Evangelisatie

[Nic]

Wat ik me afvraag, indien je het verhaal van Job leest als een niet historisch literair poëtisch verhaal, is het dan niet toegestaan om kinderen (Job’s nageslacht) dood te laten gaan. In het verhaal is het dramatisch, maar het is een verhaal en in het verhaal is het noodzakelijk.

Ik lees boeken en kijk films waarin dit soort dramatische gebeurtenissen vaak voorkomen, maar in de bijbel en met de personage God kan het blijkbaar niet.
Wellicht kan iemand mij uitleggen , waar het pijnpunt zit indien je het uitdrukkelijk als een verhaal bestempelt.

Of is het pas ok als je de personage God ook als een onhistorisch verhaal benoemt?

[dikkemick]

Omdat iedereen God en de bijbel op eigenwijze interpreteert en ik wil in dit soort gesprekken weten of iets waar is.

[B.S.]

Nic: zeer velen zien in de bijbel een letterlijk te nemen boek, ook Job. Dan is de vraag gerechtvaardigd - wat wordt er met deze waanzin in hemelsnaam (sic) bedoeld, ethisch. En ook als 'literair-poëtisch verhaal' roept het grote vragen op, ethisch.

[Nic]

Nic: zeer velen zien in de bijbel een letterlijk te nemen boek, ook Job. Dan is de vraag gerechtvaardigd - wat wordt er met deze waanzin in hemelsnaam (sic) bedoeld, ethisch. En ook als 'literair-poëtisch verhaal' roept het grote vragen op, ethisch.

Ja is dat nu niet precies de bedoeling van dit verhaal, om een aantal grote vragen van het leven te stellen.
Het kwaad dat mensen wel of niet overkomt, hoe anderen dat beoordelen, hoe zit dat met God.
Het verhaal is een enorme worsteling, maar wel jammer om het dan compleet af te serveren.


Zijn er rond dit thema geen romans of films te vinden?

[Rereformed]

Wat ik me afvraag, indien je het verhaal van Job leest als een niet historisch literair poëtisch verhaal, is het dan niet toegestaan om kinderen (Job’s nageslacht) dood te laten gaan. In het verhaal is het dramatisch, maar het is een verhaal en in het verhaal is het noodzakelijk.

Ik lees boeken en kijk films waarin dit soort dramatische gebeurtenissen vaak voorkomen, maar in de bijbel en met de personage God kan het blijkbaar niet.
Wellicht kan iemand mij uitleggen , waar het pijnpunt zit indien je het uitdrukkelijk als een verhaal bestempelt.

Of is het pas ok als je de personage God ook als een onhistorisch verhaal benoemt?

Nic: zeer velen zien in de bijbel een letterlijk te nemen boek, ook Job. Dan is de vraag gerechtvaardigd - wat wordt er met deze waanzin in hemelsnaam (sic) bedoeld, ethisch. En ook als 'literair-poëtisch verhaal' roept het grote vragen op, ethisch.

Ja is dat nu niet precies de bedoeling van dit verhaal, om een aantal grote vragen van het leven te stellen.
Het kwaad dat mensen wel of niet overkomt, hoe anderen dat beoordelen, hoe zit dat met God.
Het verhaal is een enorme worsteling, maar wel jammer om het dan compleet af te serveren.

Dag Nic, ik kan me niet herinneren dat ik ooit met je in gesprek was, maar welkom op het forum. Ik zal proberen de zaak die je aankaart te behandelen.

1) Iedereen die iets weet van historisch-kritisch lezen van teksten weet dat je dit verhaal vanzelfsprekend moet lezen als een in kunstvorm gegoten filosofische behandeling van de kwestie van het lijden, en niet als een letterlijk gebeuren. Op dezelfde manier als het boek Jona.
Niemand weet precies wanneer de tekst geschreven is, maar het is duidelijk geschreven in de vorm van een Griekse tragedie, zoals bijvoorbeeld van Euripides. En het toneelstuk is gebaseerd op een Babylonisch volksverhaal dat bekend staat als "Het gedicht van de rechtvaardige die lijdt". Dat dateert al uit ca. 1300 v.Chr. en is geschreven in het Akkadisch. B.R. Foster heeft het gedicht van 480 verzen vertaald. Dat gedicht laat in vers 38 weten: "Hoe zou de mens de weg van de goden hebben geleerd?", de hoofdboodschap die het boek Job de lezer/toehoorder wil meegeven.

