Het mooiste woord is herinnering - over Alzheimer.

[Storm]

Mensen komen en gaan hier op het moment van behoefte.
Het zijn momentopnamen.
Vaak ook gefocust op één enkel levens en interesse aspect..

Ja dat is waar, jongeren zullen waarschijnlijk minder hebben met dit onderwerp. Misschien beroepsmatig of doordat het in de familie voorkomt.
Het gefocust zijn op één enkel levens aspect of interesse, m.i hebben de meeste forummers dat. Mijn interesse ligt niet bij politiek en allerlei zaken rondom evolutie. Ik lees het graag maar ik heb er niet genoeg verstand van. Geef mij maar geloof, muziek, levensvragen en LOL.

Op een forum zijn we zo'n klein stukje van wie we werkelijk zijn.
Je schrijft wat je wil schrijven.
Nog meer dan in het werkelijke leven.
Zo is dat nog steeds met dementie.
Je zegt of reageert op hetgeen je wat wil zeggen of wat denkt te zeggen te hebben.
Zodoende weet niemand, wat je ooit wist maar nu niet meer.
Maar dementie wordt ook gekenmerkt door karakterveranderingen.
Ik ben eigenlijk alleen hier op het forum al een aantal jaren vrij consequent aanwezig.
Terug kijkend in mijn herinneringen zie je wel meningsveranderingen, daardoor misschien ook uitingsveranderingen.
Soms denk ik karakterveranderingen waar te nemen; dat zou een teken kunnen zijn.
Maar dat is een dubieuze gedachte.
Te dubieus

Nee, niemand hier weet wat je eens wist. Maar kan het ook wezen door alles wat je leest, leert, je anders over zaken gaat denken. Wanneer je interesse breder wordt kunnen er andere zaken oplossen, of zie ik dat verkeerd? Als ik terug lees dan weet ik zeker dat mijn mening is veranderd. Maar bij jou is het.....stel dat.
Wat voor mij vergeetachtigheid is, is voor jou waarschijnlijk meer. De angst...zijn dit de eerste tekenen? Ik wil je niet in slaap sussen, de mensen die je goed kennen kun je vragen of ze het er met je over willen hebben, als er een vermoeden is. Jou een beetje kennende heb je dat al wel gedaan.

[Maria]

@ Fish
Wat er voor ons in petto ligt weten we geen van allen.
Men lijdt het meest, door het lijden dat men vreest.
Ik heb al lang geleden geleerd, dat het je niet in het verleden of in de toekomst moet leven.
Lukt me meestal redelijk, maar zeker niet altijd.
Voorlopig is mijn in levensinstelling net als mijn lijfspreuk alleen veranderd van "Ik heb nog 40 jaar voor de boeg" in "Ik heb nog 30 jaar voor de boeg"

@ Storm
Natuurlijk praat je met je broers en zussen over je ouders.
Een enkele keer over hoe je denkt voor wat betreft jezelf, maar dat was toen niet echt aan de orde.
Voor mij persoonlijk? Mijn man en twee zussen weten ervan.
Het is een periode erg benauwend geweest, maar zoals ik al schreef:
Dat was al even geleden en is voorbij.
Ik heb altijd pas een beetje over mijn moeiten kunnen praten als iets voorbij was.

Maar als je dan weer wat in het nieuws leest, dan word je er weer bij bepaald.
Zie topic start, de uitgaven van dit boek, 5.00 euro van de opbrengst gaat voor onderzoek naar Alzheimer centrum.
We zullen het in de toekomst meer mee gaan maken.
Wij allemaal.
Dat is ook de reden, waarom ik het bespreekbaar wil maken.
Ik weet uit ervaring, dat je eigen verhaal daarbij kan helpen.

[Fenomeen]

jongeren zullen waarschijnlijk minder hebben met dit onderwerp

Wat ontzettend aardig om weer tot de 'jongeren' gerekend te worden.
Dat moet ik noteren; Storm, 2 pluspunten en je had er al 2 voor de mooiste avatar van FT maar die is nu weg.

