Het plegen van euthanasie.

[Blues-Bob]

@Jin,
Ik ben heel benieuwd wat je bedoelt met waardig afscheid nemen. Is iemand die wel kiest flink te creperen minder waardig? Als we het over gidswoorden hebben, wil ik misschien waardig nomineren. Ik heb moeite om het ene afscheid waardiger te vinden dan het andere. Wel is noodgedwongen creperend afscheid nemen omdat euthenasie niet toegepast wordt minder MENSwaardig. Maar dat is wat anders dan een onwaardig afscheid.

Als het woord waardig dus betrekking heeft op het afscheid vind ik het een nominatie voor gidswoord waard, heeft het betrekking op het individu dan vind ik dat er menswaardig uiteinde/sterfbed/etc. had moeten staan.

Groet,

Bob

[Jinny]

Menswaardig zal de lading beter dekken inderdaad.
Nu heeft ze bij leven en bewustzijn afscheid kunnen nemen.
Ipv weg te zakken in een reutelend wrak dat zich niet meer van de omgeving bewust is van de pijn of de bestrijding daarvan.

[heeck]

Ik zal mijn vraag nog beter formuleren.
Wie hier is er, staande in de schoenen van een arts, hoogstpersoonlijk toe in staat om, als er aan alle wettelijke voorschriften is voldaan, een levensbeëindigende handeling bij een mens te verrichten?

Yours,

Ik schuif de titel en de wet even voor deze denkoefening aan de kant en dan is mijn antwoord:

Ja, maar niet zomaar.
Eerder bij iemand waar ik een voldoende verstandhouding mee heb en minder bij een wildvreemde.
En ook nog alleen als morele verplichting.
En niet omdat ik niet tegen andermans lijden zou kunnen.

Roeland

[Maria]

Ik had ooit een goudvis als jochie. Dat beestje had lucht in het maagje en was erg ziek. Ik moest dat beestje dus uit zijn lijden verlossen (wist ik veel dat dat beestje geen pijn kon hebben). Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen, waarna ik de handeling aan mijn vakkundige vader heb overgelaten

Ik denk dat je hier in de loop van je leven groeit.
Vooropgesteld dat je wel eerst je bewuste menng hebt gevormd.
Al heel jong vond ik mensen die met een aangereden egel of vogel naar de dierenarts gingen direnbeulen.
Direct uit het lijden verlossen achtte ik toen de beste weg, alhoewel ik nachtmerries kreeg bij de gedachte dat ik ervoor zou komen te staan.
Tot ik op een rustige zondagochrend een duif aanreed. Acherom kijkend, zag ik hem met moeite steeds proberen zijn kop op te tillen.
Dit was de eerste keer in mijn leven dat het leek of ik een waas kreeg voor mijn bewustzijn, want ik kon niet anders dan achteruitrijden nogmaal s eroverheem en toen ik nog wat beweging zag nogmaals.
Toen was het leven weg en heb ik de auto aan de kant gezet en een potje zitten bibberen en janken.

Ik vertel dit verhaal, omdat ik er sindsdien van overtuigd ben, dat ik ondanks nachtmerrieachtige gevoelens, toch het in mijn ogen juiste zal doen, als het erop aankomt.
Ook voor mensen in uitzichtsloos lijden.
Dat is een innerlijk weten, maar nog steeds niet het weten, dat er een bereidheid zou om, als ik arts zou zijn, dit te doen in een situatie, die buiten mijn eigen belangen en emoties om zou moeten plaatsvinden.
Alleen de emoties en mijn eigen beslissingsrecht zouden voor mij relevant zijn.

[Maria]

Over de grens tussen palliatieve zorg en euthenasie.
Die ligt in mijn gevoel en ook in mijn verstand heel dicht bij elkaar.
Datt is waarschijnlijk de reden dat er toch niet zoveel euthenasie wordt gemeld in Nederland dan je zou mogen verwachten.

