Kahdaffi en het probleem ICC

[BFA]

Kahdaffi en het probleem ICC

De oorlog iin Libië is nu al enkele maanden bezig zonder enige aanwijzing voor een mogelijk einde.
Kahdaffi is sterker en een deel van Libiê achter hem verenigder dan verwacht. De rebellen en NATO zijn zwakker en verdeelder dan verwacht
Hier is niets abnormaals aan.
Mensen in het Westen denken graag dat dictators gehaat zijn, de minste betwisting een dictator ten val brengt. Soms is dit waar. Veel meer waar is dat de dictator de steun heeft van een etnische groep, diegenen die profiteren van het regime of de steun van een grote ideologische gemeenschap.
Naïeve aannames van een snelle regimewisseling worden in realiteit veel meer vervangen door een niet ophoudend conflict.

Humanitaire oorlogen dragen vooral dit laatste als kenmerk. Er komt geen einde aan.
Dictators verslaan is niet altijd makkelijk. In Libië is Kahdaffi niet door niets 42 j aan de macht kunnen blijven. Deze lange duur kan alleen door een brede steun over alle lagen van de bevolking.

De aanname was dat Kahdffi, geconfronteerd met overweldigende vuurkracht snel zou capituleren. Het leger zou deserteren en de mensen in zijn directe omgeving zouden overlopen en Kahadffis hoofd op een schotel brengen.
Daar is niets van gebeurd.
Kahdaffi zijn macht, militair en politiek, is zo goed als onaangetast gebleven en NATO moet blijven bombarderen om te voorkomen dat het bevrijde deel Libië terug ingenomen wordt.


Een van de wortels van het probleem dat dictators tot de dood blijven vechten is het ICC, gesticht in 2002 in Den Haag. Onder UNSC krijgt dit hof jurisdictie om oorlogsmisdadigers, genocide en andere misdaden tegen de mensheid te vervolgen.
Dit ICC heeft een het onvoorziene gevolg;
In tegenstelling tot aangenomen, vergroot dit ICC de macht van en steun aan Dictators en oorlogsmisdadigers. De redenen voor een dictator om aan de macht te blijven zijn alleen sterker, alleen vasthouden aan zijn macht voorkomt dat hij uitgeleverd wordt. Dit geldt niet alleen voor de Dictator, ook voor alle mensen in de directe omgeving die delen in de macht.

Ongeacht wat de leider van een land heeft gedaan, afstand van leiding en opvolging zijn een politiek proces. Het is dit politiek proces dat ICC aan spaanders hakt door amnestie onmogelijk te maken.
Het feit is, dat het UNSC is die amnestie moet negociëren, dit met een unanieme stem. Het domestiek politiek proces naar amnestie dat in plaatselijke politiek moet plaats vinden wordt hier geaborteerd en overgeheveld naar het ICC, amnestie kan alleen UNSC door het juridisch proces van het ICC te aborteren verlenen dit is de schaal van geopolitiek.

Voor mensen als Kahdaffi is het nu niet meer het wel of niet bereid zijn om te onderhandelen of afstand van macht te doen dat niet meer aanwezig is. Het hele politiek proces dat heirheen leidt is mee verdwenen naar de coulissen van het ICC.
Kahdaffi en zijn dichte kring zit vol met mensen die serieuze misdaden tegen de mensheid hebben begaan. Hier is geen twijfel over. Voor ieder van hen is de verschijning voor het ICC meer dan gerechtvaardigd. Het is voor te stellen dat een van hen propere handen heeft.
Wat het ICC heeft gedaan is het lot van deze kring onlosmakelijk verbonden met dat van Gahdaffi en deze verbintenis vergroot alleen de loyaliteit.
Niemand heeft nog iets te verliezen met het zo lang mogelijk volhouden van het verzet en te vechten tot het bittere eind.

