Heringa veroordeeld wegens hulp bij zelfdoding

[Petra]

De wijsheid is onbereikbaar want de eigenwijsheid blijft maar voor haar voeten lopen.

Geniaal!

Weer een queeste die ik blijkbaar fijn aan de wilgen kan hangen.

[Giovedico delle Fate]

@Giovedico delle Fate

En ja, je kunt niet alles hebben omdat er dan niets meer te wensen overblijft. Zonder wensen wordt het leven doods. Alleen al om die reden zou ik geen staatsloterij willen winnen.

Maar met geld kun je toch niet alles kopen! Dus te wensen blijft er altijd wat. Ik wil die staats wel winnen, hoor. Dan vertrek ik meteen naar een beter klimaat! Ik zit hier in NL half maart met de kachel op snijbranden met koude handen te typen!

[Petra]

@Giovedico delle Fate

En ja, je kunt niet alles hebben omdat er dan niets meer te wensen overblijft. Zonder wensen wordt het leven doods. Alleen al om die reden zou ik geen staatsloterij willen winnen.

Maar met geld kun je toch niet alles kopen! Dus te wensen blijft er altijd wat. Ik wil die staats wel winnen, hoor. Dan vertrek ik meteen naar een beter klimaat! Ik zit hier in NL half maart met de kachel op snijbranden met koude handen te typen!

Zou je de staatsloterij willen winnen?

Leuk topic!
viewtopic.php?f=44&t=17279#p546951

[Giovedico delle Fate]

Een ervaring

Spittend in mijn digitale archieven kwam ik een hele berg communicatie en publicaties tegen van- en over mijn ex-vriendin, die zelfmoord heeft gepleegd. Ik meen dat het goed zou kunnen zijn voor iedereen hier om dit te lezen, teneinde een beetje meer inzicht te krijgen in de psyche van de potentiële zelfmoordenaar.

Het document in kwestie is een schermopname van een inmiddels opgeheven forum voor zelfmoordenaars (ex6.nl), dus het is een 'foto'. Ik kan hier op dit forum geen foto uploaden van behoorlijke kwaliteit, dus het lezen zal wellicht een nogal sub-optimale ervaring blijken. Als je op het plaatje klikt, wordt het een klein beetje beter...

Picture 4.jpg

Omdat ik tijdens het lezen voortdurend naar de opticien wil, heb ik de tekst hieronder uitgeschreven. Inclusief taal/schrijffouten.