Toen mijn vader op het einde was, kreeg hij hevige zenuwpijnen.
De huisarts was er steeds met een goede begeleiding en had gedurende de avond ervoor en de volgende ochtend al 2x een morfine injectie gezet.
(Hij werd thuis verzorgd).
Wetend in een zwaar christelijke familie terecht te zijn gekomen, heeft hij weinig woorden vuilgemaakt.
Het overleg dat er was:
"Deze 3e injectie zal hem weer pijnvrij maken, maar ik weet niet of hij het nog zal overleven.
Maar het is het enige, wat ik nu nog voor hem kan doen."
Mijn moeder en ik hadden beiden het gevoel niet anders te kunnen dan dit accepteren.
's Avonds is hij overleden zonder noemenswaardig bij kennis te zijn geweest.
Achteraf gezien, we hebben er nooit verder over gepraat met mijn moeder, maar mijn broers en zusters wisten precies van de hoed en de rand en vonden het allemaal de juiste beslissing.

[Maria]

Praktijk verhalen geven het meest duidelijk aan hoe te handelen.
Zowel ik het vorige verhaal, als in het komende verhaal heeft niemand van ons getwijfeld aan de juiste handelswijze.

Duidelijk was ook het einde van een lieve oude kennis, die al jaren longziekte had, verregaande vorm van longemfyseem, zuurstof en het nu uiteindelijk niet verder zou kunnen redden.
De enige behandeling die op een gegeven moment nog enigszins verlichting zou kunnen geven was een speciaal soort morfine behandeling.
Het was erop of eronder.
Dat is van te voren besproken en de patient aanvaardde dat risico.
Ze heeft het voor even gered, ook al duurde dat geen week.
Palliatieve zorg is dan de benauwdheid voor zijn.
Weet dat dat ook in Zeeland was. (christelijk of niet werd van de arts uit niet verder naar gevraagd, bij mijn weten)
Wij kregen van de longarts een heel beslist
"Wij laten niemand stikken"
Dat was een besliste uitdrukking, die weinig overliet voor discussie, wat overigens in ons geval geen probleem was.
De morfine pomp werd aangesloten, en als ze maar een beetje onrustig werd, werd de dosis verhoogd.
Als ze wat teveel wakker werd was de benauwdheid steeds erger en duurde na opvoeren ook veel langer voor het weer rustiger werd.
Daarom was het een voorzichtig aftasten en het wakker worden voor zijn.
Wij hebben samen gewaakt en steeds het tijdsip daarvoor aangegeven.

Ik ben dan ook stomverbaasd andere soorten verhalen te horen, waarin een arts weigert medicatie te geven tot lasten vermindering als dit de dood maar een minuut zou kunnen bespoedigen en heb de neiging hen aan te klagen wegens mensen mishandeling.

Wel komt in mijn verhaal duidelijk uit dat ik euthenasie, het bewuste doden en bekorten van leven zonder andere mogelijkheden verder te benutten, niet zo gauw zou overwegen, tenzij die andere mogelijkheden niet het gewenste resultaat zouden hebben.

[BadAssChick]

ik vind dit een zeer moeilijk dilemma ,voor m,n dieren weet ik het wel
als leven lijden wordt,dan is het leven ondraagelijk

maar voor mensen

wat nou als de patient niet meer in staat om bij z,n volle verstand te kiezen,wat doe je dan
of als de patient het leven wil beeindigen uit psygisch oogpunt ,zwaar depressief ,maar lichamelijk gezond is ...
ik denk eerlijk gezegd niet dat ik het kan,had met m,n paard en hond al problemen ermee, laat staan met mensen

[herman philips]

Ik had ooit een goudvis als jochie. Dat beestje had lucht in het maagje en was erg ziek. Ik moest dat beestje dus uit zijn lijden verlossen (wist ik veel dat dat beestje geen pijn kon hebben). Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen, waarna ik de handeling aan mijn vakkundige vader heb overgelaten

