Hulp bij zelfdoding is geen misdaad

[axxyanus]

Je haalt zaken door elkaar.

1. Namelijk of iemand zijn leven mag beëindigen of wij dat mogen ontzeggen.
2. In hoeverre wij het iemand moeten faciliteren in het beëindigen van zijn leven.

als we toelaten dat iemand op humane wijze z'n leven mag beëindigen en we laten toe dat hij daarbij recht op hulp heeft dan moet er natuurlijk een wettelijk kader zijn om dit mogelijk te maken (faciliteren). Dat hangt gewoon samen.

Ik heb het niet over mogelijk maken, ik heb het hier over gemakkelijk maken. Heel deze discussie draait rond hoe jij en Gijs de huidige wettige voorwaarden er te veel aan vinden en heel de zaak willen beperken tot een patiënt die een arts vind die wil meegaan met de wens van de patiënt.

zelfmoord is iets totaal anders.
Dat is op, meestal redelijk inhumane wijze en zonder enige waardigheid, zelf je leven beëindigen. Er zijn mensen die zo niet willen sterven en mensen die fysiek niet meer in staat zijn om bv onder een trein te springen.

Als die handelingen waar we het etiket "euthanasie" op plakken, nog maar weinig verschillen van geassisteerde zelfmoord, dan is zelfmoord niet iets totaal anders meer.

Vooral niet omdat als we er op wijzen dat de implicatie van hoe jullie het zouden willen betekent dat het helemaal geen probleem zou zijn als een dokter zou meegaan met een student met zelfmoord gedachten wegens een relatiebreuk en daardoor zijn leven wil beëindige. Dan argumenten jullie dat niemand het recht heeft om dat tegen te houden.

Dus neen, zelfmoord is dan niet iets totaal anders.

[HenkN]

punt 4 henk?
Een arts die meent dat leven in een rolstoel en met pampers kwaliteitsvol kan zijn en de patiënt vind van niet, dan houdt het natuurlijk al op als de patiënt daarom verder moet leven.
Nu nog de argumentatie waarom de visie vd arts primeert

Ik zeg juist dat de visie van de arts op dit punt _niet_ primeert. Want er valt objectief, dat is het domein van de wetenschap en de arts, weinig over te zeggen.

[Gijs]

Legitimering heet dat, Gijs.

Er zijn landen, waar de wetgever voorschriften heeft uitgevaardigd hoe de mensen (vooral vrouwen) zich dienen te kleden. Jij zult dat “legitimering” noemen, maar ik noem dat overheidsbemoeizucht.
Laten we dus maar geen discussie beginnen over de betekenis van het begrip “legitimering”.

Ik ben voor verruiming

Jij beweert dat je de mogelijkheden voor euthanasie wilt “verruimen”, maar je wilt ook allerlei vage extra restricties in de wet opnemen als “kwaliteit van leven” en “de rol van van familieleden”. Dat betekent volgens mij geen verruiming, maar juist een beperking van de mogelijkheden.
Het tegenovergestelde dus, van wat je beweert na te streven.

Kun jij een of twee concrete voorbeelden verzinnen van mensen met een doodswens, die binnen de huidige regeling afgewezen moeten worden voor euthanasie (omdat er bij hen geen sprake is van uitzichtloos en ondraaglijk lijden) en die bij uitvoering van jouw ideeën wél in aanmerking zouden komen voor euthanasie?

[Gijs]

Dus neen, zelfmoord is dan niet iets totaal anders.

Iets "totaal anders" is het niet nee, want het gaat zowel bij euthanasie als bij zelfmoord om mensen die dood willen.
Het verschil is, dat het zelfbeschikkingsrecht van de eerste categorie door de wetgever wél wordt erkend en dat van de tweede categorie niet. Daardoor heeft de eerste categorie de mogelijkheid om zich door professionals te laten helpen, zodat ze op een humane manier dood mogen gaan, terwijl de tweede categorie voor de trein of van de flat moet springen.
Het is dus inderdaad niet "totaal" iets anders, maar ik kan je verzekeren dat voor de betrokkenen het verschil vrij essentieel is.