Het verlangen naar rechtvaardigheid is net zoals het verlangen naar een rechtvaardig rechtshof heel begrijpelijk en daar is niets verkeerd mee. Maar een rechtshof dat volledig ondoordringbaar is voor de politieke realiteit creëert eerder catastrofes in de naam van rechtvaardigheid dan de gewilde rechtvaardigheid.
Zoals Libië toont, niet allen Libië servië toonde dit ook, dat ICC uitspraken bombarderingscampagnes legitimeren in de naam van humanitaire inerventie. Deze ICC uitspraken geen ruimte laten voor politiek onderhandelde overeenkomsten.
De Bad Boys mogen gestraft hier is geen tegenspreken aan. Maar het gaat om politiek, in politiek moet de prijs van rechtvaardigheid ook mee in consideratie genomen. Als er duizenden moeten sterven of in miserie raken om rechtvaardigheid te brengen omdat de noodzaak de schuldige te straffen een abolute is, zoals in Libië en Servië, is dat nog rechtvaardigheid?
Zeker even belangrijk, kan rechtvaardigheid een voldoende rechtvaardiging dienen als dit lijden vergroot en verlengt.

[BFA]

Neem een hypothetisch voorbeeld.

Stel dat Hitler in 1944 wou capituleren als de geallieerden amnestie verleenden.
Heel monsterachtig, Hitler amnestie verlenen. Op het zelfde ogenblik zou dit oorlog en holocaust met een jaar ingekort hebben.

Het Nurenberg hof is het precedent voor het straffen van dictatoriale oorlogsmidadigers en de voorloper van het ICC. Het Nurenberg hof is na de oorlog als er geen politieke oplossing meer nodig was en dit hof was juist voor één oorlog.
Het ICC is voor de huidige dictators en oorlogen die er zijn en de dictators oorlogen die nog komen.
Niets tegen de zaak voor bestraffing. Heel rigoureus toegepast zoals in Serviê en Libiê neemt dit een politieke oplossing weg.
In het geval van tirannen betekent deze politieke oplossing de onderhandeling over afstand van macht. Afstand van macht in ruil voor een of andere vorm van amnestie die maakt dat mensendie anders gestorven zouden zijn hun leven verder kunnen leiden.

De theorie achter Nurenberg en ICC is dat hun bestaan tirannen zou afschrikken en voorkomen. Wat deze niet in ogenschouw nemen is dat mensen zoals Hitler en Kahdaffi al lang voor ze een greep naar de macht deden gewoon waren van de dood als metgezel te hebben. En de greep naar macht kan niet zonder onverschilligheid van de opinie die de mensen rond hen over hen hebben en nog minder de opinie die buiten hun machtsterritorium leven.
Mensen zoals Hitler en Kahdaffi hebben ook geen probleem met het nemen van risicos, zijn onverschillig bij het nemen van risicos over de levens van de mensen rond hen die op het spel en hebben geen probleem van diegenen die risicos tegen hen nemen volledig van de aardbodem te vagen.
Deze mensen maak je niet bang van de dreiging van een rechtszaak. Deze zijn nog nooit bang geweest tijdens hun leven. Zij drijven op de Adrenaline die angst opstoot. Inplaats van te buigen voor een rechtszaak zal die rechtszaak eerder een spannende stimulans zijn om nog langer vast te houden aan de macht en tegenstand nog harder neer te slaan met het feit dat er geen mogelijkheid op amnestie is verhoogt de stimulans nog meer.

Resultaat van deze houding en hun onverschilligheid tegen wat deze oorlogen teweegbrengen is dat oorlogen tegen hen lang duren. Zonder einde door kunnen gaan.
De dreiging van een proces aborteert politieke opties voor een vredesoverleg. Het ICC stript met die dreiging ook landen van hun soevereiniteit om niet juridistieke oplossingen te vinden voor hun eigen nationale problemen.
De dictator hebben geen reden om te onderhandelen en te capituleren en het zit er heel hard in ook dat zij van deze situatie houden. Uiteindelijk versterkt het ze alleen maar.
Ze worden verplicht een oorlog door te zetten die eerder geêindigd had kunnen worden en zo onschuldigen in leven had kunnen laten. Heel waarschijnlijk houden ze er nog van.

