ER STAAT GEEN WETENSCHAP IN DE KORAN!
EMBRYOLOGIE IN DE KORAN?
Eén van de meest favoriete ‘wetenschappelijke’ claims van bekeringsijverige moslimevangelisten, is dat de Koran een zeer nauwkeurige beschrijving geeft van de ontwikkeling van het ongeboren kind. Laten we beginnen met sura 23:12:
Sura 23:12. Voorwaar, Wij scheppen de mens uit een uittreksel van klei;13. Dan plaatsen Wij hem als een kleine levenskiem in een veilige plaats.14. Vervolgens vormen Wij de levenskiem tot een klonter bloed; daarna vormen Wij het geronnen bloed tot een (vormeloze) klomp; dan vormen Wij beenderen uit deze (vormeloze) klomp; daarna bekleden Wij deze beenderen met vlees;
Volgens de verkondigers van het enige ware geloof, geeft dit Koranvers unieke informatie die volkomen in overeenstemming is met moderne inzichten uit de embryologie; inzichten die in de tijd van Mohammed onbekend waren. Niemand heeft mij tot nu toe echter kunnen uitleggen wat het ‘uittreksel van klei’ uit de eerste regel met embryologie te maken heeft, en bovendien vinden we hetzelfde bijgeloof in veel oudere religieuze geschriften, meerdere Bijbelverzen, die meer dan duizend jaar ouder zijn dan de Koran. Job 10:9 Gedenk toch, dat Gij mij als leem bereid hebt, en mij tot stof zult doen wederkeren. 10 Hebt Gij mij niet als melk gegoten, en mij als een kaas doen runnen?11 Met vel en vlees hebt Gij mij bekleed; met beenderen ook en zenuwen hebt Gij mij samengevlochten;
Volgens het daarop volgende versregel (23:13) plaatst Allah de mens als een kleine levenskiem in een veilige plaats, waarna deze levenskiem gevormd wordt tot een klonter bloed. Hier wordt het interessant. Uiteraard is het volkomen onjuist om het embryo als een klonter bloed te omschrijven. Een embryo bestaat niet alleen uit bloed, en in ieder geval niet uit geronnen bloed, en in het Koranvers valt tevens op dat de vrouwelijke eicel in het verhaal volkomen ontbreekt. Waar komt dit foute denkbeeld vandaan? Het antwoord op die vraag vinden we bij antieke culturen waaronder die van de Grieken en de Romeinen, wier enorme invloed zelfs reikte tot in India. De Griekse wetenschapper en filosoof Aristoteles geloofde dat het bloed in de baarmoeder, het vrouwelijke equivalent was van het mannelijke zaad. Volgens Aristoteles bezat het sperma van de man het vermogen om bloed in de baarmoeder te laten samenklonteren, en uit dit stremsel ontstond het embryo (we vinden hetzelfde beeld in het zojuist geciteerde Bijbelvers, hetgeen doet vermoeden dat deze theorie zélfs lang voor Aristoteles al in omloop was. ).
‘Het is duidelijk dat menstruatievocht een reststof is, en dat het menstruatievocht van vrouwtjes het equivalent is van het zaadvocht van mannetjes.’ Blz 60. Aristoteles ‘Over voortplanting’
‘Wanneer bij dieren die zaad uitstoten het zaad uit het mannetje in het vrouwtje terechtkomt, laat dit het zuiverste deel van de reststof stremmen: het grootste deel van het menstruatiebloed is namelijk onbruikbaar doordat het vocht is…. Het vermogen van het mannetje dat zich in het uitgestoten zaad bevindt doet de reststof stremmen’, Blz 91. Aristoteles ‘Over voortplanting’
‘Wanneer de afscheiding van een vrouwtje in de baarmoeder door het zaad van een mannetje wordt gestremd, bewerkstelligt dit zaad iets wat vergelijkbaar is met de werking van stremsel op melk.’ Blz 92. Aristoteles ‘Over voortplanting’
‘Als de lichamelijke deeltjes samenklonteren, verdwijnt het vocht eruit, en bij het drogen van de aardachtige delen vormen zich er vliezen omheen.’ Blz 93. Aristoteles ‘Over voortplanting’
‘Wanneer een vrouw gemenstrueerd heeft, vormt de rest van het vocht zich tot een jong… Het is nu duidelijk dat een vrouwtje de materie voor de voortplanting levert en dat deze zich in de substantie bevindt die het menstruatievocht vormt.’ Blz 61/62. Aristoteles ‘Over voortplanting’
We vinden dezelfde theorie bij de grote Grieks/Romeinse arts Claudius Galenus (130-200 NC): ‘Bij de genesis (embryogenese) is het zaad het actieve principe en het menstruatiebloed het passieve. Aantrekkende, veranderende en formerende vermogens van het zaad. Embryogenese wordt op natuurlijke manier gevolgd door groei; deze beide functies worden van elkaar onderscheiden.’ Claudius Galenus. ‘Over de natuurlijke vermogens’ (De vier elementen in de klassieke geneeskunst. Blz 53.)