[appelfflap]

Ik zeg juist dat de visie van de arts op dit punt _niet_ primeert.

wanneer primeert de visie vd arts wel als hij zegt dat patiënt x niet mag sterven omdat diens levenskwaliteit onvoldoende is aangetast?

[Gijs]

Wat jij nu wil is die procedure en voorwaarden afbouwen, tot zo goed als onbestaande. Dat is in ieder geval hoe ik je begrijp.

Dat heb je dan totaal verkeerd begrepen.

Ik wil juist de huidige euthanasiepraktijk handhaven en -met dezelfde zorgvuldigheid- sterk uitbreiden. Ik hoop wel op meer specialisatie en professionalisering. Het voorbeeld van de Levenseinde kliniek laat zien waarom dat van belang is en ook dat tal van huisartsen moeite hebben met dit aspect van hun taak. Maar voor het overige wil ik alle zorgvuldigheidseisen in stand houden.

Wat ik wél wil, is dat de kring van mensen die voor euthanasie in aanmerking komen niet langer wordt beperkt tot mensen die naar het oordeel van de artsen "uitzichtloos en ondraaglijk lijden", maar dat iedere wilsbekwame volwassene met een doodswens voor euthanasie in aanmerking komt.
Het gaat momenteel om vijf mensen per dag, die een eind aan hun leven maken buiten de euthanasieregeling om. 1825 zelfmoorden per jaar en meer dan 90.000 mislukte pogingen daartoe. Een groot aantal daarvan zie ik als "schreeuw om hulp", waarvoor nu geen loket is. Een ruimhartige, humane euthanasiewet zou daar iets in kunnen betekenen, maar we worden belemmerd door onze eigen joods-gristelijke wortels. Zelfs hier op deze site, waar de SGP-dichtheid vrij gering zal zijn, verzetten mensen zich met hand en tand tegen erkenning van het zelfbeschikkingsrecht. Wellicht zonder te beseffen waar hun weerstand vandaan komt.

[appelfflap]

Ik heb het niet over mogelijk maken, ik heb het hier over gemakkelijk maken. Heel deze discussie draait rond hoe jij en Gijs de huidige wettige voorwaarden er te veel aan vinden en heel de zaak willen beperken tot een patiënt die een arts vind die wil meegaan met de wens van de patiënt.

dat is weer een karikatuur, maar ff doorredeneren.
Wat is daar mis mee? kun je nu eens 1 echt zakelijk objectief argument geven waarom die patiënt die vraag niet zou mogen stellen en de arts er niet zou mogen op ingaan? dus geen drogredenen à la angst, inspelen op onwetendheid, vluchten in vorm/structuren, allerlei doemscenario's verzinnen, het morele verval vd maatschappij afkondigen, kwakzalvers erbij sleuren,...

Als die handelingen waar we het etiket "euthanasie" op plakken, nog maar weinig verschillen van geassisteerde zelfmoord, dan is zelfmoord niet iets totaal anders meer.

Er zijn een paar wezenlijke verschillen

om te beginnen het resultaat. Een zelfmoordpoging mislukt al eens, euthanasie is gegarandeerd succesvol. Een kapotte maag omdat je vergiftigingspoging mislukt is, verlamd omdat je de val overleefd hebt,...
betrokken personen. Opgeleide verpleegster vs getraumatiseerde machinist is al een heel andere invalshoek.
de waardigheid vd patiënt, in rust sterven en niet in 1000 stukjes op de stoep belanden
...

Vooral niet omdat als we er op wijzen dat de implicatie van hoe jullie het zouden willen betekent dat het helemaal geen probleem zou zijn als een dokter zou meegaan met een student met zelfmoord gedachten wegens een relatiebreuk

brutaal gesteld is de enige voorwaarde meerderjarigheid, is de student meerderjarig dan is dat inderdaad zijn recht.
recht op leven, niet de plicht om te leven.