Ik denk dat je hier in de loop van je leven groeit.
Vooropgesteld dat je wel eerst je bewuste menng hebt gevormd.
Al heel jong vond ik mensen die met een aangereden egel of vogel naar de dierenarts gingen direnbeulen.
Direct uit het lijden verlossen achtte ik toen de beste weg, alhoewel ik nachtmerries kreeg bij de gedachte dat ik ervoor zou komen te staan.
Tot ik op een rustige zondagochrend een duif aanreed. Acherom kijkend, zag ik hem met moeite steeds proberen zijn kop op te tillen.
Dit was de eerste keer in mijn leven dat het leek of ik een waas kreeg voor mijn bewustzijn, want ik kon niet anders dan achteruitrijden nogmaal s eroverheem en toen ik nog wat beweging zag nogmaals.
Toen was het leven weg en heb ik de auto aan de kant gezet en een potje zitten bibberen en janken.

Ik vertel dit verhaal, omdat ik er sindsdien van overtuigd ben, dat ik ondanks nachtmerrieachtige gevoelens, toch het in mijn ogen juiste zal doen, als het erop aankomt.
Ook voor mensen in uitzichtsloos lijden.
Dat is een innerlijk weten, maar nog steeds niet het weten, dat er een bereidheid zou om, als ik arts zou zijn, dit te doen in een situatie, die buiten mijn eigen belangen en emoties om zou moeten plaatsvinden.
Alleen de emoties en mijn eigen beslissingsrecht zouden voor mij relevant zijn.

Dat zou bij mensen ook mogelijk moeten zijn, iemand uit zijn of haar lijden verlossen.
Waarom zou je dat perse moeten doen met proffesionele hulp?
Waarom mag ik als mijn moeder doodziek is en er is niks meer aan te doen, waarom mag ik haar dan niet uit haar lijden verlossen? Je mag dat bij dieren maar mij mensen niet. Nooit gesnapt.

[heeck]

Onwetende,

Daar zijn wel wat hele goede redenen voor:
a) Denk jij te weten hoe je een mens of jezelf een beetje knapjes dood krijgt?
b) Hoe denk je te handelen als blijkt dat je procedure niet werkt?
c) Wat als je mededogen ontaardt in een nog kwalijker bestaan van de kandidaat?

En dan nog het praktische probleem van de beschikbaarheid van de middelen en het terechte wantrouwen in de mate van fatsoen van de uitvoerder die best eigen doeleinden kan nastreven en die vermomt in mededogen.

Het onderscheid tussen moord, doodslag, dood door schuld en euthanasie toepassen moet wel hoog worden gehouden.

Misschien zijn er nog wat redenen... .

Roeland

[herman philips]

Onwetende,

Daar zijn wel wat hele goede redenen voor:
a) Denk jij te weten hoe je een mens of jezelf een beetje knapjes dood krijgt?
b) Hoe denk je te handelen als blijkt dat je procedure niet werkt?
c) Wat als je mededogen ontaardt in een nog kwalijker bestaan van de kandidaat?

En dan nog het praktische probleem van de beschikbaarheid van de middelen en het terechte wantrouwen in de mate van fatsoen van de uitvoerder die best eigen doeleinden kan nastreven en die vermomt in mededogen.

Het onderscheid tussen moord, doodslag, dood door schuld en euthanasie toepassen moet wel hoog worden gehouden.

Misschien zijn er nog wat redenen... .

Roeland

a: Wat maakt het nu uit hoe je iemand of jezelf doodt? Zolang je er andere niet mee in de weg zit.
Zie ik het probleem niet.
b: Procedure niet werkt? dood = toch dood? Ik snap die vraag niet helemaal?
c: Mijn mededogen helpt mijn juist om diegene uit zijn lijden te verlossen, wanneer ik geen mededogen of inlevingsvermogen zou hebben. Dan zou ik waarschijnlijk diegene laten leven en geen aandacht aan geven.

