Kochimodo's weg naar atheisme

[Kochimodo]

Edit Sararje: op verzoek van Noachied13 is zowel zijn nickname als zijn topicnaam veranderd in Kochimodo.

Hoi XscM,

Je verhaal ontroert me. Ik kreeg een brok in mijn keel en tegelijkertijd moest ik ook vaak lachen. Je weet dat ik ook een verleden heb als pinksterchristen. Ik zocht al naar je stuk over die Al Pacino quote. Ik heb die film ook gezien en.......ik had sympathie voor....neen ik durf het niet te schrijven. Die scene in de kerk toen hij zijn hand in dat water deed... zo uitdagend.......ik durf niet! Men je bent zover gekomen.....Vandaag de test gedaan via die link hier welke religie bij je past.Ik ben agnost......durf het niet eens mijn vrouw te vertellen......Vrij denken, denken en voelen wat ik wil.....Neen, ik durf niet..... Ik stop maar anders ga ik huilen....wil ik niet....

Hou je goed man!

[Yoyo]

Hoi XscM,

Je verhaal ontroert me. Ik kreeg een brok in mijn keel en tegelijkertijd moest ik ook vaak lachen. Je weet dat ik ook een verleden heb als pinksterchristen. Ik zocht al naar je stuk over die Al Pacino quote. Ik heb die film ook gezien en.......ik had sympathie voor....neen ik durf het niet te schrijven. Die scene in de kerk toen hij zijn hand in dat water deed... zo uitdagend.......ik durf niet! Men je bent zover gekomen.....Vandaag de test gedaan via die link hier welke religie bij je past.Ik ben agnost......durf het niet eens mijn vrouw te vertellen......Vrij denken, denken en voelen wat ik wil.....Neen, ik durf niet..... Ik stop maar anders ga ik huilen....wil ik niet....

Hou je goed man!

Eerlijkheid tegenover jezelf is een grote deugd Noachied13. Agnost zijn is redelijk. Ik denk dat God meer heeft aan iemand die liefdevol en eerlijk tegenover zichzelf en zijn medemens is dan een slijmbal die uit angst maar de Heer prijst.

[Destinesia]

Noachied. Ik lees regelmatig mijn eigen verhaal weer eens door omdat ik daardoor steeds op nieuwe gedachten stuit die ik zeker goed onthouden moet omdat ik niet wil kwijtraken wat mijn gevoelens waren in mijn christentijd. Rereformed schreef ergens als tip, en daar geef ik hem groot gelijk in, om al deze gedachten nu op te tekenen voordat ik me straks misschien niet meer kan herinneren hoe het was en hoe het voelde om een zenuwachtig, depressieve, eindtijd-christen te zijn met een grauwe troosteloze kijk op het leven. Ik heb ruim 15 jaar lang geleefd alsof ik al reeds dood was. Altijd maar bezig met het hiernamaals en het 'redden' van zielen. Wat een absurd iets om het NU en alle gezonde normale betrekkingen met je medemensen in het leven ... weg te smijten!

Hoe kun je genieten van comedy's op tv, of waarom zou je plezier hebben op een feestje? De "wereld" gaat toch met al zijn feesten de grote verdrukking in?
Als christen in de wereld om IETS lachen, wat "uit de wereld" komt voelde als lachen als een boer met kiespijn.

"In de wereld, maar niet van de wereld" zeggen christenen tegen elkaar

Wat een walgelijk enge tekst is dit nu voor mij!
Het is het ontkennen, verafschuwen en ontwijken van het ware leven.
Dit leven! En je leeft maar 1 keer! Bovendien loop je als christen, tenzij je "vrijzinnig christen" wordt natuurlijk, je "naasten" behoorlijk in de weg met je bekeringsdrang en je ernstig verstoorde "zicht" op de wereld en het leven .