Ik ben pas de laatste jaren in aanraking gekomen met Alzheimer, niet bij mijn familie maar in de vriendenkring.
Heb me vooral bezig gehouden met hoe ik hiermee om moest gaan. (altijd vrolijke, heel makkelijke man)
Een leugentje voor bestwil is vaak de makkelijkste en soms de enig werkbare oplossing.
Wat ik er nog aan toe wil voegen is dat de familie van de patiënt nogal eens vergeten wordt, die hebben het vaak heel zwaar.

Wat ik herken is dat het heel humoristisch kan zijn, ware het niet zo triest.
'met mij is alles goed jongen maar mijn vrouw is niet helemaal goed meer bij d'r hoofd, die denkt dat we thuis zijn in ons vakantiehuisje'
Ontroering blijft dan over.

[Storm]

@Fenomeen,

Met jou kan ik praten. Weet je waarom die mooie avatar weg is? Rereformed vond me zielig met een jankend jongetje, en nog meerderen beaamden dat. Ik meen zelfs Gershom, dat viel me echt van ze tegen. Nou dat is het laatste wat ik wil; zielig gevonden worden.

Ik vond hem niet zielig die dappere Quilcene boy , en nu ik jou zo hoor denk ik: ''ik ben er ook gek geweest om mijn avatar te wijzigen'' Zij moeten er maar aan wennen, ik moet al zoveel achter me laten. Dus een leerproces voor Rereformed en Gershom, stelletje mislukte vrijdenkers. Laat ik me niet voor het karretje van het geloof spannen,trap ik in de volgende valkuil. Ik haal hem weer op als hij nog wil, het is een trotse jongen dus misschien voelt hij zich afgewezen.

Net als jij en Maria herken ik ook de het dubbele gevoel bij Alzheimer; humoristische situaties, en soms kun je er best om lachen. Uitlachen is wat anders.
In het verpleeghuis waren een man en vrouw die verliefd op elkaar werden, de vrouw had nog een partner. Voor haar man en hun kinderen was het pijnlijk. Maar als je dat niet wist ontroerde de manier waarop deze twee demente mensen met elkaar omgingen, zo lief en teder.. Ze zijn later ieder naar een andere afdeling gegaan, begrijpelijk voor de familie. Maar jammer voor deze twee mensen.

[Maria]

Ik vond hem niet zielig die dappere Quilcene boy ,

Ik ook niet, maar toch had ik het idee dat je het was ontgroeid.
Je beaamde dat ook dacht ik.
Of zit je nog op de wip?

en nu ik jou zo hoor denk ik: ''ik ben er ook gek geweest om mijn avatar te wijzigen'' Zij moeten er maar aan wennen, ik moet al zoveel achter me laten.

Kenmerk van de ware "trouw".
Blijf bij het oude.
Of is het?
Blijf bij jezelf.
Wat is het nou?

Dus een leerproces voor Rereformed en Gershom, stelletje mislukte vrijdenkers.

Leerproces klopt wel.
Voor wie?
Allemaal een beetje?

In het verpleeghuis waren een man en vrouw die verliefd op elkaar werden, de vrouw had nog een partner. Voor haar man en hun kinderen was het pijnlijk. Maar als je dat niet wist ontroerde de manier waarop deze twee demente mensen met elkaar omgingen, zo lief en teder.. Ze zijn later ieder naar een andere afdeling gegaan, begrijpelijk voor de familie. Maar jammer voor deze twee mensen.

Voor Maarten en de BDE gedachten.
http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... 26#p515326" onclick="window.open(this.href);return false;

En meteen ook voor alle gelovigen in een persoonlijke overgang naar een hiernamaals.

[Robo]

Ik heb een paar jaar een sterk verminderd korte termijn geheugen gehad, waarbij het proces voor mij ook duidelijk was.
Samen met nog wat andere verschijnselen, was er voor mij een reden om angstig te worden daarover.