In het boek Job wordt dit oude volksverhaal dat iedereen bekend is verteld in de aanhef en in de epiloog. Maar daartussen heeft de schrijver van het boek zijn eigen lange teksten met filosofische bespiegelingen geschreven. Het probleem is dat de Mozaïsche godsdienst altijd liet weten dat zonde gestraft wordt, maar nauwgezet Gods wetten navolgen beloond wordt met zegening. Wanneer iemand dus ramp na ramp ervaart dan is dat de schuld van één of andere zonde in zijn leven. Dat is dan ook de uitleg waar Job eerst mee geconfronteerd wordt. Voor iedere denker klopt die lering niet. De praktijk wijst uit dat dit gewoon niet waar kan zijn. Het leven werkt niet volgens deze simpele benadering. Daarom vervolgt het boek met een andere uitleg. Opeens verschijnt uit het niets een vierde spreker, Elihu, die voorstelt dat lijden wellicht een educatieve functie heeft. Uiteindelijk wordt het probleem van het lijden opgelost door te concluderen dat de mens Gods wegen niet kan uitdokteren met het verstand. Men moet slechts vasthouden aan het feit dat God moreel goed is. En wanneer het er niet op lijkt moet men onthouden dat een mens maar heel klein en nietig is en God op voor ons niet te vatten hoogte staat. Een mens kan Gods wegen niet doorgronden. Dát is de religieuze lering van het boek.

2) Uit de manier waarop het verhaal verteld wordt kan men vele zaken opmaken die het wereldbeeld laten zien van de schrijver. De schrijver gaat er bijvoorbeeld van uit dat God niet alwetend is. Hij kan niet kijken 'in het hart van de mens'. De schrijver laat Satan voorbijgaan als een van de Zonen Gods, dus als een dienaar van Jahweh die als speciale taak heeft de mensenwereld in de gaten te houden. Blijkbaar moet hij huichelaars - die dus straf verdienen, maar worden ontzien - ontmaskeren en dat aan God rapporteren, zodat ze hun verdiende loon krijgen. Satan komt Job tegen en vindt die zogenaamde perfecte vroomheid van Job maar een verdacht zaakje. Vandaar dat hij voorstelt om zijn voorspoed weg te nemen.
Het wereldbeeld van de schrijver komt ook zeer goed naar voren in dat hij, zoals Ronaldus67 al opmerkte, helemaal geen probleem ziet in het feit dat Job al zijn kinderen verliest. Job krijgt er uiteindelijk weer net zoveel voor terug. Dus inderdaad letterlijk alsof ze te vergelijken zijn met een kudde vee.

3) Nu jouw punt: Het verhaal is een enorme worsteling, maar wel jammer om het dan compleet af te serveren.
Precies. Want dit verhaal moet men lezen als een millennia oud meesterlijk kunstwerk.

Ik lees boeken en kijk films waarin dit soort dramatische gebeurtenissen vaak voorkomen, maar in de bijbel en met de personage God kan het blijkbaar niet.