Ik was een "eindtijd-schizofreen". dat is wel de juiste beschrijving. gelukkig was mijn "oude lichaam" er altijd bij om me te waarschuwen als ik te ver ging.
Nadeel was dat ik me juist in die periodes een zondaar voelde.

Klinkt logisch he Noachied?

[Rereformed]

Die scene in de kerk toen hij zijn hand in dat water deed... zo uitdagend.......ik durf niet! Men je bent zover gekomen.....Vandaag de test gedaan via die link hier welke religie bij je past.Ik ben agnost......durf het niet eens mijn vrouw te vertellen......Vrij denken, denken en voelen wat ik wil.....Neen, ik durf niet..... Ik stop maar anders ga ik huilen....wil ik niet....

Hou je goed man!

Nietzsche in De Antichrist schrijft deze woorden die voor mij indertijd tot op het bot sneden:

"De innerlijke sterkte van een mens, zijn vrijheid van geest blijkt uit scepsis. Mensen met overtuigingen komen bij fundamentele kwesties van waarde en onwaarde niet in aanmerking. Overtuigingen zijn gevangenissen. Men kijkt niet ver genoeg, men kijkt niet onder zich: om te mogen meepraten over waarde en onwaarde moet men vijfhonderd overtuigingen onder zich zien, achter zich zien...Een geest die grote dingen wil, die ook de middelen daartoe wil, is noodzakelijkerwijs sceptisch. Vrijheid van elke soort overtuiging hoort bij het sterk zijn, bij het vrij om zich heen kunnen kijken...Deze grote hartstocht, het fundament en de macht van zijn wezen, maakt zijn gehele intellect aan zich ondergeschikt; zij neemt alle bedenkingen weg; zij geeft hem moed; zij gunt hem eventueel zelfs overtuigingen. Een overtuiging kan gebruikt worden als middel: veel bereikt men slechts door middel van een overtuiging. De grote hartstocht gebruikt en verbruikt overtuingen, maar zij onderwerpt zich er nooit aan, -zij weet zich altijd soeverein.

Omgekeerd: de behoefte aan iets wat van een onvoorwaardelijk ja en nee is voorzien, is een behoefte uit zwakheid. De mens van geloof, de 'gelovige' van welk type dan ook, is noodzakelijkerwijs een afhankelijk mens, -iemand die zichzelf niet als doel kan nemen, die van zichzelf uit helemaal geen doel kan stellen. De 'gelovige' behoort zichzelf niet toe, hij kan slechts middel zijn, hij moet verbruikt worden, hij heeft iemand nodig die hem verbruikt. Zijn instinct bewijst de hoogste eer aan een moraal van de zelfverloochening: alles, zijn schranderheid, zijn ervaring, zijn ijdelheid, haalt hem daartoe over. Elk soort geloof is zelf al een uiting van zelfvervreemding... Bedenkt men hoezeer voor de overgrote meerderheid een richtlijn nodig is die haar van buitenaf bindt en houvast biedt, hoezeer de dwang, de slavernij, de eerste en laatste voorwaarde is onder welke de mens met een minder sterke wil floreert: dan begrijpt men ook de overtuiging, het 'geloof'. De mens met overtuiging vindt in haar zijn ruggegraat. Veel dingen niet zien, in geen enkel opzicht onbevooroordeeld zijn, partijgangers zijn door en door, ten aanzien van alle waarden een strenge en noodzakelijke optiek hanteren - dit alleen bepaalt dat een dergelijk soort mensen bestaat. Maar op grond daarvan is dit soort mensen de tegenpool, de antagonist van wat waarachtig is, -van de waarheid...Het staat de gelovige niet vrij zelfs maar een geweten te hebben voor het probleem van 'waar' en 'onwaar': op dit punt eerlijk zijn, zou meteen zijn ondergang betekenen."