In de inleiding van ‘The Developing Human’, één van de meest toonaangevende boeken over de conceptie en ontwikkeling van het kind in de baarmoeder, citeert de schrijver Keith L. Moore uit een oud hindoegeschrift, de Garbha Upanishad, dat door sommige deskundigen gedateerd wordt rond 1416 v.c: ‘From the conjugation of blood and semen the embryo comes into existende.’
Bij talloze culturen en volkeren uit de oudheid komen we deze opvatting tegen dat het zaad van de man het actieve principe is dat het passieve ‘zaad’ van de vrouw doet stremmen. Het is vanuit dit gezichtspunt ook heel verklaarbaar waarom in de Koran de vrouwelijke bijdrage in het embryologische proces volkomen ontbreekt. Het is de ‘gemengd mannelijke afscheiding’ (sura 75: 35) waaruit de mens volgens de Koran is ontstaan; een proces waarin de vrouw blijkbaar geen echte bijdrage levert, behalve dan dat ze het embryo voedt, zoals de bodem de voedingstoffen levert die de zaden doet uitgroeien tot een gewas. Metaforisch wordt dit heel treffend omschreven in sura 2:223: ‘Uw vrouwen zijn een akker voor u - komt daarom tot uw akker, zoals het u behaagt en doet goed voor uzelf.’
Moslims werpen soms tegen dat het Arabische woord ‘alaq’ (dat in bijna alle Koranvertalingen is vertaald met ‘bloedklonter’ of iets wat daar synoniem aan is) óók ‘bloedzuiger’ kan betekenen, óf ‘iets wat zich vasthecht’. En omdat een embryo zich heeft vastgehecht aan de baarmoederwand, en zich voedt met bloed (oftewel, ‘bloed zuigt’) uit de baarmoederwand en later via de navelstreng, ziet men hierin alsnog een bewijs voor de goddelijke oorsprong van de Koran. Ten eerste valt hier tegenin te brengen dat bijna alle vertalers van de Koran het woord bloedklonter hebben gebruikt, en niet ‘bloedzuiger’ of ‘iets dat zich vasthecht’. Al deze vertalers zijn of waren zeer geleerde wetenschappers in de Arabische taal, en het is amper voor te stellen dat zij er allemaal naast zouden zitten met hun vertaling. Ten tweede is de betekenis van ‘iets dat zich vasthecht’ niet strijdig met dat van de ‘bloedklonter’. Wie wel eens een verband heeft moeten verwisselen na een flinke operatie, weet als geen ander hoe sterk geronnen bloed zich ergens aan kan ‘vasthechten’.
Sommigen beweren dat het embryo van 23 dagen oud gelijkenis vertoont met een bloedzuiger. De plaatjes en foto’s die men dan laat zien tonen het embryo van de achterzijde, zoals in het middelste plaatje te zien is. Als men op het linker en rechter plaatje kijkt naar de vorm van het embryo, en de wijze waarop het embryo via de navelstreng is bevestigd aan de baarmoederwand, zien we dat er geen enkele sprake is van enige gelijkenis met een bloedzuiger.
