Maurits Malschaert

[PietV.]

Op een morgen word ik wakker en neem een ingrijpend besluit. Ik zet het geloof van mijn jeugd aan de kant. Angst voor God, hel, schuld en schaamte. Dat wil ik niet meer. Ik wil vrij zijn, los breken. Mijn ouders sturen me beiden een brief, in de hoop me nogmaals te overtuigen. Ik besluit na het lezen van de brieven terug te keren naar mijn ouderlijk huis. In de spiegel te kijken van geloof, familie en traditie. Een confrontatie over de worsteling van het Christelijke leven, over schuld, boete en vrij worden.

[Rereformed]

In de trailer komt heel goed naar voren hoezeer het geloof vasthoudt via dreiging. De waarheidsvraag speelt eigenlijk niet bij de ouders. Het vooruitzicht van het eens moeten 'verschijnen voor het aangezicht van God' maakt de ouders doodsbang en daarmee is het gesprek af. Voor de jongen die daarmee is opgegroeid en later toch 'de keuze maakt om er niet meer in te geloven' is veel moed nodig.

[Jinny]

Viel mij ook op.
Ernstig om zo te willen leven.

[Rereformed]

Viel mij ook op.
Ernstig om zo te willen leven.

Mensen zijn op die manier geconditioneerd, tot aan de tijd van hun grijze haren toe. Van zo willen leven is dan eigenlijk geen sprake meer.

[Jinny]

Realiseer ik me, woordkeuze is ongelukkig.
Ik heb serieus met die mensen van doen.

[Maria]

- Angst voor God, hel, schuld en schaamte. Dat wil ik niet meer. Ik wil vrij zijn, los breken.
- Een confrontatie over de worsteling van het Christelijke leven, over schuld, boete en vrij worden.

Dit is wat mij bij blijft.
Dat is wat hij wil.
Maar vaak begint het dan pas, als je niet echt je hele geloof kwijt en alles wat het betekende en betekent in je leven.
Want pas dan ben je vrij.

In de trailer komt heel goed naar voren hoezeer het geloof vasthoudt via dreiging. De waarheidsvraag speelt eigenlijk niet bij de ouders. Het vooruitzicht van het eens moeten 'verschijnen voor het aangezicht van God' maakt de ouders doodsbang en daarmee is het gesprek af.

Dat is de angst van zijn ouders.

. Van zo willen leven is dan eigenlijk geen sprake meer.

Zij geloven dit ook echt, vandaar dat zij het zich ook niet afvragen.

Voor de jongen die daarmee is opgegroeid en later toch 'de keuze maakt om er niet meer in te geloven' is veel moed nodig.

Toch heb ik moeite met de omschrijving "keuze om niet meer te geloven".
Ik heb nooit ervaren, dat het een kwestie is van keuze.
Wel kun je in geval van twijfel een keuze maken om niet meer te gaan zoeken in de richting van de "waarheid van de Bijbel", maar je meer te richten op "de onwaarheid" ervan.
Maar zelfs het verstandelijk een richting kiezen, waarin je je verder gaat verdiepen vrijwaart je niet van twijfel of dat alles wat je "zou moeten geloven" eigenlijk niet toch de waarheid is.

Waar je dus wel voor kunt kiezen is, om in geval van duurzame twijfel, voortaan niet meer te zoeken naar een mogelijkheid om weer opnieuw te kunnen geloven en definitief zonder religie door het leven te gaan.
Dat ook naar de buitenwereld te uiten is dan moedig, vooral omdat je weet dat je de pijn zult voelen, die je in dit geval je ouders aan doet.

Ooit hoorde ik iemand iets zeggen in de trant van:
Help, ik kan niet meer geloven.
Dan maar eeuwig verdoemd.
Ik kan niet anders.

Ik heb daar een periode veel voeling mee gehad.

[Fish]

Toch heb ik moeite met de omschrijving "keuze om niet meer te geloven".
Ik heb nooit ervaren, dat het een kwestie is van keuze.
Wel kun je in geval van twijfel een keuze maken om niet meer te gaan zoeken in de richting van de "waarheid van de Bijbel", maar je meer te richten op "de onwaarheid" ervan.
Maar zelfs het verstandelijk een richting kiezen, waarin je je verder gaat verdiepen vrijwaart je niet van twijfel of dat alles wat je "zou moeten geloven" eigenlijk niet toch de waarheid is.

Waar je dus wel voor kunt kiezen is, om in geval van duurzame twijfel, voortaan niet meer te zoeken naar een mogelijkheid om weer opnieuw te kunnen geloven en definitief zonder religie door het leven te gaan.
Dat ook naar de buitenwereld te uiten is dan moedig, vooral omdat je weet dat je de pijn zult voelen, die je in dit geval je ouders aan doet.

