Het is me niet helemaal duidelijk wat je hiermee probeert te zeggen. Ik denk dat we het er allemaal wel over eens zijn dat iemand écht een bijna-dood-ervaring kan hebben. Met de nadruk op ervaring, als in: subjectief, strikt persoonlijk en inhoudelijk onverifieerbaar. Het onderzoek van Mobbs en Watt geeft slechts aan dat er vele natuurlijke verklaringen mogelijk zijn voor zo'n ervaring.Berjan schreef:Wat ik in die artikelen lees zijn hypothesen, geen bewijzen. Dat er wat meer stofjes vrijkomen in de hersenen is geen bewijs dat een BDE niet echt is.
Dat onze ervaringen een gevolg zijn van de werking van onze hersenen lijkt me zelfevident?Berjan schreef:Anders kun je alles wat wij via onze hersenen ervaren wel als illusie van de hersenen zien. Of werking van de hersenen.
Als het om wetenschap gaat ben ik slechts geïnteresseerd in de feiten en niet in iemands persoonlijke mening. Als iemands verklaring, hoe creatief ook, ontestbaar en onverifieerbaar is, is er simpelweg geen sprake van wetenschap. En een wetenschapper is iemand die actief onderzoek doet volgens de wetenschappelijke methode en dit onderzoek voor peer review publiceert in wetenschappelijke journaals. Een doctorstitel, witte labjas en creatieve alternatieve verklaring maken iemand nog geen wetenschapper.Berjan schreef:Waar het mij om gaat is dat mensen vaak verklaringen die hun mening staven aanvaarden en andere verklaringen niet. Dit zie je bij mensen die wetenschappers die hetzelfde zeggen als zij menen als echte wetenschappers zien, en wetenschappers die anders denken als crackpot of pseudowetenschapper zien. Meteen, zonder dat je het hele proces die zo een wetenschapper zijn mening deed hebben hebt gevolgd.
Dit zie je ook dus bij de hele discussie over BDE.
