Moderator: Moderators
Ik heb, waar ik mijn gedachte op baseerde, al 2x laten zien.Klikzoi schreef: Nogmaals, ik heb je vaker verzocht om met dit soort citaten te komen. Ik lees ze nergens.
Zoals ik het begrijp, zit het Boeddhisme inderdaad zo in elkaar. Het doorbreken van de eeuwige cyclus van het lijden door geen nieuw lijden meer te veroorzaken en de 'schuld' van eerder ontstaan leed in te lossen. Verlichting is dan het verlost zijn van het lijden.Peter van Velzen schreef:Het Boeddisme kentt geen straf of beloning, het kent in feite alleen een soort oorzaak en gevolg, dat "Karma" wordt genoemd. Ook is angst geen Boeddistisch idee. Wel lijden. Het idee is leven=lijden (Wellicht zouden wijj het leven van de gewone mens 2556 jaar geleden ook Lijden noemen). In de maatschappij waar het ontstond geloofde men in reincarnatie. Maar als leven=lijden --> reincarnatie = meer lijden. Daarom ontstond in die wereld een streven om aan deze eeuwige cyclus van geboren worden sterven en weer gebpren worden te ontsnappen. Deze ontsnapping, zo bedacht Siddharta Gautama zou bereikt worden door de middenweg te volgen. Dit hield in, alleen die behoeften bevredigen die echt noodzakelijk zijn, en je onthechten van verlangen naar zaken die je niet wezenlijk nodig hebt.
Dat is toch iets heel verschillend dan het prediken van angst?HenkM schreef:
Ik heb, waar ik mijn gedachte op baseerde, al 2x laten zien.
Dat wat het uiteindelijke doel is: verlossing van het dagelijks lijden.
Als je verlossing kunt bereiken door 'goed' te doen, zul je, als je niet goed doet, blijven lijden.
Dat heb ik toch nergens beweerd?!Klikzoi schreef: Dat is toch iets heel verschillend dan het prediken van angst?
Hallo HenkM,HenkM schreef:bedoel je dat als een soort evolutionair gegeven? overleven voorde soort?Singulariteit schreef:Hallo HenkM,
het gaat misschien om een existentiële angst, een angst die hoort bij het leven.
Waar veel filosofie wel naar toe gaat, dat bemerk ik bij mezelf in ieder geval, is dat een mens bijna niet meer durft te leven, vanwege alles wat hij of zij fout kan doen. Misschien is echter de zogenaamde vrije wil, of vrijheid van de mens vooral gelegen in het kunnen maken van fouten. Een eventuele programmering kan alleen bestaan bij de gratie dat ze ons laat overleven, en daar zo min mogelijk fouten bij maakt. Fouten kunnen maken is een groot goed, maar inderdaad wel iets anders dan makkelijk overleven.
In de praktijk doen we allebei Henk. Soms handelen we op grond van de grote of kleine kans om betrapt te worden, soms handelen we op grond van onze morele neigingen.HenkM schreef:Ik ben niet bang, Peter.Peter van Velzen schreef: Er is in het Boeddhismme niemand die je beloont en niemand die je straft. Je bent vrij om je eigen keuzes te maken. JE bent echter niet vrij om de consekwenties los te koppelen van je daden. Er komt geen aanklager, rechter of beul aan te pas. Je doet het allemaal zelf. Wellicht kun je het vrijkomen van neurotransmitters als beloning of straf interpreteren, maar die vormen geen onderdeel van de leer van Siddharta Gautama. Er zijn nu eenmaal gevolgen van je daden (Karma) ongeacht welke leer dan ook. Daar mee rekening houden is slecht rationeel.
Wees toch niet zo bang . . . .
Maar we zijn weer terug op de aloude vraag of, en in hoeverre, je (altijd) zelf je keuzes maakt.
Ben je zelf verantwoordelijke voor je (goede of slechte) daden.
Het 'kardinale' punt is, lijkt mij, de vraag: doe je iets (slechts) uit jezelf niet of omdat het straf oplevert.
Zouden wij. mocht de kans zich voordoen, een koffer met geld vinden, en dat geld 'gewoon' houden.
Zouden wij die verkrachter van onze dochter zelf ombrengen als je zeker weet niet gepakt te zullen worden?
Zouden wij, als in het Trolley-probleem, deze naar de ene bekende sturen, of naar de 5 onbekenden?
Doen wij uit naastenliefde voor de brownie-points? Of is ook goed doen iets dat niet te kiezen valt (wat ik noem: het moeder Teresa-syndroom) ?