Gijs
De weerstand zijn volgens mij onze genen en ons overlevingsinstinct. De mens is een groepsdier dus is het logisch dat wij willen dat onze soortgenoten ook overleven want dat vergroot onze eigen overlevingskansen. Ons brein denkt op heel veel vlakken nog steeds dat we een kleine groep zijn en in de bomen leven

Euthanasiewetgeving moet uitgebreid worden, het zelfbeschikkingsrecht moet centraal staan maar uiteraard moet er een begeleiding en procedure zijn. Na een eerste gesprek zal 95-99% vd studenten wel afzien van z'n poging en z'n impulsieve gedachte.

[axxyanus]

Dus neen, zelfmoord is dan niet iets totaal anders.

Iets "totaal anders" is het niet nee, want het gaat zowel bij euthanasie als bij zelfmoord om mensen die dood willen.
Het verschil is, dat het zelfbeschikkingsrecht van de eerste categorie door de wetgever wél wordt erkend en dat van de tweede categorie niet. Daardoor heeft de eerste categorie de mogelijkheid om zich door professionals te laten helpen, zodat ze op een humane manier dood mogen gaan, terwijl de tweede categorie voor de trein of van de flat moet springen.
Het is dus inderdaad niet "totaal" iets anders, maar ik kan je verzekeren dat voor de betrokkenen het verschil vrij essentieel is.

Ja, dat is IMO een aanvaardbare situatie. Het enige wat die tweede categorie tegenhoudt om een euthanasie te krijgen, is dat ze geen dokter kan overtuigen dat ze in een uitzichtloze situatie zit en ondraaglijk lijdt.

Vind jij dan dat dokters tot zelfmoorbegeleiding moeten overgaan, zonder dat de patiënt hen daarvan kan overtuigen? Ik niet. Zelfs als dit geen wettelijke vereiste zou zijn, zou ik hopen dat dat dan toch een deontologische vereiste voor de arts zou zijn. Anders kan je wel degelijk in situaties terechtkomen waarin men een einde aan zijn leven maakt wegens een zich zeer down voelen ten gevolge van tijdelijke omstandigheden.

Als je echt voor 100% zelfbeschikking gaat, dan is de enige oplossing dat men gewoon ergens naartoe kan gaan waar men op eenvoudige vraag dan een einde aan je leven maakt. Al de rest is een beperking op die zelfbeschikking. Naar een dokter moeten en die dokter moeten overtuigen is een inperking op je zelfbeschikking want die dokter kan weigeren. Maar dat lijk jij ook niet te willen. Jij bent dus ook niet voor 100% zelfbeschikking. We trekken enkel de grens op een andere plaats.

[Gijs]

Vind jij dan dat dokters tot zelfmoorbegeleiding moeten overgaan, zonder dat de patiënt hen daarvan kan overtuigen? Ik niet.

Ik wel. Als het afwijzingscriterium wordt geschrapt valt er immers niets meer te overtuigen. Hoogstens moet de arts zich ervan vergewissen dat de betrokkene bij zijn volle verstand/bewustzijn en weloverwogen tot zijn keus is gekomen om zijn leven te beëindigen. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat mensen in een opwelling, na een verbroken relatie of een andere tegenslag, besluiten dat ze dood willen. Dat is gewoon een karikatuur, bedoeld om de discussie te saboteren.
Overigens neem ik aan dat daar onderzoek naar is/wordt gedaan bij de groep van mensen die een mislukte zelfmoordpoging achter de rug hebben. (Anders moeten we dat rap gaan doen)

Zelfs als dit geen wettelijke vereiste zou zijn, zou ik hopen dat dat dan toch een deontologische vereiste voor de arts zou zijn.

