikken in de grove stof.
hoe zou een mens, die werkelijk door God bestendigd en vernietigd wordt, zich kunnen laten welgevallen de karikatuur van menselijk imiteren?
Het slagveld tussen het groeien (Ziel) en het kleiner worden (persoonlijkheid) is een lange lange weg. Door de groei ziet men steeds meer en meer van de karikatuur van het menselijke imiteren. Men herkent het in eerste instantie bij zichzelf en daardoor wordt het ook herkenbaar in de ander. Wanneer het IK kleiner wordt, men ontdekt heeft in zichzelf de na-aper en naprater, kan men een ander er niet meer van betichten. De persoonlijkheid is immers een na-aper en naprater die zich vult met anderer gedachten. Hij ziet zichzelf niet hoe hij in werkelijkheid is. Hij ziet en voelt zichzelf beter als een ander vandaar ook zijn minachting voor anders zijn.
De Eeuwige wiens Woord ik al te zelden heb verstaan, kwam toen mijn aandacht tevergeefs langs de gebruikelijke weg van "eerst een visie en dan pas een daad" wou gaan
citaat uit "de mysterijen van jezus in ons leven" door j.w. kaiser
Niet eerst geef een visie , dan kijk ik of het mij bevalt en pas ik dan mijn daad misschien daaraan aan.
Eerst daden dan inzichten (visie).
Het is de ....werkt omdat hij weet.
Mijn overtuiging is dus dat Christus NIET de zonden van alle mensen op zich heeft genomen,wel dat hij de weg die wij allen individueel moeten gaan aanschouwelijk heeft gemaakt. In die zin beschouw ik hem wel als een der vele "Messiassen" die reeds op aarde hebben geleefd.
Zie de zin in de onzin en de onzin in de zin.