Natuurlijk kan dat wel, maar niet wanneer je in gesprek bent met bijbelgelovigen. De reden is toch gemakkelijk om te zien: het boek Job wordt door hen niet gelezen zoals we een Griekse tragedie of Shakespeare of Vondel lezen/bespreken, maar als religieuze tekst die als goddelijk geïnspireerd wordt beschouwd en geldigheid heeft voor het leven in het hier en nu. En erger nog: omdat de tekst veelal zo moeilijk is, archaïsch en in vertaling ontdaan van veel van het kunstige, en zo langdradig, en een gelovige geen boodschap heeft aan wetenschouwelijke beschouwingen, maakt iedere jan met de bijbel in zijn hand ervan wat men er maar van maken kan om eigen geloof en leerstellingen mee op te bouwen of te verdedigen.
Zo kan Barnabas zo van de gedachte van ontsnappen aan een alcoholverslaving of schizofrenie belanden op het boek Job, alsof Job daarover gaat. En het boek van Job slechts een paar zinnen later al verbinden aan de boodschap van genade via Christus uit het Nieuwe Testament, alsof de schrijver van het boek Job daarmee bekend was. Om vervolgens te eindigen met een uit eigen brein geproduceerde lering dat God iemand geneest wanneer Hij iemand de moeite waard vindt.
Dat zijn dus allemaal flarden van allerlei uiteenlopende gedachten die door het brein van een gelovige rondfladderen, en niets te maken hebben met een estethische appreciatie of zelfs maar begrijpend verstaan van het boek Job.

4)Wellicht kan iemand mij uitleggen, waar het pijnpunt zit indien je het uitdrukkelijk als een verhaal bestempelt.
Dat is toch ook niet moeilijk om te zien: het probleem van het lijden is onmogelijk op te lossen indien men van het axioma uitgaat dat er een moreel goede God is die alles geschapen heeft. Het denken op te kunnen lossen met het antwoord van de vrome religie, "Gods wegen zijn ondoorgrondelijk" is een nepoplossing en ten diepste oneerlijk. Indien God volgens alles wat er maar bedacht kan worden onmogelijk 'moreel goed' genoemd kan worden, dan is het intellectueel oneerlijk wanneer we hem tóch moreel goed noemen.
Intellectuele oneerlijkheid is de rode draad die men altijd kan blootleggen in de gedachten van een gelovige.
Zo schrijft Barnabas: "De dokter weet de oplossing en luisteren naar God geneest." Met bijbelgeloof heeft deze nietszeggende prietpraat allang niet meer te maken. De bijbelschrijver dacht er zo over: "Zelfs in zijn ziekte zocht Asa geen hulp bij de Here, maar bij dokters."
Lees deze tekst, één van de beste die ooit op dit forum zijn neergezet. Zie ook hier voor een behandeling van het theologische probleem van het lijden.

[B.S.]

De 'waanzin' in het boek zit voor mij met name in de weddenschap tussen God en Satan. Mijn belangrijkste godsdienstonderwijzer heeft mij dit nooit bevredigend kunnen uitleggen.
Later leer je er meer over, maar toen was het al niet relevant meer.

[Ronaldus67]

Nic: zeer velen zien in de bijbel een letterlijk te nemen boek, ook Job. Dan is de vraag gerechtvaardigd - wat wordt er met deze waanzin in hemelsnaam (sic) bedoeld, ethisch. En ook als 'literair-poëtisch verhaal' roept het grote vragen op, ethisch.

Ja is dat nu niet precies de bedoeling van dit verhaal, om een aantal grote vragen van het leven te stellen.
Het kwaad dat mensen wel of niet overkomt, hoe anderen dat beoordelen, hoe zit dat met God.
Het verhaal is een enorme worsteling, maar wel jammer om het dan compleet af te serveren.


Zijn er rond dit thema geen romans of films te vinden?

Vanzelfsprekend zijn die films en romans te vinden Nic. Dat er verhalen over de worsteling van de mens met het lijden bestaan is het punt ook helemaal niet. Het is heel goed dat die lijdensverhalen er zijn. Ze helpen ons reflecteren op ons eigen kwetsbare bestaan. Ze leren ons bijvoorbeeld hoe we zelf zouden kunnen omgaan met wat wij aan lijden in onze eigen levens meemaken.

De natuur, en daarmee het leven, is prachtig en lelijk tegelijk. Met verhalen probeert de mens de schoonheid en de afgrijselijkheden van ons grillige bestaan te verklaren en een plek te geven. Het verhaal van Job wordt niet compleet afgeserveerd, maar wel de onderliggende moraal die in dit verhaal wordt meegegeven. Namelijk de moraal van een God die blijkbaar zijn redenen heeft om lijden toe te staan in het leven van de mens.

