An Inconvenient Truth

[lanier]

Volgens bronnen bij de Verenigde Naties blijkt uit een nog vertrouwelijk rapport van de Klimaatcommissie dat pessimistische voorspellingen over stijging van de zeespiegel en de temperatuur helemaal niet kloppen.

Hun eigen rapport klopt vrijwel zeker ook niet; sinds 1990 is de voorspelde hoogte van de zeespiegel driemaal bijgesteld. Wel naar beneden, dat wel.

[doctorwho]

Het NRC meld het volgende hierover nog het is very likely dat wij hier aan bijgedragen hebben. Maar al met al houden we droge voetjes.

Stijging zeespiegel valt lager uit
Door onze redactie wetenschap
Rotterdam, 23 jan. De zeespiegel zal deze eeuw waarschijnlijk niet meer dan zo’n 38 centimeter stijgen. Dat betekent dat Nederland eerder vanuit het achterland door rivierwater zal worden bedreigd dan door de Noordzee.Bij dit artikelopinie - Zee rijst, maar niet de pan uit
achtergrond - Droge zomers, natte winters
print artikel mail artikelDe winters in West-Europa worden in de komende decennia namelijk veel natter. Dit concludeert de VN-klimaatorganisatie IPCC in haar zesjaarlijkse klimaatanalyse. De concept-samenvatting van het rapport, waarvan de slotconclusies eind volgende week zullen verschijnen, lekte uit in Engeland. Ook zijn delen op internet te vinden.

De concept-samenvatting meldt ook dat de Golfstroom en de aanvoer van warm water uit het Caribisch gebied in de loop van de eeuw geleidelijk met zo’n 25 procent gaan afzwakken. Desondanks zullen de temperaturen in Atlantische omgeving blijven stijgen. De eerder veronderstelde afkoeling van West-Europa zal niet optreden.

Het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) is de VN-organisatie die om de zes jaar een samenvatting maakt van het wetenschappelijk onderzoek naar klimaatverandering; dit jaar gebeurt dit voor de vierde keer. Volgende week wordt in Parijs vergaderd over de definitieve tekst van deze samenvatting voor beleidsmakers, de Summary for Policymakers. De wetenschappelijke tekst kan dan onder druk van de politiek nog veranderen. Op 2 februari worden de slotconclusies bekend gemaakt.

Het is voor de derde maal dat het IPCC zijn voorspelling van de aannemelijke zeespiegelstijging naar beneden bijstelt. In 1990 werd voor het eind van de eenentwintigste eeuw een stijging van 65 centimeter voorspeld. In 1995 werden marges van 13 tot 94 cm opgegeven, in 2001 zijn die teruggebracht tot 9 en 88 cm. De concept-samenvatting van de nieuwe rapportage vermeldt marges van 19 tot 58 centimeter.

De bijstelling is te danken aan een beter inzicht in de warmteopname van de oceanen en het gedrag van gletsjers en ijskappennoteert het IPCC. Het IPCC tekent aan dat er nog onvoldoende inzicht is in het stromingsgedrag van de ijslagen op Antarctica en Groenland.

Een andere, politiek belangrijke, conclusie is dat het IPCC zich opnieuw zekerder voelt over het menselijk aandeel in de huidige klimaatverandering.

Zes jaar geleden noemde men het ‘waarschijnlijk’ (likely) dat het merendeel van de opwarming sinds 1950 is veroorzaakt door een ophoping van broeikasgassen. Nu heet het ‘zeer waarschijnlijk’ (very likely): de kans is groter dan 90 procent.

[lanier]

Het IPCC tekent aan dat er nog onvoldoende inzicht is in het stromingsgedrag van de ijslagen op Antarctica en Groenland.

En dat is wel heeeeeeeel belangrijk! We hebben niet zoveel te duchten van de Noordpool als het gaat om stijging de zeespiegel als al het ijs zou smelten, immers al dat ijs ligt in water. Wat veel belangrijker is, is het ijs op de Zuidpool wat op land ligt en wat voor een veel grotere stijging kan zorgen van enkele meters. Mensen zijn snel geneigd om te geloven dat de zeespiegel met vele meters zal gaan stijgen, maar mensen vergeten dan vaak waar die stijging aan ligt. Als een wetenschapper wordt gevraagd: Stel dat al het ijs zou smelten op de Zuidpool, hoeveel zal dan de zeespiegel gaan stijgen? Dan is het antwoord: Vele meters. Maar hoe reeël is de kans dat al het ijs zal gaan smelten? Daar hebben we geen zicht op (zoals ook uit het rapport blijkt).