De meeste mensen houden hun pogingen tot zelfmoord liever verborgen. Being the black sheep that I am, en delusional ook nog, denk ik dat mensen er misschien wel iets over willen weten (en sommigen ook helemaal niet, natuurlijk).
Is het een schreeuw om aandacht? Nee, een echte poging is géén schreeuw om aandacht. Je wilt gewoon dood. Niet meer zijn, niet meer voelen. Kan het niet anders? Bij mijn weten niet. Je hebt alles al geprobeerd. Je bent soms jaren bezig met door die tunnel te kruipen en nog zie je geen licht – of je hebt het licht gezien en wordt dan weer terug die tunnel ingedonderd. Er is geen licht meer. Dat is niet dramatisch, dat is een feit. Je bent moe, fysiek, mentaal. Je kijkt om je heen en ziet je aardse bezittingen, je vrienden, je dieren, familie (soms zie je ook niets van dit alles) – het doet er niet toe. Je kunt zelfs geloven dat je de mensen om je heen een plezier doet door dood te gaan. Die deprimerende kop van jou, daar hebben ze vast onderhand genoeg van. En het geklaag, of het schijnheilige dapper zijn. Nothing lost.
De vraag is hoe. Voor mij is er maar één manier: pillen. Geen rotzooi, geen onaanschouwelijk lijk. Trein? Te traumatisch voor chauffeur en omstanders. Hoog gebouw? Te laf voor. Polsen doorsnijden? Geeft zo'n zooitje. Ophangen? Ik kan m'n veters niet eens strikken. Gif? Pijnlijk en onzeker. Vuurwapen? Heb ik niet. Dus werden het pillen, die ik over de jaren heen had gespaard. Jammer genoeg kwam mijn vriendje een minuut te vroeg naar boven, anders had ik al in mijn bedje gelegen en welterusten gezegd – voor altijd. Nu volgde er een hevig gevecht om de laatste paar pillen (hadden geen zak meer uitgemaakt) en werd ik afgevoerd in de ambulance, waar ik al verder en verder wegzakte in het zachtste, warmste zwart dat ik ooit gekend heb. Dat zachte zwart, daar ben ik bijna drie dagen in gebleven, want ondanks spoelen en pompen reageerde ik niet meer op pijnprikkels en lag dus basically in coma op de intensive care. Na drie dagen werd ik wakker en verkeerde in Alice's Wonderland: mensen, dieren, dingen verschenen en verdwenen als de Cheshire Cat. Het was verre van onaangenaam, maar ik had nog geen besef dat het mislukt was. Dat ik er nog was.
Binnen een week was ik weer thuis. EN opeens realiseerde ik me wat ik had gedaan: een mislukte zelfmoordpoging. Dat had ik nooit gewild. IK was boos op mijn vriend omdat hij me 'gered' had, een deel van mij was van binnen al dood (is het nog steeds) en moet nog terugkomen. Ik ben een overlevende van mezelf.
De reacties waren nogal verschillend. Van liefdevolle 'Ach meisje toch' tot mensen die zo dicht bij je staan dat je op zijn minst een bezoekje verwacht, maar die kwaad op je blijken te zijn – kwaad ? Waarop? Omdat mijn pijn zo groot was dat ik er niet meer mee om kon gaan? Omdat mijn leven een farce is? Omdat ik dingen mis, binnenin, die mij tot een liefdevol mens maken en omdat ik dat gemis voel?
Ik wist wat ik deed. Ik wist wat ik wilde. Hopelijk komen er momenten dat ik blij ben dat het mislukt is. Vooralsnog is de pijn gewoon weer terug, en bij gebrek aan pillen bestrijd ik die door in mijn arm te snijden. 45 hechtingen in 4 weken. Liever pijn in mijn arm dan pijn in mijn hoofd. Ik ben er nog lang niet uit. Ik ben weer aan de slag, dat wel. Sporten, cursussen, nieuwe medicijnen, nieuwe therapieën. Ik kijk nogmaal om me heen: mijn vriend, mijn vrienden, mijn beesten, ons huisje – en realiseer me dat ik veel heb om voor te leven, veel meer dan sommige andere mensen die het wél kunnen, dit leven. Ik doe mijn best, want ik wil niet ondankbaar zijn.
Maar sneltreinen zuigen.

In de daaropvolgende 2 maanden ondernam de schrijfster van bovenstaand epistel nog 3 zelfmoordpogingen. En toen raakte ze uit mijn zicht. Van de Officier van Justitie begreep ik dat er in de daaropvolgende jaren nog vele pogingen zijn gevolgd, waarvan de laatste in augustus 2009 uiteindelijk is geslaagd. De 'lafheid' overwonnen en toch een hoog gebouw...

[De Encyclopedist]

In de daaropvolgende 2 maanden ondernam de schrijfster van bovenstaand epistel nog 3 zelfmoordpogingen. En toen raakte ze uit mijn zicht. Van de Officier van Justitie begreep ik dat er in de daaropvolgende jaren nog vele pogingen zijn gevolgd, waarvan de laatste in augustus 2009 uiteindelijk is geslaagd. De 'lafheid' overwonnen en toch een hoog gebouw...