Lijden is onderdeel van de grilligheid van ons bestaan en niet van een God met een agenda, die bezig is zijn ego tegenover een tegenstrever op te poetsen.

Je vroeg of iemand het je kon uitleggen? Rereformed legt het hierboven (inclusief historische context) allemaal nog beter uit dan ik. Hopelijk heb je iets aan zijn lezing?

[Rereformed]

De 'waanzin' in het boek zit voor mij met name in de weddenschap tussen God en Satan. Mijn belangrijkste godsdienstonderwijzer heeft mij dit nooit bevredigend kunnen uitleggen.

Dat kan ik me voorstellen, want de moraal van God is onvoorstelbaar barbaars. Maar de weddenschap is niet waanzin, juist het tegendeel, een noodzakelijkheid. Het gesprek in de hemel begint met een opmerking van God, die zeer in zijn schik is met Job en over hem opschept: "Heb je mijn dienaar Job gezien? Zoals hij is er niemand op aarde! Hij is rechtschapen, onberispelijk en heeft ontzag voor God". Net zoals in het Genesisverhaal laat Satan vervolgens zien dat hij veel slimmer is dan God. Zijn redenering is dat het nogal wiedes is dat Job ontzag voor God heeft. Hij heeft namelijk enkel voorspoed ondervonden, en hij beschouwt zijn geloof dus als het mechanisme waarmee hij zijn rijkdom steeds maar mee kan vergroten en zijn geluk mee voortzetten. Deze redenering impliceert dat bijgevolg Gods opmerking nogal naïef was en wellicht God nogal dom is. God wordt via een slimme redenering dus wel gedwongen om Job tegenslag te geven, maar hij doet dat op een barbaarse manier: "Goed, met alles wat van hem is mag je doen wat je wilt, maar raak Job zelf niet aan". Heel belangrijk is te begrijpen dat in de tijd waarin Job geschreven werd de man eigenaar was van zijn vrouw, zijn bijvrouwen, zijn kinderen en van zijn slaven. Oftewel God vindt het geen probleem om al dat menselijk leven om Job heen om het leven te brengen indien Satan dat nodig vindt.

Satan laat al zijn kinderen en slaven omkomen, maar de schrijver laat grappig genoeg Jobs vrouw in leven, ongetwijfeld omdat zijn lezers/toehoorders weten dat de vrouw de terging kan opvoeren tot het ondraaglijke. Nadat Satan toestemming heeft gekregen om Job van top tot teen te overdekken met kwaadaardige zweren zegt zijn vrouw: "Waarom blijf je zo vroom? Vervloek God toch en sterf!" Waarop Job, vroom als hij blijft, antwoordt dat ze crazy is.
Grappig is ook dat Job uiteindelijk weer tien nieuwe kinderen krijgt, maar niet gezegend wordt met een nieuwe jonge vrouw. De schrijver van Job was blijkbaar heel preuts en voor hem behoorde blijkbaar tot de uiterste vroomheid wat Job uitspreekt in hoofdstuk 31: "Ik heb een verbond gesloten met mijn ogen: nooit zal ik naar een jonge vrouw kijken." Dat was namelijk in de Joodse religie helemaal niet verboden indien een jonge vrouw ongetrouwd was en men er op uit was om een nieuwe vrouw erbij te nemen.

[B.S.]

De Duivel werd geacht het absolute slechte te vertegenwoordigen. Dat ze dan toch onderonsjes houden in de hemel (de hemel?!?) is nogal verwarrend voor een jong iemand die geneigd is alles letterlijk te nemen (en zo goed mogelijk wil geloven, want anders...).

Later (behoorlijk later) ga je wel begrijpen dat het om literaire fictie gaat. Dan kom je nog theorieën tegen dat het boek Job later nog gematigd zou zijn, want Job's tirade wordt wel heel opstandig. En zelfs dan nog blijft de aanklacht tegen God eigenlijk flink overeind.
Dat soort redenaties kom je in ieder geval tegen.

Ik weet ook nog dat geprobeerd werd Job te historiseren door hem familie van Abraham te laten zijn.