Noachied13, je bent bezig met een dramatische ommekeer in je leven: eindelijk jezelf te worden, jezelf te mogen zijn. Hoe gevaarlijk en onmogelijk en moeilijk het je ook toeschijnt, het is een proces dat je niet kunt tegenhouden en niet hoeft tegen te houden. Op middelbare leeftijd innerlijk tot volwassenheid opgroeien is eenzelfde proces als indertijd van een tiener uitgroeien tot jong volwassene: het valt niet tegen te houden en als troost kun je denken: er is geen volwassene die ooit weer een tiener zou willen zijn! Achteraf bezien zegt een mens altijd dat hij er niet slechter op is geworden maar juist rijper, wijzer.

Je bent al jaren in dit proces. Je hebt het pinkstergeloof achter je gelaten en zocht wat rustiger religieus vaarwater op. Waar je naar op zoek was was rationaliteit en redelijkheid. Je gaat nu eenvoudig weer een stap verder, want rationaliteit gaat tot het eind. Werp al die angsten en huiveringen om die stappen te nemen van je af: het religieus geloof heeft deze mechanismen ingeschakeld om mensen klein en afhankelijk van het geloof te laten. Het is een vies wapen die de boekreligies ontwikkeld en verfijnd hebben om mensen te kunnen domineren en zichzelf nooit te laten vinden.
De angst die religie kweekt laat altijd het verachtelijke van de religie zien.

Het is bij jou enkel een kwestie van innerlijke moed vinden, en die vind je eenvoudig door uit te spreken dat je absoluut eerlijk wil worden in je denken. Deze absolute eerlijkheid te eisen van jezelf geeft je respect voor jezelf, en dat maakt je tot een innerlijk sterk persoon. Je móet aan deze stem gehoor geven.

Wanneer godgeloof in een mensenleven wegvalt lijkt het alsof de wereld instort. Maar in werkelijkheid ben je dezelfde persoon, sterker nog, word je eindelijk een persoon die ethiek en waarden enkel en alleen uit zijn eigen innerlijk haalt. Er is volstrekt geen reden waarom je je vrouw en kinderen niet meer lief zou hebben, of minder liefdevol en zorgzaam in het leven zou staan dan tevoren. Wegvallen van religieus geloof resulteert juist in een meerwaarde voor het aardse leven en daar gaat nooit een medemens op achteruit.

[Kochimodo]

Wanneer godgeloof in een mensenleven wegvalt lijkt het alsof de wereld instort.

Dank je Rereformed voor het feit dat je me zo sterk getriggered hebt. Je woorden waren als rake stoten. Dit is mijn drempel. Een fundament van mijn jeugd af aan tot nu valt weg als ik mijn geloof opgeef. Het verhaal van XcsM, ik herken het! Ik herinner mij de heilige avondmalen nog zo goed. Ik sloeg ze heel vaak over want ik wilde geen huichelaar zijn. Ik ben altijd heel streng voor mezelf geweest. De laatste maanden als pinkstersrchristen heb ik zoveel avondmalen overgegeslagen. Ik kon het niet meer, ik geloofde het niet meer!
Een jaar voor ik eruit stapte ben ik gestopt met mijn taak als basgitarist. Ik kon niet meer begeleiden op liederen waar ik niet meer in geloofde. Al die heilige mensen met hun heilige glimlach.....Ik kon niet meer. Waar waren ze toen ik hulp nodig had? Nowhere! Het is al en paar jaar ik en God.....Of was het al die tijd ik.......??? Ik die door alles heen ongebroken bleef, die door alles heen kon blijven lachen ik? Durf ik dan eindelijk mezlef de eer te geven? Durf ik eindelijk te zeggen dat ik het was? Durf ik eindelijk in mezlef te geloven??? Durf ik eindelijk te zeggen dat ik het ben die ondanks alle pijn door ga zonder hulp! Helemaal zelf! Is het dan mijn eigen geesteskracht die het heeft gedaan??? Ik bid nog steeds elke dag trouw. Zelfs zonet nog. Maar zo vaak denk ik: waarom? Hij doet toch niets. En dan verdrijf ik dat soort gedachten weer. Verdorie ik ben 45 jaar, hoe kan dat toch? Ik kan het niet ontkennen, mijn geloof brokkelt af. De gedachte aan een vrije wil. Ik die eens voorop sta! Wat ik wil! Wat ik denk! Wat ik voel! Vrij zijn.......geen schuldgevoelens meer! Niet meer altijd leven met de handrem erop.....Oh, ik ben zo bang! Wie of wat blijk ik straks te zijn? Wie is straks dan de echte Noachied13? Ken ik die wel? Wil ik die wel kennen? Ik weet het niet. Niet forceren maar en rustig aan. Stap voor stap, dag voor dag, uur voor uur.....Begin weer bijna te huilen. 'k stop maar weer. It's too much right now!