Het is een pijnlijk en treurig onderwerp. Enkele vrienden en bekenden hebben zich in de jaren het leven benomen of daartoe een poging gedaan. Voor de trein springen, zich verhangen in het schuurtje of van iets hoogs springen deed het wel, pillen en de polsen doorsnijden doorgaans niet. Ik wil niemand het recht op zelfmoord ontzeggen, en als het lukt valt er niets meer over recht te spreken, maar het blijft pijnlijk.

Toen kroegkennis J, een gezonde man van nog geen 30, in Zoetermeer voor de trein ging staan was dat een verrassing voor me; uit niets bleek dat-ie zijn leven zat was. Zo zie je maar hoe slecht je mensen kent. Er was niet veel om te begraven. Ik heb meer dan eens in de trein vastgezeten die stilstond vanwege een springer. Een vriend van me, die machinist was bij NS, is gestopt met zijn baantje toen hij voor de zoveelste keer een springer overrreed. Er is niks leuk aan.

Toen de vader van studiegenoot M. zich in het schuurtje verhing was er niks leuks aan voor zijn vrouw, die hem vond, maar in ieder geval versjteerde hij niet uren aan reistijd van verder niet-gerelateerde reizigers.

Ik ken het hartverscheurend verhaal van J, een vrouw die jarenlang in een psychiatrisch gesticht opgesloten heeft gezeten, omdat ze in een vlaag van wanhoop een flink pak paracetamol had geslikt, wat niet haar leven beëindigde, maar wel grotendeels de werking van haar lever. In dat gesticht heeft ze nog een stel keer zichzelf wat aangedaan, bijvoorbeeld met de scherven van een door haar met de blote hand gesloopte WC-pot, steeds zonder succes. Uiteindelijk wist ze te ontsnappen en niet ver van het gesticht was een spoorbaan. Hoe wanhopig kun je zijn?

Ik was er bij toen een aan aids lijdende vriend de cocktail van pillen slikte die een eind aan zijn leven maakte. De gelegenheid had een zekere schoonheid, maar alleen omdat een bevriende arts voor de pillen had gezorgd was succes gegarandeerd.

Me lijkt dat wie dood wil daarvoor een weg moet hebben die niet zo traumatisch is voor anderen als de traditionele doe-het-zelf-methoden. Leven is een recht, geen plicht. Dat wil niet zeggen dat we de zelfmoordenaar altijd kunnen of moeten begrijpen.

"In een wip was de lust
Om te vrijen gebluscht"

Piet Paaltjens, De zelfmoordenaar

[Giovedico delle Fate]

Het is een pijnlijk en treurig onderwerp. Enkele vrienden en bekenden hebben zich in de jaren het leven benomen of daartoe een poging gedaan. Voor de trein springen, zich verhangen in het schuurtje of van iets hoogs springen deed het wel, pillen en de polsen doorsnijden doorgaans niet. Ik wil niemand het recht op zelfmoord ontzeggen, en als het lukt valt er niets meer over recht te spreken, maar het blijft pijnlijk.

Ik vind het ook pijnlijk, maar vraag me ook af waarom het nou zo pijnlijk is? Is dat omdat we de personen in kwestie missen, omdat ze klaar waren met hun leven, of omdat onze maatschappij kennelijk niet in staat is mensen genoeg te bieden om te willen leven? Zeg het maar...

Ik ken het hartverscheurend verhaal van J, een vrouw die jarenlang in een psychiatrisch gesticht opgesloten heeft gezeten, omdat ze in een vlaag van wanhoop een flink pak paracetamol had geslikt, wat niet haar leven beëindigde, maar wel grotendeels de werking van haar lever. In dat gesticht heeft ze nog een stel keer zichzelf wat aangedaan, bijvoorbeeld met de scherven van een door haar met de blote hand gesloopte WC-pot, steeds zonder succes. Uiteindelijk wist ze te ontsnappen en niet ver van het gesticht was een spoorbaan. Hoe wanhopig kun je zijn?

