NPO-documentaire over Nagarjuna - "De werkelijkheid bestaat niet""

[Amerauder]

Verzamelingleer is gebaseerd op het idee dat objecten vastliggen in verzamelingen met goed gedefineerde eigenschappen en kenmerken die onafhankelijk zijn van andere objecten. In categorie theorie bestaat een object niet in een absoluut vacuüm, het bestaat juist door zijn relaties met andere objecten.

Jij gaat mij beweren dat de meesten niet denken in termen van objecten met intrinsieke eigenschappen? , behalve een paar nerds?

Dat klopt.

In de meest naïeve, alledaagse, onwetenschappelijk benadering van de wereld is die tafel daar geen object, geen tafel zoals andere tafels, maar mijn tafel. Het is de tafel waaraan ik zit, waarop ik schrijf, waar ik mijn thee op zet, etc. De tafel krijgt zijn eigenschappen in eerste instantie in relatie tot de handelingen die ik er mee uit kan voeren. Dat is primair.

Daarnaast is er inderdaad ook de objectieve zienswijze, de tafel zoals die verschijnt naar aanleiding van de vraag “wat is dat?”. Het is een vraag die eigenlijk alleen de nerd stelt, als hij zich verveelt. De eerdergenoemde verschijning van de tafel is vele malen sterker en fundamentelere. Werkelijker, als je wilt.

Tot nog toe hebben we het over objectivering gehad, hoe de objecten objecten worden in de ontmoeting met ons, in de voorstelling. Tot zover de menselijke conditie, waar geen ontkomen aan is.

De illusie nu, waar de meesten in leven, en die dan ook deel uitmaakt van de mythe waarmee wij elkaar opvoeden, is dat deze objecten ook los van deze voorstelling op dezelfde manier door zouden gaan te bestaan. Dat is, dat ze een van de voorstelling onafhankelijk bestaan zouden kunnen hebben – een “objectief” bestaan.

Het is of het een of het ander.

De ontbrekende stap tussen deze twee verschillende punten die je aanhaalt, is dat de nerds onze mythen vormen en dat die mythen van invloed zijn op de ervaringen van gewone mensen.

Net zoals voorheen, toen had je priesters en theologen die met elkaar in debat gingen over het wezen van God. Doorsnee mensen deden wat minder mee aan dat debat maar werden wel geraakt door de gevolgen ervan. We worden er immers mee opgevoed.

Dat is de manier waarop objectiviteit nu gemeengoed is geworden. Op precies dezelfde manier als God dat voorheen was, en ook om precies dezelfde reden, etc. En, bovendien, onderhevig aan precies dezelfde grenzen, namelijk dat je het vrij gemakkelijk naast je neer kunt leggen, ook zonder verlicht te zijn.

De klassieke intuïtiepomp "als een boom omvalt en er is niemand om te horen, maakt hij dan geluid?" wordt door Nagarjuna met "nee" beantwoord en door de meesten met "ja". Als je boodschappen bent doen, is je huis er dan nog? dan zal iedereen met ja antwoorden en Nagarjuna met nee. Daar lijkt me weinig discussie over te bestaan en heeft niets met nerds te maken, zoals je zelf ook toegeeft.

Ik was een jaar of acht toen een vriendje die vraag van de boom in de groep gooide en ik kan je verzekeren, daar bestaat wel degelijk discussie over. Het is juist een vraag die specifiek is ontworpen om zo’n discussie op te wekken, omdat het antwoord voor de meesten helemaal niet zo voor de hand ligt. Dus nee, dat mensen hier duidelijk en eenduidig een kant in zouden kiezen is niet iets wat ik herken.

Vergelijk: het is ook helemaal niet zo dat iedereen in de Middeleeuwen in God geloofde, alleen omdat dat de norm was.

Natuurlijk is de mythe van het objectieve zeer krachtig en wijdverspreid. Uiteraard. Toch zitten er grenzen aan die mythe, heel duidelijke grenzen, zoals er ook grenzen zaten aan de macht van de Kerk, zelfs op het hoogtepunt van haar invloed. Zoiets is nooit absoluut, het blijft altijd iets van een “hobby voor nerds” – zelfs wanneer het tot wet en nationale mythe verheven wordt. Dat wil ik maar zeggen over het probleem van de anti-filosofen, het is hun eigen hobby die ze ontkrachten.

Met het huis is het trouwens net anders dan met de boom. Ook al ben ik boodschappen doen, mijn huis is dan nog steeds uiterst concreet aanwezig in het hier en nu als datgene waar ik na het boodschappen doen naartoe ga. Als iets in de toekomst dus, en verzonnen, ja, oké, maar wel iets waar ik op het moment dat ik boodschappen doe op gericht ben. Die gerichtheid is wat het zijn concreetheid geeft, niet of het huis zich al dan niet laat tekenen door zintuiglijke informatie.

Andersom kan ik recht voor mijn huis staan, maar omdat de gerichtheid ontbreekt verschijnt het huis ook niet aan mij. Het is deze gerichtheid waarin ons beeld van de werkelijkheid wordt geboren.