[Yoyo]

@ Noachied13

Tja, ik zou zeggen. Doe het rustig aan. Laat jezelf niet gek maken. Ik snap dat het moeilijk is daar geloof zich zo in jouw bewuste alswel je onderbewuste heeft geworteld dat je bang bent voor wat er overblijft als je dit loslaat. Maar jij bent altijd dezelfde persoon geweest Noachied13. Je kan nog steeds dankbaar, vreugdevol door het leven gaan. Alleen nu neem je zelf verantwoording en ja dat is best lastig als je altijd bepaalde zaken in de handen van God kon laten. Dat lijkt in het begin heel eng maar je je hebt het anders wel al 45 jaar volgehouden. Je kan meer dan je denkt, als je maar wil! Ik zou zeggen, laat het even rustig zakken. Ik denk dat rereformed je hier idd meer bij kan helpen aangezien hij een lange tijd van zijn leven een echte gelovige was en ik altijd wel een beetje agnost was. En ik heb ook minder levenservaring denk ik, ik mag net rijden lol!

[Sararje]

Hmm, het wordt toch nog eens interesting hier, een net nieuwe FTer die zo betrekkelijk snel van zijn religie lijkt af te donderen. Niet dat ik dat Noachied of Rereformed kwalijk neem, maar ik vind het opmerkelijk in de positieve zin des woords.

Dank je Rereformed voor het feit dat je me zo sterk getriggered hebt. Je woorden waren als rake stoten. Dit is mijn drempel. Een fundament van mijn jeugd af aan tot nu valt weg als ik mijn geloof opgeef. Het verhaal van XcsM, ik herken het! Ik herinner mij de heilige avondmalen nog zo goed. Ik sloeg ze heel vaak over want ik wilde geen huichelaar zijn. Ik ben altijd heel streng voor mezelf geweest. De laatste maanden als pinkstersrchristen heb ik zoveel avondmalen overgegeslagen. Ik kon het niet meer, ik geloofde het niet meer!

Tsja, ik ga het misschien hard zeggen maar een wijze raad van mijn moeder: "iedereen komt eens op een leeftijd dat hij zichzelf zal moeten opvoeden en zich niet op zijn jeugd kan beroepen." Tuurlijk, dat is ook niet makkelijk, maar al velen op dit forum en daarbuiten zijn je voorgegaan en zijn er niet slechter van geworden, waarom dan toch die angst?

Een jaar voor ik eruit stapte ben ik gestopt met mijn taak als basgitarist. Ik kon niet meer begeleiden op liederen waar ik niet meer in geloofde. Al die heilige mensen met hun heilige glimlach.....Ik kon niet meer. Waar waren ze toen ik hulp nodig had? Nowhere!

Hier verbaas ik me niet over eerlijk gezegd. Hoe hard het ook klinkt maar ik kan zelfs die reactie begrijpen. Niet dat ik het daarom goedkeur, integendeel zelfs, maar ik snap de motivaties waarom religieuze mensen meestal weinig compassie hebben met niet-gelovigen of twijfelaars.

Het is al en paar jaar ik en God.....Of was het al die tijd ik.......???

