Meer een rouwproces van de jaren verspilde tijd die ik eraan heb verspeeld. Zó zonde! Vijftien jaar. Ik "raakte gelovig" op mijn 26'ste. Belangrijke leeftijd voor mijn gevoel. En een enorme boosheid op mezelf. Vooral hoe ik mezelf om de tuin heb kunnen leiden met die verhalen. Bij mij was het helemaal bizar eigenlijk. Ik heb "onder invloed van geloof" rare keuzes gedaan. Je raakt 'spelenderwijs' een deel van je vrienden langzaam kwijt en dat vind je "helemaal niet zo erg". Ik trouwde zonder nadenken met wat uiteindelijk een grote mislukking werd. Je maakt je keuzes onder het bizarre idee dat God je leven zó bedoeld zoals het loopt. Je houd rekening met het 'feit' dat Jezus spoedig terugkeert op aarde. Echt bizar! De achterlijke dingen die ik heb geloofd. Ik voel direct weer boosheid opkomen. Ja ik begrijp die man op dat plein.heeck schreef:'t Kon best wel eens zo zijn, denk ik, dat vrome gelovigen het verlies van hun god als rouwproces ervaren.
Inderdaad. het raakt nooit helemaal uitgewist. Eens een "drone" gered uit het collectief van "The Borg", altijd een drone die er af en toe "last" van heeft. Ik ben feitelijk een heel stuk 'religieuzer' geworden.Een rouwproces dat steeds meer normaal leven toelaat, maar nooit helemaal raakt uitgewist en zelfs weer kan opflakkeren bij een confrontatie met veel van het bij zo een geloof horende.
Omdat de wetenschappelijke en kosmologische werkelijkheid nog veel en veel gekker en verbazingwekkender is.