[Amerauder]

In de meest naïeve, alledaagse, onwetenschappelijk benadering van de wereld is die tafel daar geen object, geen tafel zoals andere tafels, maar mijn tafel. Het is de tafel waaraan ik zit, waarop ik schrijf, waar ik mijn thee op zet, etc. De tafel krijgt zijn eigenschappen in eerste instantie in relatie tot de handelingen die ik er mee uit kan voeren. Dat is primair.

Daarnaast is er inderdaad ook de objectieve zienswijze, de tafel zoals die verschijnt naar aanleiding van de vraag “wat is dat?”. Het is een vraag die eigenlijk alleen de nerd stelt, als hij zich verveelt. De eerdergenoemde verschijning van de tafel is vele malen sterker en fundamentelere. Werkelijker, als je wilt.

Maar in een ander topic, beweer je nu juist dat de werkelijkheid talig is.

Verschijnt talig aan ons ja – volgens mij heb ik mij wel degelijk beperkt tot objecten en handelingen en dergelijke: die zijn talig, niet per se de werkelijkheid an sich. Slechts de werkelijkheid voor zover die door het denken geraakt wordt en bespreekbaar is.

We hebben het hier over de relationaliteit der dingen – het gebrek aan eigenheid. Alles bestaat slechts in relatie tot iets anders. Het meest duidelijke geval: in relatie tot de waarnemer.

Hier is nog een video van Rovelli waarin hij dat uitlegt.

Van 1:02 t/m 2:48





Dat de dingen talig zijn, en dat ze relationeel zijn, dat spreekt elkaar niet tegen. Voor objecten (zelfstandige naamwoorden) en handelingen (werkwoorden) kun je dus zeggen: ze staan in relatie tot de taal, tot het spreken. Neem dat weg, en wat houd je over?

Overigens ben ik het dus ook niet eens met de titels die aan deze video’s gegeven worden: de werkelijkheid bestaat niet. Wat ze daarmee bedoelen is: de objectieve werkelijkheid bestaat niet. Maar wat mij betreft is het een vergissing om te denken dat men “objectieve werkelijkheid” bedoelt met het woord “werkelijkheid”.

De werkelijkheid bestaat wel degelijk, ze is alleen niet objectief, ze bestaat niet uit objecten met zelfstandig bestaan, maar relationeel, ze bestaat uit relaties.

Dat laatste licht Rovelli toe vanaf 2:48 t/m 5:08.


PS: Ik zie nu dat de titel van deze laatste video niet “Waarom de werkelijkheid niet bestaat …” is maar “Waarom dé werkelijkheid niet bestaat …” – met nadrukteken dus. Schijnbaar hebben ze mijn advies uit dit bericht opgevolgd, want zo klopt het dus wel.

[axxyanus]

Het is of het een of het ander. De klassieke intuïtiepomp "als een boom omvalt en er is niemand om te horen, maakt hij dan geluid?" wordt door Nagarjuna met "nee" beantwoord en door de meesten met "ja". Als je boodschappen bent doen, is je huis er dan nog? dan zal iedereen met ja antwoorden en Nagarjuna met nee. Daar lijkt me weinig discussie over te bestaan en heeft niets met nerds te maken, zoals je zelf ook toegeeft.

Maar wat betekent "geluid" in de bovenstaande vraag? Zijn de luchtrillingen al geluid, of is het pas geluid als er bij iemand een geluidsensatie wordt opgemerkt?

Dat laatste.

Hoe weet jij dat? Hangt dat niet af van wie de vraag juist stelt? En als die niet duidelijk maakt wat hij juist bedoelt, is de toehoorder dan niet vrij om het te begrijpen zoals de vraag op hem overkomt?

Dit lijkt me zo'n vraag die op meerdere manieren te begrijpen is en waarbij de verschillende antwoorden misschien eerder verwijzen naar de verschillen in hoe de vraag begrepen wordt, dan op een werkelijk menigsverschil.

[VseslavBotkin]

Ik vat het onderstaande samen als 'ik-paradox':

---------------

Mooie ondertitel van iemand op het dharmawheel-forum:

I am not here nor there.
I am not right nor wrong.
I do not exist neither non-exist.
I am not I nor non-I.
I am not in samsara nor nirvana.
To All Buddhas, I bow down for the teaching of emptiness. Thank You!

Ik ben niet hier of daar.
Ik heb geen gelijk of ongelijk.
Ik besta noch besta ik niet.
Ik ben niet ik noch niet-ik.
Ik ben niet in samsara noch nirvana.
Voor alle Boeddha's buig ik voor het onderricht van leegte. Dank U!

en

Ik zit achter mijn computer, ergens in Ampur Muang Trang.
Dat is grotendeels waar, althans nu.
Ik heb waarneembare eigenschappen
maar ik identificeer mij met mijn Nederlandse paspoort of mijn Thaise identiteitsbewijs
Ik ben niet ergens waar niemand mij kan vinden
en ik buig slechts uit beleefdheid, niet uit repect voor iemand oncontroleerbare ideeën

---------------


Hoewel de benadering van 'ik' qua bestaan en identiteit vanuit twee fundamenteel verschillende perspectieven plaatsvindt die elkaar wederzijds lijken uit te sluiten, herken ik beide benaderingen als elkaar aanvullend, als twee kanten van dezelfde medaille.