Er is een heel grote vorm van jurisdiek absolutisme in de manier waarop het ICC werkt. Het begint met de idee dat de wet absoluut respect vraagt en dat er misdaden bestaan die zo extra-ordinair zijn dat er geen vergeving mogelijk is. Het concept is gweikkeld in een ondoordringbaar juridisch en dat zoals het ontworpen is geen beperkingen kan opgelegd en volledig onafhankelijk is van alle modererende principes.

Het zijn niet de criminelen die ene probleem vormen. Het is het ICC omdat het op uitkijk staat voor de volgende crimineel om in het bankje te brengen. Als dit bankje geen uitweg biedt. Waarom zou de crimineel er zich dan iets van aantrekken.
Waarom zou Kahdaffi zich naar de wensen van dat hof plooien als hij heeft gezien wat het judicieel fundamentalisme met Milosovich heeft gedaan.
Judicieel absolutisme vertrekt van de aanname van het moreel absolute.
Het meer moreel menselijk absolute is de dictator van zijn plaats verwijderen met zo weinig mogelijk slachtoffers en in dit proces de macht aan de natie geven.

Het probleem dat Libië toont en het ICC gecreëerd heeft is dat niemand nog weet hoe van judicieel absolutisme naar een menselijker oplossing te gaan.
Raar genoeg zijn het de diegenen die zich toegewijd achten aan humanitarisme die judicieel absolutisme voorstaan. In een wereld die vol zit met tirannen is dat geen kleine misvatting, door die humanitairen gemaakt.

[PietV.]

Dit ICC heeft een het onvoorziene gevolg;
In tegenstelling tot aangenomen, vergroot dit ICC de macht van en steun aan Dictators en oorlogsmisdadigers. De redenen voor een dictator om aan de macht te blijven zijn alleen sterker, alleen vasthouden aan zijn macht voorkomt dat hij uitgeleverd wordt. Dit geldt niet alleen voor de Dictator, ook voor alle mensen in de directe omgeving die delen in de macht.

Interessante stellingname. Werkt het internationaal gerechtshof belemmerend in de zin dat een kat in het nauw rare sprongen gaat maken, om niet uitgeleverd te worden. Aan de andere kant is dit een mogelijkheid om iemand te vervolgen. Erg lastig om hier een uitspraak over te doen. Het arresteren van een dictator is aan de andere kant erg moeilijk als een land zich hier tegen verzet. Bijvoorbeeld de rebellen bieden Khadaffi en consorten amnestie aan. Is het dan nog mogelijk om hem te arresteren; als er een compromis op tafel ligt dat hij zich vestigt in Saoedi Arabië. Is het uitleveringsverzoek opgewassen tegen de wens dat een conflict snel beëindigt dient te worden.

[BFA]

Bijvoorbeeld de rebellen bieden Khadaffi en consorten amnestie aan.

is dit zo?
in de zandstorm van tegenstrijdige berichten is dit niet echt waar te nemen.

[PietV.]

is dit zo?
in de zandstorm van tegenstrijdige berichten is dit niet echt waar te nemen.

Ik bedoel het als een hypothetische stellingname. Uitleveren versus een nieuwe realiteit.

[siger]

Een van de wortels van het probleem dat dictators tot de dood blijven vechten is het ICC, gesticht in 2002 in Den Haag.

Is dit een vermoeden, of zijn er werkelijk dictators tot de dood blijven vechten sinds 2002?

De redenen voor een dictator om aan de macht te blijven zijn alleen sterker, alleen vasthouden aan zijn macht voorkomt dat hij uitgeleverd wordt.

Niet voor iedereen die een dictator genoemd wordt, wordt een dagvaarding geschreven. Dat is elke keer een zwaarwichtige beslissing na uitgebreid onderzoek, en ik zie geen reden om onbezonnenheid te vermoeden.

