Ik zit wat krap in tijd deze dagen, ik kan helaas niet op alles reageren maar vind het interessant zoveel gedachten te lezen...
Qualia schreef:Het is de vraag of het mogelijk is dat wetenschap zelf niet dogmatisch is (als ik daar van uit mag gaan) maar dat het consequent toepassen van wetenschap wél dogmatisch is.
Dit lijkt me zeker wel mogelijk. Wetenschap gaat over veel terreinen van het leven, en ieder rationeel mens aanvaart wat de wetenschap ons leert. De wetenschappelijke manier van denken op álles toepassen, lijkt me echter zeer verstikkend. Dan zou ik mijn vrienden eerst onder de hersenscan moeten leggen om bewijzen voor oprechte vriendschap te zoeken. In dit geval geloof ik het gewoon. Het is een onbewezen aanname, maar die hoeft niet in strijd te zijn met vrijdenken. Als ik feiten negeer die in strijd met mijn aanname over de vriendschap zijn, zal ik ze moeten aanvaarden. Dit zou me trouwens niet makkelijk af gaan, en velen van ons niet denk ik.
De essentie lijkt me of je open staat voor feiten die je wereldbeeld kunnen veranderen. Het onderscheid tussen (1) geloof: het lijkt mij waarschijnlijk genoeg om aan te nemen, maar bewijzen kan ik het niet en ik sta open voor feiten, en (2) blind geloof: het is zo, en zo niet dan toch. Deze laatste vorm kom je inderdaad bij veel religieuzen tegen, maar het is vooral een manier van denken die niet gebonden is aan religies.
--------------------
pallieter schreef:Toch niet, zoals Qualia reeds zei, je kan ook toegeven dat je het niet weet. Een vrijdenker zal nooit kunnen stellen dat "iets" niet bestaat. Want hierover gaat het: jouw iets.
Mijn indruk is toch sterk dat veel mensen hier rotsvast geloven dat God niet bestaat..? Maar laat ik ook over God stellen dat ik het inderdaad niet weet zonder een bewijs gezien te hebben (ik breng overigens de meeste tijd door op fora van andersdenkenden, omdat nieuwe inzichten die je kritisch tot je neemt je alleen maar kunnen verrijken).
De wetenschap kan reeds zeer veel zaken uit religieuze texten weerleggen en afdoen als nonsens. Wat jij (en heel veel anderen) dan doen is een nieuwe God, een nieuw "ietisme" uitvinden wat niet in contradictie is met de huidige wetenschappelijke kennis. Van Adam en Eva naar gestuurde evolutie, naar goddelijke abiogenese, naar een goddelijke big bang, naar iets wat per definitie buiten ons begrip valt. Dit is niet in overeenstemming te brengen met vrijdenken. Er is met andere woorden een verschil tussen vrijdenken en iets (dogmatisch) aanvaarden enkel omdat men het tegendeel niet kan bewijzen. Beidde zijn onmogelijk te combineren want alleen al het feit dat je bereid bent zaken voor waar aan te nemen zonder dat daar bewijzen of feiten moeten voor zijn, maakt het onmogelijk om de belangerijkste regel van het vrijdenken toe te passen: alles onbevooroordeelt in vraag te stellen.
Ik begrijp de redenering maar de eindconclusie snap ik niet. Voor zover mensen écht onbevoordeeld kunnen zijn (wat ik me afvraag), hoef je voor je religie geen uitzondering te maken. Uiteindelijk ga je uit van een aanname over God op basis van je afweging van informatie. Dat doe ik, en dat doen atheisten niet anders. Op basis van je informatie kun je veronderstellen dat "God" niets toevoegt, niet zichtbaar is, heilige boeken onlogisch zijn, etc. en neem je aan dat God niet bestaat. Op basis van mijn informatie, filosofie, ervaringen, gesprekken, etc. kom ik -vooralsnog- tot een andere aanname. Ik weet niet of dit met vooroordelen te maken heeft.
Eén uitzondering: wanneer je helemaal niets van wetenschap kent en dus ook niet beseft dat er geen feiten bestaan die het bestaan van een goddelijk wezen plausibel maken.
Misschien weten we gewoon weinig over God? Ik ben nooit serieuze wetenschap tegengekomen die zich erover heeft uitgesproken (voldoende pulp trouwens wel, over magische getallenreeksen in de bijbel of de koran, statistische waarschijnlijkheid van Gods bestaan en meer flauwekul).
Met Henri Poincaré ben ik het trouwens zeer eens.
@ Heeck:
Neem jij
nooit iets aan zonder bewijs of toetsing?