Je schrijft "in een vlaag van wanhoop". Bedoel je daarmee dat ze wanhopig dood wilde en bij gebrek aan betere middelen maar naar de paracetamol greep? Want uit de rest van haar verhaal blijkt niet dat het om een 'vlaag' ging.

Ik was er bij toen een aan aids lijdende vriend de cocktail van pillen slikte die een eind aan zijn leven maakte. De gelegenheid had een zekere schoonheid, maar alleen omdat een bevriende arts voor de pillen had gezorgd was succes gegarandeerd.

In het geval van mijn ex waren het ca. 450 pillen. Vooral zware slaapmiddelen en allerhande '-zepammetjes', lithium en nog zo wat. In het ziekenhuis zeiden ze me dat het meer dan genoeg was om een paard mee om te leggen. Je hoort vaak dat die middelen ingebouwde braakmiddelen bevatten, waardoor suïcide met deze middelen geen optie is. Ik heb haar tijdig gevonden en geprobeerd haar tot braken te dwingen, waarbij ze letterlijk mijn halve vinger eraf heeft gebeten. En ze was bekend met boulimia, waardoor ze zelf wel uitmaakte of er gebraakt werd. Het ambulancepersoneel wist het beter en probeerde het met de achterkant van een pollepel, maar ook zonder resultaat.

Me lijkt dat wie dood wil daarvoor een weg moet hebben die niet zo traumatisch is voor anderen als de traditionele doe-het-zelf-methoden. Leven is een recht, geen plicht. Dat wil niet zeggen dat we de zelfmoordenaar altijd kunnen of moeten begrijpen.

Ik sluit me daar geheel bij aan. En het is juist dat onbegrip dat ervoor zorgt dat sommigen menen dat zij het beter weten, en dat iemand koste wat kost in leven gehouden moet worden. Het gaat zelfs zóver dat je postuum gestraft kunt worden voor je zelfmoord, bijvoorbeeld omdat je levensverzekering niets uitbetaald.

[Storm]

Het is voor mij pijnlijk om te lezen, om het leed. Om de hel waarin ze zich bevond en die een andere ten diepste niet kan begrijpen totdat je er zelf in beland. Het is pijnlijk omdat het dichtbij komt; die hel van "hoe kom ik deze dag weer door''. Twee periodes van zo'n 2 jaar leefde ik in zo'n hel, het feit dat mijn geloof in een ''hel'' toen nog bestond behoedde me voor zelfmoord. Nu ben ik daar blij om, maar het leed wat anderen doormaken grijpt me nog naar de keel.

[De Encyclopedist]

Ik wil niemand het recht op zelfmoord ontzeggen, en als het lukt valt er niets meer over recht te spreken, maar het blijft pijnlijk.

Ik vind het ook pijnlijk, maar vraag me ook af waarom het nou zo pijnlijk is? Is dat omdat we de personen in kwestie missen, omdat ze klaar waren met hun leven, of omdat onze maatschappij kennelijk niet in staat is mensen genoeg te bieden om te willen leven? Zeg het maar...

Voor mezelf was het vooral pijnlijk als ik zo'n zelfmoord niet had zien aankomen. Er blijft lang twijfel knagen: hoe was het gelopen als ik eerder had geweten van de toestand. Ook een zeker zelfverwijt: was een en ander te vermijden geweest als ik oplettender was geweest? Zulk gemijmer is volstrekt zinloos natuurlijk.

Ik ken het hartverscheurend verhaal van J, een vrouw die jarenlang in een psychiatrisch gesticht opgesloten heeft gezeten, omdat ze in een vlaag van wanhoop een flink pak paracetamol had geslikt, wat niet haar leven beëindigde, maar wel grotendeels de werking van haar lever.

Je schrijft "in een vlaag van wanhoop". Bedoel je daarmee dat ze wanhopig dood wilde en bij gebrek aan betere middelen maar naar de paracetamol greep? Want uit de rest van haar verhaal blijkt niet dat het om een 'vlaag' ging.