Ik dat denk je je eens stevig zal moeten afvragen wat god werkelijk aantoonbaar voor jou heeft gedaan als je ej die vraag wil stellen. Zo sprak ik iemand die uit de Evangelische hoek kwam en die van zijn geloof is gevallen eens en ik vroeg hem: "Heb jij ooit een van die vermeende genezingsmirakels gezien in die kleine 30 jaar dat je gelovig was?" Het antwoord was ontkennend. Dan is de vraag sterker: kan er iets als een god voor een dergelijk mirakel zorgen en hoe zeker weet je dat het god is die voor mirakels zorgt?

Ik die door alles heen ongebroken bleef, die door alles heen kon blijven lachen ik? Durf ik dan eindelijk mezlef de eer te geven? Durf ik eindelijk te zeggen dat ik het was? Durf ik eindelijk in mezlef te geloven??? Durf ik eindelijk te zeggen dat ik het ben die ondanks alle pijn door ga zonder hulp! Helemaal zelf! Is het dan mijn eigen geesteskracht die het heeft gedaan???

Velen hebben denk ik dezelfde vertwijfeling gehad en ja, hoe cliche het ook is: houdt de wereld op met draaien als jij niet meer gelooft? Ik weet ff niet meer uit mijn hoofd wie de undersign had maar die was iets in de trend van "Het is makkelijker om te geloven in eeuwig leven dan om het geloof op eeuwig leven op te geven."

Ik bid nog steeds elke dag trouw. Zelfs zonet nog. Maar zo vaak denk ik: waarom? Hij doet toch niets. En dan verdrijf ik dat soort gedachten weer. Verdorie ik ben 45 jaar, hoe kan dat toch?

Waarom zou je dat voor jezelf wegwuiven? Misschien omdat je een beetje onder ogen begint te krijgen dat geloven in een straffende god per definitie leidt tot een vorm van een angstreligie.

Ik kan het niet ontkennen, mijn geloof brokkelt af. De gedachte aan een vrije wil. Ik die eens voorop sta! Wat ik wil! Wat ik denk! Wat ik voel! Vrij zijn.......geen schuldgevoelens meer! Niet meer altijd leven met de handrem erop.....

Handel daar dan ook naar! Overigens, die handrem blijft altijd erop zitten in die zin dat je altijd bepaalde normen en waarden houdt (immers, anders zouden we anarchie hebben) maar nu bepaal je tenminste zelf hoe vaak, op welke criteria en hoe strak je die handrem gebruikt. Dat lijkt mij een verademing.

Oh, ik ben zo bang! Wie of wat blijk ik straks te zijn? Wie is straks dan de echte Noachied13? Ken ik die wel? Wil ik die wel kennen? Ik weet het niet. Niet forceren maar en rustig aan. Stap voor stap, dag voor dag, uur voor uur.....Begin weer bijna te huilen. 'k stop maar weer. It's too much right now!

Rustig maar, gewoon rustig doordenken en rustig blijven nadenken wat je wilt en wat je kan. Ik ben het niet altijd met Rereformed eens (toch? :P) maar in één opzicht gaf ik hem wel gelijk: Er is volstrekt geen reden waarom je je vrouw en kinderen niet meer lief zou hebben, of minder liefdevol en zorgzaam in het leven zou staan dan tevoren. Wegvallen van religieus geloof resulteert juist in een meerwaarde voor het aardse leven en daar gaat nooit een medemens op achteruit.

Ik zeg er bij: ik ben nooit religieus geweest dus ik (her)ken de angst die jij nu omschrijft niet en daardoor kan mijn woordkeuze niet altijd even goed zijn. Daarvoor mijn excuses in het geval dat zo is. Wel vind ik het een fascinerend gegeven om te zien hoe je ermee omgaat. Natuurlijk werkt het vertwijfelend en dat is ook hard, moeilijk etc. maar misschien een idee om eens een paar boeken te gaan lezen over waarom wel of niet te geloven. In de boekenhoek kan je redelijk veel boeken vinden en ik ben ervan overtuigd dat iemand als Rereformed je een reeks boeken kan aanraden die in dit stadium je over je vertwijfeling heen zouden kunnen helpen wellicht.