De eerste benadering weerspiegelt een non-dualistische kijk op de realiteit
en benadrukt leegte en het overstijgen van concepten zoals 'zijn' en 'niet-zijn'.

De tweede benadering gaat uit van een directe en persoonlijke kijk,
de tastbare tijdelijke realiteit van een fysieke locatie, persoonlijke identificatie
en omgang met concepten zoals nationaliteit en beleefdheid.

Ik heb voor mezelf besloten om niet voor één van beide benaderingen te kiezen, maar om beide 'waarheden' te omarmen zonder aan één vast te klampen en al naar gelang de omstandigheden als 'levenskunst' zo geïntegreerd mogelijk toe te passen.

Dankjewel voor je mooie en herkenbare reactie, HierEnNu. Dit is een goede omschrijving van het Madhyamaka-perspectief en de twee waarheden, waarbij de wijsheid inderdaad is om tussen de twee te navigeren naar gelang de situatie.

Mooi ook wat je zegt over "voorbij zijn en niet-zijn", daarin verschilt het van iets zoals Vedanta. Het is geen "ultieme" staat van Zijn of Niets met hoofdletter, of een utieme overstijging van beiden die nog veel en veel hoger is, maar eerder een soort neutraliteit die voortkomt uit de afwezigheid van zulke Hoofdletterwoorden.

[bonifacius]

Voor Nagarjuna is alles wat bestaat, vergaat en ontstaat een illusie, maar hij ontkent niet dat die illusie functioneert vanuit een alledaags perspectief (sterker nog, het functioneert juist omdat het een illusie is).

Volgens veel spirituele tradities is het grootste probleem de niet doorziene denkbeeldigheid, oftewel het onbewust blijven van de illusoire aard van gedachten, concepten en de wereld zoals we die ervaren. Deze denkbeeldigheid vormt de basis van onwetendheid (avidya in het boeddhisme en hindoeïsme), die op haar beurt verantwoordelijk is voor lijden en afgescheidenheid.

In essentie is ons denken voortdurend bezig met het creëren van verhalen, beelden en concepten waarmee we onszelf en de wereld definiëren. We identificeren ons sterk met deze mentale constructies en nemen ze vaak als de ultieme werkelijkheid. Dit geldt zowel voor onze persoonlijke identiteit (het "ik") als voor hoe we de wereld en anderen waarnemen. De denkbeeldigheid versterkt de illusie van dualiteit — het idee dat we afgescheiden individuen zijn, los van de rest van de werkelijkheid. Dit zorgt voor gehechtheid, verlangen, angst en conflict.

Over Carlo Rovelli schreef ik vandaag eerder in een ander topic (voordat ik dit ontdekte)....

Wat Carlo Rovelli zegt over de illusie van de zelfstandigheid van de dingen komt heel sterk overeen met hoe de Boeddhistische monnik Thích Nhất Hạnh het concept "Anatta" beschrijft.

Hoewel Rovelli’s werk gebaseerd is op wetenschappelijke observatie en Thích Nhất Hạnh’s inzichten spiritueel zijn, tonen beide aan dat de zelfstandigheid van dingen een illusie is. De kern van hun boodschap nodigt uit tot een fundamenteel andere manier van kijken naar de werkelijkheid: niet vanuit afgescheidenheid, maar vanuit verbondenheid.
...

[bonifacius]

... Ik zette "non-dualisme" al tussen aanhalingstekens omdat dat min of meer verworden is tot een soort New Age-buzzword.

Net zoals mindfulness en "in het Nu zijn" min of meer verworden zijn tot een soort New Age-buzzword / term.

Deze concepten zijn vaak commercieel geëxploiteerd, wat leidt tot een vereenvoudiging of verdraaiing van hun betekenis. Boeken, apps en workshops presenteren ze soms als snelle oplossingen voor stress of ongemak, terwijl hun oorspronkelijke context veel diepgaander is en vaak jarenlange oefening en introspectie vereist.

[bonifacius]

@VseslavBotkin:...

Dit alles omdat ik toch nog iets wil pogen (nog te schrijven) over dat "non-dualism" , ook al weet ik absoluut niet echt wat dit inhoud ( ik ken niets echt van die "religie" als je het zo al mag benoemen.)

Daar het inmiddels twintig jaar geleden is dat ik het 'non-dualisme' oftewel Advaita in India ontdekte wil ik er nog wel is iets over zeggen.