Met een enorme dosis fantasie en zelfmisleiding zou men in de betekenis van ‘bloedzuiger’ en ‘iets dat zich vasthecht’, een zinnebeeldige gelijkenis kunnen zien met een embryo (zie bovenstaande illustratie) dat via de navelstreng bloed onttrekt uit de placenta. En het gaat dan zeker niet om iets dat men in de tijd van Mohammed niet kon weten, want de functie van de navelstreng was al meer dan duizend jaar bekend. Medici en wetenschappers als Hippocrates en Claudius Galenus hebben beschrijvingen gegeven van de wijze waarop het embryo zich voedt. Oók Soranus van Ephese, de vader van de verloskunde en gynaecologie, beschreef de anatomie van de vrouwelijke voortplantingsorganen zeer uitgebreid in een boek (‘Over de ziekten van vrouwen’), dat meer dan 1500 jaar in gebruik bleef als handleiding voor de verloskunde. Aristoteles schreef in zijn verhandeling over de voortplanting: ‘De navelstreng is een ader, bij sommige dieren één, bij andere meerdere. Rond de aderen ligt een huidachtig omhulsel, omdat de aderen zwak zijn, en bescherming en beschutting behoeven. De aderen zitten als wortels aan de baarmoeder vast en het embryo krijgt via de aderen zijn voedsel. ‘ (Blz 94. Aristoteles ‘Over voortplanting’)
De werken van Hippocrates, Aristoteles en Galenus golden in de middeleeuwse Islamitische wereld overigens als standaardwerken voor anatomie en geneeskunde, en werden vrijwel allemaal in het Arabisch vertaald. Ongetwijfeld vanwege de treffende overeenkomst met passage’s uit de Koran.
Ten tweede valt tegen deze uitleg in te brengen dat ‘wat zich vasthecht’ of datgene wat ‘bloed zuigt’, niet opeens stopt met het vastgehecht zijn of het bloedzuigen, om te worden gevormd tot een ‘vormeloze klomp. De Koran zegt immers (even vrij vertaald naar de alternatieve uitleg): ‘Vervolgens vormen Wij de levenskiem tot ‘iets wat zich vasthecht’; daarna vormen Wij ‘iets wat zich vasthecht’ tot een (vormeloze) klomp. Ik ben in de wetenschappelijke literatuur geen enkel stadium tegengekomen waarin het ongeboren leven eruit ziet als een ‘vormeloze klomp’, maar we weten allemaal dat het ongeboren kind in alle stadia via de navelstreng ‘vastgehecht’ blijft met de moeder tot na de geboorte. Er is dus geen sprake van ‘iets dat is vastgehecht’ en/of ‘bloed zuigt’, dat vervolgens wordt gevormd tot iets anders. Het blijft gedurende de hele zwangerschap ‘iets dat is vastgehecht’.
In het daarop volgende versregel worden de stadia beschreven waarin volgens de Koran de beenderen en de spieren zich ontwikkelen: ‘daarna vormen Wij het geronnen bloed tot een (vormeloze) klomp; dan vormen Wij beenderen uit deze (vormeloze) klomp; daarna bekleden Wij deze beenderen met vlees.’
Zonder enige schaamte beweren sommige gelovigen dat dit Koranvers volledig in overeenstemming is met de inzichten van de moderne wetenschap. Volgens de Koran ontwikkelen zich dus eerst de beenderen, en worden deze daarna pas bedekt met spierweefsel. Niets is minder waar. Beenderen en spieren ontwikkelen zich min of meer gelijktijdig. Rond de zesde week zijn de beenderen nog niet volledig ontwikkeld, maar zeer geringe beweging van de nog niet volledig ontwikkelde ledematen en ruggengraat is reeds mogelijk, hetgeen inhoudt dat het embryo al over spierweefsel beschikt. Rond de achtste week zijn bijna alle botten aanwezig, en kan het embryo zich bewegen, maar de beendergestel is nog niet geheel compleet, want de knieschijf ontwikkelt zich pas in de vierde maand van de zwangerschap *. Deze feiten vindt u in bijna ieder goed boek over anatomie of embryologie. Oók in het door moslims vaak genoemde boek ‘The Developing Human. Clinically Oriented Embryology’ van Keith L. Moore. In het boek ‘De wonderen van de Qoer’aan’ van Adnan Oktar (Harun Yahya) vinden we het volgende citaat, waarvan men beweert dat het is overgenomen uit ‘The Developing Human’: ‘Tijdens de zevende week, begint het skelet zich in het lichaam te verspreiden en nemen de beenderen hun bekende vorm aan. Aan het einde van de zevende week en gedurende de achtste week, nemen de spieren hun plaats rond de beenderformaties in.’