De wetenschappelijke tekst kan dan onder druk van de politiek nog veranderen.

Lekker bezig! Hoe onafhankelijk ben je dan? Wat wordt er dan veranderd in de tekst?


Ik denk dat het rapport in de toekomst nog wel zal worden bijgesteld., en hecht daarom niet veel waarde aan de actuele stand van zaken.

[Sebastiaan]

Stel dat al het ijs zou smelten op de Zuidpool, hoeveel zal dan de zeespiegel gaan stijgen? Dan is het antwoord: Vele meters. Maar hoe reeël is de kans dat al het ijs zal gaan smelten? Daar hebben we geen zicht op (zoals ook uit het rapport blijkt)..

Ik denk dat we op de korte termijn erder moeten vrezen voor het smelten van groenland., dan van Antartica. Doordat de noordeppol verdwijn, wordt er in de zomer periode, veel meer Zonne energie geabsobeert in de noordelijke ijszee, het wordt immers niet meer grotendeels gekaats naar de ruimte. Daardoor zal met name de temperatuur in de zomer, spectuculair stijgen. Groenland kan dan weleens echt groen worden in de zomer.

[collegavanerik]

De wetenschappelijke tekst kan dan onder druk van de politiek nog veranderen.

Lekker bezig! Hoe onafhankelijk ben je dan? Wat wordt er dan veranderd in de tekst?

dus is het een politieke tekst, stel je voor dat een wetenschappelijk tijdschrift de teksten zou moeten aanpassen aan de politiek.

[Sebastiaan]

Wetenschapers zijn het er over eens, Ja, de mens verandert het klimaat

Het klimaat verandert, maar komt dat ook door de mens? Te bewijzen is dat nooit, menen de meeste wetenschappers, maar ‘zeer waarschijnlijk’ is het wel. Deel twee van een serie.
Door onze redacteur Karel Knip
Archief:overzicht - Meer buitenlands nieuws
print artikel mail artikelRotterdam, 30 jan. De klimaten op aarde veranderen, het wordt in veel gebieden warmer. Rond de Noordpool wordt het zelfs veel warmer. Op sommige plaatsen gaat dat gepaard met toenemende droogte, op andere juist met steeds meer neerslag. Ondertussen stijgt de zeespiegel: gestaag, maar nog niet verontrustend snel.

Maar waar komt dat door? Staat het wel vast dat dit de schuld is van de mens? Dit is één van de belangrijkste vragen waarop de VN-organisatie voor klimaatverandering IPCC antwoord zoekt. In 1990, toen het eerste klimaatrapport verscheen, was men er nog niet uit. In 1995 heette het dat de aanwijzingen toch wel suggereerden dat er een invloed was. In 2001: dat een menselijke rol in de opwarming van de laatste vijftig jaar ‘waarschijnlijk’ was en in de vierde rapportage, die vrijdag verschijnt, zou dat zijn veranderd in: ‘zeer waarschijnlijk’. De kans zou groter dan 90 procent zijn.

Als die laatste formulering deze week op de IPCC-vergadering in Parijs ook door de beleidsmakers wordt overgenomen, kan een heel nieuwe situatie ontstaan. Het doel van het internationale klimaatverdrag dat in 1992 in Rio de Janeiro werd ondertekend, is uitdrukkelijk een gevaarlijke menselijke verstoring van de klimaatsystemen te voorkomen. Wat ‘gevaarlijk’ is wordt in het verdrag redelijk omschreven. Maar wannéér bewezen zou zijn dat een verstoring van het klimaat inderdaad door de mens is veroorzaakt, moest in 1992 nog in het midden worden gelaten. Misschien dat binnenkort de knoop wordt doorgehakt.

Dat het vooral de mens is die verantwoordelijk is voor de opvallende opwarming na 1970 is zeker niet makkelijk te bewijzen. Maar aannemelijk is het wel.

Inmiddels staat buiten kijf dat het stijgen van het CO2-gehalte van de atmosfeer wordt veroorzaakt door de massale inzet van kolen, olie en gas en door grootschalige ontbossing. De CO2-concentratie wordt sinds 1958 zeer precies gemeten en de snelheid waarmee zij stijgt komt goed overeen met berekeningen die daarvan worden gemaakt.