- Voor Ramana Maharsi is non-dualiteit de realisatie dat er geen afzonderlijk 'ik' is; alleen het zuivere, tijdloze bewustzijn bestaat.
- Volgens Nisargadatta is het erkenning dat alles verschijnt in, en niet losstaat van, bewustzijn. De dualiteit is slechts een projectie.
- Voor Ramesh Balsekar is advaita het volledige begrip dat er geen "jij" is die iets doet of ervaart; alles gebeurt spontaan en vanuit de eenheid.

Het is die Ramesh Balsekar waar ik twintig jaar geleden toevallig bij terechtkwam in India. De andere twee waren toen al dood, en Ramesh Balsekar inmiddels ook al sinds september 2009.

Maar geen nood, levende (Neo) Advaita-vertegenwoordigers - opvallend genoeg vooral Westerse (zijn de Indiërs zelf het beu geworden?) - zijn er genoeg te vinden op internet.

Was Nisargadatta Maharaj betreft - die vaak beschouwd wordt als een van de meest invloedrijke figuren in de moderne verspreiding van Advaita Vedanta - hier een staaltje van zijn cynisme uit het boek: "The Nectar of the Lord's Feet" een bloemlezing van zijn allerlaatste gesprekken. (In het Nederlands vertaald als: "Zelf-Reallisatie" - 1988)...

Maharaj: "Toen ik in het begin op zoek was naar spiritualiteit, gaf ik het wereldse leven op. Later begreep ik de betekenis van spiritualiteit en kwam tot de conclusie dat het net zo verwerpelijk is als vuil afwaswater. Daarom houd ik me nu op geen enkele manier bezig met spiritualiteit, want ik heb het getranscendeerd. Maar op die manier kan ik niet publiekelijk over het onderwerp spreken. Ze zouden stokken en stenen naar me gooien.”

PS: zie de overeenkomst met mijn zin "- Spiritualiteit? Laat me niet lachen, dat is het leven zelf!" in mijn onderschrift.

[VseslavBotkin]

Voor Nagarjuna is alles wat bestaat, vergaat en ontstaat een illusie, maar hij ontkent niet dat die illusie functioneert vanuit een alledaags perspectief (sterker nog, het functioneert juist omdat het een illusie is).

Volgens veel spirituele tradities is het grootste probleem de niet doorziene denkbeeldigheid, oftewel het onbewust blijven van de illusoire aard van gedachten, concepten en de wereld zoals we die ervaren. Deze denkbeeldigheid vormt de basis van onwetendheid (avidya in het boeddhisme en hindoeïsme), die op haar beurt verantwoordelijk is voor lijden en afgescheidenheid.

Het grootste probleem met veel spirituele tradities is dan weer dat ze allerlei andere denkbeeldigheden en verzinsels naar binnen slepen, zoals "puur bewustzijn" en "absolute eenheid". Alle kennis, ook "spirituele kennis", is avidya voor de Madhyamaka, inclusief de boeddhistische leer zelf, en er zijn aanwijzingen dat Gautama in het PC ook al soortgelijke dingen onderwees. Zelfs nibbana is leeg en illusoir.

Over Carlo Rovelli schreef ik vandaag eerder in een ander topic (voordat ik dit ontdekte)....

Wat Carlo Rovelli zegt over de illusie van de zelfstandigheid van de dingen komt heel sterk overeen met hoe de Boeddhistische monnik Thích Nhất Hạnh het concept "Anatta" beschrijft.

Hoewel Rovelli’s werk gebaseerd is op wetenschappelijke observatie en Thích Nhất Hạnh’s inzichten spiritueel zijn, tonen beide aan dat de zelfstandigheid van dingen een illusie is. De kern van hun boodschap nodigt uit tot een fundamenteel andere manier van kijken naar de werkelijkheid: niet vanuit afgescheidenheid, maar vanuit verbondenheid.
...

Ik heb gemengde gevoelens over TNH. Van de ene kant was hij een respectabele, empathische man die ongetwijfeld veel mensen geholpen heeft met zijn lezingen. Van de andere kant vind ik dat hij wel erg veel water bij de wijn doet wanneer hij boeddhisme uitlegt, zijn boek over de Hartsoetra heeft m.i. weinig te maken met de orthodoxe interpretatie en vliegt nogal uit de bocht. Het "doel" van de boeddhistische praktijk is voor mij totale onthechting van alles, niet verbondenheid.

[bonifacius]

Het grootste probleem met veel spirituele tradities is dan weer dat ze allerlei andere denkbeeldigheden en verzinsels naar binnen slepen,...

Zonder twijfel is dat een probleem. Maar aan wie ligt dat? Hoe kan de essentie zo "ondergesneeuwd" zijn geraakt?
Hadden Boeddha, Nagarjuna, Jezus, Mohammed, Bhagwan / Osho etc. misschien maar beter hun mond gehouden?
Dat is een complexe vraag die al sinds mensenheugenis wordt gesteld.

Alle kennis, ook "spirituele kennis", is avidya voor de Madhyamaka, inclusief de boeddhistische leer zelf, en er zijn aanwijzingen dat Gautama in het PC ook al soortgelijke dingen onderwees. Zelfs nibbana is leeg en illusoir.