[Rereformed]

De Duivel werd geacht het absolute slechte te vertegenwoordigen. Dat ze dan toch onderonsjes houden in de hemel (de hemel?!?) is nogal verwarrend voor een jong iemand die geneigd is alles letterlijk te nemen (en zo goed mogelijk wil geloven, want anders...).

Inderdaad is dat heel verwarrend, maar dat is niet de schuld van de schrijver van Job, maar van het feit dat in de bijbel de Satan een evolutie doormaakt.

In de Pentateuch (de eerste vijf boeken van de bijbel) bestaat helemaal geen Satan, net zoals 'geesten' zoals die overal in het Nieuwe Testament rondlopen en uitgeworpen kunnen worden helemaal niet bestaan. En wanneer wat later over een 'geest' wordt gesproken dan is het altijd een geest die in dienst van God staat. Bijvoorbeeld in 1 Samuël 16:14: Maar van Saul was de Geest van Jahweh geweken, en een boze geest die van Jahweh kwam, joeg hem angst aan. In hetzelfde boek kun je zien dat 'satan' eenvoudig het woord is voor 'tegenstander': 1 Samuël 29:4: Maar de aanvoerders der Filistijnen werden toornig op David; de aanvoerders zeiden tot hem: Zend die man heen, laat hij teruggaan naar de plaats die gij hem aangewezen hebt, en niet met ons ten strijde trekken, opdat hij geen satan van ons worde in de strijd.
In het boek Koningen kom je het woord op dezelfde manier gebruikt tegen: 1Koningen 11:14, 23, 25: ‘En Jahweh deed een satan tegen Salomo opstaan, de Edomiet Hadad…God deed nog een satan tegen hem opstaan, Rezon, de zoon van Eljada, die de koning van Soba ontvlucht was…En hij was een satan van Israël zolang Salomo leefde.’ Hier zie je ook dat in de denkwereld van de bijbelschrijver God letterlijk achter alles staat wat er maar gebeurt.

Pas in latere tijden werd dit woord gebruikt om er één bepaald hemels persoon mee aan te duiden, zoals hier in Job waar het de benaming is voor één van de Zonen Gods, oftewel een persoon die in dienst is van God en de funktie bekleedt van aanklager. Uit het optreden van Satan in het boek Job kun je gemakkelijk zien hoe deze betekenis zich geleidelijk kan uitbreiden. In het oude denken, waar nog geen Satan erbij was gefantaseerd, komt alles uit de hand van God, zoals je nog kan lezen in Klaagliederen 3:38: "Komt niet uit de mond des Allerhoogsten het kwade en het goede?". Maar wanneer Satan steeds meer gezien wordt als de veroorzaker van het kwaad is zo'n uitspraak als de vorige onmogelijk, het wordt dan zelfs godslasterlijk om alles aan God toe te schrijven. Zo schreef de schrijver van het boek Koningen (die nog nooit gehoord heeft van Satan) dat God David aanzette om het volk te tellen (iets waar David vervolgens voor gestraft werd), maar corrigeert de latere Kroniekenschrijver hem wanneer hij hetzelfde verhaal in een latere tijd opnieuw vertelt: 1 Kronieken 21:1: "Satan keerde zich tegen Israël en zette David aan Israël te tellen." Hier is Satan de verleider tot het kwaad geworden.

Pas in tijden van het Nieuwe Testament is Satan uitgegroeid tot (in de woorden van Jezus) een extremiteit. Een onzinnige, absurde extremiteit, wanneer je het beziet vanuit bijvoorbeeld de ogen van conservatieve gelovigen in Jezus tijd, de Sadduceeën, die al die nieuwlichterij die uit heidense culturen werd overgenomen, en waar helemaal niets over in de Torah staat, verworpen. Jezus noemt hem "heerser van deze wereld". Dat is zelfs godslasterend gezien door de ogen van zo'n Sadduceeër.
De schrijver van de Apocalyps laat zien hoezeer men er inmiddels bij heeft gefantaseerd om de vroegere afwezigheid van Satan op te lossen: "En er kwam oorlog in de hemel; Michaël en zijn engelen hadden oorlog te voeren tegen de draak; ook de draak en zijn engelen voerden oorlog, maar hij kon niet standhouden, en hun plaats werd in de hemel niet meer gevonden. En de grote draak werd op aarde geworpen, de oude slang die genaamd wordt de duivel en Satan, die de gehele wereld verleidt." Merk op dat dit pas helemaal op het eind van de christelijke bijbel verteld wordt! En wanneer men opgevoed met díe fantasie de bijbel vanaf het begin gaat lezen dan is alles heel verwarrend.

