Volgens jou is verlichting dus gewoon te worden als een pasgeboren baby; wat bij nader inzien toch niet eenvoudig blijkt te zijn.HierEnNu schreef: ↑02 apr 2023 15:46Daar zou ik dan aan toe willen voegen, dat het mysterieuze van verlichting er mijns inziens juist in gelegen is dat het eenvoudig te bereiken is door ondanks alle volwassen verworvenheden qua bewustzijn, gewoon te worden als een pasgeboren baby, maar ja, zulks blijkt bij nader inzien toch niet eenvoudig te zijn.bonifacius schreef:
<<< knip >>>
Voilà, verlichting is geestelijke volwassenheid, ware menswording!
Niets mysterieus aan!
Als argumentatie voor mijn bewering het volgende:
- Verlichting [spirituele ontwaking] beschrijven als
impliceert dat verlichting het terugkeren[!] naar een staat van puur bewustzijn is, zonder mentale bagage of concepten die zijn opgebouwd door het leven. Men leeft dan volledig in het hier en nu , zonder oordelen of verwachtingen, de wereld aanschouwend zoals die werkelijk is, zonder vertekeningen of conditioneringen. Het is een staat van helderheid en openheid:
- "Verlichting is qua bewustzijn worden als een pasgeboren baby"
- vergelijkbaar met de onschuld van een pasgeboren baby.
In je argumentatie voor je bewering schrijf je het nog is: "Verlichting is qua bewustzijn worden als een pasgeboren baby".
Jan Geurtz noemt dit een veel voorkomende pre-trans-verwarring.
zie citaat uit een boek van hem...
Daar dit topic over verlichting gaat hier nog een passende video!: "Jan Geurtz & Paul Smit: Wie is het meest verlicht? "Een veel voorkomende pre-trans-verwarring is al de misvatting dat kinderen in een natuurlijke staat van zijn verkeren, dat we die staat als volwassenen kwijtgeraakt zijn en dat we ernaar terug moeten keren om ons spirituele pad te voltooien. De prerationele kinderstaat (waarin het ego nog aan het ontstaan is) wordt hier verward met de transrationele staat van egoloosheid.'
...
'De kern van ons zelfbeeld is zelfafwijzing, en aversie tegen zelfafwijzing, en deze vat ik samen met de term ‘het negatieve geloof ’. Niemand wordt met een negatief geloof geboren. Toch heeft iedereen het. We leren het tijdens de eerste tien jaar van ons leven. Als je baby’s en hele kleine peuters observeert, dan zie je dat ze geen enkel beeld van zichzelf hebben, dus ook geen negatief of zelfafwijzend beeld. Hun gedrag is volkomen ongeremd en spontaan: als ze kwaad zijn, brullen ze. Als ze honger hebben, huilen ze. Als ze blij zijn, kraaien ze.
Dit natuurlijke spontane gedrag van kleine kinderen wordt soms weleens aangezien voor een hogere staat van zijn, een natuurlijke zijns-staat die we als volwassenen kwijt zijn geraakt en terug moeten zien te vinden. Dit is een misvatting. Die natuurlijke staat van kleine kinderen is geen ‘hogere staat van zijn’ om de simpele reden dat het kind zich er zelf niet van bewust is. Kinderen zijn een speelbal van hun eigen spontaniteit, waardoor ze zich ook heel onveilig, machteloos en gefrustreerd kunnen voelen.
Die hele kleine kindertjes zijn dus in een pre-zelfbeeldstadium, maar vanaf de leeftijd van ongeveer één tot anderhalf jaar begint de ontwikkeling van een mentaal zelfbeeld, ongeveer tegelijk met de eerste taalontwikkeling, en ook tegelijk met de eerste pogingen van de ouders om grenzen te stellen aan het gedrag van de kleine.
Uittreksel van: Jan Geurtz. 'Verslaafd aan liefde'.