Na alle leugens van Harun Yahya die we al hebben blootgelegd in de evaluatie van zijn boek ‘Het bedrog van de evolutieleer’ (>http://www.freethinker.nl/Harun-Yahya-ontmaskerd.htm>), weten we echter dat het gerechtvaardigd is om hem te wantrouwen wanneer hij iets citeert. In de 7e editie van ‘The Developing Human’ komen we bovenstaande woorden in ieder geval nergens tegen. Wel lezen we dat spontane bewegingen al kunnen plaatsvinden in de zesde week van de zwangerschap, wanneer volgens Harun Yahya en zijn volgelingen de spieren nog niet zijn ontwikkeld: ‘It has been reported that embryos in the sixth week show spontaneous movements, such as twitching of the trunk and limbs…….. It has been reported that embryos during the sixth week show reflex responses to touch.’ Blz 86. ‘The developing Human’ Clinically oriented embryology’ 7th edition.
Over de achtste week van de zwangerschap, wanneer de beenderen hun bekende vorm hebben aangenomen, lezen we dat het embryo al doelbewust kan bewegen: ‘Purposeful limb movements first occur during this week’ (Blz. 88. The Developing Human), waar duidelijk uit blijkt dat beenderen en spieren min of meer gelijktijdig zijn gevormd.
In het hoofdstuk over de ledematen staat óók zeer duidelijk beschreven dat de beenderen en spieren zich gelijktijdig ontwikkelen: ‘As the long bones form, myoblasts aggregate and form a large muscle mass in each limb bud.’ (Blz. 410. The Developing Human.)
Op deze doorsneden van embryo’s van zowel 41 dagen als 7 weken oud, is duidelijk te zien dat de spieropbouw al in volle ontwikkeling is, terwijl de beenderen nog niet volledig zijn ontwikkeld. Afbeelding uit ‘The Developing Human’ Blz. 403.)
Het is begrijpelijk dat men in de oudheid van mening was dat eerst de beenderen werden gevormd en daarna de spieren. Bij alles wat de mens zelf bouwde, bijvoorbeeld een tent, maakte men eerst een skelet, en werd deze daarna pas afgewerkt met huiden. Aristoteles maakte de vergelijking met de werkwijze van een kunstenaar: ‘Rond de botten zit vlees, dat ermee is verbonden door dunne en vezelige banden. De botten zijn er ter wille van het vlees. Zoals kunstenaars die een dier boetseren uit klei of een andere vochtige substantie eerst een geraamte van stevig materiaal maken en dan de klei daaromheen strijken, zo heeft ook de natuur het dier uit vlees gevormd. Onder de vlezige delen zitten meestal botten. (Bladzijde 63. Aristoteles. ‘Over dieren’.)
CONCLUSIE: Samengevat kunnen we concluderen dat sura 23:12 geen correcte beschrijving geeft van de embryologische ontwikkeling van het ongeboren kind.
HET GESLACHT VAN HET KIND.
Een veelgehoorde claim van gelovigen is dat de Koran, in een tijd waarin niemand het kon weten, verklaarde dat man en vrouw voortkomen uit een druppel zaad.
Sura 53:45: ‘En dat Hij in paren schept - mannelijk en vrouwelijk, van een druppel zaad wanneer het uitgestoten is. ‘(Koranvertaling uit het boek van Harun Yahya.)