Die berekeningen hebben brandstofinzet en ontbossing als ‘input’ en houden rekening met veel CO2-opname door de oceanen. Zelfs de historische ontwikkeling van de CO2-concentratie, die is af te leiden uit analyse van ijsmonsters uit Groenland en Antarctica, stemt prachtig overeen met het vermoedelijke brandstofverbruik in de negentiende eeuw. Dat verbruik is nauwgezet gereconstrueerd. Kortom: het stijgen van de CO2-concentratie wórdt door de mens veroorzaakt.

Hetzelfde geldt, met enige aanpassing, ook voor de andere broeikasgassen methaan en lachgas. Stuk voor stuk zijn het gassen waarvan het fysisch effect op de warmtehuishouding van de atmosfeer uitputtend onderzocht is.

Maar kunnen die oplopende concentraties ook de waargenomen klimaatverandering verklaren? Nog steeds zijn er velen die niet kunnen geloven dat de nietige mens in staat zou zijn de klimaatsystemen van de reusachtige aarde te beïnvloeden. Maar die zijn vergeten hoe de nietige mens al in 1962 met één welgemikte kernproef de buitenaardse Van Allengordels aantastte en hoe diezelfde mens in de jaren tachtig met zijn cfk’s een gat in de ozonlaag boven de zuidpool blies. De klimaatsystemen zijn niet onaantastbaar.

De waargenomen stijging van het CO2-gehalte is bovendien als zodanig ruimschoots voldoende om de waargenomen gemiddelde opwarming te verklaren. Dat is in het simpelste klimaatmodelletje aannemelijk te maken. Maar daarmee is de kous niet af. Er moet bewezen worden dat de opwarming ook werkelijk door dat CO2, methaan en lachgas komt en niet van een of andere natuurlijke klimaatschommeling.

De grote moeilijkheid in dit spel van ‘detection and attribution’ (waarnemen en toeschrijven), zoals het in IPCC-jargon heet, is dat klimaten altijd variëren. Ze hebben een inwendige instabiliteit, zoals het El Niño-verschijnsel, en ze kunnen nog lang naschommelen van een verstoring die wordt teweeggebracht door een vulkaanuitbarsting of een tijdelijk verhoogde zonneactiviteit. De invloed van een vorige ijstijd is nog duizenden jaren merkbaar. Daarmee staan de klimaatonderzoekers voor de moeilijke taak te bewijzen dat het onwaarschijnlijk is dat de huidige klimaatverandering een natuurlijke oorzaak heeft.

Het enige middel dat hun daarbij ter beschikking staat is het klimaatmodel: het simuleren van het klimaat in een computermodel. Zij ontwerpen reusachtige rekenmodellen die de opdracht krijgen het klimaat zoals zich dat de afgelopen decennia of eeuwen aan ons heeft voorgedaan te reconstrueren. De modellen worden opgesteld uit ‘first principles’, ze berekenen temperaturen uit wat er fysisch bekend is van stralingsabsorptie, diffusie, convectie, de uitwisseling van energie en water, enzovoort. De modellen kunnen worden geladen met informatie over vulkaanuitbarstingen, voorbije El Niño’s en wisselende zonneactiviteit terwijl tegelijk de concentraties CO2, methaan en lachgas kunstmatig constant worden gehouden alsof er niets gebeurd is. Dat geeft de onderzoekers een goede kijk op de natuurlijke mogelijkheden tot variatie van het klimaat. Deze exercitie heeft geleerd dat de huidige verandering inderdaad uniek is.

Worden de modellen nu voorzien van reële gegevens over uitstoot van CO2, methaan en lachgas en over ontbossing en laten zij daarna temperatuurstijgingen zien op precies die plaatsen en hoogtes waar ze ook zijn waargenomen, dan mag de menselijke rol als bewezen worden verklaard. Het IPCC schijnt niet ver van die laatste conclusie te zijn.

Smeltende gletsjers

Rotterdam, 30 jan. Het smelten van gletsjers is een van de belangrijkste indicatoren voor klimaatverandering. Volgens de WGMS, de organisatie die sinds 1986 wereldwijd metingen aan gletsjers coördineert, gebeurt dit steeds sneller. In 2005 zou de ijslaag van dertig gletsjers die volgens de WGMS de trend redelijk weergeven zo’n 60 tot 70 centimeter dunner zijn geworden.

