Ik noem mezelf hier maar freebee. Hopelijk onherkenbaar voor een eventuele speurneus. Wegens in-the-closet atheist. Vrouw van halverwege de dertiger jaren, getrouwd, drie jonge kinderen, werkzaam in de wetenschap.
Mijn verhaal hoort thuis bij 'deconversion' verhalen als 'afvallige' christen, al weet ik vrij zeker dat ik nooit geloofd heb. Dus waar ik dan van afvallig ben? Het is meer een strijd geweest om trouw te kunnen zijn aan mezelf. Ik kom uit een zeer warm en overtuigd evangelisch nest, dus dat was, is en blijft een enorm probleem. Ik ben al heel wat keren hier en op andere plekken begonnen met mijn verhaal op te schrijven. Dat het zo slecht lukt, verbaast me eigenlijk: ik schrijf heel graag en schrijven is heilzaam. Maar dit ligt zo moeilijk dat zelfs het teruglezen van mijn eigen woorden me diepe schuldgevoelens geeft en een wrange pijn dat ik totaal niet geworden ben wie mijn ouders (vooral mijn moeder dan) had gehoopt dat ik zou worden.
Het constante moeten 'loochenen' wie ik ben en wat ik denk, al dan niet afgedwongen door sterke manipulatie thuis (nooit open gesprekken, altijd gewenste antwoorden moeten geven, heel sturende en dwingende houding van vooral mijn moeder) en in de kerk heeft vooral gezorgd dat mijn zelfvertrouwen een wankel gespannen netje over een groot gat is. Dat gat is het fundament waar christenen op lijken te leunen, die zetten God in het midden op de troon en zichzelf ernaast. Dat gaat nogal lastig als je diep vanbinnen vindt dat de mens zelf zijn leven moet leiden/invullen, en niet in God gelooft, laat staan de "Heiland" aanvaardt.
Het moeilijkste is dat er zo weinig mensen lijken te zijn die precies met dit soort indoctrinatie/dogmatische achtergrond hebben gebroken. Ik ken talloze kerkverlaters, maar niemand lijkt zo kwetsbaar als ik zelf ben, zeker in relatie tot mijn ouders, waar ik me zo ontzettend schuldig over voel.
Voor nu is dit wel genoeg. Maar ik zal alles een keer opschrijven, en ben blij met de diverse verhalen van andere "afvalligen".