Het ‘wetenschappelijke’ in dit Koranvers zit hem volgens de exegeten in het feit dat het zaad van de man het geslacht van het kind bepaalt, omdat de vrouwelijke eicel (die in de Koran nergens wordt genoemd!) slechts drager is van het X chromosoom, en de zaadcel drager kan zijn van zowel het X als het Y chromosoom. Wanneer het X chromosoom van een vrouw met het X chromosoom van een man versmelt, wordt het kind een meisje. Zodra het versmelt met een Y chromosoom wordt het kind een jongen. Het probleem met dit Koranvers is dat het te vaag is. Het zegt ons niets over chromosomen, en niets over de vrouwelijke eicel, maar het zegt ons slechts dat het zaad van de man het geslacht bepaalt. Betreft het hier iets unieks? Iets wat nog niemand in die tijd wist? Uiteraard niet!
In de Griekse oudheid discussieerden filosofen al uitgebreid over het verschil tussen de seksen. Sommigen, zoals Empedocles, beweerden dat het onderscheid in de baarmoeder ontstaat, maar sommige natuurfilosofen waren meer dan duizend jaar voor Mohammed al van mening dat beide geslachten al in het zaad aanwezig waren. Aristoteles zei hierover: ‘Anaxagoras en sommige andere natuurfilosofen beweren dat de tegenstelling tussen mannetje en vrouwtje meteen al in het zaad aanwezig is; ze stellen dat het zaad van een mannetje afkomstig is en dat het vrouwtje de ruimte verschaft.’ (Aristoteles ‘Over voortplanting’ Blz 150)
Aristoteles was het niet met hen eens wat betreft de plaats waar volgens hen het zaad werd geproduceerd, en geloofde óók niet dat het zaad een stoffelijke bijdrage leverde in het proces. Maar bij Aristoteles zullen we zien dat óók in zijn theorieën uiteindelijk het zaad van de man het geslacht bepaalt. Volgens Aristoteles werden het uiterlijk en geslacht veroorzaakt door zogenaamde ‘bewegingen’ in het zaad die veroorzaakt worden door de ‘ziel’. De vrouw levert in Aristoteles’ theorie de materie (menstruatievocht in de baarmoeder), en het is het zaad van de man dat beweging brengt in het menstruatievocht, waardoor het embryo ontstaat. Het geslacht van het kind wordt bepaald door het verschil in kracht tussen de bewegingen van het zaad, en de bewegingen in het menstruatievocht. Maar waar het hier om gaat is dat het zaad van de man volgens Aristoteles het bewegingsbeginsel bezit; het bewegingsbeginsel dat óók de potentiële bewegingen van het baarmoedervocht veroorzaakt: ‘Sommige bewegingen – die van de vader en van de algemene klassen als ‘mens’ en ‘levend wezen’ – zijn al in het zaad gerealiseerd, andere – die van de vrouw en van de voorouders – kunnen worden gerealiseerd. (Aristoteles ‘Over voortplanting’ blz 160.)
Er is nog een reden waarom sommige exegeten iets wetenschappelijks zien in sura 53:45. In ‘De wonderen van de Qoer’aan’ van Adnan Oktar (Harun Yahya) lezen we namelijk: ‘Het feit dat de mens niet alleen gemaakt is uit het hele sperma maar uit een klein deel daarvan, is in de Koran weergegeven met de uitdrukking: 'van een druppel zaad wanneer het uitgestoten is'.
Men doelt hier op het feit dat het sperma uit meerdere componenten bestaat, zoals alkalisch vocht dat het zure milieu in de vagina neutraliseert, en stoffen die de zaadcellen tot beweging aanzetten. De zaadcellen maken slechts een klein deel van de zaadvloeistof uit, en deze zijn het die de eicel (waarover de Koran in alle toonaarden zwijgt) uiteindelijk bevruchten. De tekst spreekt echter van ‘een druppel zaad wanneer het uitgestoten is.’ Een ‘druppel’ duidt duidelijk op een vloeistof, en niet op de zaadcellen in het sperma. Bovendien wordt de eicel (waar de Koranschrijver, nogmaals, over zwijgt) niet bevrucht door ‘een druppel zaad’, maar door slechts één zaadcel.
EEN GEMENGD MANNELIJKE AFSCHEIDING?