Dat is mij 18 november jongstleden overkomen. Een onverklaarbare blackout waardoor ik een auto ongeval kreeg.
Ik had 2 weken hiervoor een of andere infectie met hoge koorts. Na de blackout leek het alsof een deel van mijn korte termijn geheugen was gewist. Ik herken gezichten maar heb grote moeite het juiste laatje te vinden waarin die naam is opgeslagen. Een aantal routes vergeten. Het meest vreemde is dat er veel onderzoeken zijn gedaan, en die hebben slechts opgeleverd dat ik gezond zou zijn. Ik weet zeker dat er iets goed fout is, maar kan dat niet aantonen. Wel weet ik mij nog te herinneren wat ik heb onderzocht met betrekking tot alzheimer, en dat ik tot de slotsom ben gekomen dat het te maken heeft met metallische belasting. Zo ben ik meer alzheimer tegen gekomen in gezinnen die in aluminium pannen kookten hun leven lang. Mijn stief opa werkte bij vaten fabriek van Leer waar hij de aluminium afsluitdoppen maakte voor 200 liter vaten. Ook mijn oma kookte in aluminium pannen. Opa had al vroeg na zijn pensionering last van alzheimer. Grootste probleem voor hem, en mij was dat hij alleen onverstaanbaar kon brabbelen, en niet meer zelfstandig kon lopen. Omdat mijn moeder een hekel had aan die man is het nooit bij mij opgekomen om hem zo maar eens een stukje te gaan rond lopen in zijn rolstoel. De bevinding dat sommige metalen mogelijk alzheimer bespoedigen meld ik zodat ieder daar zijn eigen onderzoek in kan doen, en mocht dit een goede bevinding blijken, dan kun je waarschijnlijk alzheimer uitstellen door na te denken over waar je nu in kookt. Ook heb ik geen vertrouwen in anti aanbak laagjes van teflon. En ik ben heel bang dat ik het begin van alzheimer te pakken heb, ik heb bijna mijn hele werkzame leven met allerhande metalen gewerkt.

Respect Maria... Ik las in een van de commentaren waarom heb je niet gezegd moeder is thuis? Dat kan ik op de leeftijd die je had niet verlangen. Ik vind dat je juist enorm goed bent omgegaan met je familie. Ik heb zelf bij de derde keer maar moeder is dood bedacht om in plaats daarvan te gebruiken oooh, maar moeder is niet thuis. Ik was zelf tiener toen mijn opa ziek werd, en heb nooit goed begrepen hoe ik er mee om moest gaan, maar had de moeilijkheid dat hij niet meer begrijpelijk kon praten, waardoor enige vorm van communicatie onmogelijk was. Als hij uit alle macht probeerde mij iets uit te leggen tot tranen toe omdat hij kennelijk wel begreep dat ik hem niet begreep, waren hele moeilijke momenten om mee om te gaan. Ik maakte mij er van af door te zeggen, sorry opa, ik moet weer aan het werk, tot ziens. Ik hoop dan ook dat mijn spraakcentrum niet wordt aangetast... verlies van een deel van mijn geheugen vind ik al genoeg voorlopig.

[Maria]

Er zijn van veel neurologische verschijnselen en mankementen verklaringen binnen allerlei andere aandoeningen dan dementie.

Heel in het klein, maar toen oneindig groot, leek het voor mij ooit eens een stukje van 5 seconden kwijt te zijn.
Maar dat is uit een veel oudere periode.
Ik was op weg naar de keuken en vond mezelf terug met een krant in mijn hand en volkomen verdwaasd.

Wat jij meemaakte moet je denk ik ook niet onder het kopje dementie plaatsen, ook al associeer je het er sterk mee.
Vreselijke gewaarwording.
Maar anders in de zin van eenmalig, ook al zijn er restverschijnselen.
En niet onderdeel van een proces dat niet is te stuiten. Toch...??

