MoreTime schreef:Ik denk dat je gelijk hebt, maar het roept wel problemen op. Allereerst dat Paulus de eerste schrijver was die we hebben in het NT na de dood van Jezus. Is er enig bewijs voor het feit dat hij deze leer en bovenstaande zou hebben bedacht. Zoiets bedenk je toch niet? En waarom je laten leiden door hemel&hel? Enkel omdat dit in de omliggende cultuur voorkomt?
Wat dat laatste betreft, inderdaad ja. Omdat hemel en hel overal elders al uitgevonden was namen de joden dat over. Ze deden dat vrij laat. Zo kun je nog Prediker tegenkomen die er niets van moet weten. En in het NT wordt nog over de Sadduceeën gesproken die zich strikt aan de leringen van de Torah wilden houden en daarom niet in hemel en hel en opstanding geloven. In Handelingen 23 slaat Paulus daar een slaatje uit wanneer hij terechtstaat: "Paulus wist dat het Sanhedrin deels uit sadduceeën bestond en deels uit farizeeën, en daarom riep hij hun toe: ‘Broeders, ik ben een farizeeër uit een geslacht van farizeeën, en ik sta hier terecht omwille van de verwachting dat de doden zullen opstaan!’ Toen hij dit gezegd had, ontstond er onenigheid tussen de farizeeën en de sadduceeën en raakte de vergadering verdeeld. De sadduceeën beweren immers dat er geen opstanding is en dat engelen en geesten niet bestaan, maar de farizeeën geloven zowel het een als het ander. Er ontstond groot tumult, en enkele schriftgeleerden uit de kring van de farizeeën stonden op en betoogden heftig: ‘Wij vinden dat deze man niets heeft misdaan! Het kan toch dat een geest of een engel met hem gesproken heeft?’ "
Het idee van de verzoeningsdood is via Jesaja 53 verzonnen. En het lijkt me dat Paulus de persoon is geweest die de theorie van dit alles tot in de puntjes uitwerkte, via zijn redenering dat iedereen zondig is, en schuldig staat voor God en de wet niet kan helpen. Volgens mij staat zijn eigen depressiviteit, vertwijfeling en gespletenheid, die groeide uit uiterste vroomheid, hiervoor aan de basis. (zie Rom. 7: want ik doe niet wat ik wil, ik doe juist wat ik haat. Mijn daden zijn in strijd met mijn wil...wie zal mij ongelukkig mens redden uit dit ellendig bestaan dat beheerst wordt door de dood?)
Zoals gezegd klopt zijn theorie niet, want het OT stelt dat God veelvuldig vergeeft. Vergeving schenken is juist iets wat je doet zonder genoegdoening. Wanneer je genoegdoening krijgt voor iets waardoor je benadeeld bent kan er van vergeving geen sprake meer zijn. Ik vind het een beetje vreemd dat Paulus hier helemaal blind voor was. Nota bene in de Romeinenbrief, waar het allemaal uitgewerkt wordt, refereert hij (in hoofdstuk 4) er nog aan dat God om niet vergeeft: "Iemand die zijn loon verdient, krijgt het niet als een gunst maar als een recht. Maar iemand zonder verdienste, die echter vertrouwt op hem die de schuldige vrijspreekt, wordt vanwege zijn vertrouwen rechtvaardig verklaard. Zo prijst ook David de mens gelukkig die door God rechtvaardig wordt verklaard zonder dat hij enige verdienste heeft: ‘Gelukkig is de mens wiens onrecht is vergeven, wiens zonden zijn bedekt; gelukkig is de mens wiens zonden de Heer niet telt.’ " Als David zoiets kan zeggen dan is er dus helemaal geen noodzaak voor een zoenoffer van Christus, iemand die plaatsvervangend lijdt en een straf op zich neemt. Of neem het OnzeVader gebed, waar Jezus eenvoudig God vraagt om vergeving voor onze schulden, gelijk wij ook vergeving schenken aan hen die aan ons wat verschuldigd zijn. Indien de mens om niet moet kunnen vergeven is het volslagen onzin om te stellen dat dat voor God niet mogelijk zou zijn.
Ook de volgende redenering is vreemd (Romeinen 5): "Door één mens is de zonde in de wereld gekomen en door de zonde de dood, en zo is de dood voor ieder mens gekomen, want ieder mens heeft gezondigd. Er was al zonde in de wereld voordat de wet er was; alleen, zonder wet wordt er van de zonde geen rekening bijgehouden. Toch heerste de dood in de tijd van Adam tot Mozes over alle mensen, ook al begingen ze met hun zonden niet dezelfde overtreding als Adam. Nu is Adam de voorafbeelding van hem die komen zou. Maar de genade gaat zijn overtreding verre te boven. Door de overtreding van één mens moesten alle mensen sterven, maar de genade die God aan alle mensen schenkt door die ene mens, Jezus Christus, is veel overvloediger. Dit geschenk gaat het gevolg van de zonde van één mens verre te boven, want die ene overtreding heeft tot veroordeling geleid, maar de genade die na talloze overtredingen geschonken werd, heeft tot vrijspraak geleid. Als de dood heeft geheerst door de overtreding van één mens, is het des te zekerder dat allen die de genade en de vrijspraak in zo’n overvloed hebben ontvangen, zullen heersen in het eeuwige leven, dankzij die ene mens, Jezus Christus."
Paulus wil hier zeggen dat de daad van Christus die van Adam verre oversteeg in waarde. Maar de realiteit van het leven is juist exact omgekeerd: de gevolgen van de zondeval zijn nog steeds voor iedereen duidelijk en volkomen onveranderd, terwijl die gevolgen van de genade via Christus enkel toekomstmuziek zijn en we het ons maar moeten verbeelden, en bovendien kunnen ze moeilijk zo universeel zijn als de dood is voor iedereen, indien het geloof in Christus vereist om die genade te kunnen ontvangen.
Hoe overigens een God genoegdoening kan krijgen via een bloedoffer is voor een modern mens niet meer te begrijpen. Daarvoor moet je helemaal terug naar de primitiefste denkbeelden van de pre-historische mensheid.
(de bijbelgetrouwen maken hieruit op dat vanaf toen er dood in de wereld is, daarvoor niet) . Vervolgens moeten de joden allerlei wetten navolgen om Jahwe te behagen en te vriend te houden.
Begrijp me goed, ik ben het met je eens, maar het lijkt allemaal zo simpel als je er van een afstandje naar kijkt. Ik hoorde onlangs een gelovige zeggen 'het christendom bestaat nu al zo lang en zoveel mensen geloven erin, zouden al die mensen het mis hebben gehad?' Het is een drogreden, maar toch voor veel mensen een reden om te blijven geloven.