[Kochimodo]

Dank je wel voor je bemoediging! "k zit nog steeds vol en weet niet wat ik moet zeggen. Ook jij bedankt Yoyo. Aaliyah zong ooit: Age Ain't Nothing But A Number. Dus ik neem je gewoon serieus!

[Kochimodo]

Lieve God,

Ik schrijf u deze brief omdat ik een tijdje op reis ga. Neen, dit keer neem ik u niet mee als u het niet erg vind. U bent al zolang betrokken geweest bij mijn leven, dus wat maakt het uit dat ik dit keer alleen ga. ik ga mij dan ook een beetje losmaken van u. Ja, ja, na al die jaren he? Het moest er toch een keer van komen. En als u echt bestaat weet u toch waar ik ben en wat ik doe. U kunt me dan altijd nog te hulp schieten als het mis dreigt te gaan. Toch? Weet u het nog vroeger? Toen als jonge jongen de bossen in trok om daar te zitten en mijn hart bij u te luchten? Alles vertelde ik u en u zei nooit iets terug. Opgelucht reed ik weer naar huis met een blij hart en vol nieuwe moed. Of weet u het nog als ik boos was. Dan zei ik ene woord, weet u nog wel? GVD.....en keek ik of er iets gebeurde. En weer zei u niets terug en deed u niets. Daardoor aangemoedigd ging ik nog een stap verder en zei: als dit mijn leven is dan is dat al de hel op aarde dan zal ik sraks wel niet meer daar naar toe hoeven te gaan!" Weet u het nog? En weer u bleef rustig keek er naar en zei....juist. Niets! Of al die keren dat ik in grote problemen zat. U weet wel welke ik bedoel. Maar in al uw wijsheid zei u weer:Niets. En nog beter, u deed niets. En toch ik hield van u. Ik deed netjes uw woord lezen en deed netjes mijn gebeden. Vaak rende ik om te kijken of uw antwoord er al aan kwam en...niets. Ik hoop dat u begrijpt dat ik het nu maar een tijdje zonder u ga proberen. Hahaha, misschien is dat altijd wel uw bedoeling geweest! En zegt u nu zelfs: het is goed mijn zoon, ga maar, je mag, nee je moet! Over zonen gesproken. Weet u nog die ene speciale zoon van u, Jezus. Och, och, och, ik was helemaal in de zevende hemel toen ik hem als verlosser aanvaardde. Dat ontbrak er dus al die tijd. Uw zoon jJezus! Heerlijk samen met mijn nieuwe broeders en zusters uw naam prijzen. En al die gavne van uw geest. Tongentaal, profeteren en allemaal openbaringen. Het kon gewoon niet op. Helemaal vrij zijn waarlijk vrij en helemaal schoongewassen door zijn bloed..Ho ho, wacht even. Was het niet zo dat toen ik geboren was dat u mj zag en zei: het is heel goed. Dus......ik ben altijd al schoon geweest. Nee, hoe kan dat gemist hebben! Tsja, tot op die en dag weet u nog. Wat zei ik u: sorry, maar ik geloof het niet meer. Ik geloof niet meer in Jezus en het Nieuwe Testament. Toen maar verder waar alleen met zijn tweetjes. Ja want hoe zeggen ze het in het Engels:Three is a crowd! En nu vader ik moet nu echt gaan, anders mis ik misschien de trein. Wie weet komt ie na vandaag niet meer langs. Ook al zegt u niets terug, zeg ik toch. Bedankt voor alles. En maak u om mij geen zorgen. dag lieve vader.

