Ik ben schreef:Ook dat (wel of niet behandelen) maakt de persoon zelf uit zolang hij/zij geen gevaar voor anderen is.
Is het zo simpel? Stel jij hebt een kind, iets ouder dan 21, dus volwassen, en een dokter gaat akkoord met een euthanasiewens, omdat je kind niet de medicijnen wil slikken die zijn/haar depressie prima zou kunnen bestrijden? Accepteer je dat? Zijn depressieve mensen bekwaam om dit soort keuzes te maken?
Ik heb lang binnen de psychiatrie gewerkt als verpleegkundige en heb gezien wat een leed veroorzaakt werd met het gedwongen opnemen van VITAAL depressieve mensen. Ze werden opgesloten totdat de artsen vonden dat het ergste "gevaar" weer geweken was, en prompt benamen ze zichzelf het leven.
Als een kind van mij dusdanig depressief zou zijn en hij/zij is boven de 18 zijn dan moet hij/zij, ondanks mijn grote verdriet, toch zelf beslissen over zijn/haar leven.
Het is zo belangrijk dat een mens gewoon het volwassen vertrouwen krijgt dat hij/zij verdient als zijnde volwassen.
Niet weten wordt zelden openlijk beleden.
Vaak is het een goed bewaard geheim, bedekt met de mantel der wijsheid.
Alleen herkenbaar voor de goede verstaander.
Alsof het eigenlijk een schande is om niet te weten.
Maar dat is het helemaal niet.
Integendeel
Niet weten is de rode draad van ons bestaan.
.
Bonjour schreef: Dat betekent dat je de doodwens moet beoordelen.
maar dan beslis je in zijn plaats over zijn recht op leven, dat staat lijnrecht tegenover zelfbeschikkingsrecht.
mij maakt het niet uit waarom iemand wil sterven, is hij volwassen dan zou het mogelijk moeten zijn.
Ik ben schreef: Al dat geneuzel over mensen die na een "mislukte suïcide" blij zouden zijn dat ze het 'overleefd' hebben wordt door moralisten misbruikt om ruimere generale regelgeving tegen te houden.
Dat vind ik toch wel over de top.
Tijdelijke omstandigheden en/of niet genoeg zicht op alternatieven kunnen een mens tot wanhoop drijven. De ontreddering bij achterblijvende geliefden en kinderen wordt dan niet meer gezien of gevoeld.
Met een goede begeleiding kan zeker nog een goed leven in het verschiet liggen.
Appelflap schreef:heb je recht op leven of de plicht om te leven?
Als je (jonge) kinderen hebt zeker wel een plicht denk ik.
Het goddelijke onderscheidt zich niet van het niet bestaande.
Appelflap schreef:heb je recht op leven of de plicht om te leven?
Als je (jonge) kinderen hebt zeker wel een plicht denk ik.
Wordt het dan een kwestie van kinder-leeftijd? Of dat die nog inwonen, of niet?
Alle denkende mensen zijn atheïst. (R. Heinlein); The thoughts of the gods are not more unchangeable than those of the men who interpret them. They advance – but they always lag behind the thoughts of men ... The Christian God was once a Jew. Now he is an anti-Semite. (France)
Appelflap schreef:heb je recht op leven of de plicht om te leven?
Als je (jonge) kinderen hebt zeker wel een plicht denk ik.
Wordt het dan een kwestie van kinder-leeftijd? Of dat die nog inwonen, of niet?
Moreel gezien is de aanwezigheid van kinderen inderdaad van groot belang. Zoals ik telkens probeer uit te leggen dient de moraal noodzakelijkerwijs het nageslacht. Niet dat wij verplicht zijn dit ongelimiteerd te vermenigvuldigen, dan zouden we binnen 5000 jaar het hele univerum in mensenvlees veranderen. Maar onze moraal dient noodzakelijkerwijze wel het bestaan daarvan. (anders zal die moraal ook uitsterven). De plicht om voor onze kinderen te zorgen is daarom onvermijdelijk, ook al hoeft niet iedereen ze te krijgen. Je zou zelfs kunnen stellen dat iemand die niet wil leven zolang als zijn of haar kinderen hem of haar nodig hebben, ook geen kinderen zou moeten verwekken.
Ons persoonlijk in leven blijven is echter iets waar wij mijns inziens zelf over moeten kunnen beschikken.
Peter van Velzen schreef:
Ons persoonlijk in leven blijven is echter iets waar wij mijns inziens zelf over moeten kunnen beschikken.
Dat is dan je conclusie. Maar je stelt randvoorwaarden als er geen andere vigerende redenen zijn (afhankelijke) kinderen. Dwz: bij pijn, onbehandelbare ziekte telt die randvoorwaarde niet, of minder ?
Alle denkende mensen zijn atheïst. (R. Heinlein); The thoughts of the gods are not more unchangeable than those of the men who interpret them. They advance – but they always lag behind the thoughts of men ... The Christian God was once a Jew. Now he is an anti-Semite. (France)
Als er sprake is van ondragelijke pijn en uitzichtloos lijden zijn wij doorgaans ook niet meer in staat om voor onze kinderen te zorgen. Dus dat is daar helemaal geen discussie over. Het zelfbeschikkignsrecht is dan het enige argument.
