Tussen nergens aan beginnen uit angst dat het uiteindelijk niet zal lukken en nergens mee durven ophouden uit angst dat je een gelegenheid mist, zijn een boel mogelijkheden en iedereen moet voor zich zelf uitmaken waar hij de grens legt. Je hebt er inderdaad niets aan om onvoorwaardelijk te blijven hopen, dat betekent daarom nog niet dat de situatie nu al hopeloos is. Mijn antwoord gaat er van uit dat er nog hoop gekoesterd wordt en probeert van daaruit een richting aan te geven die de kans op succes vergroot. Of er inderdaad nog hoop gekoesterd wordt, moeten Oldie en Vuurdoorn voor zich zelf uitmaken.appelfflap schreef:Je hebt er niets als je blijft hopen, blijft proberen en er zoveel energie insteekt dat het aan jezelf begint te vreten. Je hebt er niets aan, buiten de nodige frustraties, als je zoveel jaren later merkt dat er nog geen verschil is met dag 1.axxyanus schreef:.Als ze daarentegen op zoek zijn naar een manier om die relatie toch te normaliseren dan heb je er niets aan om te blijven stilstaan bij het feit hoe redelijk je zelf bent en hoe onredelijk de ander. Dan moet je op zoek naar een andere manier van reageren in de hoop dat je daarmee de impasse waarin je zit kan doorbreken.
Nee ze merken dat niet. Een van de grootste problemen met communicatie is dat mensen het nivo van observatie, het nivo waarop dingen opgemerkt worden, verwarren met het nivo van interpreteren, het nivo waarop ze een betekenis geven aan wat ze gemerkt hebben. Als iemand met de deur slaat, dan kan je dat gemerkt hebben, dat je daaruit besluit dat die persoon boos is, is een interpretatie en niet iets dat je gemerkt hebt. Nu ik wil best aannemen dat als Vuurdoorn en Oldie tot het besluit komen dat de moeder/zus niet mee willen dat ze daar alle redenen voor hebben. Maar dat is het gevolg van de manier waarop zij betekenis gegeven hebben aan een aantal zaken die ze opgemerkt hebben. Een betekenis die niet noodzakelijk de zelfde is als dat de moeder/zus er aan gevenappelflap schreef:Vuurdoorn en Oldie merken dat wel.Dat moeder/zus niet mee wil, zijn geen dingen die je merkt.
.
Inderdaad dat is niet verstandig. Het is nochthans waarschijnlijk dat ze het toch doen en als ze toch met die schuldgevoelens opgezadeld zitten is hen zeggen dat dat nergens voor nodig is, zowat het minst hulpvolle dat je kan doen.appelflap schreef:Uiteraard, maar als het om familiebanden gaat is het bijzonder moeilijk die stap te zetten en ik wil er gewoon op wijzen dat het niet verstandig is om jezelf met onnodige en overbodige schuldgevoelens op te zadelen.Het is IMO veel gezonder om te zeggen, hier liggen mijn grenzen en ik neem de verantwoordelijkheid om relaties stop te zetten .