[Sararje]

Nou, ik durf het zelfs sterker te zeggen: ik ken twee leden van dit forum persoonlijk en de ene heeft als 18 jarige bij een bijna afgestudeerd predikant zijn laatste restje geloof weggenomen. Op leeftijd wordt op dit forum niemand beoordeeld, op argumenten wel.

Oeps, dit tikte ik vlak voor de laatste posting van Noachied, ik ga het nu toch afsplitsen want ik vind dat iedere afvallige (wat een erenaam is op dit forum :P) zijn eigen topicje moet krijgen. Overigens: als Noachied13 een andere topictitel wenst, prima, via PB melden en ik verander het zonder problemen.

Overigens vind ik het een zeer moedige en bemoedigende brief.

[Yoyo]

@ Noachied13, mooie brief hoor. Was er ff stil van. Het doet me erg aan mezelf denken toen ik jaren geleden als kind een dergelijke brief aan "God" schreef om m'n hart te luchten. Daar het grootste deel van m'n familie christelijk is en ikzelf niet wou ik gewoon open en eerlijk zijn. Later had ik die brief nog een aantal maal gelezen en het bracht me veel rust. Dit was wat er door me heen ging destijds in alle oprechtheid en het gaf een heel redelijk beeld weer van hoe ik mij werkelijk voelde. Het heeft mij heel erg geholpen om zelf m'n eigen richting te gaan en zelf m'n keuzes te maken. Ik neem aan dat jij hem ook geschreven hebt om dezelfde reden, namelijk om iets los te laten. Bewaar deze brief dus goed zou ik zeggen Dan kun je hem nog eens teruglezen, dat kan erg helpen.

[collegavanerik]

Ook al zegt u niets terug, zeg ik toch. Bedankt voor alles. En maak u om mij geen zorgen. dag lieve vader.

Ja op een dag verlaat elk kuiken het nest, maar je kunt wel met weemoed aan de warmte terugdenken. Succes met vrijdenken, doe rustig aan met uit de kast komen, de mensen zijn meestal wel aardig.

mijn verhaal

[The Prophet]

Het verbaast me eigenlijk niet, Noachied. Als ik je posts lees, krijg ik de indruk dat je stukje bij beetje bezig bent je godsgeloof af te leggen. Al wil(de) je dat misschien niet toegeven tegenover jezelf en de mensen om je heen.

Het is een proces, waarbij je gekoesterde zaken moet loslaten. Dat is niet altijd makkelijk.

[Rereformed]

"Rustig aan doen" is in zo'n geval als dit volstrekt onmogelijk. Bij Noachied gaat het om iemand die de religie niet maar als een sausje over zich heen heeft gegooid, maar om iemand die het tot in al zijn levenscellen in zich op heeft genomen.

Noachied13, voor iemand zoals jij en ik is de sleutel om verder te gaan gelegen in wat je zelf al aangeeft (en dus goed aanvoelt): je moet eindelijk jezelf de eer geven. Jij bent de belichaming geweest van al het mooie wat je 'God' of 'Jezus', of 'heilig', of 'Geest', of 'zuiver' noemt. Het wegvallen van je geloof is geen verraad; het is eenvoudig opgroeien; je legt denken dat tot een kinderlijker staat van zijn behoort af; je bent uit de schoenen van dit denken gegroeid, en je kunt niet wandelen, laat staan hardlopen op schoen die knellen.
Maar je wordt er nu beslist geen slechter mens op. Je hoeft niet bang te zijn wat er van je zal worden, want je geloof was altijd geheel en al wat je zelf bent, en alles is je altijd alleen op eigen kracht gelukt. Je gaat in je leven gewoon verder met dezelfde mooie gedachten van liefde, zorg, trouw, vlijt, hoop en zelfontwikkeling, maar zonder de religieuze terminologie en ingebeelde fantasie. Je zult spoedig grotere schoenen vinden die bij je passen.

