Zware zoektocht

[Nynketje]

Ik ben nieuw op het forum en weet niet zo goed of ik me al echt een 'afvallige' durf te noemen
Maar ik zal even vertellen hoe ik hier terecht ben gekomen.

Op m'n vijftiende ging m'n moeder mee met een vriendin van haar naar een baptistengemeente. Zij was katholiek opgevoed, en als kind vrij gelovig, maar was haar geloof in de loop de jaren kwijt geraakt.
In deze nieuwe kerk kwam zij opnieuw tot geloof en was ze een wedergeboren christen geworden. Mijn zusje, m'n vader en ik zijn met haar meegegaan naar de kerk en daarna ook allemaal gelovig geworden.
Ik weet nog dat ik de preken helemaal niet leuk vond, want die gingen vaak over de eindtijd, en de zin 'Satan gaat rond als een briesende leeuw' beangstigt me nog steeds.
Maar ik vond de mensen die er kwamen, en vooral de grote groep jeugd die er was zo leuk en lief en gezellig dat ik bleef komen.
Ik kan me geen specifiek bekeringsmoment herinneren, maar had meer het gevoel dat het geloof zich langzaam ontwikkelde.
Wel heb ik me vaak afgevraagd waarom ik niet dat enthousiaste en de blijdschap en het 'vuur' had dat andere pasbekeerden wel hadden.
Ik heb nooit m'n geloof met m'n ongelovige vrienden willen of durven delen, omdat ik zo bang was dat ze het belachelijk zouden vinden.
Zelfs toen ik jaren later in een christelijk hostel kwam te werken, waar evangeliseren een van de hoofddoelen was, probeerde ik er nog zoveel mogelijk onderuit te komen. Ik schaamde me voor m'n geloof.
Ongeveer anderhalf jaar geleden werd ik verliefd op een ongelovige jongen, en hij op mij.
Na jaren bidden om een man (ja echt) was dit m'n eerste serieuze relatie. Ik voelde ergens wel dat het tegen Gods wil was, maar hoe kon ik hier nee tegen zeggen?
Ik hoopte dat als ik wat van m'n geloof zou kunnen delen, en Gods liefde kon laten zien, dat hij dan misschien wel geinteresseerd zou raken. Ik wist toen nog niet wat een overtuigde atheist hij was.
Helaas werd de spanning te groot tussen ons wat betreft het verschil in geloof, en hebben we het na een aantal maanden uitgemaakt.
Ik ben nog nooit zo kapot ergens van geweest. Ik ging op zoek naar antwoorden bij God, maar vond die niet. Ik bad en smeekte God om vrede, troost en hoop, maar vond ook die niet. Ik heb net als vele anderen gesmeekt, gehuild en het uitgeroepen. Ik stond 3 keer op het punt te kappen met m'n geloof, puur om emotionele redenen. Ik begon te e-mailen met een vriendin van me die ooit christen was maar nu agnost, en ik begon te spelen met het idee dat er geen God is.
Een poosje later kwam ik weer in contact met m'n ex, we waren nog vrienden, en op m'n verjaardag gaf hij mij het boek van Bas Haring, Kaas en de evolutietheorie. Een leuk boek, maar het idee dat we niet door God gemaakt en gewild zijn vond ik verschrikkelijk. Maar ik zag deze gebeurtenis als een door God gegeven gelegenheid om m'n ex een boek over het christendom te geven, In alle Redelijkheid van Tim Keller. Ik vond het een goed boek met sterke argumenten, maar mij ex kon ze met gemak allemaal van de tafel geven. Elke keer als ik hem ging zien bad ik van te voren dat God me zou lijden met z'n Heilige Geest om me de juiste woorden en argumenten te geven, maar er kwam niks, helemaal niks met enige overtuigingskracht of logica. En zodoende begon ik meer en meer te lezen over de argumenten tegen het christendom. Ik ging 'doen alsof God niet bestaat' en kijken hoe dat beviel. Maar op andere momenten was ik weer wanhopig aan het bidden of God zich alstublieft aan me wou laten zien. En steeds kwam er niks.
Ik heb zelfs samen met m'n ex een Alpha cursus gedaan. Hij had me duidelijk laten zien wat hij vindt, en ik wilde duidelijk laten zien wat ik geloof(de). Tijdens die cursus zijn we weer bij elkaar gekomen, en nu is het alweer 6,5 maand aan
Ik denk dat ik niet meer geloof. maar vaak twijfel ik enorm en heb ik ook veel angst.
Verhalen over hel, veroordeling en eindtijd scenario's vind ik verschrikkelijk. Maar soms mis ik zo het gevoel van speciaal en geliefd te zijn, en het idee dat God een plan en een doel met je heeft. Als er iets is waar ik veel gebed in heb gestoken is het het vinden van Gods plan voor m'n leven, maar ook dat vond ik niet.
Soms denk ik dat dit allemaal een gevolg is van het tegen Gods wil ingaan. Als ik niet wat met een ongelovige was begonnen was ik nooit zo gaan twijfelen. Maar is het mijn schuld dat God zich niet heeft laten zien? Dat Hij ondanks herhaaldelijk smeken m'n vriend niet met de Heilige Geest heeft overtuigd? Ik was vol hoop, vertrouwen en geloof. Daar is bar weinig van over.
Ik geloof niet dat m'n zoektocht over is. Ik twijfel nog erg veel, en vind het moeilijk mezelf de tijd en de rust te gunnen om het uit te zoeken. Ik wil het nu weten, want ik ben bang iets verkeerds te doen, m'n doel te missen.
Ook vind ik veel van de opvattingen van atheisten onnodig negatief en deprimerend.
Daar moet ik aan wennen. Wat ik het liefst zou willen is vrede en rust, erg jammer dat ik dat niet bij God heb gevonden.
Ik ben in ieder geval erg blij met een site als deze, het heeft me al erg geholpen.
Tot kijk op het forum!