De aanklager kan in drie gevallen een officieel onderzoek openen dat tot vervolging kan leiden:
* Een verdragsstaat kan zelf een situatie naar het Strafhof verwijzen;
* De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties kan krachtens hoofdstuk VII van het Handvest van de Verenigde Naties elke situatie naar de aanklager verwijzen;
* De aanklager kan op eigen initiatief ("proprio motu"), mits met de goedkeuring van de Preliminaire Kamer van het Strafhof, een onderzoek instellen naar vermeende misdrijven binnen de rechtsmacht van het Hof, gepleegd op het grondgebied van een verdragsstaat of door iemand met de nationaliteit van een verdragsstaat.

Dit geldt niet alleen voor de dictator, ook voor alle mensen in de directe omgeving die delen in de macht.

Nee, een aanhoudingsbevel is persoonlijk en niet voor alle medewerkers:

...een permanent hof voor het vervolgen van personen die verdacht worden van genocide, misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden zoals deze zijn erkend in diverse internationale verdragen.

De val van een dictator is altijd slecht nieuws voor zijn trawanten, maar het ICC maakt mi. geen verschil voor hen.

Ongeacht wat de leider van een land heeft gedaan, afstand van leiding en opvolging zijn een politiek proces. Het is dit politiek proces dat ICC aan spaanders hakt door amnestie onmogelijk te maken.

Dat is enkel het geval als het ICC daadwerkelijk een aanhoudingsbevel heeft uitgevaardigd. Het zou zeer onlogisch zijn dat dit zou gebeuren als er ruimte is voor een locale oplossing. Lokaal zijn er voor een (ex-)dictator misschien even grote of grotere dreigingen dan het ICC, dat de rechten van verdediging respecteert en geen doodstraffen uitspreekt.

Het is voor te stellen dat een van hen propere handen heeft.
Wat het ICC heeft gedaan is het lot van deze kring onlosmakelijk verbonden met dat van Gahdaffi en deze verbintenis vergroot alleen de loyaliteit.
Niemand heeft nog iets te verliezen met het zo lang mogelijk volhouden van het verzet en te vechten tot het bittere eind.

Nogmaals, een aanhoudingsmandaat is persoonlijk, en geldt niet voor om het even wie uit de omgeving van de verdachte. Bovendien volgt er nog altijd, voor de gedagvaarde personen, de rechtspraak. Ik zou dan ook graag weten hoe je besluit dat het lot van iemand onlosmakelijk verbonden is met iemand anders door toedoen van het ICC.

Maar een rechtshof dat volledig ondoordringbaar is voor de politieke realiteit creëert eerder catastrofes in de naam van rechtvaardigheid dan de gewilde rechtvaardigheid.

Dat heb je niet aangetoond.

Zoals Libië toont, niet allen Libië servië toonde dit ook, dat ICC uitspraken bombarderingscampagnes legitimeren in de naam van humanitaire inerventie. Deze ICC uitspraken geen ruimte laten voor politiek onderhandelde overeenkomsten.

Was die ruimte voor overeenkomsten er dan eerst wel in gevallen waar het ICC is opgetreden?

Bombardementen zijn niet gelegitimeerd door het ICC, maar door de Veiligheidsraad. Voor Libie besliste de VN-veiligheidsraad tot militair ingrijpen op 17 maart 2011. (beslissin die mi.te voortvarend werd uitgevoerd.) Eerst op 27 juni 2011 besloot het ICC een internationaal arrestatiebevel tegen Kahdaffi, zijn zoon Saif en zijn zwager Abdullah Senussi uit te vaardigen.




PS: wiki zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Internationaal_Strafhof" onclick="window.open(this.href);return false;

[Rereformed]

Ik vind het moeilijk om met je betoog mee te gaan, BFA, aangezien je redenatie zichzelf tegenspreekt. Aan de ene kant heb je het over dictators die nergens voor terugschrikken en zich nergens door laten beïnvloeden en die sowieso geen water in de wijn doen van hun eigen doelstellingen maar tot de dood blijven vechten, maar aan de andere kant zet je diezelfde dictators neer als mensen die als je ze maar de kans zou geven wel degelijk bereid zijn tot onderhandelen en compromissen en zouden ze tot de dood vechten omdat ze daartoe gedwongen worden. Het één sluit het ander uit.