Madhyamaka heeft de neiging om elke absolute claim te deconstrueren.
Madhyamaka wil geen absolute werkelijkheid vaststellen, maar eerder de geest bevrijden van alle vastklampen aan concepten. Het overstijgt dualiteiten zoals bestaan/niet-bestaan en geeft ruimte voor het direct ervaren van śūnyatā (leegte), waarin dualiteiten verdwijnen.
Die deconstructie wordt niet gedaan om een ander, "juiste" concept te vinden, maar om de geest te bevrijden van conceptuele fixaties.

Er is een interessante overeenkomst tussen de deconstructieve benadering van Madhyamaka en het neti-neti-principe in Advaita Vedanta. Het neti-neti-principe betekent "niet dit, niet dat" en wordt gebruikt om door middel van ontkenning te ontdekken wat we werkelijk zijn. Het houdt in dat alles wat begrensd, veranderlijk, of conceptueel kan worden begrepen (zoals lichaam, geest, emoties, gedachten, enz.) wordt ontkend als ultieme realiteit.

Het "doel" van de boeddhistische praktijk is voor mij totale onthechting van alles, niet verbondenheid.

Het "doel" van de boeddhistische praktijk is vaak genuanceerder dan totale onthechting of verbondenheid, omdat deze begrippen vanuit een dualistisch perspectief worden begrepen. Vanuit een boeddhistisch oogpunt gaat het om het overstijgen van dualiteiten, waaronder die van gehechtheid en onthechting, afgescheidenheid en verbondenheid.

Het uiteindelijke doel van de boeddhistische praktijk is Nirvāṇa, wat kan worden begrepen als het volledig doorzien van en bevrijding uit de illusie van een afgescheiden, onafhankelijk "zelf." In die staat is er geen gehechtheid en geen afgescheidenheid, maar ook geen conceptuele verbondenheid. Het overstijgt het dualistische denken volledig.

Je zou kunnen zeggen dat de boeddhistische praktijk niet draait om het kiezen tussen onthechting en verbondenheid, maar om het realiseren van de waarheid waarin deze tegenstellingen oplossen.

[bonifacius]

@axxyanus:...

We hebben het hier over de relationaliteit der dingen – het gebrek aan eigenheid. Alles bestaat slechts in relatie tot iets anders. Het meest duidelijke geval: in relatie tot de waarnemer.

Ook in de visie van Ramesh Balsekar, een vooraanstaand leraar in de Advaita-traditie, ontstaat de ervaring van een object of een verschijnsel alleen omdat er een waarnemer is die het object of verschijnsel ervaart.

Wanneer de waarnemer "oplost" in een ervaring zoals die veroorzaakt door 5-MeO-DMT, wordt een fundamenteel inzicht onthuld dat volledig aansluit bij non-duale leringen zoals die van Ramesh Balsekar: de illusie van dualiteit – inclusief de scheiding tussen waarnemer en waargenomene – valt weg. Dit leidt tot de directe ervaring van wat vaak wordt omschreven als het Ene, Bewustzijn, of Absolute.

Wat gebeurt er bij het oplossen van de waarnemer?

1) Geen scheiding meer:
In de ervaring van 5-MeO-DMT verdwijnt het gevoel van een afzonderlijke waarnemer volledig. Wat overblijft, is een directe, onverhulde ervaring van non-dualiteit waarin geen onderscheid meer is tussen "ik" en "de wereld." Er is alleen zijn, zonder subject of object.

2) Relationaliteit verdwijnt:
Relationaliteit veronderstelt het bestaan van entiteiten die in relatie tot elkaar staan, zoals de waarnemer en het waargenomene. Wanneer de waarnemer oplost, verdwijnt ook de relationaliteit, omdat er niemand is die in relatie staat tot iets anders. Alles blijkt gewoon één onverdeelde werkelijkheid te zijn.

3) Zelfloze waarneming:
In een dergelijke staat van zijn is er geen "persoon" die iets waarneemt, maar is er enkel het zuivere gewaarzijn. Dit gewaarzijn is niet persoonlijk, heeft geen centrum en geen grenzen. Het wordt soms omschreven als een ervaring van pure leegte, die tegelijkertijd alles omvat.

4) Balsekar's visie hierop:
Ramesh Balsekar zou waarschijnlijk zeggen dat deze ervaring de ultieme waarheid onthult: dat er nooit een afzonderlijke waarnemer was. Het gevoel van een "ik" dat waarneemt, is een illusie die wordt gecreëerd door identificatie met het ego. Wanneer deze illusie wegvalt, wordt de inherente eenheid van alle dingen duidelijk.

Die ervaring met 5-MeO-DMT heb ik al enkele keren gehad, een eerste keer vijf jaar geleden, maar is geen doel op zich, wel een krachtige herinnering aan de waarheid die altijd al aanwezig was.

Zie eerdere post van mij uit ander topic over Verlichting...

Hieronder info over de Godsmolecule, alias 5-Me0-DMT...

