doctorwho schreef:Sommige uittreders zeggen bijvoorbeeld dat ze voor hun gevoel buiten hun lichaam waren, maar tegelijkertijd wisten of zagen wat zich in de buurt van hun lichaam afspeelde. Ze konden dan vaak hun eigen bewusteloze lichaam zien liggen. Door zulke verhalen wordt uittreden iets geheimzinnigs en tegelijkertijd duidelijke een bewijs dat lichaam en geest gescheiden kunnen zijn. Dit is echter een voorbarige conclusie. Er is nog maar weinig wetenschappelijk onderzoek gedaan naar zogenaamde autoscopische verschijnselen. Deze term betekend letterlijk ‘zelfkijk’ en we gebruiken die als het eigen lichaam wordt waargenomen vanuit een ander standpunt.
Hoe neem je je eigen lichaam waar vanuit een ander standount? Dat kan alleen via een spiegel. Je eigen hoofd kun je nooit zien.
De Zwitserse neuroloog Olaf Blanke heeft zich er sinds 2002 veel mee beziggehouden. Hij zoekt de verklaring vooral in neuropsychologische hoek, met andere woorden in de hersenen.
Met
de nadruk op "vooral". Waar nog meer?
Daar gebeurt het een en ander dat specifieke gevoelens opwekt, die de ervaarder dan opvat als ‘uit het lichaam treden’. Volgens Blanke is er dus niets dat echt het lichaam verlaat.
Hebben deze mensen alleen 'het gevoel' of is dat een verkeerde interpretatie van
de schrijver in dit artikel? Ik vind het moeilijk aan te nemen dat deze mensen hun ervaring beschrijven met 'ik had het gevoel dat ik uit mijn lichaam trad'. Je treed uit je lichaam of niet.
De ontwikkelde leek weet het nodige van stralengang, beeldvorming, de staafjes en de kegeltjes op het netvlies en besef dus dat er bij ‘zien’niet echt blikken worden geworpen of een soort stralen worden uitgezonden zoals de ongevormde intuïtie meent. Wat betreft het ‘zelf’ is het nog niet zo ver. Verreweg de meeste mensen hebben daar nog theologische gedachten over. De laatste tijd hebben cognitieve(psychologische) neurowetenschappen en de psychiatrie flinke correcties op dit beeld van het ‘zelf’aangebracht.
Ik snap het verband niet.
Men heeft de illusie
Illusie? Illusie? Is dat een waardeoordeel of is het gebaseerd op iets.
het eigen lichaam (dit kan ook de vorm van een wolk of lichtbol hebben, of een enkel lichaamsdeel zijn) vanuit een ander, meestal hoger, perspectief te zien.
En waarom, is dat dan?
De ervaring stopt meestal op het ogenblik dat de ervaarder goed kijkt naar het lichaam en dan beseft dat hij of zij uitgetreden is.
Meestal? Dus soms ook niet?
Falende hersendelen
Bij Blankes onderzoek van 2002 werden bepaalde hersendelen achterin de rechter hemisfeer gestimuleerd. Het gevolg was dat de proefpersoon dan het gevoel kreeg door het bed te vallen, en dat dus het evenwichtszintuig ‘hallucineerde’. Als de proefpersoon tegelijk gevraagd werd naar het eigen lichaam te kijken, dan klopte daar van alles niet. De benen waren ineens verdwenen of korter, of men zag bewegingen die er niet waren.
Dat betekent dan dat OBE's onecht zijn? Als dingen als waar worden ervaren in
de hersens, dan is het toch echt? Anders is NIETS echt. Want alles wordt ervaren in
de hersens. En dat laten allerlei scans ook zien.
Als je je depressief voelt, dan kan dat aangetoond worden in
de hersens. Je kunt het zelfs meten als je serotonine niveaus checkt. Het gevoel maakt dat
de hersens reageren. Andersom geldt hetzelfde. Als je hersens te weinig serotonine produceren, dan voel je je depressief.
Wat dit betekent is dat ons gevoel onze hersens en hun functioneren bepaalt. Er ontstaat dus een terugkoppeling.
Als men dus OBE's opwekt in
de hersens door bepaalde gebieden te stimuleren, dan is niet
de conclusie dat
de OBE onecht is maar slechts
de helft van een terugkoppelingsverhaal is.
Hoe materialistisch om
de ervaringen van mensen die OBE's hebben af te doen als een neurologische stoornis. Misschien is hetw el een neurologische functie. En in ieder geval is het neurologische reactie op eene rvaring. Wie kan zeggen wat eerst komt. Misschien veroorzaakt
de OBE
de meetbare effecten en andersom is dat ook mogelijk.
Net als een hotel schakelaar in een woning (of een hotel). Boven aan
de trap doe je het licht aan, onder aan
de trap doe je hem uit. Kom je terug, dan doe je onderaan het licht aan, en boven weer uit.
Dit leidt tot een desintegratie van de persoonlijke ruimte (vestibulair) en extra-persoonlijke ruimte (visueel) . Er zijn meer redenen om te denken dat de TPJ een belangrijke rol speelt bij OBE’s .
Dit verklaart niet dat mensen in een OBE anderen kunnen waarnemen, die vanuit hun liggende positie in een huis moeilijk buiten kunnen kijken.
Het lijkt erop dat sommigen aanleg hebben om een OBE te krijgen. Blanke vond dat OBE’ers in het algemeen meer hallucinatoir en perceptueel verstoord waren.
WTF?!?!
Heel harde bewijzen over welke hersengebieden er precies betrokken zijn bij autoscopische fenomenen zijn er nog niet, maar we zijn aardig op weg. Het is bekend dat personen met een geamputeerd lichaamsdeel er toch gevoel in kunnen hebben. Ook dat vond men vroeger mysterieus, maar door neurologisch onderzoek snapt men nu wel hoe dat kan. We mogen optimistisch zijn over de toekomstige opheldering van autoscopie. Als het zover is, zullen we alweer meer weten over hoe de hersenen ons lichamelijk bewustzijn en ons zelfbewustzijn teweegbrengen. (Renske Bijl studeert binnenkort af als neuropsycholoog)
Harde bewijzen zijn er nog niet en Bijl is nog niet afgestudeerd, okay, goed om te weten.