Voor mij bestond en bestaat de kerk uit een leuke sociale kring en dat is voor mij het meest waardevol. De saaie kerkgang nam ik daarbij voor lief en verder dacht ik niet al te veel over het geloof na. Het hele gevoel bij de kerk te horen gaf mij toch een gevoel van geselecteerd te zijn voor iets belangrijks terwijl ik in het dagelijks leven daar verder weinig mee deed. Zo sukkel je het leven door en bekommer je je om huis, studie, werk en sport.
Ongeveer 10 jaar geleden, op mijn 25e verloor ik mijn moeder aan kanker. Dit was heftig, in vijf maanden van een gezonde vrouw van eind 40 naar een begrafenis. Ik heb in die periode veel praktisch nut van een kerk gezien. De bezoeken, bemoedigende gesprekken en de praktische hulp vanuit de contacten in de kerk waren lovenswaardig.
In de periode na het overlijden heb ik veel vragen gehad over genezing van kanker door God. Als dat dan zo duidelijk in de bijbel staat, waarom had God dit dan niet gedaan? Er was namelijk erg veel gebeden voor genezing. Weliswaar niet met zalven en handoplegging en ik heb een tijdje gedacht dat het daaraan wel eens kon liggen. Ben toen een tijdje betrokken geweest bij een evangelische kerk. Mijn vrouw ontmoet, met haar teruggekeerd bij de gereformeerde club want daar voelde zij zich meer thuis.
Toen ik 27 was overleed ook mijn vader door een verkeersongeval. Dit is inmiddels zo’n 8 jaar geleden. In deze afgelopen jaren ben ik getrouwd en naar de kerk blijven gaan. Afgelopen zomer las ik het boek van Elie Wiesel – Nacht. Dit boek is bij mij de trigger geweest. In het boek komt een passage voor waarin de kampbewaarder als represaillemaatregel drie mensen waaronder een kind ophangt terwijl Elie en de andere gevangen moeten toekijken hoe hun medegevangenen een gruwelijke dood sterven.
Deze vraag: “waar is God?” heeft mij vanaf het moment dat ik dit las sterk aan het denken gezet en me niet meer los gelaten. Over dit immense lijden en over wat mij overkomen is in mijn leven met het verlies van mijn beide ouders. Het heeft ertoe geleid dat ik stapels boeken over dit thema verslonden heb. Meer over Auschwitz en wat daar is gebeurd van de auteur Primo Levi, boeken van Dawkins, Maarten ’t Hart en Richard Carrier tot aan video’s op internet van debatten over het kwaad in de wereld. Met name Ehrmans argumenten waarin het kwaad als zeer sterk argument wordt aangevoerd tegen het bestaan van de christelijke God, bracht me op het grote aantal tegenstrijdigheden in de Bijbel en de tegenstrijdigheden van geloof in de bijbelgod met de huidige stand van de wetenschap. Dit forum is daarbij voor mij een bron van informatie geweest en is dat nog steeds!Elie Wiesel - Nacht schreef:De drie ter dood veroordeelden klommen tegelijkertijd op hun stoelen. De drie nekken werden tegelijk in de stroppen gestoken. "Leve de vrijheid!" riepen de volwassenen. Maar het kind zweeg. "Waar is de goede God, waar is Hij?" vroeg iemand achter mij. Op het teken van de commandant werden de stoelen weggenomen. Er heerste doodse stilte in het kamp. "Hoofden ontbloten!" schreeuwde de commandant. Zijn stem klonk schor. En wij, wij huilden. "Hoofden bedekken!" Toen begon het defilé. De twee mannen leefden niet meer. Hun tong hing uit hun mond, dik en blauw. Het derde touw bewoog nog: het kind dat zo licht was, leefde nog... Langer dan een half uur bleef hij hangen, tussen leven en dood, stervend onder onze ogen. En wij moesten hem recht in het gezicht kijken. Toen ik langs hem ging, leefde hij nog. Zijn tong was nog rood, zijn ogen niet gebroken. Achter mij hoorde ik dezelfde man vragen: "Waar is God toch?" En binnen in mij hoorde ik een stem die antwoordde: "Waar is Hij? Hier - hier is Hij opgehangen - aan deze galg.
Op dit moment geloof ik niet meer in de bijbelgod en ben ik alles een beetje op een rijtje aan het zetten. Daarbij valt me op dat je maar bij weinig mensen terecht kunt om hier over te praten. Vrijwel niemand herkent wat je doormaakt. Een atheïst begrijpt in mijn ogen onvoldoende hoe bepalend het geloof in een god in het leven van een christen is en een christen schiet al snel in de verdediging of komt met dooddoeners als “ik zal voor je bidden” Grrrr. Terwijl ik dus net heb gezegd dat ik niet geloof dat er ook maar iemand is die luistert.
Dat gebrek aan gesprek over dit onderwerp vind ik frustrerend. Maar goed, ik heb inmiddels met iemand van dit forum een afspraak gemaakt om eens een biertje te gaan doen en ik heb recent iemand uit mijn woonplaats via vrienden gevonden die een beetje in hetzelfde schuitje zit. Herkennen jullie deze behoefte en hoe organiseren jullie dit gesprek?
, kun je het even los laten en wat mij daarbij heel erg geholpen heeft is het advies van dit forum: het is oke om het gewoon even niet te weten. Wij zijn waarschijnlijk beiden mensen die het naadje van de kous willen weten. Juist voor ons is het lastig om het 'gewoon' maar even te laten. En toch heeft het erg geholpen om tegen mezelf te zeggen: ik weet het nu niet (of ik geloof en wat er waar is), maar dat is voor nu goed. Dat mag.
