Leer eens quoten, Langeweg. Zo moeilijk is het niet. Het is buitengewoon vervelend om die lappen tekst van je te moeten doorlezen zonder duidelijk structurering.
Dank voor uw medeleven.
Medeleven houdt ook in dat je geen blad voor de mond neemt als een ander duidelijk in de knoei zit en een spreekwoordelijke schop onder zijn aars nodig heeft.
Ik had trouwens een goede vriend in Mexico die kinderpsycholoog was, en hij vond de visie die ik met hem deelde zeer interessant. We spraken vaak over dit soort dingen.
1. Kinderpsycholoog is geen volwassenenpsycholoog. 2. Psycholoog was vriend, waardoor het lastiger is om professionele afstand te bewaren.
I rest my case.
Dat is precies wat ik bedoel; we hebben allemaal het gevoel dat we niet goed genoeg zijn en iets moeten verbeteren in ons leven.
Dat beweer ik niet. Ik beweer dat zoeken naar 'het hogere'---als in het gebral van deze rastacrackpot---de confrontatie met jezelf uit de weg gaat.
Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zei: "Ik ben volmaakt goed in alle opzichten, en daarom in alle opzichten volledig tevreden met mezelf." Daarom streven we allemaal een "betere" versie van onszelf na. Dat gaat van body building, botox en plastische chirurgie, tot "zelf-ontwikkeling-verbetering" cursussen volgen en boeken daarover lezen. De hele New Age komt uit dat gevoel van niet goed genoeg zijn voort. En de religies werken dat gevoel ook in de hand.
Wat is 'volmaakt', Langeweg? En in het onwaarschijnlijke geval dat iemand dat kan zeggen, hoe staat dat woord dan in verhouding tot de niet-aflatende verandering van de wereld om die persoon heen, en
zijn eigen verandering als gevolg van normale biochemische levensprocessen? Ik krijg sterk de indruk dat je een logische onmogelijkheid postuleert, en vandaaruit een stroman opschrijft.
Punt twee: als iemand doodziek is geweest en veel spiermassa heeft verloren, moet hij aan body building doen om aan te sterken, wil hij z'n oude leven weer oppikken. Iemand die lang veel te dik is geweest, heeft zo veel huidplooien dat die chirurgisch moeten worden verwijderd willen daar geen problemen uit voortkomen. Ik kan zo nog een tiental andere voorbeelden verzinnen. Is dat ook allemaal het nastreven van een 'betere' versie van onszelf? Op die manier zou ik ook kunnen aanvoeren dat het goed of misschien wel slecht is om te eten. Goed omdat we langer blijven leven. Slecht omdat we misschien weer een paar gram vet teveel verorberen en we er een zielig kalfje voor hebben afgeslacht. Waar trek je de grens? Volgens mij generaliseer je heel erg door de uitwassen tot normale standaard te verheffen---nóg een stroman, dus.
Als het echt verheven is dan is het uiteraard geen onzin. Je kan in dat geval iemands raad opvolgen, zonder hem persoonlijk te volgen.
Wat is 'echt verheven', Langeweg? Kun je dat vooraf vastellen, of doe je dat achteraf, omdat het in iemands geval heeft gewerkt?
Toch is het een leuke paradox dat ik hem nodig had om van hem te leren dat ik hem niet nodig had. Hij was decennia lang een levende legende voor miljoenen mensen.
Echt nevernooitniet van die knakker gehoord. Is hij nou 'verheven', Langeweg? Strikt genomen is hij naar jouw zeggen het voorbeeld voor 'miljoenen mensen' geweest (argument vanuit getal---wéér een logische fout), maar zelf heb je van 'm geleerd dat je 'm niet nodig hebt. Chapeau, eindelijk een beetje zinnig commentaar. In hoeverre zal deze rastacrackpot dus anders zijn?
[geraaskal gesnipt]
Mijn excuses, maar ik prefereer heldere formuleringen zonder taalspelletjes---geen Luberriaanse constructies dus---en met geraaskal verdoe ik mijn tijd niet meer.
Het feit dat we ons schamen en pijn voelen -spijt en wroeging- voor dingen die we gedaan hebben wijst er duidelijk op dat we ze moreel afkeuren. En dat komt weer omdat ze niet stroken met onze ware natuur.
Nee, dat komt omdat we ervan hebben
geleerd, en
met kennis achteraf een oordeel kunnen vellen. Denk aan een kind dat bijvoorbeeld moet leren dat het
not done is om zomaar dingen uit een winkel mee te nemen zonder ervoor te betalen. Alleen zijn er een hoop dingen die we als kind niet
kunnen leren, en als volwassene moeten meemaken. Dat heeft niets de maken met 'onze ware natuur', maar alles met opvoeding en vorming en ervaring. Sommigen zijn echter hardleers, of niet in staat om te leren, en dan krijg je van aanhangers van een één of andere salamiworst.
Maar ons geweten reageert zo niet.