[Peter van Velzen]

Beste Nyneke, Welkom!

Dat je verlangde naar God, maar hem niet hebt aangetroffen, begrijp ik wel. Maar je hebt natuurlijk ook op de verkeerde plaats gezocht. Zoals ik zei tegen het animeermeisje: "Als er een god is, dan woont hij in je hart". Vergis je niet, ik ben een echte Atheist. Ik bedoelde ermee, dan het idee god thuishoort in de werekd van de ideën (in je hoofd dus), en meer specifiek in het deel wat dicht bij je gevoelens staat (je "hart"), en alles te maken heeft met meevoelen met de medemens.

Dat meevoelen met de medemens kan een vrijdenker ook op zijn tijd. De een wat meer als de ander. En er zijn ook gelovigen die het vergeten zijn. Wees niet bang voor de brullende leeuw. Je bent niet alleen. Niet in de kerkgemeente, maar ook niet in het gezelschap van mensen die het doen zonder god.

[PietV.]

Ook vind ik veel van de opvattingen van atheisten onnodig negatief en deprimerend.
Daar moet ik aan wennen. Wat ik het liefst zou willen is vrede en rust, erg jammer dat ik dat niet bij God heb gevonden.
Ik ben in ieder geval erg blij met een site als deze, het heeft me al erg geholpen.
Tot kijk op het forum!

Beste Nynketje,

Atheïsten beloven je geen gouden bergen of een rooskleurig hiernamaals. Dit kan voor gelovigen ontnuchterend zijn, de kille werkelijkheid die voor deze doelgroep zinloos lijkt te zijn. Maar op het moment dat je zelf niet meer geloofd dan zal dit gevoel gaan verdwijnen. Er komen nieuwe dingen voor in de plaats. Veel ex-gelovigen ervaren dit als een bevrijding. Geen verborgen aannames, geen gedraai rond bewijslast die het tegendeel bewijst. Iets wat onzichtbaar is en zich afspeelt in boeken en in de hoofden van mensen kan een kwelling worden. Een levenslange worsteling die je loslaat op het moment dat je een andere keuze gaat maken. Maar dit kost tijd. Als je een tijdje meeleest op dit forum dan merk je dat het wel meevalt met de harde aannames. Er lopen hier veel ex-christenen rond, die in duidelijke bewoordingen uitleg geven over hun keuzes. Geen liefdesverklaringen, psalmgezang of jubelkreten. Maar een opening naar een nieuwe realiteit. Die hard lijkt maar ook zacht kan zijn.

Mvg,

Piet.

Nb. Een hartelijk welkom.

[siger]

Van harte welkom, Nynketje.

...het idee dat we niet door God gemaakt en gewild zijn vond ik verschrikkelijk...

Dat is alleen maar verschrikkelijk als je niet in mensen gelooft!