5-methoxy-N,N-dimethyltryptamine: An ego-dissolving endogenous neurochemical catalyst of creativity

Abstract

5-Methoxy-N,N-dimethyltryptamine (acronymized as 5-MeO-DMT) is sui generis among the numerous naturally-occurring psychoactive substances due to its unparalleled ego-dissolving effects which can culminate in a state of nondual consciousness (which is phenomenologically similar to transformative peak experiences described in various ancient contemplative traditions, e.g., Advaita Vedānta, Mahāyāna Buddhism).

The enigmatic molecule is endogenous to the human brain and has profound psychological effects which are hitherto only very poorly understood due to the absence of scientifically controlled human experimental trials. Its exact neuronal receptor binding profile is a matter of ongoing scientific research, however, its remarkable psychoactivity is presumably mediated via agonism of the 5-HT2A (serotonin) receptor subtype.

bron: https://www.biorxiv.org/content/10.1101/578435v2

Merk op dat er "Advaita Vedānta" tussen staat, heb het groot en vet gezet. Dat is waar ik het al heel de tijd over heb in verband met verlichting.

Disclaimer: Ik raad iedereen af 5-Me0-DMT te gaan proberen.

[VseslavBotkin]

Madhyamaka heeft de neiging om elke absolute claim te deconstrueren.
Madhyamaka wil geen absolute werkelijkheid vaststellen, maar eerder de geest bevrijden van alle vastklampen aan concepten. Het overstijgt dualiteiten zoals bestaan/niet-bestaan en geeft ruimte voor het direct ervaren van śūnyatā (leegte), waarin dualiteiten verdwijnen.
Die deconstructie wordt niet gedaan om een ander, "juiste" concept te vinden, maar om de geest te bevrijden van conceptuele fixaties.

Er is een interessante overeenkomst tussen de deconstructieve benadering van Madhyamaka en het neti-neti-principe in Advaita Vedanta. Het neti-neti-principe betekent "niet dit, niet dat" en wordt gebruikt om door middel van ontkenning te ontdekken wat we werkelijk zijn. Het houdt in dat alles wat begrensd, veranderlijk, of conceptueel kan worden begrepen (zoals lichaam, geest, emoties, gedachten, enz.) wordt ontkend als ultieme realiteit.

Het verschil tussen Advaita en Madhyamaka is denk ik dat bij Advaita Brahman overblijft. Filosofen noemen dit negatief redeneren ook wel "apofase", "iets" benaderen in termen van wat het niet is, mystici zijn daar ook goed in. Madhyamaka is denk ik deflationistisch, het is een vorm van deconstructie die uiteindelijk ook zichzelf deconstrueert. Siderits drukt dat wel eens uit met de slogan, "de ultieme waarheid is dat er geen ultieme waarheid is". Het is een negatie van de idee van een op zichzelf staande waarheid achter de sluier van de conventioneel geconstrueerde werkelijkheid.

Dit komt tevens overeen met passages in het PC waar Gautama praat over desillusie, dispassie, vrede; Nibbana betekent letterlijk "uitdoven". Er is een sutta, herinner me de naam niet meer, waarin Ananda zegt dat de vrede van nibbana bestaat uit de afwezigheid van ervaring en gevoel. Het is dus geen positieve ervaring maar de afwezigheid van een substantiële realiteit. Ook zo als je mediteert op sūnyatā; je ervaart dan niet iets dat we "leegte" noemen, het is meer dat de projectie van identiteit en substantialiteit die we normaal automatisch toekennen aan verschijningen en onszelf verdwijnt.

Madhyamaka zien de realisatie van de leegte (sūnyatā) van alle fenomenen en personen en nibbana als één en hetzelfde ding. "There is nothing what it's like to be a Buddha" (Jan Westerhoff).

Het "doel" van de boeddhistische praktijk is voor mij totale onthechting van alles, niet verbondenheid.

Het "doel" van de boeddhistische praktijk is vaak genuanceerder dan totale onthechting of verbondenheid, omdat deze begrippen vanuit een dualistisch perspectief worden begrepen. Vanuit een boeddhistisch oogpunt gaat het om het overstijgen van dualiteiten, waaronder die van gehechtheid en onthechting, afgescheidenheid en verbondenheid.

Het uiteindelijke doel van de boeddhistische praktijk is Nirvāṇa, wat kan worden begrepen als het volledig doorzien van en bevrijding uit de illusie van een afgescheiden, onafhankelijk "zelf." In die staat is er geen gehechtheid en geen afgescheidenheid, maar ook geen conceptuele verbondenheid. Het overstijgt het dualistische denken volledig.

Je zou kunnen zeggen dat de boeddhistische praktijk niet draait om het kiezen tussen onthechting en verbondenheid, maar om het realiseren van de waarheid waarin deze tegenstellingen oplossen.

Dank voor deze nuancering. Hier komt ook weer de deconstructie kijken; "onthechting" impliceert al dat er iets is waar je je van moet onthechten maar dat is niet zo. Op het "ultieme" niveau zwijgt de Madhyamaka dan ook, omdat daar taal en de substantieve/dualistische ontologie die woorden impliceren betekenisloos zijn geworden.