En zo komen we bij de volgende claim. Over onderstaande Koranverzen zeggen fantasten als Harun Yahya het volgende: ‘Zoals we gezien hebben, vertelt de Koran ons dat de mens niet van het hele zaad gemaakt is, maar van een klein gedeelte daarvan. De bijzondere nadruk in deze verklaring, verkondigt een feit dat pas onlangs door de moderne wetenschap is ontdekt, en dit bewijst dat de verklaring, het woord van Allah is.’
32:7. ‘Die alles wat Hij geschapen heeft goed maakt en Hij begon de schepping van de mens van klei. Toen maakte Hij hun nageslacht van een extract van uitgestoten vloeistof.’>(Koranvertaling uit het boek van Harun Yahya.)
75: 35. ‘Denkt de mens dat hij alleen wordt gelaten. Was hij geen gemengd mannelijke afscheiding die uit werd gegoten?’ (Koranvertaling uit het boek van Harun Yahya.)
76:2. ‘Waarlijk, Wij hebben de mens uit druppels van gemengd zaad geschapen zodat hij beproefd kan worden, dus maakten Wij hem horend en ziend.’ (Koranvertaling uit het boek van Harun Yahya.)
Ten eerste valt hier meteen weer op dat de vrouwelijke bijdrage volkomen ontbreekt. Nergens rept de schrijver over de vrouwelijke eicel. Dit alleen is al voldoende om de claim te verwerpen. ‘De mens’ was geen gemengd mannelijke afscheiding die uit werd gegoten, en de mens is ook niet ontstaan uit een extract van uitgestoten vloeistof, maar een mens ontstaat door het samengaan van één zaadcel met een vrouwelijke eicel. Verder zijn de Koranverzen ontzettend vaag. Wat wordt er bedoeld met een ‘gemengd mannelijke afscheiding’, ‘gemengd zaad’, of ‘een extract van uitgestoten vloeistof?’ Wat voor ‘extract’? Waaruit bestaat die mannelijke afscheiding? Hoezo gemengd zaad? Allemaal vragen die niet met behulp van de tekst zijn te beantwoorden. Alweer een reden waarom de claim van deze fantasten absurd is.
Wel valt alles weer op zijn plaats als we gaan kijken wat voor opvattingen er leefden in de antieke oudheid. Hippocrates en zijn tijdgenoten geloofden dat het zaad ‘ontbindingsvocht’ was, dat uit het hele lichaam afkomstig was, en dat het via de nieren naar de penis werd geleid. Hier vinden we al het voorbeeld van een ‘gemengd mannelijke afscheiding’. Aristoteles is nog duidelijker, al was hij het niet met Hippocrates eens. Het zaad bestond volgens hem uit een mengsel van zogenaamde ‘reststoffen’, waarvan het werkelijke zaad maar een klein deel uitmaakt.
‘De natuurlijke reststoffen hebben wel zo’n plaats: de onderbuik voor die van het droge voedsel, de blaas voor die van het vochtige, de hoog gelegen ingewanden voor die van het bruikbare voedsel en de baarmoeder, de geslachtsdelen, en de borsten voor de reststoffen die uit zaad bestaan; ze verzamelen zich en stromen naar deze plaatsen samen.‘ Aristoteles ‘Over voortplanting blz 56/57.
‘Niet alleen zaad verlaat het lichaam, er verdwijnen ook andere schadelijke substanties die ermee gemengd zijn. Dit verklaart waarom bij sommigen de substantie die ze lozen onvruchtbaar is: ze bevat maar weinig zaad.’ (Aristoteles. ‘Over voortplanting’ blz. 57).
WAAR KOMT HET ZAAD VANDAAN?
Sura 86:5: ‘Laat de mens derhalve overwegen waaruit hij geschapen werd. 6. Hij werd uit een stromende vloeistof geschapen, 7. Welke voortkomt van tussen de ruggegraat en de ribben.’