[Blackadder]

Hoi Nynke,

Je eigen verhaal geeft al aan hoe zwak het geloof gefundeerd is. Je komt 1 leuke jongen tegen die slaat de bodem er al onder weg met rationele argumenten. Dat is niet jouw fout. Jij bent er ingerold op 15 jarige leeftijd. Je gaf al aan dat je niet zo het gevoel had van het heilig vuur dat anderen wel hadden.

Dat is heel herkenbaar voor mij, ik ben als tiener en jong volwassene ook jarenlang met evangelische groepen in aanraking gekomen en al die jaren nooit echt het idee gehad te begrijpen wat al die mensen nu bezielde (ik had steeds het idee dat ik in een groot toneelstuk meespeelde dat nooit ophield. En ik ben al zo slecht in acteren) Ergens kon ik niet begrijpen dat al die mensen dat nu serieus meenden. Maar ik kon het toen ook nog niet zomaar aan de kant schuiven. Ik had wel heel veel kritiek bedacht, maar nog niet door veel te lezen de confirmatie gekregen dat mijn gedachten niet uniek waren, maar door de eeuwen heen al vaak geuit waren door slimme denkers. (Plus nog veel meer dat ik niet zelf kon bedenken)

Mijn ouders geloven nog wel, zij hebben in hun jeugd nare dingen meegemaakt en hebben blijkbaar het geloof erg nodig gehad in hun leven om er iets van te maken (en dat hebben ze heel goed gedaan, het zijn hele goede mensen) Mijn jeugd was heel gelukkig, ik heb geen enkele emotionele reden om te geloven, en omdat er imho inderdaad totaal geen intellectuele redenen bestaan is dat geloven bij mij ook nooit wat geworden.

Ik hoop dat je vrede en rust gaat vinden, dat kan ook als atheist. Een geweldige vriend om van te houden is alvast een goed begin.

[Destinesia]

Welkom!

Mijn zusje, m'n vader en ik zijn met haar meegegaan naar de kerk en daarna ook allemaal gelovig geworden.

Dat lijkt me nog een "geluk bij een ongeluk" dat iedereen in het gezin gelovig was. Dat was bij mij wel anders. Al vraag ik me af hoe het nu is met je zusje en vader. Gaat dat wel goed?

Ik zat jaren lang in zak en as omdat mijn vader en zus, zwager, nichtje enz. niet 'wederomgeboren' waren en dus voor eeuwig verloren zouden gaan. Dat 'feit' drong vreemd genoeg kort na mijn bekering in de eerste "euforische periode" van een paar jaar nog niet zo heel erg tot mij door. Ik was vooral druk bezig met eerst alles te ontdekken en uit te pluizen via bijbelstudies. De zorgen kwamen ongeveer een jaar later toen ik bemerkte dat familie, vrienden en kennissen uit mijn omgeving niet echt gecharmeerd waren met mijn gepraat over God en Jezus en het "uiten van bewijzen". Ik begreep er niets van. Ik snapte het toch ook? Waarom zij niet? Toen drong het langzaam tot mij door dat het wel heel erg slecht zou gaan aflopen met hen wanneer zij zich niet zouden bekeren. Toen werd mijn geloof plotseling een zéér ernstige zaak. Ik werd er absoluut niet gelukkig van. Maar ik werd daardoor jammer genoeg niet minder gelovig! En dat is dan nog mild uitgedrukt.

Ik weet nog dat ik de preken helemaal niet leuk vond, want die gingen vaak over de eindtijd, en de zin 'Satan gaat rond als een briesende leeuw' beangstigt me nog steeds.

Ik was juist bijzonder geinteresseerd in de preken.Vooral op "Zoeklicht Toogdagen" waar ze altijd allemaal over de "Eindtijd en Israel" gingen was ik dol op de sprekers die daar waren uitgenodigd. Ik was een "diepgraver" en las alles wat los en vast zat. Ik kocht vele boeken in de evangelische boekhandels. Eindtijdprofetie was spectaculair. Ik kon aardig goed vertellen wat er allemaal stond te gebeuren in de altijd "zéér nabije toekomst". Ik gebruikte dat voor evangelisatie.

Maar ik vond de mensen die er kwamen, en vooral de grote groep jeugd die er was zo leuk en lief en gezellig dat ik bleef komen.