Er is niks immoreels aan het recht op zelfbeschikking. En ik zie dus ook niet wat er immoreel zou kunnen zijn aan het meewerken aan een zachte dood voor iemand die er bij zijn volle verstand voor kiest om dood te gaan. De beperking van het recht op zelfbeschikking tot gevallen waarin mensen (een dokter weten te overtuigen dat ze) uitzichtloos en ondraaglijk lijden, dàt acht ik juist immoreel. Als deontologen martelen afkeuren (dat is zo), zou ik niet weten hoe ze het kunnen verantwoorden om euthanasie te weigeren aan mensen die een verdere voortzetting van hun leven als een marteling ervaren.
Volgens mij hebben niet de tegenstanders, maar juist de voorstanders van het recht op zelfbeschikking de deontologie aan hun kant.

Al de rest is een beperking op die zelfbeschikking.

Nee, het is kwaliteitsbewaking. Uiteindelijk geeft de beslissing van de wilsbekwame betrokkene de doorslag en niet de arbitraire grens die de wetgever trekt en die artsen moeten proberen te interpreteren. Daarom is kwaliteitsbewaking geen beperking van het recht op zelfbeschikking.

[Gijs]

Gijs
De weerstand zijn volgens mij onze genen en ons overlevingsinstinct. De mens is een groepsdier dus is het logisch dat wij willen dat onze soortgenoten ook overleven want dat vergroot onze eigen overlevingskansen. Ons brein denkt op heel veel vlakken nog steeds dat we een kleine groep zijn en in de bomen leven

Daar kon je weleens gelijk in hebben!
Maar ik dacht ook aan het onlangs verschenen rapport van de commissie Schnabel, die negatief adviseerde over een (minieme) verruiming van de euthanasiewetgeving.
Kees van der Staaij van de SGP stond erbij te juichen en zei:
"Het leven is het meest kostbare geschenk dat God ons geeft. De SGP is het er fundamenteel mee oneens om het antwoord op die vragen te zoeken in een zelfgekozen dood.”

De bestaande plicht tot leven is mijns inziens (ook) een vorm van opdringen van een christelijk dogma aan andersdenkenden

[HenkN]

Ik zeg juist dat de visie van de arts op dit punt _niet_ primeert.

wanneer primeert de visie vd arts wel als hij zegt dat patiënt x niet mag sterven omdat diens levenskwaliteit onvoldoende is aangetast?

Nooit.

[axxyanus]

Ik heb het niet over mogelijk maken, ik heb het hier over gemakkelijk maken. Heel deze discussie draait rond hoe jij en Gijs de huidige wettige voorwaarden er te veel aan vinden en heel de zaak willen beperken tot een patiënt die een arts vind die wil meegaan met de wens van de patiënt.

dat is weer een karikatuur, maar ff doorredeneren.
Wat is daar mis mee? kun je nu eens 1 echt zakelijk objectief argument geven waarom die patiënt die vraag niet zou mogen stellen en de arts er niet zou mogen op ingaan? dus geen drogredenen à la angst, inspelen op onwetendheid, vluchten in vorm/structuren, allerlei doemscenario's verzinnen, het morele verval vd maatschappij afkondigen, kwakzalvers erbij sleuren,...

Bedoel je dat echt zoals dat hier staat? Iemand moet naar een dokter kunnen gaan om zijn leven te beëindigen en een dokter moet daar gewoon op in kunnen gaan, zoals een ander naar de kapper of een tatoeage-winkel kan gaan en de eigenaar gewoon op dat verzoek kan ingaan?

He mijn lief heeft het uitgemaakt, scheer mij maar kaal. Of mijn lief heeft het uitgemaakt, zet maar een schedel om mijn arm met haar naam eronder. Of mijn lief heeft het uitgemaakt, mijn leven is zinloos maakt er maar een einde aan.

En als je dit een oneerlijke vergelijking vind, begin dan eens serieus na te denken over hoe jij je standpunt probeert te verwoorden. Misschien dat je die rol van die dokter dan eens moet verduidelijken i.p.v. je steeds te beperken tot het finale akkoord van die dokter?