Sura 7:172. ‘En toen uw Heer van Adams kinderen een nageslacht uit hun lendenen voortbracht,…’
Deze sura’s komen we zelden tot nooit tegen in de Islamitische propagandalectuur, omdat het zo overduidelijk is dat het onjuist is. We weten al dat de mens niet is geformeerd uit een ‘stromende vloeistof’, maar door het samengaan van een zaadcel en de onmisbare vrouwelijke eicel (weet u nog, die eicel die in de Koran zo schittert door afwezigheid). Wat vrijwel iedereen ook weet, is dat die ‘stromende vloeistof’ waar de zaadcellen zich in bevinden als het sperma de penis verlaat, niet voortkomt van tussen de ruggengraat en de ribben. Sommige moslims sputteren tegen door te zeggen dat de zaadvloeistof uit de zaadblaasjes komt, maar helaas, deze liggen ook niet tussen de ruggengraat en de ribben. De zaadblaasjes liggen schuin achter de prostaat, en die ligt vlak boven het perineum. De zaadblaasjes scheiden samen met de prostaat en de cowperse klieren de vloeistoffen af die noodzakelijk zijn voor de beweeglijkheid en bescherming van de zaadcellen, maar ze produceren niet de zaadcellen zélf. Deze worden vervaardigd in de testikels. Dus zelfs al zouden de moslimevangelisten met een lang verhaal en veel woordgegoochel de betekenis van deze verzen zover kunnen oprekken dat de zaadblaasjes in dit gebied vallen, dan nóg is het fout. De mens is niet geschapen uit een stromende vloeistof welke voortkomt van tussen de ruggengraat en de ribben, of de lendenen, maar een mens ontstaat uit één enkele zaadcel, die samen met miljoenen andere zaadcellen is voortgekomen uit de testikels, en uiteraard mogen we in dit verhaal de onmisbare vrouwelijke eicel niet vergeten.
Natuurlijk vinden we soortgelijke vormen van bijgeloof ook weer in andere geschriften uit de oudheid, zoals Hippocrates die van mening was dat zaadvocht langs de ruggengraat via de nieren naar de penis werd geleidt. Of Aristoteles die ervan overtuigd was dat de zaadbuisjes aan de ruggengraat waren bevestigd: ‘Met de buisjes van de mannetjes, of deze nu wel of niet testikels hebben, is het net zo gesteld als met de baarmoeder bij eierleggers: ze zitten aan de achterkant vast, bij de ruggengraat.’ Aristoteles ‘Over voortplanting’ blz 44.
Galenus dacht er anders over, maar hij polemiseerde wel tegen zijn talloze voorgangers en tijdgenoten die dit denkbeeld aanhingen: ‘En sommigen onder hen die zich hadden verwaardigd zich de urinewegleiders te laten zien, zoals deze van de nieren kwamen en in de blaas geïmplanteerd werden hadden zelfs de brutale moed te zetten dat ook dit geen enkel doel diende. Anderen zeiden dat dit spermakanalen waren.’ Galenus ‘Over de natuurlijke vermogens’ (De vier elementen uit de klassieke geneeskunde. Blz 85.)
Ook in de Bijbel vinden we deze oude anatomische misvatting in onder andere Genesis 35:11 (maar ook in vele andere Bijbelverzen): ‘Voorts zeide God tot hem: Ik ben God de Almachtige! wees vruchtbaar, en vermenigvuldig! Een volk, ja, een hoop der volken zal uit u worden, en koningen zullen uit uw lenden voortkomen.’
HIJ DIE ALLES IN PAREN SCHIEP?
Volgens de Koran wordt alles wat leeft in paren geschapen. Maar de auteur van de Koran heeft zich danig vergist.
Sura 36:36. Glorie zij Hem, Die alles in paren schiep van hetgeen op aarde groeit en van hen zelf en van hetgeen zijn nog niet kennen.
Sura 51:49. ‘En Wij hebben alles in paren geschapen opdat gij er lering uit moogt trekken.’
Dit is een feit waar de zoekers naar Koranische wetenschap liever niet over spreken, want er blijkt duidelijk uit dat de Koran mensenwerk is; mensenwerk uit een tijd toen de kennis over de natuur zich nog in een prematuur stadium bevond. Tegenwoordig weten we dat er in de natuur meerdere manieren bestaan waarop soorten zich kunnen voortplanten, en niet alleen de seksuele voortplanting zoals de Koranschrijver suggereert.