De gletsjers smelten echter al veel langer en uit de grafieken van de WGMS is niet onmiddellijk af te leiden dat dit proces ineens veel sneller gaat. Enkele jaren geleden zei Wilfried Haeberli, directeur van de WGMS, in deze krant dat de wereld zich, qua temperatuur „in een grensgebied” bevindt. „Alle metingen bewijzen dat het krimpen van de gletsjers een snel groeiend en wereldwijd probleem is. Daardoor zijn ze een belangrijke indicator voor de voortdurende klimaatverandering op aarde”, zei Haeberli destijds. „Als we zo doorgaan, ontstaat een klimaat dat we niet kennen en waarvan we de consequenties niet meer kunnen berekenen.”

[skeptic]

Opwarming: de kille feiten...

Wat zou er gebeuren als morgen zou blijken dat de aarde tóch plat is? Het zou het grootste nieuws sinds tijden zijn en een enorm debat uitlokken. Maar als wetenschappers die jarenlang de opwarming van de aarde hebben bestudeerd, zeggen dat die niet door de mens wordt veroorzaakt, reageert niemand. Hoe komt dat?

Geloof het of niet, de opwarming van de aarde wordt niet veroorzaakt door een toename van kooldioxide (CO2) in de atmosfeer als gevolg van menselijk handelen. Dat verhaal is de grootste misleiding in de geschiedenis van de wetenschap. We verspillen veel tijd en miljarden dollars aan het creëren van onnodige angst voor iets wat geen wetenschappelijke basis heeft. Zo beroept de Canadese Meteorologische Dienst zich erop dat zij al 3,7 miljard dollar heeft besteed aan het probleem van klimaatsverandering – voornamelijk aan ‘voorlichtingsmateriaal’ waarin een onverdedigbaar standpunt wordt verdedigd.

Niemand met enig gezond verstand zoekt ruzie, en zeker niet met de overheid. Maar als we de waarheid niet nastreven, zijn we verloren. Daarom blijf ik erop wijzen dat er geen bewijs bestaat voor het idee dat wij mensen het broeikaseffect kúnnen veroorzaken. Onlangs werd deze stelling bevestigd door Yuri A. Izrael, vice-voorzitter van de VN-klimaatsconferentie (IPCC). Dus hoe komt het dat de hele wereld gelooft dat er iets mis is?

Misschien wel doordat we, dertig jaar eerder, eenzelfde soort redenering hanteerden, toen we meenden dat globale afkoeling de grootste bedreiging vormde – een kwestie van geloof. “Dit zijn de kille feiten: globale afkoeling confronteert de mensheid met de belangrijkste uitdaging op sociaal en politiek gebied (…) in de laatste 10.000 jaar. Uw betrokkenheid bij de beslissingen daaromtrent is van vitaal belang [voor] ons voortbestaan,” schreef Lowell Ponte in 1976. Destijds was ik net zo gekant tegen dit idee van een spoedige wereldondergang als nu tegen de doem van globale opwarming. Natuurlijk heeft die opwarming zich inderdaad voorgedaan.

De aarde is al aan het opwarmen sinds 1680, het laagtepunt van een koele periode die we de ‘Kleine IJstijd’ noemen en die tot op heden voortduurt. Dit soort klimaatsveranderingen vallen ruim binnen de natuurlijke schommelingen en kunnen eenvoudig verklaard worden uit veranderingen in de zon. Voor het overige is er niets ongebruikelijks aan de hand.

Sinds ik in Londen in de klimatologie afstudeerde, heeft mijn loopbaan twee klimaatscycli doorlopen. Van 1940 tot 1980 daalden de temperaturen; in de jaren zeventig luidde de consensus dat de wereld afkoelde. Dit illustreert dat zo’n consensus niet per se een wetenschappelijk feit is. In de jaren negentig leek de trend om te keren en werd de opwarming van de aarde tot consensus verklaard. En het lijkt erop dat ik vóór mijn pensioen getuige zal zijn van een derde klimaatscyclus, omdat de voornaamste indicatoren op een afkoeling wijzen.

