Dag Drosofila,
En wat las ik daar?
Er was een professor, geen sul dus, die rond 1900 beweerde dat de aarde hol was. Andere professoren gingen bewijzen dat die professor ongelijk had. En dat deden die professoren met behulp van een lange lat van 7,5 KM (een héél lange lat dus) van héél goed hout (mahoniehout (!) en stalen kabels.
En er waren ook meetkundigen bij, die een deskundig oogje in het zeil hielden. Geen professoren maar specialisten. Meetkundige specialisten dus. Kortom: niet wat je noemt een clubje stommelingen!
En… je wilt het niet weten, maar die holle professor bleek toch gelijk gehad te hebben!
Trouwens, jaren geleden ben ik eens op een zonnige, heldere winterdag teruggekomen van New York. Per Jumbo en ik mocht weer eens (vriendjespolitiek) voor in de cockpit zitten.
Het zicht was naar alle kanten eindeloos. Beetje adembenemend. Boven een wolkenloze hemel, die recht omhoog gezien blauw was en naar de horizon toe steeds wat lichter werd. En onder de horizon lag de rimpelloze donkerblauwe zee waar we overheen vlogen. De Atlantische Oceaan dus.
En… opeens drong het tot me door dat de horizon rondom
op ooghoogte lag en dat was een dikke tien kilometer! Zo hoog waren mijn ogen ook!
En de hemel zag er uit als een koepel en de oceaan zag eruit als een grote kom. Hol dus!
Recht vooruit kwam een mammoettanker over de rand van de kom naar ons toe, zakte in de kom omlaag en verdween naar achteren. In een Jumbo kun je vanuit de cockpit slecht naar achteren kijken. Dus ik heb niet gezien of de tanker weer omhoog kroop om over de horizon te verdwijnen.
De gezagvoerder, de copiloot en de BWK noemden de blauwe zeekom een 'optisch bedrog', maar die mannen zijn geen professoren. Die kunnen alleen maar goed vliegen. Die maakten zich er wel erg gemakkelijk vanaf. Vond ik.
Gunst!
Groeten.
Fons.