Manieren van ongeslachtelijke voortplanting (aseksuele reproduktie) zijn:
Parthogenese. De ontwikkeling van onbevruchte eicellen tot nieuwe individuen. Wandelende takken, vele soorten bladluizen, kevers en slakken, en zelfs sommige amfibieën en reptielen kunnen zich op deze wijze voortplanten. Apomixie: Ongeslachtelijke voortplanting bij planten, die veel voorkomt onder varenachtigen. Andere manieren waarop sommige planten zich kunnen voortplanten is door middel van wortelstokken, knollen, uitlopers, etc. Eencelligen: Eencelligen planten zich ongeslachtelijk voort doordat de cel zich splitst waardoor er twee identieke individuen ontstaan. CONCLUSIES:
‘Uittreksels van klei’ hebben niets met de conceptie en de embryologische ontwikkeling van het kind te maken (en hetzelfde bijgeloof vinden we in religieuze geschriften die veel ouder zijn dan de Koran). Een ontzettend belangrijk onderdeel ontbreekt volkomen in de Koranische beschrijving, namelijk…. de vrouwelijke eicel!! Er is geen enkel stadium van de zwangerschap waarin het embryo uit een ‘bloedklonter’ bestaat. Er is geen enkel stadium van de zwangerschap waarin het embryo eruit zien als een bloedzuiger. Er is geen enkel stadium van de zwangerschap waarin het embryo een ‘vormeloze klomp’ is. Er is geen sprake van dat eerst de beenderen van het embryo zich ontwikkelen, en daarna pas de spieren, zoals de Koranschrijver beweert. Beenderen en spieren ontwikkelen zich gelijktijdig. De mens wordt niet geschapen uit een ‘stromende vloeistof (of ‘een druppel gemengd zaad’, of een ‘extract van uitgestoten vloeistof’, etc..) die voortkomt van tussen de ruggengraat en de ribben’ (of de lendenen), maar uit het samengaan van één enkele zaadcel die samen met miljoenen andere zaadcellen is voortgekomen uit de testikels, én uiteraard de in de Koran genegeerde vrouwelijke eicel. Allah schiep niet alles in paren, want er zijn vele levensvormen die zich ongeslachtelijk voortplanten. De Koran slaat hier de plank volkomen mis! De Koran vertelt niets bijzonders en niets nieuws. De auteur van de Koran borduurde gewoon voort op de foute anatomische opvattingen die bij de meeste volkeren in de antieke oudheid in omloop waren. Wederom is de conclusie die hieruit volgt duidelijk. Er staat geen wetenschap in de Koran!
19-12-2006 Marc Defianth.
Bronnen en achtergrondinformatie:
‘Over voortplanting’ Aristoteles.
‘Over dieren’ Aristoteles.
‘The Developing Human. Clinically Oriented Embryology.’ Keith L. Moore & T.V.N. Persaud.
‘De vier elementen in de klassieke geneeskunde’ (Teksten van Empedocles, Hippocrates en Galenus, vertaald door Joop Hollander, met inleidende tekst van prof. R. Th. R. Wentges)
‘Ontwikkeling van de Geneeskunde’ Paul Lewis & Roberto Margotta.
‘Atlas van de anatomie’ Trevor Weston.
‘Woordenboek Biologie’ (Nederlandse vertaling van ‘Dictionary of Biology’).
.* http://www.madsci.org/posts/archives/ma ... .An.r.html (Knieschijven vormen zich rond de vierde maand.)
(Afbeelding afkomstig van) http://www.cancerhelp.org.uk/help/default.asp?page=4031
(Afbeelding afkomstig van) http://nl.wikipedia.org/wiki/Zaadblaas
(Alle andere afbeeldingen zijn afkomstig uit ‘The Developing Human. Clinically Oriented Embryology.’ Keith L. Moore & T.V.N. Persaud.)
De Koranvertaling die ik heb gebruikt: http://www.islam-info.be/idp/index.php?dekoran (in sommige gevallen heb ik de vertaling uit het boek van Harun Yahya overgenomen. In dat geval staat het erbij vermeld).
Voor Bijbelteksten heb ik de Statenvertaling gebruikt.
