Devious schreef: De eerste europese joden kwamen al in de 19e eeuw naar Palestina en hebben hun stukjes land eerlijk gekocht van arabische grootgrondbezitters. Meteen toen ze daar aankwamen begon ook direct de gebruikelijke afpersing binnen het islamitische 'dhimmie'-kastenstelsel, en zo ontstond een ingewikkelde geschiedenis waarin allerlei partijen hun rollen hebben gespeeld en ook alle deelnemers bloed aan hun handen hadden (engelsen, turken, arabieren, christenen, moslims, joden, et cetera).
Ik mis wat aspecten uit de geschiedenis. Om het beeld wat te nuanceren.
In het midden van de negentiende eeuw was 98% van de bevolking van Palestina Arabisch. De christenen vormden de grootste minderheid. Minder dan 2% was Joods, die voor het grootste deel op kosten van kolelim leefden. Een kolol (bijvoorbeeld Russisch) zorgde voor Joden van zijn eigen nationaliteit. De eerste echte Joodse kolonie werd pas in 1878 gesticht bij het dorp Mulabbas. Met het opkomende zionisme veranderde de zaak drastisch.
Het basisdocument vormde het boek van Herzl. Der Judenstaat (1896). Hij zocht het in een eigen staat om het opkomende antisemitische de baas te kunnen. Mendelsohn, Marx wilden hier tegen vechten. Hij wou vluchten en zag een oplossing in een zuiver Joodse staat.
Dit gebied zou zich moeten uitstrekken van de Nijl tot de Eufraat. Herzl omschrijft dit gebied als bolwerk van "de beschaving tegen de Barbarij". De oorspronkelijke bevolking zou geen ander werk moeten doen dan het droogleggen van moerassen en het uitroeien van slangen. Daarna zouden ze uit het gebied moeten verdwijnen. Als je naar deze basis kijkt, dan zie je al kenmerken van racisme en expansiedrift.
De zionistische beweging begon met het opkopen van grond van grootgrondbezitters die meestal buiten Palestina verbleven. Het verzet tegen deze landaankopen kwam al gauw opzetten. Bijvoorbeeld de kaymakan (gouverneur) beklaagde zich over het bedotten van de Turkse overheid. En het feit dat de zionisten bezig waren met het uitbouwen van een eigen staatstructuur.
Het Joods nationaal fonds stichtte in 1901 het Keren Keyameth Le-Israël . Om in georganiseerd verband land in Palestina te verwerven om het voor eeuwig eigendom van het Joodse volk te maken.
Nadat de Sursuk familie haar land verkoopt en de 1700 pachtgezinnen een half pond schadevergoeding kregen en mochten vertrekken, ontstaat verzet. De zionisten grijpen in met geweld en in 1907 wordt de eerste militie Bar Goria opgezet (later Hashomer).
In 1917 wordt de Balfour verklaring geschreven. De Britten helpen hierna met het stichten van een Joods Nationaal tehuis. Van 1920 nemen de Britten het bestuur van de Ottomanen over en moedigen kolonisatie aan.
In 1920 erkennen de Britten het Joods agentschap. De eerste regering. En vaardigen wetten uit die de verwerving van land door de zionisten moet vergemakkelijken. Het oorspronkelijke traditionele landeigendom (musha) dat gebaseerd was op gemeenschappelijk eigendom, verdween. Hiervoor kwam privé-eigendom. Er kwamen diverse wetten bijvoorbeeld de Mawat Land Ordinance, grond wat drie jaar niet bewerkt is verliest het eigendomsrecht. The land Tenure Law, transfer ordinance en Mahlul law. Deze wetten schaffen collectief landbouwbezit af. Dit vergemakkelijkte de verkoop aan Joden.
In 1929 ontstaat de eerste confrontatie tussen Zionisten en Palestijnen. De Zionisten claimden een stuk van de Klaagmuur. Waar ze een vlag plaatsen. Op deze plek konden Joodse mannen en vrouwen apart bidden. Volgens de traditie was de Klaagmuur vrij toegankelijk. Er breken rellen uit in een groot deel van Palestina. De Britten grijpen hard in en veroordelen 1300 mensen waarvan 28 de doodstraf krijgen (26 Arabieren en 2 Joden). Bij de effectieve uitvoering hiervan werden 17 opgehangen. Allen Arabieren.
Vanaf dit moment keren de Palestijnen zich tegen de Britten en richtten partijen op om te ijveren voor een Palestijnse staat.