Vele mensen doen er alles aan om nachtmerries te vermijden. Het gaat zó in zijn werk: de dingen die we willen zien roepen we uit tot de dingen die er zijn; voor de dingen die we niet willen zien, die ons het gevoel van nachtmerrie geven zijn we volkomen blind, en als we de pech hebben ze tegen te komen noemen we het gezwam of vluchten we ervoor weg.
De gemakzucht waarmee menigeen voor de helft van het leven en de feiten zijn ogen sluit, niet bereid is nachtmerries te doorstaan, geen pijn wil voelen, geen gevecht durft te leveren tegen moeilijke zaken die je tot bloedens toe verwonden, en in plaats daarvan zich liever een genoeglijk leven wenst te geven in een kleine denkhoek van het bestaan, is iets wat jij niet kent, en dit is iets waar je later nog eens feest om zal vieren!

"Een nachtmerrie moet je doorstaan. Van begin tot eind", is altijd mijn motto geweest. En wanneer je er middenin bent dan kun je jezelf troosten met de gedachte dat je er van tevoren al zeker van mag zijn dat je er na afloop een sterker en wijzer mens door bent geworden. Ik merk op dat jij in je leven ook dit motto hebt: "Ik die door alles heen ongebroken bleef, die door alles heen kon blijven lachen", "ondanks alle pijn doorga zonder hulp!" Deze karaktertrek heb ik in mijn eigen leven tot goud uitgeroepen.

Ik merk ook op dat jij helemaal geen wrok hebt tegen God of geloof. Ook dit is goud waard.

Ikzelf deed er wel vier of vijf jaar over nadat ik mijn geloof opzei om het laatste vaarwel te zeggen aan God. Ik ervoer uiteindelijk dat ik er niets voor hoefde te doen om hem uit te bannen. Op een gegeven moment had hij eenvoudig geen enkele plaats meer in mijn denken. Het gebeurde in de herfst van 2006, toen ik eens autoreed en het boek van Dawkins overdacht. Ik schoot plotseling in de lach bij het overdenken van mijn -inmiddels al jarenlang- pogingen om maar wanhopig iets van God te behouden. En toen ik om mezelf moest lachen wist ik meteen dat ik weer een andere maat schoenen moest aanschaffen. Ik was gewoon atheïst, dat was de eerlijke waarheid over mezelf....Ik proefde het woord 'atheïst' voor het eerst in m'n mond, en allemachtig, wat was dat moeilijk! Ik oefende er van tijd tot tijd op, "ik ben gewoon atheïst...", en ik kon er nooit iets tegenin brengen...maar het duurde nog wel een half jaar voordat ik het voor het eerst openlijk uit kon spreken. En dat gebeurde pas toen ik een opmerking van Cymric kreeg: hij had opgemerkt op Freethinker dat ik anders was geworden dan voorheen.

[Kochimodo]

Lieve allemaal,

Ik zit zo vol dat ik ff niet kan reageren. Maar ik lees met aandacht alles wat jullie schrijven! Weet op dit moment niks zinnigs meer. ga vooral door met mij te bemoedigen ook al reageer misschien niet meteen. Op dit moment kan ik alleen maar huilen huilen huilen. Zoveel pijn, angst eenzaamheid, verwarring. Op dit moment heb ik al mijn kracht nodig e.e.a. te kanaliseren dus neem het mij niet kwalijk. Ik had een pivebericht van iemand gekregen. In mij amtwoord durfde ik zelfs god al met kleine letters te schrijven zie je: god! Goed he? Nooit voor mogelijk gehouden. Idd god en de bijbel waren doorgedrongen tot ijn allerdiepste weze en zijn en elk aspect van mijn leven.Het doet zo'n pijn! Alsof ik aan het rouwen ben......

Tot gauw hopelijk.

Nieuwe motto wat ik bed overdacht: Er bestaan geen goede en slechte mensen. Alleen mensen die goede dingen doen en mensen die slechte dingen doen.