De omstandigheden van die eerste poging ken ik niet. Excuus, dat was een ongegronde verfraaiing door mij.

[Giovedico delle Fate]

Voor mezelf was het vooral pijnlijk als ik zo'n zelfmoord niet had zien aankomen. Er blijft lang twijfel knagen: hoe was het gelopen als ik eerder had geweten van de toestand. Ook een zeker zelfverwijt: was een en ander te vermijden geweest als ik oplettender was geweest? Zulk gemijmer is volstrekt zinloos natuurlijk.

Heel begrijpelijk en herkenbaar. Ik heb mezelf destijds ook eigenschappen toegedicht die er voor hadden moeten zorgen dat het niet tot een TS zou komen, en later dat het niet nogmaals zou gebeuren, laat staan dat het zou slagen. Inmiddels weet ik helaas beter.
Gratis ongevraagd advies aan jou: het helpt enorm om over je zelfverwijt te praten. Bij mij in elk geval wel.

[windsurfer]

Ik snap de emoties maar toch vind ik dit de enige juiste uitspraak. Gezien de maatschappelijke ophef en de politieke discussies over voltooid leven is de straf voorwaardelijk. De wet kan waarschijnlijk wel herzien worden, blijkens de maatschappelijke ontevredenheid met het vonnis.

Eergisteren is bekend geworden dat de straf definitief is.

Net als het hof wijst de Hoge Raad op de wet die bepaalt dat euthanasie alleen door een arts mag worden uitgevoerd. Van een noodsituatie, zoals Heringa had betoogd, was volgens de hoogste rechters geen sprake. Zo is de man niet te rade gegaan bij andere artsen en heeft hij niet geprobeerd zijn moeder op andere gedachten te brengen.

Het was niet de eerste keer dat de Hoge Raad zich over de kwestie boog. In 2017 vernietigden de hoogste rechters nog de uitspraak van het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, dat begrip had getoond voor Heringa’s toestand en hem daarom geen straf oplegde.

Bron: Skipr https://www.skipr.nl/actueel/id38167-st ... tief-.html

[Storm]

Ik weet niet waar ik dit moet posten.

https://www.nieuwwij.nl/agenda/2doc-de- ... YMrCpR4wws

[Maria]

Ik weet niet waar ik dit moet posten.

Maakt niet uit.
We hebben nog een oud topic
viewtopic.php?f=25&t=12987
Ook een oud topic over Heringa, waar dit nog eens werd aangehaald.
viewtopic.php?p=494712#p494712

Het is goed om het af en toe eens te vernomen.

[Fenomeen]

Als je weet waar je moet zijn bestel je de middelen met een paar muisklikken.
Ken veel mensen die dit gedaan hebben, vrijwel altijd senioren.
Meestal gaat het om dementie, beter gezegd; om het spook van dementie voor te zijn.
Zo ben je er zeker van dat je aftakeling kan voorkomen.
Komt geen arts bij te pas, dat willen mensen vaak niet.

[heeck]

Als je weet waar je moet zijn bestel je de middelen met een paar muisklikken.
Ken veel mensen die dit gedaan hebben, vrijwel altijd senioren.
Meestal gaat het om dementie, beter gezegd; om het spook van dementie voor te zijn.
Zo ben je er zeker van dat je aftakeling kan voorkomen.
Komt geen arts bij te pas, dat willen mensen vaak niet.

Let op dat ook hier de kwakzalvers en oplichters vet vertegenwoordigd zijn.
De lijst van onbetrouwbare muisklikmiddelen is onthutsend lang.

Dank overigens, want ik moest mijn eigen zaakjes ook weer opfrissen.

Roeland

[Fenomeen]

Alle sites die het zogenaamd openlijk aanbieden zijn nep!!
Je moet via via erachter komen wat een betrouwbare leverancier is, dat vindt u niet in Google.