[bonifacius]

Madhyamaka is denk ik deflationistisch, het is een vorm van deconstructie die uiteindelijk ook zichzelf deconstrueert. Siderits drukt dat wel eens uit met de slogan, "de ultieme waarheid is dat er geen ultieme waarheid is".

Ramesh Balsekar drukte het in zijn boek Ultieme waarheid, wat ik twintig jaar geleden las, zo nog sterker uit: "De ultieme waarheid is het ultieme inzicht dat er niemand is om de ultieme Waarheid te begrijpen."

Dank voor deze nuancering.

Graag gedaan.

Hier komt ook weer de deconstructie kijken; "onthechting" impliceert al dat er iets is waar je je van moet onthechten maar dat is niet zo. Op het "ultieme" niveau zwijgt de Madhyamaka dan ook, omdat daar taal en de substantieve/dualistische ontologie die woorden impliceren betekenisloos zijn geworden.

Wat je zegt raakt de kern van de paradox die zowel in Madhyamaka als in veel andere mystieke tradities wordt erkend. "Onthechting" impliceert inderdaad een dualiteit: een ik dat zich moet losmaken van een ander (bijvoorbeeld een verlangen, een object of een gedachte). Maar op het ultieme niveau, zoals Nagarjuna's Madhyamaka uitlegt, zijn dergelijke onderscheidingen al vanaf het begin leeg (śūnyatā). Het is niet dat er iets te onthechten valt; het is eerder een kwestie van het zien dat er nooit een inherente hechting was om mee te beginnen.

Op dat ultieme niveau zwijgt Madhyamaka inderdaad, omdat taal zelf gebaseerd is op de dualiteiten die het probeert te transcenderen. Woorden scheppen een illusie van substantie—een inherent bestaan van dingen die in feite leeg zijn. Daarom wordt in Madhyamaka vaak gesproken over het belang van "twee waarheden": de conventionele waarheid (waar woorden functioneel zijn) en de ultieme waarheid (waar diezelfde woorden hun betekenis verliezen).

Wat jij beschrijft, lijkt een diepe intuïtie van dit ultieme zwijgen te zijn, waarin geen "ik" en geen "onthechting" meer nodig zijn omdat het spel van dualiteit is doorzien. Uiteindelijk is er niets dat losgelaten hoeft te worden, omdat er nooit iets was dat werkelijk vastzat.

Wanneer het spel van dualiteit is doorzien spat je uit elkaar van het lachen zoals de boeddha en andere wijzen en mystici.
Dat uit elkaar spatten van het lachen wordt vaak beschreven als een diepe en spontane reactie op het inzicht in de ultieme eenvoud en absurditeit van wat we als "werkelijkheid" beschouwen.

Wanneer het spel van dualiteit wordt doorzien, wordt duidelijk hoe we onszelf onnodig hebben gevangen in concepten, verhalen en een illusoir zelf dat voortdurend probeert iets te bereiken of te vermijden.

De Boeddha en andere wijzen en mystici worden vaak afgebeeld met een glimlach of zelfs uitbundig gelach, omdat ze de zware ernst van het ego overstegen hebben. Ze zien dat wat we als problemen ervaren, alleen problemen zijn binnen een beperkte, dualistische kijk.

Het inzicht dat er geen scheiding is, dat alles precies is zoals het moet zijn, en dat er nooit iets is geweest dat "verkeerd" was, kan niet anders dan een enorme bevrijding brengen.
Dit lachen heeft niets van doen met spot of cynisme, maar komt voort uit een diepe, liefdevolle erkenning van de aard van de werkelijkheid. Het is het lachen van iemand die heeft ingezien dat de zoektocht naar een oplossing overbodig was omdat er nooit een probleem was.

Mystici zoals Ramesh Balsekar of Ramana Maharshi benadrukken ook dat deze realisatie geen dramatische verandering in de buitenwereld brengt, maar wel een volledig andere ervaring van wat is. Wat overblijft, is een luchtigheid en moeiteloosheid, een soort innerlijke dans van vreugde die zich uitdrukt in een glimlach, een stilte — of een luid gelach.

[bonifacius]

Disclaimer: Ik raad iedereen af 5-Me0-DMT te gaan proberen.

'k zal hier wat toelichting op geven:

Wie 5-Me0-DMT probeert loopt het risico De "dood" van het zelf te ervaren.
Klinkt misschien leuk en avontuurlijk, maar dat is het absoluut niet!
Het is verschrikkelijk en gevreesd door de mind, maar dat weet je pas als het te laat is en niet meer terug kunt. Maar bevrijdend is het wel.

Hier is hoe een mysticus als Eckhart Tolle dit zou kaderen:

1 Het verdwijnen van het ego:
 Tolle benadrukt vaak dat het ego – de geconditioneerde en conceptuele identiteit – een illusie is die onze ervaring van het ware Zelf verhult. Bij een ervaring zoals die met 5-MeO-DMT verdwijnt deze ego-identificatie volledig. Tolle zou dit omschrijven als het wegvallen van de sluier die ons scheidt van de diepste werkelijkheid.