Maar de overeenkomsten zijn vaak, dat een gezond mens beseft dat hij ook wel eens aan een hersenbeschadiging kan gaan lijden.
De lichamelijke handicap, die dan het gevolg kan zijn is vreselijk, maar ik er ervaar dat het verlies van mijn gezonde gedachtengangen/mijn verstand iets vreselijks voor mij zou gaan betekenen.
Dat ik "gek" zou worden.
Dat alleen is al om "gek van te worden".
Dan is korte termijn geheugenverlies nog het minste probleem.

Over theorieën van oorzaken buiten het reguliere wil ik hier niet doorgaan.
Wel als er nieuwe berichten komen van hoe het te voorkomen en af te remmen.
De bronnen ervan hoop ik kritisch te kunnen beoordelen.

[Fish]

De bevinding dat sommige metalen mogelijk alzheimer bespoedigen meld ik zodat ieder daar zijn eigen onderzoek in kan doen, en mocht dit een goede bevinding blijken, dan kun je waarschijnlijk alzheimer uitstellen door na te denken over waar je nu in kookt. Ook heb ik geen vertrouwen in anti aanbak laagjes van teflon. En ik ben heel bang dat ik het begin van alzheimer te pakken heb, ik heb bijna mijn hele werkzame leven met allerhande metalen gewerkt.

Ik denk niet dat er nog veel in aluminium gekookt wordt maar als dat zo is het nog maar de vraag of dit een oorzaak van Alzheimer zou zijn.

Het zou kunnen dat blootstelling aan excessieve hoeveelheden aluminium gepaard aan een ernstig gebrek aan vitaminen, mineralen en antioxidanten het ontstaan van Alzheimer in de hand werkt. Een andere studie, gepubliceerd in Archives of Neurology [ mei 1998 ] liet echter geen correlatie tussen hoge concentraties aluminium en aantasting van hersen- en zenuwweefsel zien. Ook in het cerebrospinaalvocht van Alzheimerpatiënten zag men hier geen toename van aluminium. In recenter onderzoek, waarbij kleine doses aluminium werden gegeven aan Alzheimerpatiënten, bleek ook geen negatief effect op hun cognitieve vermogens. Maar mogelijk hebben deze onderzoekresultaten te maken met een aantal meetfouten: de studie duurde slechts een dag, en de toegediende dosis was zeer klein.

http://vita-info.nl/2014/01/alzheimer-e ... magnesium/" onclick="window.open(this.href);return false;

[Fenomeen]

Zat wat over het onderwerp te lezen en kwam deze prachtige foto tegen.

Senile Dementia - West Riding Pauper Lunatic Asylum 1869

[Storm]

@Fenomeen,

Ja ik zag en las het ook. Het schijnt dat Quaker businessman and philanthropist William Tuke zich over hen ontfermde.
Gelukkig is de zorg zeker in Nederland nu beter.

[Fish]

Seniel en kinds waren de woorden voor dementie en Alzheimer vroeger. Kwam weinig voor omdat de meeste voor die tijd al heen gegaan waren.

[Storm]

@Fish,
Bij mijn Opoe zeiden ze; "ze heeft aderverkalking". Veel ouderdoms--ziektes werden aderverkalking genoemd. Wat inderdaad ook een grote boosdoener is.

Een test van de Alzheimer stichting.http://www.geheugentest.nl/" onclick="window.open(this.href);return false;

Ik heb een score van 59...wel wat problemen met het geheugen. Maar ik vraag me af hoe de score is als iemand van 30 jaar deze test doet.