Ooit hoorde ik iemand iets zeggen in de trant van:
Help, ik kan niet meer geloven.
Dan maar eeuwig verdoemd.
Ik kan niet anders.

Ik heb daar een periode veel voeling mee gehad.

Mooi gezegd Maria.

[Berjan]

Kan iemand op die site van Maurits komen? Want bij mij krijgt het een foutmelding.

Wat ik hier, op dit forum, lees doet mij overigens wel mijn wenkbrauwen fronsen. Misschien onnodig want ik weet de achterliggende zaken natuurlijk niet. Wel lees ik dat de hoofdpersoon op een dag besluit dat hij het christelijk geloof achter zich wil laten en vrij wil zijn. Op zich een nobel streven, maar toch gedoemd om te mislukken als je het mij vraagt. Je kan namelijk niet besluiten om niet meer te geloven, dat is onmogelijk. Wat je wel kan doen is goede literatuur tot je nemen en die dan aanvaarden als zijnde waarheid. Vandaar uit kan je dan je geloof in de bijbelse godheid overmeesteren. Zoals het er nu uit lijkt is dit meer trappen tegen de opvoeding, om zo vrij te zijn. Een vrijheid die overigens relatief is, want ook christenen kunnen vrijheid voelen. De angst voor de hel en dergelijke zit er nog goed in, als de basis van het "ongeloof" niet gebaseerd is op onderzoek en het lezen van boeken. Waarschijnlijk geloven mensen die enkel trappen tegen hun opvoeding nog steeds in een hel, terwijl als je de juiste boeken maar leest je dat geloof meteen de kop indrukt. En dan doen opmerkingen van ouders en/of familie/vrienden je minder dan niks. Dan vindt je het enkel jammer voor de mensen die dit soort geloof nog steeds hebben.

Maar het kan zijn dat ik mij vergis en dat hier wel degelijk goed onderzoek aan vooraf gegaan is, en dat die morgen waarop hij het besluit nam gewoon een moment is in een heel proces. Dit kan overigens ook een aanleiding zijn om alles goed te onderzoeken. Als hij dan zijn familie meeneemt, kan hij ook die mensen "bevrijden".

[PietV.]

Maar het kan zijn dat ik mij vergis en dat hier wel degelijk goed onderzoek aan vooraf gegaan is, en dat die morgen waarop hij het besluit nam gewoon een moment is in een heel proces. Dit kan overigens ook een aanleiding zijn om alles goed te onderzoeken. Als hij dan zijn familie meeneemt, kan hij ook die mensen "bevrijden".

Het begin van je verhaal daar valt weinig aan af te dingen. Ik ben zelf nog nooit iemand tegen gekomen die ineens het licht ziet. En vermoedelijk zal het gewicht meer liggen op: "Vandaag vertel ik het mijn ouders". Twijfel is een langdurig proces waar je steeds meer onderbouwing voor gaat zoeken. En dat hoeft niet eens te bestaan rond drie meter boeken over het onderwerp. Het kan ook een uitingsvorm zijn dat je moeite hebt met de aanname van bepaalde zaken. Het oogt steeds ongeloofwaardiger. Er zijn namelijk veel ongelovigen maar heel weinig belezen ongelovigen.

Nb. Ga een poging wagen om hem te pakken te krijgen. Om hem te verleiden tot het geven van een reactie op dit stuk.

[Kochimodo]

Toch heb ik moeite met de omschrijving "keuze om niet meer te geloven".
Ik heb nooit ervaren, dat het een kwestie is van keuze.
Wel kun je in geval van twijfel een keuze maken om niet meer te gaan zoeken in de richting van de "waarheid van de Bijbel", maar je meer te richten op "de onwaarheid" ervan.
Maar zelfs het verstandelijk een richting kiezen, waarin je je verder gaat verdiepen vrijwaart je niet van twijfel of dat alles wat je "zou moeten geloven" eigenlijk niet toch de waarheid is.

Waar je dus wel voor kunt kiezen is, om in geval van duurzame twijfel, voortaan niet meer te zoeken naar een mogelijkheid om weer opnieuw te kunnen geloven en definitief zonder religie door het leven te gaan.
Dat ook naar de buitenwereld te uiten is dan moedig, vooral omdat je weet dat je de pijn zult voelen, die je in dit geval je ouders aan doet.