Als we over goede dokters spreken, dan zal de wet aanpassen zo goed als niets uitmaken. Waarom niet? Omdat goede dokters goede zorgen willen geven. Die gaan dus maar tot euthanasie over als ze van oordeel zijn dat dat de beste (of misschien beter verwoord, de minste slechte) optie is voor de patiënt. Als iemand bij hen terechtkomt dan zal in de dialoog tussen die persoon en de dokter, die dokter op een of andere manier ervan overtuigd moeten worden dat die euthanasie voor die persoon goede zorg uitmaakt. En als die dokter daarvan overtuigd is, dan heeft die er over het algemeen geen probleem mee om dat in de juridische taal van "uitzichtloos en ondraaglijk lijden" te verwoorden. Dat is in ieder geval mijn indruk die ik krijg als ik in het kader van mijn vrijwilligerswerk als moreel consulent naar lezingen ga over euthanasie waar bv case studies besproken worden.

Ik ben niet vertrouwd met de situatie in Nederland maar ik kan met een zeker vertrouwen zeggen dat wie in België geen euthanasie krijgt, dat dat uiterst zelden te maken heeft met de letter van de wet maar eerder met de beoordeling van de dokters dat het verstrekken van euthanasie niet de juiste zorgen zijn voor die persoon.

Nu zie ik twee mogelijkheden. Ofwel zijn jij en Gijs grotendeels akkoord dat de interactie die ik hierboven beschreven heb, is hoe het er tussen een dokter en zijn patiënt aan toe moet gaan maar dan kunnen jullie dat verdomd slecht duidelijk maken en lijken jullie je (in ieder geval wat België betreft) blind te staren op de letter van de wet en weinig op de hoogte te zijn van hoe het in de praktijk er aan toe gaat.

Ofwel heb jullie een probleem met de hierboven beschreven praktijk en vinden jullie dat al een ontoelaatbare inbreuk op het zelfbeschikkingsrecht van de patiënt. Maar dan zie ik niet hoe je gaat vermijden hoe iemand die tijdelijk in de put zit, wegens een relatiebreuk, een sterfgeval of wat dan ook, in ieder geval iets waarvan we over het algemeen mogen aannemen dat dat overgaat, naar de dokter gaat en daar zonder veel omslag zijn leven laat beëindigen.

[appelfflap]

Bedoel je dat echt zoals dat hier staat? Iemand moet naar een dokter kunnen gaan om zijn leven te beëindigen en een dokter moet daar gewoon op in kunnen gaan, zoals een ander naar de kapper of een tatoeage-winkel kan gaan en de eigenaar gewoon op dat verzoek kan ingaan?

jij bent diegene die de karikatuur blijft opzoeken en de discussie blijft saboteren.
Gijs en ik hebben al aangehaald dat er een wettelijk kader moet zijn, hoe je dat invult zijn modaliteiten maar het zelfbeschikkingsrecht komt op de 1e plaats.

En als je dit een oneerlijke vergelijking vind, begin dan eens serieus na te denken over hoe jij je standpunt probeert te verwoorden. Misschien dat je die rol van die dokter dan eens moet verduidelijken i.p.v. je steeds te beperken tot het finale akkoord van die dokter?

Er zijn heel wat opties te bedenken. Ook abortus is niet mogelijk bij de kapper (je polariseert graag), dit terwijl de moeder in de 1e periode wel een absoluut zelfbeschikkingsrecht heeft. Hier heeft een arts ook nul inspraak en voert hij gewoon uit als hij geen gewetensbezwaarde heeft.
Zelfde constructies zijn perfect voor Euthanasie te verzinnen en dan haal je al die sabotageredenen die je aanhaalt zoals het lief/werk,... er zo uit.

Als we over goede dokters spreken, dan zal de wet aanpassen zo goed als niets uitmaken. Waarom niet? Omdat goede dokters goede zorgen willen geven.

de persoonlijke aanval als volgende drogreden. Een arts die op een euthanasievraag wil ingaan is geen goede arts want euthanasie is per definitie geen goede zorg. zoiets?