Ongetwijfeld leidt een passieve aanvaarding van de consensus tot minder stress en minder persoonlijke aanvallen. Wat ik de afgelopen jaren in mijn privé-leven heb meegemaakt, deed me inzien waarom de meeste mensen zich niet willen uitspreken – uit zorg om hun baan, uit angst voor represailles. Zelfs aan de universiteit, waar men het uitdagen van gevestigde waarheden zegt te stimuleren, hielden academici hun mond. Milieuactivist David Suzuki beschuldigde mij ervan dat ik door de oliemaatschappijen werd betaald. Dat is een leugen. En klaarblijkelijk meent hij ook dat financiële steun van de kant van oliemaatschappijen automatisch betekent dat iemand een vooropgezette mening zal verkondigen. Persoonlijke aanvallen zijn niet prettig; ze zouden een debat in een beschaafde samenleving niet mogen ontsieren. Beoordelen kan ik ze slechts op grond van wat ze meestal aanduiden: dat een persoon of groep het debat aan het verliezen is.

In deze strijd tegen de overheersende mythe sta ik niet alleen. Gerenommeerde personen als wetenschapper, schrijver en regisseur Michael Crichton hebben hun stem laten horen. In zijn laatste boek, State of Fear, staat hij uitgebreid – en op vaak verrassend gedetailleerde wijze – stil bij het magere wetenschappelijke bewijs achter het broeikaseffect. Een andere roepende in de woestijn is meteoroloog Richard Lindzen van het MIT. Hij spreekt zich geregeld uit tegen het idee dat wij mensen een significante bijdrage aan het broeikaseffect zouden leveren. Maar niemand luistert. Ik geloof dat dit komt doordat de meeste mensen geen begrip hebben van wat Thomas Kuhn zo briljant en beknopt omschreef in zijn boek The Structure of Scientific Revolutions.

Een wetenschapper doet veronderstellingen en komt daarna met een theorie waarvan de geldigheid berust op die veronderstellingen. De theorie van de klimaatsverandering veronderstelt dat CO2 een broeikasgas is, en dat de toename ervan tot temperatuurstijging leidt. Vervolgens oppert de theorie dat die temperaturen zullen stijgen omdat de mens steeds méér CO2 produceert dan voorheen. Deze theorie werd geaccepteerd nog voordat het testen ervan goed en wel was begonnen; ze werd in feite een wet. Wetenschappers die deze gang van zaken ter discussie stelden, werden gemarginaliseerd, en inmiddels worden ze zelfs afgeschilderd als ‘ontkenners’ van de klimaatsverandering – een woord dat duidelijke connotaties met de Holocaust heeft. De gebruikelijke wetenschappelijke praktijk wordt daarmee feitelijk ongedaan gemaakt.

Intussen doen de politici niets. Omdat zij doorgaans niet over de benodigde wetenschappelijke kennis beschikken, kan van hen niet verwacht worden dat zij een beleid ter discussie stellen waarmee de ondergang van onze planeet wordt aangekondigd. Pas als je de gevestigde waarheden ter discussie stelt, merk je hoe vilein mensen kunnen zijn. En pas als je alle kwesties onder de loep hebt genomen, weet je hoe veel misleidende informatie er bestaat in dit zogenaamde informatietijdperk.

Enkele jaren geleden maakte het boek Yes, but is it true? van Aaron Wildavsky grote indruk op mij. De auteur realiseerde zich hoe de wetenschap vanuit politieke motieven werd misbruikt. Hij vroeg zijn studenten onderzoek te doen naar de wetenschappelijke basis voor een beleid dat was opgesteld naar aanleiding van een alom besproken milieuprobleem. Hij en zijn studenten waren verrast toen ze ontdekten dat dat beleid berustte op een minimum aan wetenschappelijk bewijs en onderbouwing. Ik heb ondervonden dat het stellen van die vraag van Wildavsky niet gemakkelijk is. Maar tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat we slechts verder komen als we die vraag, de belangrijkste van allemaal, durven te stellen.

De Canadese klimatoloog Timothy Ball is president van de National Resources Stewardship Project, een Canadese denktank voor milieuproblematiek en goed rentmeesterschap.

bron: http://www.opinio.nu/

[Gerben]

En het lijkt erop dat ik vóór mijn pensioen getuige zal zijn van een derde klimaatscyclus, omdat de voornaamste indicatoren op een afkoeling wijzen.

