Dit onderwerp is afgesplitst van een oorspronkelijk andere discussie alwaar we hier verder keuvelden.
getekend 9 maart 2009: Destinesia aka XcsM
________________________________________________________
Gristen, ik heb een "tekst" voor je.Gristen schreef: Ik kies er overigens wel voor om bij mijn geloof te blijven als je het niet erg vindt, ook al kan ik het niet verklaren, beredeneren of wetenschappelijk bewijzen. Ik geloof het gewoon en in mijn persoonlijk leven heb ik zeer goede ervaringen met God. Wat dat betreft ben ik dus ook niet te 'bekeren', net als de meeste anderen hier
zelf bedacht een jaar of 2 geleden terwijl ik een beetje semi-filosofisch zat na te denken. Het is een tekst voor gelovigen en niet gelovigen. Leuk! ... Iets wat ons bindt!Het is zoals het is, .....zelfs als het niet zo is.
Korte spreukjes blijven goed hangen.
Ik zat vroeger in de evangelische hoek, je weet wel, daar waar de 'amerikaanse versie'! van de heilige geest altijd meer "werkzaam" lijkt te zijn dan in welke andere christelijke denominatie ook. Helaas hebben ze daardoor ook meer last van demonen enzo. Wat in mijn ogen bewees dat het allemaal "zelfbedrog en emotie" was en niet een 'werking van de heilige geest'.
Als je geen problemen met demonen wilt, dan moet je dus eigenlijk gewoon naar de gereformeerde kerk toe. Heerlijk rustig en niet zo paranoia want er zijn nogal wat soorten die je belagen (neem mijn cynisme niet kwalijk) en ongeveer zoals je ook verschillende soorten smurfen hebt met vaardigheden aan hun naam verbonden. Volgens de evangelischen had bijvoorbeeld de gereformeerde kerk een "geest van vroomheid". En de vrijzinnige kerk een ...? ..
Heel goed.
Nou in ieder geval (zo rekende ik uit) een hele zooi demonen minder dan in onze leer. Maar goed dat is een heel onderwerp op zich.
Ik zit nog dagelijks te ontleden wie toch "ook al weer" precies in dat "oude lichaam" heeft gezeten, dat ik zo, tja ..achteloos heb weggegooid. Volgens de leer van Paulus diende ik dat oude lichaam "voor dood te houden" maar ik heb het toch maar weer opgegraven voordat alles zou zijn 'verteert en vergeten'.
En echt....het voelt zo vertrouwd. Zo heerlijk, die... 'valse vrede' van welleer.
Misschien heb ik het wat moeilijker gehad met "geloven" omdat ik het gevoel had intellectueel een stap lager te moeten gaan om de, toch een beetje 'simpel bedacht' klinkende wonderen te kunnen geloven en te vertalen naar deze tijd en algemene gedachtengang. Ik kon me zo voorstellen dat de middeleeuwsen een simpeler taal nodig hadden om het geloof te vatten. Affijn, ik draaide mij in alle soorten gedachtenkronkels om het "geloof" te behouden.
Misschien had ik het ook wel moeilijker met geloven omdat ik vergelijkingsmateriaal heb vanuit het pre-christelijke leven daar ik pas christen werd op mijn 26e.
Als je in het geloof opgroeid bent dan zal dat waarschijnlijk allemaal anders zijn. Veiliger omdat je ouders en soms de hele familie al "behouden" zijn. Ik echter, was "bezwaard" met de taak mijn kennissen en familie op de hoogte te brengen van het "verlossende evangelie". Zij zouden immers voor eeuwig "knersend met hun tanden" in een vuur verdwijnen waar hun "worm niet sterft"
Ik vond het evangelie daarom helemaal niet verlossend! Leugenaars. Eerst dat liefdevol "kloppen aan de deur van je hart" die je alleen maar kon opendoen met de klink aan de binnenkant.
Wat een onzin! Ik ervaarde juist, (nu we toch in "beelden" spreken) dat ik ergens naar binnen was gegaan, puur op de "gelovige gok" in een "luchtledig gewrocht" waar ik nooit meer uit kwam omdat er nu juist een klink aan de buitenkant bleek te zitten.
Niet ik had het geloof!! Maar het geloof had mij!!
Een psychologische fuik!! Met als onderpand de dreiging van de hel als je van je geloof viel. Het zou zelfs slechter aflopen met "de gelovige" dan met "de ongelovige" die zich nooit had bekeerd omdat diegenen die geloofden immers "eerst van de hemelse gaven hadden geproeft" en het later toch verwierpen.
