GH schreef:
...................Je lijkt me een heel prettige gesprekspartner als je dat kunt maar ik vraag me af hoe jij in ons geval zou reageren. Mijn vrouw is nl. wel gelovig, zij het kritisch en niet kerkelijk. Ik bedoel als je weet dat iemand niets heeft aan jouw steun vanuit gelovig perpectief kun je het parkeren maar wat als een vd twee gesprekspartners daar wel gevoelig voor is. Kun je dan je geloof parkeren? Lijkt me moeilijk. omdat je weet dat jouw steun haar wel tot steun kan zijn. Ik kan het me trouwens ook heel erg goed voorstellen maar daarmee is het probleem an sich voor mij niet verholpen.
Wat ik bij mijn vrouw, mijn dochter en anderen merk is overigens dat geloof juist geen steun geeft maar heel veel onbeantwoordde vragen oproept zoals: waarom hij? waarom moet ons dit overkomen ? wat heeft hij of wat hebben wij misdaan.?
Ik kan het goed scheiden misschien omdat ik in mijn omgeving vooral met atheïsten omga of andersdenkenden/gelovigen. Die waaromvraag is een $#@)&^**$~>+&%* vraag, vind het echt heel verdrietig als mensen daarmee worstelen want er is volgens mij geen antwoord te vinden dan "daarom" en wat kan een mens daar nu mee? Het vreemde is dat we ons niet afvragen waarom het vandaag wel of niet regent, maar dat gewoon aanvaarden voor het natuurverschijnsel dat het is maar dat we zo ver van de dood zijn af komen te staan dat we daarbij wel ons gaan afvragen waarrom iemand jong, onverwacht sterft, terwijl dit òòk een natuurverschijnsel is.
Ik zou met jouw vrouw en dochter dus andere gesprekken hebben dan met jou omdat zij vanuit een andere basis dit beleven en hun vragen en verwerking dus een andere "route" volgt dan bij jou.
Dit soort vragen heb ik gelukkig niet omdat ik niet geloof dat zijn dood een metafysische reden moet hebben. Ons heeft een verschikkelijk noodlot getroffen maar dat soort dingen horen helaas bij het leven. Het gebeurd heel veel maar je hoopt altijd dat het jouw deur voorbij gaat. Hellaas is dat bij ons niet het geval.
Dat klinkt heel nuchter maar ik heb natuurlijk ook gevoel en het verdriet is er niet minder om.
Inderdaad is het gelukkig voor je dat je die vragen niet hebt en dit verdriet als een noodlot, een ongeluk, een natuurramp kan beschouwen dat jou en jouw gezin getroffen heeft, zomaar. De vraag "waarom wel?", laat zich hard en mededogenloos nog het beste beantwoorden met "waarom niet?" Het leven is prachtig en verschrikkelijk tegelijkertijd, de ene is voor het geluk geboren en overkomt nooit iets echt naars en de ander krijgt meer ellende op zijn bord dan je voor mogelijk houd. Degene die bedacht heeft dat het leven "eerlijk" zou moeten zijn heeft zich het hardst vergist, het leven is niet eerlijk, is niet rechtvaardig, het is wat het is en aan jou is het ervan te maken wat je kan met de middelen, de mogelijkheden, de talenten die je hebt.
Ik heb trouwens nog twee zonen 1 van 12 jr hij is nog te klein om hier een duidelijke mening over te hebben. en een zoon van 18 die in principe ongelovig is maar ook vertwijfeld is door het hele gebeuren.
Moeilijk, maar zoveel mogelijk in gesprek/contact blijven is denk ik het enige wat je kan doen, proberen te delen wat je delen kan.
Je luisterende oor wordt door mij erg gewaardeert.
Gerard
Graag gedaan Gerard, ik stuur je zo een pb-tje en daar krijg je dan een melding van via de e-mail en anders moet je even bovenin je scherm kijken, in het midden staat dan dat je een nieuw bericht hebt.
groet Enigma
Geen mens is intelligent genoeg om de eigen domheid te begrijpen.
Hebr 6: