Wat betekent religie in ons leven?

Christendom en Judaïsme, contradicties in de bijbel, de ethiek van de bijbel etc..

Moderator: Moderators

Wie is of was ooit gelovig?

Gelovig.
3
4%
Niet gelovig.
14
19%
Als kind het geloof meegekregen.
15
21%
Bewust als jong volwassene.
5
7%
Gedurende een deel van het leven.
3
4%
Later als bekeerling.
1
1%
Later een periode als bekeerling.
0
Geen stemmen
A-religieus opgevoed.
7
10%
Anti religieus milieu
2
3%
Met kennis van de Bijbel.
8
11%
Zonder noemenswaardige kennis van de Bijbel
6
8%
Geïnteresseerd door het geloof van een naaste.
2
3%
Geïnteresseerd door de impact op het algemeen dagelijkse leven en gebeurtenissen door religie bepaald.
5
7%
Andere religie dan Christendom (in de directe omgeving)
1
1%
 
Totaal aantal stemmen: 72

weather
Berichten: 10
Lid geworden op: 09 mar 2021 01:30

Re: Wat betekent religie in ons leven?

Bericht door weather »

Heb zelf als kind het geloof meegekregen van mijn moeder/kerk/kinderbijbelclub/catechisatie, de zmlk-school op milde wijze door alleen bidden en bijbelverhalen lezen in 1 klas.

Ben nu zelf niet gelovig meer. Als puber al niet, maar moest tot mijn 19e naar de kerk van mijn moeder. Tot m'n 17e naar catechisatie, en vanaf m'n 8e tot 13e iedere week naar kinderbijbelclub waar ik niemand kende omdat ik naar speciaal onderwijs gestuurd werd.

Niet willen was geen optie, want ik moest, ook als ik zei bang was gepest te worden door een groep jongeren.

Heb mij gelukkig nooit bezig gehouden met het geloof, maar het is er wel bij mij ingeprent door m'n moeder met duivel/hemel en hel/ oordelen van God.

Als kind was de psychische mishandeling van mijn moeder schadelijker dan daadwerkelijk naar de kerk moeten. In de kerk zaten we gewoon achter. Omdat mijn moeder zich schaamde voor mijn gedrag, en ze niet beneden wou zitten.
Mocht ook nooit achterom kijken, maar dat doe je toch.

Woon nu nog wel in een streng-religieus dorp, en ik trek mij niks aan, van wat anderen van mij denken. Ga nu een stap verder door te kleden zoals ik mij wil. Met kleding die ik wil dragen, en geen kleding die ik vroeger verlplicht van mijn moeder aan moest. Ook naar de kerk enzo.

Heb zoveel te ontdekken, nu ik onafhankelijker ben. Het is teveel om te ontdekken, en vind het moeilijk om mijn focus ergens op te leggen. Ergens trekt spiritualiteit mij aan, omdat het zo'n allesomvattend begrip is, maar vind het al snel te zweverig worden soms. Ook toen ik vorig jaar meedeed aan een dans-sessie, schiet ik in de weerstand, maar doe ik gewoon 1 keer mee, omdat ik ervoor betaald heb. 1 keer, maar daar niet meer.

Het is zoveel met spiritualiteit, en het moet maar net bij je passen.

Spiritualiteit kwam niet eens bij me op toen ik kind was, en volgens mij mocht ik dat ook niet van mijn moeder, omdat zij denk ik dacht dat dat niet goed voor je was.

Ben altijd zoekende met mijn identiteit van: Wie ben ik nou? wat wil ik nou? Maar door depressies, trauma's enzo kom ik niet verder.

Schrijven helpt ook.
Plaats reactie