En natuurlijk moet er gekeken worden na of diegene echt uit zijn lijden verlost is , en dat het idd niet uit andere redenen is uitgevoerd.
Maar dat is toch het zelfde als met dieren. Diegene die een dier uit zijn lijden verlost, kan ook simpelweg een dierenbeul zijn. En het alleen maardoen uit sardistishe overwegingen.

[heeck]

Onwetende,
Je vroeg naar het nut van een "professional".
Daar heb ik je antwoord op gegeven en nu heb je nog een paar vragen over:

a: Wat maakt het nu uit hoe je iemand of jezelf doodt? Zolang je er andere niet mee in de weg zit.
Zie ik het probleem niet.
b: Procedure niet werkt? dood = toch dood? Ik snap die vraag niet helemaal?
c: Mijn mededogen helpt mijn juist om diegene uit zijn lijden te verlossen, wanneer ik geen mededogen of inlevingsvermogen zou hebben. Dan zou ik waarschijnlijk diegene laten leven en geen aandacht aan geven.

ad a)
Daar heb ik ook juist geen verschil tussen gemaakt
ad b)
Het kan best dat de bedoelde niet dood gaat of wel dood lijkt te gaanm, maar het na 50 uur nog niet is.
ad c)
Het kan wezen dat de bddoelde niet alleen niet dood gaat maar helemaal bij komt met nog een extra kwaal of ellende erbij vanwege jouw klungelig uitgevoerde of geassisteerde euthanasie.

Zo duidelijker?
Verder moet je actie niet tot je eigen voordeel strekken. Dan zou het verkapte roofmoord worden.

Roeland

[Maria]

a: Wat maakt het nu uit hoe je iemand of jezelf doodt? Zolang je er andere niet mee in de weg zit.
Zie ik het probleem niet.
b: Procedure niet werkt? dood = toch dood? Ik snap die vraag niet helemaal?
c: Mijn mededogen helpt mijn juist om diegene uit zijn lijden te verlossen, wanneer ik geen mededogen of inlevingsvermogen zou hebben. Dan zou ik waarschijnlijk diegene laten leven en geen aandacht aan geven.

Verder moet je actie niet tot je eigen voordeel strekken.

Dat is het belangrijkste voor de wet.
En dat moet te allen tijde overduidelijk zijn.
Daarom moet de uiteindelijke beslissing altijd bij een onafhankelijk deskundige zijn.

[Vilaine]

Niet gehinderd door religie ben ik een voorstander van euthanasie. Het gebeurde al voor er een wettelijke regeling was. De wettelijke regeling maakt het gemakkelijker te weigeren, maar soms moeilijker te doen. Overigens werd het emotioneel steeds moeilijker en ik was blij met het opkomen van de paliatieve sedatie. Een elegante oplossing.
Ik kan er naar wens meer over zeggen.
Het tikt wat moeilijk,op een tablet hier in Australie. Vandaar de spaties die af en toe verdwijnen.

Spaties aangepast, Jin

[Maria]

Overigens werd het emotioneel steeds moelijker en ik was blij met het opkomen van de paliatieve sedatie. Eenelegante oplossing.

Het tikt wat moeilijk,op een tablet hier in Australie. Vandaar de spatiesdie af en toe verdwijnen

Op vakantie?
Familiebezoek?
Wat prachtig is dit medium toch.

[Maria]

Menswaardig zal de lading beter dekken inderdaad.
Nu heeft ze bij leven en bewustzijn afscheid kunnen nemen.
Ipv weg te zakken in een reutelend wrak dat zich niet meer van de omgeving bewust is van de pijn of de bestrijding daarvan.

In dit geval, bij het niet bewustzijn van de patient zelf, denk ik toch dat de belangen van de omstaanders gaan meespelen.
Hoewel met meegevoel en respekt voor de gevoelens van de omstaanders, vind ik die toch op het 2e plan komen.
Hoe eerlijk en ethisch zorgvuldig deze redenen dan ook worden geformuleerd.
Dat riekt al naar andere belangen, dan uitsluitend die van de patient.
Het zijn dan wij, die het niet kunnen aanzien.