Goed, dat nieuwe lichaam reeds "vrij van wormen" omdat het niet kon 'sterven', zat dus inmiddels wel helemaal barstensvol tot de nok vol met 'conflicten' en 'schuldgevoelens'
Ik leerde pas op 26 jarige leeftijd aan het begin van mijn "gelovig leven" dat eigenlijk bijna alles wel “zonde” is. Tot aan de muziek in je eigen huiskamer toe. En o.a. mijn hele Zappa collectie is gerecycled tot, weet ik veel …
Yakult verpakking?
Ik aanvaardde dat “loslaten van zondige gewoonten” grotendeels, en bad vurig om hulp om bepaalde zaken te "knechten" waar ik steeds opnieuw struikelde volgens de "algemeen christelijke maatlat" voor zover die te "meten" is. Maar helaas…..Het begon er niet uit te zien zoals de 'christelijk opbeurende' boeken, bladen en tijdschriften die ik las mij wijsmaakten. Ik werd maar niet "heilig" voor mijn gevoel. Ik hinkte er maar een beetje achteraan.
Het "nieuwe lichaam" ... (wat is dat eigenlijk? want ik was gewoon een soort zombie) ... kreeg ernstig last van, wat ik misschien het beste kan omschrijven als "afstotings verschijnselen". Ik raakte mijn eigen "ik" volkomen kwijt en wist dat in het normale leven gelukkig een beetje te verbergen. De "kerkperiode" waar ik me altijd met een lichte vlaag van frisse tegenzin doorheen heb geworsteld duurde niet eens zo lang. Een jaar of vier/vijf hooguit. Ik heb nooit kunnen wennen aan dat kerkgedoe. Mijn ex-vrouw nog minder.
Maar ik hield me met de nodige moeite, 'kranig' “christen”. 15 jaar in totaal.
Ik weet niet of je bekend bent met de actieve kerkelijke inzet van de leden van een gemiddelde pinkstergemeente? Ik kan over elk aspect uren doorbomen. Ik wist niet wat ik ermee aan moest. Ik begon medegelovigen te imiteren in alle 'gewoonten en gedachten' in de meest letterlijke zin. Ik wist niet op welke andere manier ik me dat christenpakje "eigen" moest maken. Het “sloeg niet aan” gewoon. Bovendien moest "het nieuwe lichaam" constant worden aangepast door honderden verschillende zienswijzen en interpretaties.
Dat maffe “gevlag” in de gemeente met volwassen vrouwen die zelfgemaakte voor wat daar voor door moest gaan, een soort Israelische gewaden aan hadden gedaan en die dan vooraan bij het podium stonden te huppelen met vaandels met daarop geborduurde goudkleurige bijbelteksten erop, de langdradige hypnotiserende liederen die overgingen in aanbidding en tongentaal. Het avondmaal waaraan je niet mocht deelnemen als je in "zonde" leeft.
De maat van je zonden en je eigen reactie daarop liet de gemeente aan je geweten over zodat er mensen waren die regelmatig het avondmaal "oversloegen" en anderen nooit. Ieder mat zijn "eigen maat". Ik zat me altijd af te vragen waarom "die of die" dan niet meedeed. Wat zou die hebben geflikt? Of die? Na de dienst bleven sommige mensen die "in zonden leefden" en dus niet meededen met het avondmaal achter waarna er met hen gebeden werd en waarbij handen werden opgelegd. Misschien had die wel een stukje Harry Potter gekeken, of gemasturbeerd. Of met "begeerlijke ogen" naar een andere vrouw gekeken.
Ik vond het "Big Brother" allemaal. Ik deed dus, of gewoon altijd mee met het avondmaal of ik kwam gewoon niet die bewuste zondag. Bizar die diensten als ik er op terugkijk.
De teksten van de liederen in de “Ik-vorm” waarvan ik bijna altijd dacht, terwijl ik zachtjes meezong: “Maar dat ben ik helemaal niet!”. Ik begon steeds minder naar de gemeente te gaan waarna leden van deze gemeente langzaamaan begonnen te informeren waarom ik toch zo weinig kwam. Goed ik ben daar langzaam en geleidelijk weggeslopen.