Nooit zo vatbaar voor geweest. Al dat blije gedoe. Was er iets om blij over te zijn dan? Ik heb nooit echt aansluiting gevonden bij de meeste christenen. het was écht iets voor de zondagen in de gemeente. Ik ging meestal om met gelovigen voor evangelisatie. Ik heb nooit veel gehad met kerkdiensten. Ik ging wel maar had soms moeite om te gaan. Ik sloeg wel eens een paar diensten over. Maar aan de andere kant deed ik veel evangelisatiewerk.

Ik kan me geen specifiek bekeringsmoment herinneren, maar had meer het gevoel dat het geloof zich langzaam ontwikkelde.

Tja, ik kan het me wel herinneren. Een heel lang verhaal.

Wel heb ik me vaak afgevraagd waarom ik niet dat enthousiaste en de blijdschap en het 'vuur' had dat andere pasbekeerden wel hadden.

Zoals ik net al zei. Ook dat had ik nooit. Blij? Waarom? Eerst wist ik niet eens dat ik 'gered' zou moeten worden. Het christendom geeft je eerst in prachtig cadeaupapier te kennen dat God gekend kan worden maar stelt vervolgens ernstig dat jij persoonlijk een probleem hebt van GIGANTISCHE proporties met ernstige gevolgen voor je ziel. Sterker nog: Als je het afwijst moet je voor eeuwig naar de hel. En niet alleen jij maar ook iedereen om jou heen! Dat is nog het aller allerergste! Jou opzadelen met de vreselijke verantwoording anderen en degenen die je het meest nastaan in je leven en van wie je het meeste houdt te bereiken met het 'evangelie'. Het is te vergelijken met een pyramidespel. Maar dan met de inzet "leven en dood" of "hemel en hel". Een gruwelijk spel van goddelijk leedvermaak.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Piramidespel

Ik heb nooit m'n geloof met m'n ongelovige vrienden willen of durven delen, omdat ik zo bang was dat ze het belachelijk zouden vinden.

En dat is het ook. Je hebt het goed gedaan. Ik was helaas wat mondiger.

Zelfs toen ik jaren later in een christelijk hostel kwam te werken, waar evangeliseren een van de hoofddoelen was, probeerde ik er nog zoveel mogelijk onderuit te komen. Ik schaamde me voor m'n geloof.

Tja en daar was al rekening mee gehouden want daar waren altijd fijne teksten voor om je weer schuldig over te voelen.

Want wie zich voor Mij en mijn woorden schaamt in dit overspelig en zondig geslacht, de Zoon des mensen zal Zich ook voor hem schamen, wanneer Hij komt in de heerlijkheids zijns Vaders, met de heilige engelen. Markus 8:38…"

Ongeveer anderhalf jaar geleden werd ik verliefd op een ongelovige jongen, en hij op mij.

Goed voor je!!!

Na jaren bidden om een man (ja echt) was dit m'n eerste serieuze relatie. Ik voelde ergens wel dat het tegen Gods wil was, maar hoe kon ik hier nee tegen zeggen?

Precies!! Alles wat eindelijk eens een keer goed voelt moet haast wel slecht zijn he?

Ik hoopte dat als ik wat van m'n geloof zou kunnen delen, en Gods liefde kon laten zien, dat hij dan misschien wel geinteresseerd zou raken. Ik wist toen nog niet wat een overtuigde atheist hij was.

Tja dat werkt inderdaad niet zo. De Heilige Geest laat zich niet zomaar even commanderen. Dan moet je eerst bidden en vasten. En stille tijd houden en mediteren over bijbelteksten totdat je eindelijk "bepaald wordt" bij een bijbeltekst om Gods stem hierin goed te verstaan. God heeft nu eenmaal wat problemen met golflengtes. Hij had ooit eens oren geschapen voor de mens maar weet Zich helaas met geen mogelijkheid verstaanbaar te maken. We moeten het doen met "gevoel" en "rebussen" vanuit Zijn Woord. Het moet trouwens ook allemaal ook nog eens allemaal passen in Gods plan. En daar kan een gelovige zich toch niet even zomaar mee gaan bemoeien.

Helaas werd de spanning te groot tussen ons wat betreft het verschil in geloof, en hebben we het na een aantal maanden uitgemaakt.