Dit is toch wel weer de leukste uitspraak uit het verhaal. Jammer dat er in het hele verhaal geen sprake is van onderbouwing. Waar zijn 'wijsheid' vandaan komt kunnen we alleen naar raden. Mogelijk baseert hij zich op de uitspraak waar ik eerder wel op in ging dat de gemiddelde temperatuur op aarde sinds 1998 gedaald is.

Nu kwam ik in deze thread
http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... &start=240
zojuist een post tegen met een link naar een blog van ene Simon Rozendaal. Het ging om onzin, maar ik zag dat hij ook wat over het klimaat had geschreven, dus ik klikte hierop:
http://www.elsevier.nl/opinie/weblog/as ... index.html

Tenslotte nog een leuk grafiekje, afkomstig van de Nasa. Sinds 1998 is de gemiddelde temperatuur op aarde, althans zoals deze door satellieten wordt gemeten, niet toegenomen maar gedaald. Amusant hè?

Grappig ook dat u deze nergens hebt gezien. Niet in de alarmerende nieuwsberichten in de kranten, noch in de dramatische documentaires op tv.

Met daarbij een mooi plaatje met temperaturen: een piek in 1998 en daaromheen een licht stijgende trend met wat variatie. Uit het feit dat 1998 een recordjaar is (en alle jaren daarna dus een lagere temperatuur hadden) kun je niet concluderen dat er sprake is van een dalende gemiddelde temperatuur op aarde. Dat is gewoon misleiding. In de visie van meneer Rozendaal moet je elk jaar een recordtemperatuur hebben, want anders is er een jaar ten opzichte waarvan de temperatuur is gedaald.
Blijkbaar heb ik mijn bron van deze onzin gevonden.
Dat het plaatje nergens is getoond, komt gewoon omdat zijn conclusie onjuist is.

[doctorwho]

Klimaatwisselingen die veel sneller gaan dan de huidige temperatuurstijging zijn dus een natuurlijk verschijnsel

Wat zou nu zinvoller zijn? Alle geld en middelen aanwenden voor een beter klimaat in nederland of voor ontwikkeling op dit gebied in landen die hier zelf geen middelen voor hebben.

775 Laatste interglaciaal begon en eindigde snel


Het Eemien, het interglaciaal tussen de twee laatste ijstijden is lang niet zo goed bekend als het (waarschijnlijke) interglaciaal waarin we nu leven, het Holoceen. Dat komt omdat veel afzettingen uit het Eemien - en daarmee bijvoorbeeld ook de stuifmeelkorrels die iets over de klimaatontwikkeling zouden kunnen vertellen, door het ijs uit de laatste ijstijd zijn geërodeerd. Steeds vaker worden nu echter bijzondere locaties aangetroffen waarin afzettingen uit het Eemien bewaard zijn gebleven.
Een van die locaties is een meer - het Laco Grande di Monticcho - in Zuid-Italië. Het meer ligt in een maar (een -met water gevulde - depressie die ontstaan is door de explosieve uitbarsting van een vulkaan) op de Monte Vulture (waar overigens ook nog enkele kleinere maren liggen). De afzettingen in dit maar blijken het hele Eemien te omvatten, waarmee voor het eerst een complete Eemienopeenvolging op een continent is gevonden.
De afzettingen in het meer bestaan vrijwel geheel uit fijngelamineerde silten en kleien. De laminae blijken, net als in het geval van warven, jaarlijkse cycli te vertegenwoordigen. Door het laagje na laagje 'afpellen' van deze sedimenten kan worden vastgesteld hoeveel tijd er nodig was om het pakket te vormen, en door de stuifmeelkorrels (afkomstig van de begroeiing in de directe omgeving van het meer) te analyseren, kan worden vastgesteld hoe het klimaat zich in de loop van het interglaciaal ontwikkelde.
Het Eemien, waarvan de ouderdom op basis van tal van benaderende methoden werd geschat op omstreeks 120.000 jaar, is moeilijk precies te dateren. Het is te oud voor de 14C-methode, en te jong voor andere radiometrische methoden (waarvoor het vaak ook onvoldoende radioactieve isotopen bevat). De geschatte datering berust dan ook op analysemethodes die hun nut voor het (wel goed dateerbare) Holoceen hebben bewezen. Diezelfde methoden zijn ook toegepast op het sediment van het Lago Grande di Montecchi. Daarbij bleek dat de bovenste afzettingen, die sterk lijken op die van het Eemien, maar die wel goed met 14C te dateren zijn, inderdaad jaarlaagjes vertonen. Die Holocene opeenvolging vertoont bovendien fluctuaties in de verhouding van onder meer zuurstof- en koolstofisotopen. Die fluctuaties zijn te correleren met vergelijkbare fluctuaties in mariene afzettingen. Omdat de jaarlagen in het Eemienpakket ook dergelijke fluctuaties vertonen, en omdat die ook gecorreleerd kunnen worden met vergelijkbare mariene afzettingen, en omdat die mariene afzettingen uit het Eemien wel te dateren zijn, komt het erop neer dat de jaarlaagjes uit het Eemienpakket zowel goed te dateren zijn, als (via het stuifmeel) inzicht geven in de klimaatsveranderingen.
Het zou te ver gaan hier alle details te preciseren, maar de uiteindelijke uitkomst van dit onderzoek is dat de duur van het Eemien nu met een behoorlijk grote mate van nauwkeurigheid kan worden vastgesteld, en wel op 17.700 jaar (plus of min 200 jaar). Ook kon zo worden vastgesteld dat het Eemien 127.200 (plus of min 1600) jaar geleden moet zijn begonnen. De overgang van de koude Saalienijstijd naar het warme Eemien duurde niet meer dan ongeveer 100 jaar, en de overgang van het Eemien naar de koude Weichselienijstijd nam niet meer dan ongeveer 150 jaar in beslag. Klimaatwisselingen die veel sneller gaan dan de huidige temperatuurstijging zijn dus een natuurlijk verschijnsel (waarmee overigens uiteraard niet is bewezen dat de huidige temperatuurstijging niet ook een natuurlijke component heeft).
Bron GeoNieuws 9 Februari 2007, jaargang 9 nr. 2 artikel 775
Auteur: prof. dr. A.J. (Tom) van Loon
Faculteit Aardwetenschappen Universiteit van Silezië