2 Het tijdloze Nu:
 Volgens Tolle is de ervaring van het Nu de toegangspoort tot de dimensie van Zijn. Bij het oplossen van de waarnemer ervaar je de werkelijkheid zoals die werkelijk is: zonder tijd, zonder ruimte, en zonder onderscheid. Je realiseert je dat je geen apart wezen bent, maar simpelweg bewustzijn zelf, dat altijd aanwezig is en nooit verandert.

3 De "dood" van het zelf:
 In zijn woorden zou Tolle wellicht spreken over de "dood" van de valse identiteit (het ego). Dit is wat vaak gevreesd wordt door de mind, maar wat in feite een bevrijding is: het besef dat je niet je gedachten, emoties, of je verhaal bent, maar de stille aanwezigheid waarin al die dingen verschijnen.

4 Het Nu als permanente realiteit:
 Tolle zou waarschijnlijk benadrukken dat een ervaring zoals die met 5-MeO-DMT tijdelijk is, maar dat het inzicht dat daaruit voortkomt blijvend kan zijn als je leert om in het Nu te leven. De uitdaging is om deze diepere dimensie niet alleen te ervaren in uitzonderlijke omstandigheden, maar om die als je natuurlijke staat te herkennen in het dagelijkse leven.

Hoe Tolle dit verwoordt:


"Wat je hebt ervaren, is de kern van wie je bent – de tijdloze aanwezigheid die altijd al hier was. In dat moment loste het gevoel van afgescheidenheid op, en realiseerde je je dat je niet iemand bent die leeft in de tijd, maar dat je het bewustzijn bent waarin tijd en ruimte verschijnen. Dit is de essentie van het Nu: het besef dat er nooit iets anders is geweest dan dit ene moment."

Aanvulling van mij uit ander topic "Advaita vedanta filosofie en de eeuwige (niet actieve) waarnemer"...

...
Ik had alvast geen wetenschappelijke inzichten nodig na mijn semi / bijna-dood ervaring en het opgaan in "het ALL" als gevolg van het roken van 5-Me0-DMT.
Al heeft het wel een maand geduurd eer ik doorhad wat er gebeurd was en zocht ik in eerste instantie richting Kwantumfysica om een verklaring te vinden over "het zwarte gat" waar ik naar mijn intense subjectieve beleving met hypersonische snelheid was ingezogen - met een afgrijselijke ego-dood als gevolg - om daarna in een licht uit te komen dat niet van deze aarde is.

Ik heb de schermafbeelding die ik vijf jaar geleden gemaakt heb van een moment in onderstaande video nog terug gevonden zie..., dat was ik die verdween in het zwarte gat, down the rabbit hole! Gone with the cosmic wind!

[Peter van Velzen]

[Ramesh Balsekar drukte het in zijn boek Ultieme waarheid, wat ik twintig jaar geleden las, zo nog sterker uit: "De ultieme waarheid is het ultieme inzicht dat er niemand is om de ultieme Waarheid te begrijpen."

Volgens mij is het nog simpeler. "De ultieme waarheid, noch het ultieme inzicht kunnen m.i. bestaan.
Er zijn wellicht uitspraken die volledig, overal, ten alle tijden en onder alle omstandigheden juist zullen blijken, maar aangezien ik ze niet altijd en overal en onder alle omstandigheden zal kunnen waarnemen, heb ik geen idee welke uitspraken dat zijn.

[bonifacius]

Volgens mij is het nog simpeler. "De ultieme waarheid, noch het ultieme inzicht kunnen m.i. bestaan.
Er zijn wellicht uitspraken die volledig, overal, ten alle tijden en onder alle omstandigheden juist zullen blijken, maar aangezien ik ze niet altijd en overal en onder alle omstandigheden zal kunnen waarnemen, heb ik geen idee welke uitspraken dat zijn.

Advaita en Boeddhisme zijn niks voor jou hé Peter.
Voor Boeddhisme zit je nochtans aan de bron daar bij jou in Thailand.

De ultieme waarheid en inzicht waar jij het over hebt is niet de waarheid waar leraars als de boeddha, Eckhart Tolle, Byron Katie, Nisargadatta Maharaj, Ramesh Balsekar, Wolter Keers, Alexander Smit en ook Stanislav Grof het over hebben.

Zij hebben het over waarheid die niet intellectueel of conceptueel kan worden begrepen, maar eerder ervaren moet worden in een directe en non-duale staat van bewustzijn. Waarheid is voor hen de realisatie van een tijdloze, onveranderlijke kern of bewustzijn, die losstaat van het ego en de illusies van afgescheidenheid en controle.
Die waarheid wordt dan ook vaak omschreven als simpelweg zijn — een staat waarin het denken wegvalt en ruimte ontstaat voor pure aanwezigheid, vrede, en verbondenheid met het grotere geheel.