Moderator: Moderators
De eerste vraag die bij me naar boven komt is waarom niet beide? Geloven doe je m.i met gevoel en denken met je verstand. Ze zullen elkaar wel kunnen beinvloeden maar de mate hoeveel zal bij iedereen ook anders zijn."A believer is not a thinker and a thinker is not a believer." - Marian Noel Sherman, M.D.
Omdat je met je verstand wel over je gevoelens kan denken, maar met je gevoelens niet over je verstand kan denken.Plons schreef:Die van Sko:
De eerste vraag die bij me naar boven komt is waarom niet beide?"A believer is not a thinker and a thinker is not a believer." - Marian Noel Sherman, M.D.
Plons schreef:
(heeft ff geduurd vanwege verbindingsproblemen)
Ja dat snap ik (zie mijn onderschrift), maar dat is geen antwoord op mijn vraag. Waarom kan een gelovige geen denker zijn?Blueflame schreef:
Omdat je met je verstand wel over je gevoelens kan denken, maar met je gevoelens niet over je verstand kan denken.
Mvg.
Ik vraag me af wat een bijbelloze ietsist zou moeten bedacht hebben om tot de conclusie te komen dat er wel " iets" moet zijn maar dat hij niet gelooft in de al bekende goden, zoiets nodigt uit om er verder over na te denken, maar als ik mijn vrienden, die ook zoiets dergelijks aanhangen, erover doorvraag, kom ik toch tot de conclusie dat ze er niet erg over nagedacht hebben, maar dat kan exemplarisch zijn natuurlijk. En dat van de bijbelvaste gelovers, die voldoen helemaal aan het onderschrift. Maar ik blijf er nog bij dat als je gelooft, dat je op een gegeven moment moet ophouden met denken omdat je jezelf anders op een onbekend terrein gaat begeven die je afbrengt van je geloof.Kitty schreef:Geloof kan ook het antwoord zijn op allerlei vragen en die kan je best heel goed doordacht hebben. Het gaat er ook om wat voor geloof. Er zijn inderdaad heel strikte bijbelgelovers die niet willen denken omdat ze bang zijn dat hun geloof dan uiteen spat. Aan de andere kant van dit spectrum staat de zeer vrijzinnige bijbelloze ietsist.
Natuurlijk kan een gelovige een denker zijn ( en een heel aangenaam persoon in de omgang ). Maar als je eerst zelf geloven definieert als dat dat beleefd wordt met je gevoel, dan zit je met een probleem over het denken over geloof.Plons schreef:Ja dat snap ik (zie mijn onderschrift), maar dat is geen antwoord op mijn vraag. Waarom kan een gelovige geen denker zijn?Blueflame schreef:
Omdat je met je verstand wel over je gevoelens kan denken, maar met je gevoelens niet over je verstand kan denken.
Mvg.
Zolang het ontstaan van het leven nog een hypothese is, is elk denkbeeld daarover mogelijk. Pas wanneer men de sleutel gevonden heeft die feilloos op het slot past, kun je zeggen dat God (welke betekenis je hieraan ook geeft) pas voorgoed ontmanteld is.sko schreef:Ik vraag me af wat een bijbelloze ietsist zou moeten bedacht hebben om tot de conclusie te komen dat er wel " iets" moet zijn maar dat hij niet gelooft in de al bekende goden, zoiets nodigt uit om er verder over na te denken, maar als ik mijn vrienden, die ook zoiets dergelijks aanhangen, erover doorvraag, kom ik toch tot de conclusie dat ze er niet erg over nagedacht hebben, maar dat kan exemplarisch zijn natuurlijk. En dat van de bijbelvaste gelovers, die voldoen helemaal aan het onderschrift. Maar ik blijf er nog bij dat als je gelooft, dat je op een gegeven moment moet ophouden met denken omdat je jezelf anders op een onbekend terrein gaat begeven die je afbrengt van je geloof.Kitty schreef:Geloof kan ook het antwoord zijn op allerlei vragen en die kan je best heel goed doordacht hebben. Het gaat er ook om wat voor geloof. Er zijn inderdaad heel strikte bijbelgelovers die niet willen denken omdat ze bang zijn dat hun geloof dan uiteen spat. Aan de andere kant van dit spectrum staat de zeer vrijzinnige bijbelloze ietsist.
Ja ik verbind idd het geloof onlosmakend met gevoel, misschien ga ik daar de fout in. Moet daar ff over nadenken.Blueflame schreef:
Natuurlijk kan een gelovige een denker zijn ( en een heel aangenaam persoon in de omgang ). Maar als je eerst zelf geloven definieert als dat dat beleefd wordt met je gevoel,
Mvg.
Waarom dan?dan zit je met een probleem over het denken over geloof.
Inderdaad, je ziet het vooral vaak in de politiek waarin mensen hun ideologie, kosten wat het kost, overeind proberen te houden, en schuwen daar soms geen enkel middel, want doel heiligd de middelen. Het lijkt vaak alsof ze bang zijn om hun visie wijzigen, want dan zouden ze moeten ze toegeven dat ze al die tijd verkeerd zaten, en dat kan vanwege trots en angst, emotioneel zeer pijnlijk zijn ..Kitty schreef:Daarbij kun je uiteraard wel verkeerde denksprongen maken, maar dat is niet per se exclusief voor gelovig zijn. Ik heb ook vele niet gelovigen de meest bizarre denksprongen zien maken. Ook heb ik menig onderbuikgevoel het beeld zien bepalen van menig zelfbenoemde zogenaamde rationalist.
Goede vraag, waar komt dat ietsisme toch vandaan? Ik moet toegeven dat ik me in het verleden soms ook voordeed als een ietist, als was het alleen al om er bij te horen. Mijn theorie is daarom dat het ietsisme het gevolg is van onze cultuur, dat doordrengt is met christelijk bijgeloof in de literatuur, media en films, het verlangen naar een magische paranormale werkekheid, en fanatasierijke speudo wetenschappen. Het is werkelijk overal waar je kijkt, en als je niet beter zou weten zou je denken dat het normaal is, maar dat is het niet.sko schreef:Ik vraag me af wat een bijbelloze ietsist zou moeten bedacht hebben om tot de conclusie te komen dat er wel " iets" moet zijn maar dat hij niet gelooft in de al bekende goden, zoiets nodigt uit om er verder over na te denken