[Atli]

Angst en bangmakerijen zijn voor politici fantastische wapens, dat is nooit anders geweest. Ik geloof er niks van dat de "klimaatsverandering" lobby ook maar iets geeft om de werkelijke inhoud. Punt is dat we kernenergie acceptabel moeten vinden om de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen te verminderen. Zuiver politiek dus, vind ik ook, maar al die leugens. Maar ja, we waren met z'n allen zo tegen kernenergie 10 à 20 jaar geleden dus je moet iets verzinnen!

[mustafa]

dus enkel omdat angst en bangmakerij fantastische wapens zijn voor politici mag al gore ons vanuit zijn deskundigheid niet waarschuwen?
omgevallen boekenkasten, stijve harken en houten klazen hebben bewezen over te weinig charisma te beschikken om politiek nog interessant te zijn
desondanks had gore destijds de popular vote

[Atli]

En?

[MOODY BLUE]

De inconvenient truth over Al Gore's energieverbruik
Al Gore stond gisteren nog te pronken met een Oscar voor zijn Inconvenient Truth, een milieudocumentaire die waarschuwt voor de impact van de mens op het klimaat waarin hij aanmaant tot zuiniger energieverbruik. Hoe ernstig de gebuisde presidentskandidaat het wel meent met die boodschap, blijkt uit de elektriciteitsfactuur van het "huisje" van de familie Gore in Nashville. Terwijl het doorsnee gezin in de VS 10.656 kilowatt-uur (kWh) op de meter heeft per jaar, duidt die van de Gores maar liefst 221.000 kWh aan. Twintig keer meer dan het gemiddelde dus.

Het wordt nog leuker. Sinds de release van An Inconvenient Truth is het energieverbruik van de familie Gore zelfs fel toegenomen. In 2005 was het nog 16.200 kWh per maand, ondertussen zit de teller gemiddeld op 18.400 kWh. In augustus waren er 'n paar feestjes vermoeden we: toen verbruikten de Gores 22.619 kWh.

Vorig jaar bedroeg de elektriciteitsfactuur van Gore 12.544,61 euro aan de Nashville Electric Service (NES). De gasrekening van de familie bedroeg 9.969 euro voor 'n jaar. (hln)

http://www.hln.be/hlns/cache/det/art_39 ... n=homeArt1

[mustafa]

dit is nou amerika

[Kitty]

Verder maakt diezelfde Al Gore regelmatig vluchten met zijn privéjet en laat hij zich vervoeren in grote limousines, hoezo hypocriet.