Als ik terugdenk hoe het bij mijzelf is gegaan, begint het met het afbrokkelen van je geloof. Daarna heb ik de "keuze" gemaakt om toe te geven/ te erkennen dat mijn geloof aan het verdwijnen was en tenslotte weg was. Persoonlijk heb ik dat allereerst als pijnlijk en beangstigend ervaren. Je hebt gelijk dat je daarna de keuze maakt om je geloof of op een of andere manier te hervinden of te aanvaarden dat je niet meer gelooft. De volgende keuze is om er openlijk voor uit te komen dat je niet meer gelooft en jezelf atheist te durven noemen. Mijn hele familie, toen nog vrouw en schoonfamilie is gelovig. Dus ook geen gemakkelijke stap. Ik heb toen een soort afscheidsvbrief aan "God" geschreven. Eng en daarna pas kwam het gevoel van bevrijding. Dus keuze misschien meer in de zin van "er aan toegeven/erkennen". En in mijn geval een bewuste daad/ keuze om per brief afscheid van "God" te nemen. Zal per persoon wel anders ervaren worden.

[Maria]

Je zegt een brief aan God geschreven te hebben, dat je niet meer in hem gelooft.
Dat klinkt zo irrationeel voor mensen, die deze gevoelens niet kunnen begrijpen.

Als je dingen verwoordt worden ze reëler.
Opschrijven maakt dat je soms verwarde gevoelens bewaarheid worden en zo ook je keuzemogelijkheden.
De uiteindelijke bevrijding komt, als je ten volle achter je eigen keuze kunt gaan staan.

Het doet mij denken aan de keer, dat ik met mijn moeilijkheden geen kant op kon, en geestelijk absoluut "tot stervens toe benauwd" was.
Toen heb ik heel bewust heel hardop gevloekt ..... met een nuance.
Ik vervloekte God.
Voor mij uniek, nog nooit gedaan.
Nu deed ik het bewust naar God toe, terwijl ik toch al mijn geloof kwijt was.
Dacht ik.....
Ik geloof niet, dat ik me toen al gelijk bevrijd voelde, maar ik kon weer ademhalen.

[Jinny]

Wat ben ik blij dat de enige waar ik buiten mijn ouders en vrouw & kids in geloofd heb mijzelf was.......

[Kochimodo]

@Mariakat,

Het duurde even voordat ik godverdome durfde te zeggen zonder Gods toorn te verwachten....

[Daantje]

Zo blijkt maar weer de invloed van ouders, ik ben gelukkig opgegroeid in een gezin van atheïsten. Mijn vader heeft mij 'geïndoctrineerd' met uitspraken als 'de kerk, dat is volksverlakkerij!' Hij vloekte als een dragonder!

Het enige was dat de enige school in de buurt waar wij als kinderen terecht konden een katholieke school was. Ik als kleuter kwam in een klas waar er gebeden moest worden.... wat ik niet kende. Ik ben op een gegeven moment in het kerkkoor gegaan. (lagere school) Ik was niet gedoopt. Dus gingen alle kinderen voor hun eerste communie 'oefenen' en ik moest dan in de klas blijven. Samen met nog een ander kind dat niet gedoopt was. Ik werd er buiten geplaatst. Ook met de kerkmis van school mocht ik wel meezingen in het koor maar als het hele koor naar de pastoor ging voor de hosti, moest ik blijven staan, als enige op de verhoogde banken voor in de kerk waar het koor stond. Daar stond ik dan als enige, ten overstaan van de hele goegemeente. Het was een verwarrend iets als kind. Maar ik vertrouwde mijn vader en deze ervaring als kind met de Katholieke kerk heeft er niet bepaald voor gezorgd dat ik het licht ben aan zien. Hoe kun je een kind er zo buiten plaatsen? Omdat ik toch al naar de hel zou gaan? Het had geen zin meer? Het werd ook niet openlijk besproken, het was. Alsof er een grote roze olifant in de kamer stond en niemand die er wat van zei. ik was die grote roze gedoemde olifant blijkbaar. God heeft u lief, behalve als u niet gedoopt bent. Dan gaat u naar de hel.

Vreemd iets dat geloof. ik snap er nog steeds niets van.

[Maria]

Ik werd er buiten geplaatst. Ook met de kerkmis van school mocht ik wel meezingen in het koor maar als het hele koor naar de pastoor ging voor de hosti, moest ik blijven staan, als enige op de verhoogde banken voor in de kerk waar het koor stond. Daar stond ik dan als enige, ten overstaan van de hele goegemeente. Het was een verwarrend iets als kind.

Voldoende om een "gepest kind" te worden.

Maar ik vertrouwde mijn vader en deze ervaring als kind met de Katholieke kerk heeft er niet bepaald voor gezorgd dat ik het licht ben aan zien.
..
Vreemd iets dat geloof. ik snap er nog steeds niets van.

Je klinkt niet dat je iets hebt meegekregen van deze angst om de hel.
Een vertrouwd, veilig nest blijkt toch wel het allerbelangrijkste.