Ik zocht mijn gelovig heil vanaf toen op het internet. Laat ik over christelijke internet forums maar ophouden. Daar werd mijn geloof al helemaal bedolven onder alle "stemmen" van duizenden soorten christenen in alle soorten en maten met evenzovele interpretaties over wat je maar bedenken kan. En o ja daar kwamen ook ongelovigen en relschoppers waaronder de vrijdenkers
Ok even terug: Ik ging na mijn kerkperiode nog wel jaren verder met "af en toe een bijbelstudie" en deed nog redelijk wat aan evangelisatie via een groep medegelovigen uit allerlei kerkrichtingen. Maar dat "nieuwe lichaam" bleef een onnatuurlijke "labiele versie" van het oude met heel vreemde trekjes.. Ik werd kribbig, ongezellig en depressief. Mijn karakter begon vreselijk te veranderen. Is dit nu de verlossende boodschap? De wereld was er slecht aan toe. De "opname" zou komen. 90% of meer van alle mensen zouden welhaast verloren gaan volgens mijn 'berekeningen'.
Google even op "rapture". of "coming of the antichrist" en je leert dat er prachtige dagen in het verschiet liggen.
Waarom dan nog kinderen willen? In de gemeente zag ik mensen (veel te jong) trouwen en zwanger raken. Vreemd dacht ik, je gelooft werkelijk dat "de Heer" spoedig terugkomt en jullie gaan drie kinderen willen? Gek genoeg liep men ook niet hard voor daadwerkelijke straatevangelisatie in mijn gemeente. Men deed lekker veilig aan folderen per brievenbus in de nabije omgeving van de gemeente.
Dan hoef je geen ingewikkelde discussie's aan en de Heer doet de rest wel. Gewoon even bidden voor en na het folderen en je doet je "gerustgestelde geloofsslaapje".
Straat evangeliesatie was andere koek. Daar kwamen de meesten gedesilusioneerd van terug. Het evangelie werd niet gretig aangenomen. De meesten konden die dialoog met de wat meer onderlegde ongelovigen gewoon niet aan. Raar! Er moesten toch op de een of andere manier mensen "gered" worden? Waarom had God niet een geloofwaardiger bijbel op de markt gebracht? Nog steeds breek ik mijn hoofd hierover. Wat een slecht georganiseerde logistieke handel was dat geevangeliseer!
Wie kon dit geloven? Waarom geloofde ik het eigenlijk zelf nog? Je zou toch verwachten dat God een sneller plan had kunnen bedenken. En waarom moest ik me verantwoorden voor het bestaan van een "hel" tegen ongelovigen waar ik zelf altijd zeer grote moeite mee had?
Nog zoiets: De meeste christelijke folders waren zooooooo ontzettend naief, en in pure gristen-retoriek geschreven! In totaal onbegrijpelijke samenhang domweg citeren van bijbelteksten. "Zo gelooft toch helemaal niemand het?" dacht ik regelmatig. Wat een treurige poging om mensen tot "geloven" te bewegen. Ik begon zelf op een gegeven moment maar folders te schrijven die de zaken moderner en aannemelijker maakten in mijn ogen. Het ging me redelijk goed af moet ik zeggen.
Ik was dan misschien wel een minder enthousiast happy-clappy christen qua zondagsdienst waarin iedereen met de handen omhoog stond en vol vuur meezong, wat ik nooooit deed, maar ik stond wel regelmatig in de regen met een handvol mensen, uren te ouwehoeren als brugman. Waar waren al die vurige zwevers toen?
Gelukkig had ik dat oude vertrouwde lichaam vanaf dag 1 niet al te diep en zorgvuldig begraven (alsof ik het ergens al niet vertrouwde he?) en ik realiseer me nu pas dat ik mijn lichaam stiekum een rietje had meegegeven om door te ademen.
Ik stop maar even met deze maffe vergelijkingen. Blijkbaar heb ik het nog steeds in me.
Ik denk dat het goed is om te onthouden dat niet alle christenen christenen blijven.
De redenen (terecht of onterecht) zul je zelf moeten onderzoeken Gristen.
Neem er in ieder geval een beetje kennis van. Je doet het in ieder geval niet zomaar!
Maar als de 'rot' er inzit raad ik een ieder aan dit proces voor zichzelf te versnellen.
En houdt nooit de schijn op voor je medegelovigen. Dat is onleefbaar!
Ik ben toch blij dat ik destijds niet in een hervormde kerk of gereformeerde kerk terecht ben gekomen. De evangelische leer streeft meer naar "geloven" van "kaft tot kaft".
Die opgave is dus achteraf misschien juist wel mijn redding geweest van deze psychologische hel.