De bijgelovige christenheid heeft er vervolgens in de loop van de eeuwen alles aan gedaan om deze Satan nóg goddelijker te maken. De christelijke gelovige ziet Satan in de regel als een alomtegenwoordige macht die voortdurend uit is om bezit te maken van iemands ziel. Die dus net als God alles in het persoonlijke leven overziet, die overal, tegerlijkertijd aanwezig is, en onsterfelijk.

[Nic]

De relatie tussen God en Satan is natuurlijk toch enigszins komisch. Ze worden altijd als de twee grote rivalen gezien, maar hier houden ze met elkaar een weddenschap.
Indien het verhaal eenmaal op gang is gekomen, is de rol van Satan uitgespeeld. Het gaat tussen deze specifieke God en de mens Job.

Echt bevredigend is de afloop niet, omdat Job geen antwoord krijgt op zijn lijden en als mens klein en onmachtig wordt neergezet.
Voor Job is het wel allemaal overtuigend, hij gaat mee in het ontzag voor deze God. Het is inderdaad een gelovig antwoord van de schrijvers van Israël.

In andere verhalen speelt het leed wat men overkomt ook een rol, o.a. de ballingschap is een tragische gebeurtenis.
Men geeft ook daar een gelovig antwoord. We hebben ons niet aan de geboden gehouden. Bij Job is dat anders,
hij was wel rechtvaardig. Wellicht toch als tegenverhaal m.b.t. de oorzaak van de ballingschap door het niet houden van de geboden.

Dat is wel het lastige van deze verhalen, we kunnen niet meer mee maken dat een God kinderen laat doden en dat het wegvoeren van mensen in ballingschap met het niet houden van de geboden te maken heeft. De oorzaak ligt toch echt bij een machtsbelust ander volk (die volgens het verhaal als middel door God worden ingezet).

De schrijvers van Israël geven steeds gelovige antwoorden.
Het is natuurlijk wel lastig om op dit forum te vragen hoe je mee kan geloven met deze schrijvers…

[Rereformed]

Voor Job is het wel allemaal overtuigend, hij gaat mee in het ontzag voor deze God.

Dit antwoord was in die tijd wellicht bevredigend omdat de mens geen enkele antwoorden had op alle raadsels van de natuur, en daarom wel gedwongen werd om te besluiten dat er wel een machtige God moet zijn. God kan Job werkelijk tot in het oneindige vanalles voor de voeten gooien waar hij geen flauw idee van heeft:

Job 37:18: "Kun jij zoals Hij de hemelkoepel uithameren, die zo hard is als een gegoten spiegel?"
Job 38:
"Waar was je toen ik de aarde vast zette,…waarop haar pijlers zijn neergelaten?"
"Wie sloot de zee af met een deur toen ze uit de schoot van de aarde brak?"
"Betrad jij ooit de plaats waar de zee uit opwelt?"
"Waar is de oorsprong van het licht? Hoe kom je ooit op die plaats?"
"Ken jij soms de voorraadkamers van de sneeuw?"
"Heb jij soms de voorraadkamers van de hagel gezien?"
"Wie brengt de dauwdruppels voort?"
"Kun jij de dierenriem op tijd laten schijnen?"
"Wie heeft de ibis wijsheid geschonken?"
"Wie verschaft de raaf zijn voedsel?"

