Ik denk dat een gesprek heel moeilijk is, omdat ík degene ben die een probleem heeft, en niet zij.Daarom dat ik waarschuw dat als je deze richting wil uitgaan, dat je daar klaar voor moet zijn, je moet liefst geen open wonden hebben want dan heb je de energie niet om te luisteren, dan is je eigen behoefte om beluisterd te worden te groot.
En eerlijk gezegd denk ik dat het probleem te complex is voor mij. Ik heb al eerder geschreven dat ik iets tegen kwam over een narsistische stoornis. En ik wil haar geen etiketje opplakken, maar er was zo veel herkenning. Haal leuke kanten, die ze heel duidelijk heeft, en de kanten waar ik moeite mee heb. Ik vond er zelfs herkenning over hoe ík me bij haar voel. irritatie, ongemakkelijk voelen e.d.
Voorlopig afstand. Echt contact verbreken zullen we niet doen. Onze ouders leven nog en zij zullen het vreselijk vinden als wij geen contact meer hebben. Voor hun houden we de schijn op. En ik weet ook zeker, mocht er echt narigheid zijn bij één van beiden, dat we er weer zijn voor elkaar!
Wat je schrijft over het schuldgevoel klopt wel. Ik voel me op een ander gebied ergens enorm schuldig over, en het wordt altijd weggewuifd. Maar ergens hoop ik dat iemand eens zegt: Wat ben je ongelooflijk stom geweest!
Maar iedereen erg bedankt voor het meedenken en meeleven! Doet me goed!
Groet Kristel