Ons geweten reageert zoals het is getraind. Jij kunt kinderen tot
meedogenloze killers of
godsdienstfanatici omvormen als je ze maar van (hohum) kinds af aan bijbrengt wat ze daarvoor moeten doen. Het kind zal niet beter weten of 'het hoort zo'. Dit zijn extreme gevallen, maar dat wil niet zeggen dat het principe niet algemeen geldig is.
Dat kunnen we van de minder fraaie dingen die als herinneringen naar boven komen leren.
Nee, ons 'geweten' is door andere ervaringen veranderd, tot andere inzichten gekomen, en zal
op basis daarvan die herinneringen anders interpreteren en je eventueel overladen met minder prettige emoties. Overigens negeer je in je betoog de
fijne herinneringen, die aan exact hetzelfde mechanisme zijn onderworpen. Alleen is geen enkele rastasalami of godsdienst gebaat bij het versterken van je
eigen positieve gevoelens en herinneringen, want daar kunnen ze niets mee. Heb je wel eens zo'n Gideonbijbel in een hotelkamer ingezien? Moet je eens doen als je in de gelegenheid bent. Op de eerste paar pagina's staan dikwijls 'levensvragen' waar de bijbel zogenaamd een antwoord op geeft:
- Eenzaam?
- Angstig?
- Aan de drank?
- Homo?
- Financiële problemen?
- ...
Leuk opbeurend lijstje, he? Waarom zou er denk je niet staan:
- Gelukkig?
- Gaan de zaken goed?
- Gezond in lijf en leden?
- Aantrekkelijk van uiterlijk?
- Bevredigende sociale contacten?
- ...
Antwoord onderaan deze bijdrage.
Het is in dit verband interessant dat de "beschuldiger" in ons de duivel wordt genoemd. En ook een leugenaar en bedrieger. Daarom schrijft San Juan de la Cruz in Nacht van de Ziel ook dat de duivel toegang tot ons heeft via ons geheugen. Die duivel is ons ego. En dezelfde mysticus adviseerd dan ook je niets van al die mentale beelden -die volkomen echt lijken- aan te trekken. Noch beelden die voorstellen wat anderen hebben gedaan, noch die over wat jezelf zou hebben gedaan.
Met andere woorden: negeer ze, en leer er niet van. Lijkt mij erg dom. Dat je ze een tijdje vergeet, okee, Maar die dingen hebben de gewoonte om op onverwachte momenten weer plotseling de kop op te stelen, en dan is het best handig om een echte expert in de werking van de menselijke geest bij de hand te hebben. En daarmee bedoel ik niet zo'n shamanist als Castaneda, en al helemaal niet engerds als priesters of mullahs. Ik wil niet zeggen dat ik een hoge dunk heb van psychologen---het is een erg softe tak van wetenschap---maar mensen zijn voorspelbaarder dan je zou denken, en die patronen zijn wel degelijk goed te bestuderen en te beschrijven.
In die zin heeft de auteur van het stripverhaal gelijk; er is niet iemand "buiten" ons die ons aanzet tot het begaan van daden waarover we ons achteraf schuldig voelen. Dat doet ons ego allemaal. Met datzelfde ego voelen we ons ook schuldig. Tegelijkertijd zijn we dat ego niet, en in die zin is het wel "buiten" ons. Als een illusie.
Driewerf
NEEN. We zijn dat ego wél: altijd aan het leren, altijd aan het wikken en wegen, continu op veranderingen aan het inspelen of niet, en ook continu ons eigen handelen met vernieuwde inzichten aan het beoordelen en analyseren. Dát niet willen accepteren is precies waarom jij na Castaneda vaarwel te hebben gezegd weer met de volgende pastakist in zee gaat. Je hebt weer een excuus(je) gevonden om net te doen alsof jij het niet was, en hoppa, je kunt weer even vooruit.
De ènige 'schuld' die we hebben is iets wat we onszelf verschuldigd zijn, en dat is de erkenning dat we een andere wil hebben dan die van het ego en diens verlangens. Vandaar het ervaren van die gespletenheid tussen het niet doen wat je moreel wil en goedkeurt, en inplaats daarvan doen wat je moreel niet wil en afkeurt.
Er is geen verschil tussen 'wij' en ons ego. De enige 'schuld' die we dus hebben is de schuld jegens
onszelf. Al het andere zijn, zoals jij het noemde, fopspenen.
Ik ga nog een paar video's van deze man bekijken -ik heb er pas een paar gezien- om in de stemming te komen. Want mentaal dingen zeker weten is een ding, ze ervaren iets heel anders... en daar gaat het mij nu om. Niet om er verder over te discusiëren. Want dat leidt niet tot het ervaren zèlf, en is daarom nutteloos.
Oh ja? Moet je je openingsbericht nog eens doorlezen, waarin je uitdagend stelt 'wie het aandurft om deze techniek te proberen' en je reactie waarop ík in eerste instantie reageerde.
-----
Antwoord op de quizvraag: omdat een godsdienst wil
verkopen.
Zij willen jou aanpraten dat
jij ze nodig hebt, want
dan kunnen ze je sturen. Iemand die uit eigen ervaring weet dat het ook anders kan, zal veel minder makkelijk het juk van een wildvreemde swami accepteren.