Alle denkende mensen zijn atheïst. (R. Heinlein); The thoughts of the gods are not more unchangeable than those of the men who interpret them. They advance – but they always lag behind the thoughts of men ... The Christian God was once a Jew. Now he is an anti-Semite. (France)
Allereerst, om mijn positie helder te maken, ik ben een groot voorstander van euthanasie en zelfbeschikkingsrecht van een individu.
Maar zo gauw je daarin iets van anderen verwacht (het gaat immers niet om zelfmoord, maar om zelfmoord met hulp van anderen zoals medische professionals), kom je in een geven-en-nemen situatie en zou je niet alleen naar het recht van zelfbeschikking moeten kijken maar mag je ook best discussiëren welke plichten daar tegenover zou moeten staan. Gegeven de beladenheid van het onderwerp vind ik het bijvoorbeeld heel redelijk dat als ik op die manier wil sterven, ik me dien te houden aan een zorgvuldig protocol, zodat mijn assistenten geen risico lopen op rechtsvervolging. Ik vind het ook redelijk dat ik zorgvuldig om moet gaan met de gevoelens van mijn naasten, zoals mijn partner en familie tot ongeveer de derde graad of zo en dat iedereen die betrokken is de tijd krijgt om zelf vast te stellen dat mijn wens om te sterven oprecht is, en geen vlucht uit een tijdelijke oplosbare situatie. Als mijn lijden vooral psychisch is, zou ik het redelijk vinden dat ik binnen bepaalde grenzen meewerk aan bestaande behandelopties om vast te stellen dat die mijn stervenswens niet noemenswaardig beinvloeden. En als ik dement wordt, lijkt het me redelijk dat ik de moeite neem mijn stervenswens vooraf vast te leggen op een moment dat ik nog helder genoeg ben hem te verwoorden.
Maar er zijn ook grenzen. Het feit dat anderen best bereid zijn voor mijn te zorgen als ik dement word vind ik geen reden om euthanasie af te wijzen. Ik zou aan de andere kant nooit willen dat euthanasie als norm wordt gebruikt of verplicht wordt opgelegd.
Het web van rechten en plichten dat we om euthanasie heen ontwikkelen past misschien niet in ieders situatie even goed, maar zo houden we het als situatie waarin niet alleen kunnen of willen handelen wel beheersbaar en werkbaar.
Men become civilized, not in proportion to their willingness to believe, but in proportion to their readiness to doubt - Ambrose Bierce
itsuka schreef:
Maar er zijn ook grenzen. Het feit dat anderen best bereid zijn voor mijn te zorgen als ik dement word vind ik geen reden om euthanasie af te wijzen. Ik zou aan de andere kant nooit willen dat euthanasie als norm wordt gebruikt of verplicht wordt opgelegd.
Het moet dan ook een keuze mogelijkheid blijven.
Indien het een verplichting wordt krijg je een heel andere situatie. En ook een ander woord.
Het moge toch duidelijk zijn dat dergelijke wensen niet van het ene op het andere moment tot stand komen? Daar gaan tijden van (interne) overpeinzingen, externe signalen, wellicht, aan vooraf.
Alle denkende mensen zijn atheïst. (R. Heinlein); The thoughts of the gods are not more unchangeable than those of the men who interpret them. They advance – but they always lag behind the thoughts of men ... The Christian God was once a Jew. Now he is an anti-Semite. (France)
Fish schreef:
Als je (jonge) kinderen hebt zeker wel een plicht denk ik.
niet mee eens
euthanasiewens ten gevolge van ziekte, pijn,... staat los vd omgeving.
onnodig en zinloos lijden is en blijft pure onzin en staat los vh feit of je wel/geen kinderen hebt.
Fish schreef:
Als je (jonge) kinderen hebt zeker wel een plicht denk ik.
niet mee eens
euthanasiewens ten gevolge van ziekte, pijn,... staat los vd omgeving.
onnodig en zinloos lijden is en blijft pure onzin en staat los vh feit of je wel/geen kinderen hebt.
Het doet er wel toe als je het leven weliswaar niet meer ziet zitten, maar je er ten behoeve van die kinderen nog wel door heen kunt slaan. Maar als je zelfs voor de kinderen eerder een hinder bent, dan is daar natuurlijk geen sprake van. Ik denk dat Fish hier refereert aan het recht om zelfs in volle gezondheid toch dood te willen.
Peter van Velzen schreef: Ik denk dat Fish hier refereert aan het recht om zelfs in volle gezondheid toch dood te willen.
Zoiets ja.
HenkM schreef:Eerder in het artikel wordt verwezen naar de 63-jarige man die wilde stoppen met leven, omdat hij vond dat zijn rol was uitgespeeld. Geen gezin,geen kinderen, geen hobby's, geen vrienden. En bijna met pensioen.
Het goddelijke onderscheidt zich niet van het niet bestaande.