Dat is in ieder geval mijn indruk die ik krijg als ik in het kader van mijn vrijwilligerswerk als moreel consulent naar lezingen ga over euthanasie waar bv case studies besproken worden.

de volgende drogreden. "Ik ben moreel consulent", op welke manier zet dat je argumenten kracht bij?

ik hoef niet naar lezingen te gaan om te weten dat ik NOOIT in de pampers wil rondlopen of aan de pijnpomp wil hangen en dan wil ik gewoon dood, waarom mag dat niet?

dan zie ik niet hoe je gaat vermijden hoe iemand die tijdelijk in de put zit, wegens een relatiebreuk, zijn leven laat beëindigen.

opnieuw die sabotagepoging. Zijn er studies die aangeven welke invloed het ex-lief zou hebben of heeft op euthanasie-aanvragen of zelfmoordpogingen? Ik hoor het graag als je het ex-lief argument kunt staven.

Antwoorden op de hamvraag? Fehlanzeige

[Gijs]

Ofwel zijn jij en Gijs grotendeels akkoord dat de interactie die ik hierboven beschreven heb, is hoe het er tussen een dokter en zijn patiënt aan toe moet gaan maar dan kunnen jullie dat verdomd slecht duidelijk maken en lijken jullie (...) weinig op de hoogte te zijn van hoe het in de praktijk er aan toe gaat.

Ik kom het regelmatig tegen in discussies dat mensen die het aan argumenten ontbreekt om het principiële uitgangspunt te kunnen afwijzen, zich vervolgens beroepen op praktische bezwaren.
Die praktische bezwaren zijn oplosbaar, maar als je je laat verleiden tot een verlegging van de aandacht daarnaartoe, is het eind van het liedje toch vaak, dat ze terugkeren naar hun oorspronkelijke -niet te beargumenteren- bezwaar tegen het principiële uitgangspunt. Dan heb je je tijd alleen maar verspild aan een afleidingsmanoeuvre. Ik hoop dat dit bij jou anders is.

Ik heb het over de praktische uitvoering van euthanasie bij volledige erkenning van het recht op zelfbeschikking nog niet of nauwelijks gehad. Het beeld dat jij schetst van de consequentie van mijn ideeën is uitsluitend ontsproten aan jouw fantasie. Het is niet mijn beeld.

Als je echt voor 100% zelfbeschikking gaat, dan is de enige oplossing dat men gewoon ergens naartoe kan gaan waar men op eenvoudige vraag dan een einde aan je leven maakt.

Let op de door mij onderstreepte woorden.
Waarom zou jouw invulling de “enige” oplossing zijn?
Het woord “men” suggereert dat dat iedereen kan betreffen, maar we hebben het over mensen die lijden aan het leven en de dood zien als enige mogelijkheid om aan dat lijden een einde te maken.
Er is niets “gewoon” aan, wanneer iemand de gang naar een arts maakt om hulp te vragen bij het beëindigen van zijn leven. Dat is juist verschrikkelijk ongewoon.
Je gaat niet “ergens” naartoe, maar naar een arts, liefst een die gespecialiseerd is in stervensbegeleiding bij euthanasie. Huisartsen zijn dat niet, met name omdat een euthanasieverzoek zo ongewoon is.
De vraag om euthanasie is alles behalve een “eenvoudige” vraag! De vraag om niet meer te hoeven bestaan is de meest existentiële die een mens kan stellen.

Snap je, dat door de bewoordingen die jij in het bovenstaande voorbeeld hebt gekozen, bij mij de vraag ontstaat of jouw praktische bezwaren niet gewoon een vermomming zijn van een onderliggende (moeilijker te verdedigen) afwijzing van het recht van zelfbeschikking?

Ik zou best in willen gaan op de impliciete uitdaging om een goede procedure van uitvoering te bedenken, die voorkomt dat mensen die in een opwelling vragen om euthanasie (zijn die er?) die wens “gewoon” gehonoreerd krijgen. Maar dan moet jij mij er eerst van overtuigen dat je het uitgangspunt van het recht op zelfbeschikking aanvaardt. Anders is het tijdverspilling.

