Karssenbergs redenatie klopt niet. Want het schuldgevoel is je aangepraat door de religie en dus onderdeel van het geloof. Als je geloof wegvalt valt ook dat malle denkbeeld weg dat iedereen schuldig staat tegenover God. Het denkbeeld dat we afkomstig van een God zijn, maar toch allemaal mislukt wordt op dat moment zo grotesk dat men alleen nog maar kan lachen om zo'n morbide, levensvijandige en domme zienswijze. Op dezelfde manier verdwijnt ook de angst voor de hel. Men ziet in wat er altijd dubbel en dwars bovenop gelegen heeft: dat het concept van hel een constructie is van de ziekelijke menselijke geest. Daarna kan men het op geen enkele manier nog serieus nemen.LonelyThinker schreef:Dit komt mij over als bangmakerij, voor de hel nog wel niet in het minst! Is dat een goede motivatie om te geloven in een 'barmhartige', 'goede' God?Karssenberg schreef:Een veelzeggende en openhartige bekentenis.Rereformed schreef:
Overigens herinner ik me vanuit mijn eigen gelovige verleden dat ik deze vraag nooit positief behoefde te beantwoorden. Iemand die niet twijfelt aan zijn geloof hoeft die angst niet te voelen, vooral niet in deze tijd waarin praktisch geen dominee ooit meer over de hel preekt.
Ik ervoer die angst pas op het moment dat ik heel bewust het christelijk geloof de rug toe keerde. Op het moment dat ik plechtig mijn geloof afzwoer voelde ik plotseling een angstgolf, iets waarover ik me hogelijk verbaasde omdat het tot dan toe altijd volledig afwezig was in mijn leven.
De boodschap van de bijbel is kort gezegd:
1) je staat schuldig tegenover God en mensen, een boodschap die vaak aansluit bij wat je voelt.
2) er is redding van de schuld in Jezus Christus
3) als je dat gelooft word je gaandeweg een nieuw mens, bevrijd van schuld en angst.
Als je geloof wegvalt blijft alleen 1) over. Schuld(gevoel) zonder verlossing.
Het doet mij een beetje denken aan het argument dat ik ooit eens las tegen masturberen als je gelovig bent. Ik meende iets van: "je voelt ergens wel dat het niet goed is". Logisch, je wordt er bang voor gemaakt.
Bij mij is het christelijk geloof de rug toekeren een heel exact moment geweest. Ik heb een moment gehad dat ik het (tijdens een eenzame lange autorit in het donker) plechtig afzwoer. Dat is voor mij een heel bijzonder moment geweest. De angsgolf die ik ervoer bij die plechtige afzwering was ook een heel bijzonder moment, aangezien het me volledig verraste. Ik heb het nooit daarvoor of daarna ervaren. Ik had dus in de tijd dat ik christen was nooit kunnen toegeven dat er in mijn geloof iets van angst voor de hel kleeft. Ik had dat denkbeeld al tientallen jaren eerder op een laag pitje gezet, of zoals christenen gewend zijn te doen met alles wat niet lekker zit aan hun geloof, kundig genegeerd.
Ook deze opmerking snijdt in de discussie geen hout. Uiteraard is de dreiging van de hel enkel iets wat een gelovige serieus kan nemen. Op het moment van geloof de rug toekeren sta je echter op een drempel. Je weet welke kant je onherroepelijk opgaat, maar wordt nog steeds door de laatste grijparmen van de enge christelijke inktvis geplaagd.Karssenberg schreef:Als God werkelijk niet zou bestaan en de bijbel niet meer dan een sprookje zou zijn dan zou er ook geen enkele dreiging van uit hoeven te gaan. Wie is er bang voor de boze heks of de toverfee of de boze wolf?