[Gershom]

Ongeveer een jaar geleden overkwam het mij onverwacht. Niets vermoedend laat ik samen met mijn vrouw de honden uit, toen mijn benen slap als rubber werden en ik voorover viel.
Mijn vrouw snelde naar het fietspad om een voorbijganger om hulp te vragen. Als spoedig arriveerden een ambulance vergezeld van maar liefst twee politiewagens. (het was uitzonderlijk mooi weer die dag, dus de agenten wilden kennelijk ook wel eens de benen strekken in de vrije natuur.) Ondertussen was ik weer overeind gekrabbeld, en tussen twee struise vrouwelijke agenten werd ik min of meer opgebracht naar de ambulance.
Daar werd ik door een verpleger nagemeten en doorgelicht, maar er kwam niets bijzonders aan het licht. Ik werd thuis gebracht, met de gedachte dat ik gewoon flauwgevallen was.
Een paar maanden later voelde ik dezelfde slapheid in de benen opkomen, en ging uit voorzorg vast maar liggen. Na een paar minuten ging die vreemde gewaarwording weer over, en kon ik weer naar huis wandelen. Weer een week of wat later viel ik wederom op vrijwel dezelfde plaats, maar verloor daarbij het bewustzijn. Men heeft mij toen wederom thuisgebracht, maar daar weet ik niets meer van.
Later vertelde mijn vrouw mij dat ik voluit grappen maakte met de verpleger, "over dat ik geen zin had om op de bus te wachten en daarom alsmaar een ambulance belde"....Ik kan mij daar niets van herinneren. Maar gelachen hebben ze wel, als ik de verhalen mag geloven.
Na een paar dagen echter sta ik te koken, en merk niet dat mijn eten verbrand. Mijn vrouw rook de brandlucht, en heeft de buurvrouw ingeschakeld, terwijl ik al die tijd riep dat zoiets toch echt niet nodig was. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis waar men een ontsteking aan mijn been constateerde. Niet mijn hoofd, maar mijn been, dat toch een behoorlijk eind van mijn hoofd vandaan is. Na een penicilline kuur van een weekje mocht ik weer naar huis.
Alles in mijn hoofd is met een scanmachiene onderzocht maar wederom kon de man die ervoor had doorgeleerd niets verontrustends vinden. Mijn hersens waren niet meer in staat van nieuw, maar het was ook niet ernstig verouderd.
Intussen kan ik helaas niet meer wandelen en laat ik de hond uit met de scootmobiel, maar dat heeft meer met een versleten rug te maken, en kwam ook niet onverwacht.
Het bewustzijnsverlies is niet meer opgetreden, maar toch blijf ik behoorlijk bang. Ik heb een wandelvriend die een paar jaar ouder is dan ik , en samen houden wij nauwkeurig bij hoeveel geheugenverlies er bij ons optreed.
Vaak kunnen wij niet op de naam komen van een zeer bekend persoon, terwijl namen uit een ver verleden moeiteloos worden opgeroepen. Tot onze grote ergernis. Gelukkig is er ook op de hei een internetverbinding, en na een beetje gegoochel komen wij weer wel achter. Zolang wij nog weten hoe je het mobieltje kunt bedienen, zijn wij nog niet dement, denken wij....Alleen maar doodsbenauwd...

[Peter van Velzen]

Niet op de naam van een bekend persoon kunnen komen overkwam mij al lang geleden, toen ik nog niet eens 30 was. Het betrof decentrale verdediger van Juventus: Gentile. Ik denk dat het vooral kwam door zijn harde spel, waarbij je niet aan een "gentle"man dacht. Met zijn spaanse evenknie bij Real Madrid: Camacho, had ik nooit moeite. Die naam klinkt als een kapmes! Inmiddels kan ik beide namen niet meer vergeten. En denk er steeds weer aan als ik even niet op een naam kan komen.

[Maria]

Even niet zo gauw op een naam komen is mij al bekend van alle leeftijden.
Maar met een beetje hulp, als die genoemd wordt, dan weet je het meestal weer.

Dat was ook van mijn moeder bekend, al jaren sinds er steeds weer een nieuw kleinkind bij kwam.
Daarom was dat "normaal" voor mijn moeder, dachten wij.
Echter toen zij ook niet meer bij een naam van de kleinkind kon combineren met welke van haar eigen kinderen de ouders waren, hadden bij ons toch de alarmbellen moeten gaan rinkelen.
Zeker als er bij een hint alleen maar een wazige blik volgde en een vaag ipv. een duidelijk "oh ja.".