Bericht hersteld. Mijn veronschuldigingen als ik daarbij een foutje gemaakt heb. --- axxyanus

[axxyanus]

Bedoel je dat echt zoals dat hier staat? Iemand moet naar een dokter kunnen gaan om zijn leven te beëindigen en een dokter moet daar gewoon op in kunnen gaan, zoals een ander naar de kapper of een tatoeage-winkel kan gaan en de eigenaar gewoon op dat verzoek kan ingaan?

jij bent diegene die de karikatuur blijft opzoeken en de discussie blijft saboteren.
Gijs en ik hebben al aangehaald dat er een wettelijk kader moet zijn, hoe je dat invult zijn modaliteiten maar het zelfbeschikkingsrecht komt op de 1e plaats.

Die modaliteiten maken nu juist het verschil. Ik zoek helemaal geen karikatuur, ik wil van jullie duidelijkheid over wat die modaliteiten juist zijn. De enige reden waarom er "karikaturen" kunnen ontstaan, is dat jullieop dat vlak zo vaag zijn, dat die "karikaturen" erin passen. Waarna jullie protesteren dat dat karikaturen zijn en waarna jullie opnieuw iets schrijven dat die karikaturen weer heel valabel lijkt te maken.

En als je dit een oneerlijke vergelijking vind, begin dan eens serieus na te denken over hoe jij je standpunt probeert te verwoorden. Misschien dat je die rol van die dokter dan eens moet verduidelijken i.p.v. je steeds te beperken tot het finale akkoord van die dokter?

Er zijn heel wat opties te bedenken. Ook abortus is niet mogelijk bij de kapper (je polariseert graag), dit terwijl de moeder in de 1e periode wel een absoluut zelfbeschikkingsrecht heeft. Hier heeft een arts ook nul inspraak en voert hij gewoon uit als hij geen gewetensbezwaarde heeft.

Maar een dokter is geen gewone uitvoerder van de vragen van zijn patiënt. Hij heeft over het algemeen weldegelijk inspraak. Als dat bij abortus niet zo is, dan is dat de uitzondering en niet de regel. (behalve misschien als je bij de plastische chirurgie terecht komt).

Maar als mensen wijzen op de gevolgen van een dokter als zuivere uitvoerder te zien, dan zijn dat natuurlijk geen karikaturen, dan zijn dat implicaties.

Als we over goede dokters spreken, dan zal de wet aanpassen zo goed als niets uitmaken. Waarom niet? Omdat goede dokters goede zorgen willen geven.

de persoonlijke aanval als volgende drogreden. Een arts die op een euthanasievraag wil ingaan is geen goede arts want euthanasie is per definitie geen goede zorg. zoiets?

Hoe kom je daarbij? Dat staat daar helemaal niet en als je de moeite gedaan zou hebben om de rest aandachtig te lezen dan zou je dat geweten hebben. Over een karikatuur gesproken.

Dat is in ieder geval mijn indruk die ik krijg als ik in het kader van mijn vrijwilligerswerk als moreel consulent naar lezingen ga over euthanasie waar bv case studies besproken worden.

de volgende drogreden. "Ik ben moreel consulent", op welke manier zet dat je argumenten kracht bij?

Ik denk dat ik met een zeker vertrouwen kan stellen dat door dat vrijwilligerswerk en de informatie die daardoor bij mij terechtkomt ik beter geïnformeerd ben wat de euthanasiewet en praktijk betreft dan de meeste anderen en ik denk dat een goed geïnformeerde mening over het algemeen beter is dan een die zich lijkt te beperken tot abstracte principes.

ik hoef niet naar lezingen te gaan om te weten dat ik NOOIT in de pampers wil rondlopen of aan de pijnpomp wil hangen en dan wil ik gewoon dood, waarom mag dat niet?

Maar als je naar die lezingen was geweest, had je misschien wel geweten dat je vraag op onwetendheid berust. Wie heeft er beweert dat dat niet zou mogen? Voor zover ik op de hoogte ben is de huidige euthanasiewet en praktijk, geen belemmering op dat vlak.