Duizend-en-één redenen om geen moslim te willen worden.

[siger]

Uiteindelijk gaat het mij om de relatie problematiek - bekering. Ik heb al aangegeven dat ALS die relatie aanwezig is, het in mijn ogen zo is dat dit gedrag (bekering) geen structurele oplossing biedt, danwel niet de meest geschikte methode is om met die problematiek aan de slag te gaan. Het lijkt me echter dat stellingen over de relatie problematiek - bekering prematuur zijn.

Dat is een problematisch aspect van de psychologie. Wanneer is iets een waanvoorstelling, en wanneer niet? Mag een wetenschap de sociale aanvaarding in rekening nemen om van een ziektebeeld te spreken? Zo ja, dan zit je al vlug bij de politieke psychiatrie. Zo nee, dan vraag ik me af waar de psychiatrie de grens legt tussen vormen van geloof en schizofrenie.


(sorry als dit even off topic is.)

[Blues-Bob]

We hebben geen meningsverschil over wat veel is. Ik weet niet wat jij veel vindt en jij weet niet wat ik veel vind.

We stellen evident verschillende voorwaarden wanneer het interpretatie betreft. Dus er is een wezenlijk verschil in afweging wat "veel" is. Los van het exacte getal, denk ik dat ik andere voorwaarden stel aan interpretatie van die cijfers. Ik ben bang dat je de klemtóón ánders legt.

Waar je hieronder het volgende beweert:

Wees eens concreet nu, wat zegt het als 25% van de bekeerlingen het zelf wijdt aan eerdere problematiek?

Wijt.
Dat er blijkbaar een relatie is tussen psychosomatische problemen en bekering, maar niet in alle gevallen.

En 50%?

Dat er blijkbaar een relatie is tussen psychosomatische problemen en bekering, maar niet in alle gevallen.

en 100%?

Dat er blijkbaar een relatie is tussen psychosomatische problemen en bekering, maar niet in alle gevallen.

Hoe interpreteer jij die cijfers?

Dat er blijkbaar een relatie is tussen psychosomatische problemen en bekering, maar niet in alle gevallen.

Vind ik dat je dat niet zondermeer kunt stellen. Maar ik heb het vermoeden dat dit niet alleen met interpretatie te maken heeft maar ook met begripshantering. Begripshantering is echter niet het probleem wat ik met je wilde bespreken. Interpretatie komen we vooralsnog niet over uit en dat zie ik ook niet meer gebeuren.

Een relatie tussen psychosomatische problemen en bekering blijkt uit de verhalen van de spijtoptanten, bekeerlingen en hun omgeving. Dat toont aan dat er een relatie is. Behalve als je die verhalen niet gelooft.

Dus als er bekeerlingen zijn die hun omslag toekennen aan goddelijke interventie die ze ervaren hebben, mogen we de ervaring van goddelijke interventie opschrijven als reeele oorzaak? Naar mijn smaak niet.
Als ik mijn favoriete fantasieheld mag aanhalen:
http://www.youtube.com/watch?v=nNOExDrs ... re=related" onclick="window.open(this.href);return false;

Dat de bewering van misslovely niet per se onjuist is.

Eensch, prematuur is het wel.

Groet,

Bob

[Blues-Bob]

Dat is een problematisch aspect van de psychologie. Wanneer is iets een waanvoorstelling, en wanneer niet? Mag een wetenschap de sociale aanvaarding in rekening nemen om van een ziektebeeld te spreken? Zo ja, dan zit je al vlug bij de politieke psychiatrie. Zo nee, dan vraag ik me af waar de psychiatrie de grens legt tussen vormen van geloof en schizofrenie.


(sorry als dit even off topic is.)

Nu hebben we het over waanideeen, begrijp ik dat goed, of heb ik de boot gemist (de bedoeling van het bericht gemist)?

Ik heb het over psychologische (niet 100 procent zijn) en psychosociale problemen (problemen hebben). De voorwaarden om hierover te kunnen spreken zijn aardig gedefinieerd, en met een reden aldus gedefinieerd. En voor wat betreft geloof en psychiatrie, daarover zijn ook reeds boeken geschreven, ook daar is reeds een geldende consensus. En natuurlijk is die ten alle tijde aan discussie overgeleverd. Dat is de aard van wetenschap.

Let wel ik heb het niet (enkel) over fysiologisch dysfunctioneren (psychiatrie), maar over psychologische en psychosociale problematiek. Dus functioneren op basis van leerprocessen valt hier ook onder, waarbij het gedrag van een individu voor een terugkerend conflict met het individu, en in het geval van psychosociale problematiek, het gedrag van het individu voor een terugkerend conflict tussen individu en sociale omgeving zorgt, zonder dat het individu middels psychologische functies in staat is dit gedrag te beinvloeden.

Groet,

Bob

[Uncle Rat]

...

Een relatie tussen psychosomatische problemen en bekering blijkt uit de verhalen van de spijtoptanten, bekeerlingen en hun omgeving. Dat toont aan dat er een relatie is. Behalve als je die verhalen niet gelooft.

Dus als er bekeerlingen zijn die hun omslag toekennen aan goddelijke interventie die ze ervaren hebben, mogen we de ervaring van goddelijke interventie opschrijven als reeele oorzaak? Naar mijn smaak niet.

Dat mag.
De ervaring kan een reële oorzaak zijn. De goddelijke interventie niet.

Als ik mijn favoriete fantasieheld mag aanhalen:
http://www.youtube.com/watch?v=nNOExDrs ... re=related" onclick="window.open(this.href);return false;

"The only variable is: about what?"

But what about the variable: when?

[siger]

En voor wat betreft geloof en psychiatrie, daarover zijn ook reeds boeken geschreven, ook daar is reeds een geldende consensus.

Over alles zijn wel boeken geschreven. Ik vroeg me af wat die consensus (eventueel jouw mening) dan zou zijn.

[Blues-Bob]

En voor wat betreft geloof en psychiatrie, daarover zijn ook reeds boeken geschreven, ook daar is reeds een geldende consensus.

Over alles zijn wel boeken geschreven. Ik vroeg me af wat die consensus (eventueel jouw mening) dan zou zijn.

Als ik mij niet vergis, maar het is een tijdje geleden dat ik mij daarin verdiept heb, ligt de consensus daar waar de stemmen die terug praten als primaire oorzaak voor een intern conflict of resulteren in conflicterend gedrag EN er sprake is van een neurofysiologische verstoring waardoor die stemmen bepaald worden, de zogezegde hallucinaties. Als een waanidee geen neurofysiologische hallucinatie is valt het buiten het domein van de psychiatrie. Het was destijds zo dat de hallucinaties een duidelijke relatie moesten hebben met het dagelijks leven en frequent voor moesten komen.

Dat lijkt me een aardige consensus, aangezien iedereen welleens iets denkt te horen of zien wat er niet is. Frequentie, onderscheid tussen fantasie en realiteit kunnen maken, problemen in gedrag + zelfbewustzijn en fysiologische oorsprong lijken mij belangrijke kenmerken van schizofrene herkomst van stemmen en andere waanideeen.

Groet,

Bob

[Blues-Bob]

Dat mag.
De ervaring kan een reële oorzaak zijn. De goddelijke interventie niet.

Dus waarom de optie alleen al niet open houden dat de ervaring slechts een mediating factor zou kunnen zijn in het overgaan tot bekering bij psycho- en psychosociale problematiek, maar de problematiek kan niet direct opgeschreven worden als oorzaak?

Groet,

Bob