Enzovoort, enzovoort. Voor de mens was alles een raadsel, en dat er dus wel een ontzagwekkende God moest zijn was zo ongeveer een vanzelfsprekendheid.
Job 22 laat zien dat men wel soms wat kritiek had:
“Woont God niet in de hoge hemel? Zie toch hoe hoog de hoogste sterren staan! Maar u denkt: Wat weet God? Kan hij richten door de donkerheid heen? Wolken omhullen hem zodat hij niet ziet.” Hier is sprake van een uiterst naïef wereldbeeld. Blijkbaar is de vrome spreker van mening dat God wel degelijk door de wolken heen en ‘s nachts in het donker kan kijken, maar veel ontwikkelder dan de persoon die het ontkent is zijn wereldbeeld niet.

[B.S.]

Al die inzichten hoorde je uiteraard nooit op zondagsschool, de Prot.-Christelijke lagere basisschool en catechisatie.

[Peter van Velzen]

Wat ik me afvraag, indien je het verhaal van Job leest als een niet historisch literair poëtisch verhaal, is het dan niet toegestaan om kinderen (Job’s nageslacht) dood te laten gaan. In het verhaal is het dramatisch, maar het is een verhaal en in het verhaal is het noodzakelijk.

Ik lees boeken en kijk films waarin dit soort dramatische gebeurtenissen vaak voorkomen, maar in de bijbel en met de personage God kan het blijkbaar niet.
Wellicht kan iemand mij uitleggen , waar het pijnpunt zit indien je het uitdrukkelijk als een verhaal bestempelt.

Of is het pas ok als je de personage God ook als een onhistorisch verhaal benoemt?

Het is uiteraard toegestaan om in een (fictief) verhaal fictieve mensen dood te laten gaan. Maar het is niet zo dat de fictieve dader daarmee fictief vrijgesproken wordt, en wie de fictieve dader presenteert als iemand die gehoorzaamd en aanbeden moet worden, die doet dat wel! De (fictieve) God uit het boek Job verdient het om fictief veroordeeld te worden!

[Rereformed]

Al die inzichten hoorde je uiteraard nooit op zondagsschool, de Prot.-Christelijke lagere basisschool en catechisatie.

Maar wanneer je 'uiteraard' zegt, denk niet dat het veel te maken heeft met bewust zaken verdonkeremanen. In de meeste gevallen weet de persoon die het christelijk geloof uitdraagt niets van deze zaken. Het is zelfs nog erger: ik ben de domste niet, maar talloze zaken in de bijbel waren nooit bij mij opgekomen en werden pas problemen toen ze via theologiestudie voor mijn voeten werden gelegd, terwijl die zaken door een tienjarig kind hadden kunnen worden aangekaart!
Eeuwenlang kan men discussiëren over of Job nu wel of niet een historisch persoon is. En dan is een vrome bijbelgelover wel altijd zo pienter om op te merken dat helemaal op het eind de schrijver laat weten dat Job daarna nog wel 140 jaar leefde. Zo'n detail zal toch wel moeten slaan op een letterlijk bestaand persoon, zo redeneert men dan.
Maar kijk dan eens hoe het boek begint.
De bijbelschrijver schrijft zo kinderlijk als maar mogelijk is: "Op een dag kwamen de Zonen Gods hun opwachting maken bij Jahweh, en ook Satan bevond zich onder hen. En Jahweh vroeg aan Satan: 'Waar kom je vandaan?' En hij antwoordde: 'Ik heb rondgedoold en rondgezworven op aarde'."
Op dit punt komt bij de gelovige bijbelgelover geeneens de vraag opdoemen die een tienjarige kan bedenken: 'Hoe kan de bijbelschrijver zoiets nou weten?'
Die vraag kan men al stellen op bladzijde 1 van de bijbel, waar God telkens wat uitspreekt terwijl er zelfs helemaal geen getuigen bestaan die het kunnen horen! Millennia lang kan men preken houden over hoe alles "door het woord geschapen" is, maar niemand van de gelovigen vraagt hoe de bijbelschrijver dat wist. Het komt gewoon niet bij ze op. Bijbelgeloof heeft op deze punten de kenmerken van magie. Wikipedia: "Magie of toverij is de vermeende kunst van het manipuleren van de werkelijkheid met behulp van speciale objecten, spreuken en rituelen."