Laat me raden? Je probeerde je rein te bewaren? Ik heb gewoon geleefd zonder geloofsopvoeding en ben gaan geloven op 26 jarige leeftijd. Altijd wel vriendinnen gehad voor die tijd. maar toen ik tot geloof gekomen was begon ik dus netjes met een schone lei en leerde mijn vriendin kennen. Ik heb me toen een jaar ingehouden. maar toen we waren getrouwd was het vuur eigenlijk al weg en werd het eigenlijk best wel saai. Alsof God elke keer zat te mee te kijken wanneer we het deden en glimlachend Zijn Heilige goedkeuring gaf. Experimenteren voelde vies. Je had van alles gelezen over "christelijke sex" en hoe "mooi" God het "geschenk van intieme sex" aan de mens voor binnen het huwelijk had gegeven. IEUW!!! Dan is sex gelijk al minder spannend zeg maar. Helaas heeft het huwelijk geen stand gehouden. Nu doe ik het geheel anders en God mag niet meer meekijken. Motto! Als je passie voelt; Gaan met die banaan!! Wachten met sex tot ná je huwelijksdag is ook niet alles.

Ik ben nog nooit zo kapot ergens van geweest. Ik ging op zoek naar antwoorden bij God, maar vond die niet. Ik bad en smeekte God om vrede, troost en hoop, maar vond ook die niet. Ik heb net als vele anderen gesmeekt, gehuild en het uitgeroepen. Ik stond 3 keer op het punt te kappen met m'n geloof, puur om emotionele redenen.

Herkenbaar allemaal zeg. Goden zijn allemaal "meesters" van de stilte en afwezigheid.
Jij zit te huilen en er gebeurd gewoon - GEEN MOER -. Hij blijft ruftend op zijn troon zitten.

Een poosje later kwam ik weer in contact met m'n ex, we waren nog vrienden, en op m'n verjaardag gaf hij mij het boek van Bas Haring, Kaas en de evolutietheorie. Een leuk boek, maar het idee dat we niet door God gemaakt en gewild zijn vond ik verschrikkelijk.

Het is zoals het is, zelfs als het niet zo is. Je mag zélfs als atheist best wel hopen of dromen op een leven na de dood of hopen en dromen dat je je geliefden wellicht eens ziet. Als een geliefde sterft zeg ik never geen vaarwel maar tot ziens. Maar het is een feit dat goden zich nooit en te nimmer hebben laten zien of horen. Voor mij zijn alle religies BOLOCKS en door de mens bedacht en ontworpen. God is een marionet die slechts en alléén aan de adem van gelovigen bestaansrecht ontlenen. Gelovigen blazen goden op. En zonder gelovigen zakken die goden weer in elkaar als opblaaspoppen. Zeus, Poseidon, Thor, Anubis, Freya. Weg zijn ze. Het is zoals Siger opmerkt:

Dat is alleen maar verschrikkelijk als je niet in mensen gelooft!

Maar ik zag deze gebeurtenis als een door God gegeven gelegenheid om m'n ex een boek over het christendom te geven, In alle Redelijkheid van Tim Keller. Ik vond het een goed boek met sterke argumenten, maar mij ex kon ze met gemak allemaal van de tafel geven.

Ja dat gebeurd hier op dit forum ook nog wel eens. Lees hier voor de grap eens de discussie van Henoch als je eens in een rotbui bent en weer wat vrolijker wilt worden.
http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... =31&t=4245

Elke keer als ik hem ging zien bad ik van te voren dat God me zou lijden met z'n Heilige Geest om me de juiste woorden en argumenten te geven, maar er kwam niks, helemaal niks met enige overtuigingskracht of logica.

Veelzeggend. Nee ....alleszeggend. Gods plan he? Hij vraagt z'n mening aan z'n kinderen maar antwoord zélfs niet chagrijnig met: "Hrrgmm" ..

En zodoende begon ik meer en meer te lezen over de argumenten tegen het christendom. Ik ging 'doen alsof God niet bestaat' en kijken hoe dat beviel. Maar op andere momenten was ik weer wanhopig aan het bidden of God zich alstublieft aan me wou laten zien. En steeds kwam er niks.

Ja zo vraagt God er ook om he?

Ik heb zelfs samen met m'n ex een Alpha cursus gedaan. Hij had me duidelijk laten zien wat hij vindt, en ik wilde duidelijk laten zien wat ik geloof(de). Tijdens die cursus zijn we weer bij elkaar gekomen, en nu is het alweer 6,5 maand aan

Gefeliciteerd!! En als klap op de vuurpijl. Je vriend praat met jou!!

Ik denk dat ik niet meer geloof. maar vaak twijfel ik enorm en heb ik ook veel angst.

Ik ken het. Ook de angst. Het zit zó diep dat het waarschijnlijk altijd een beetje pijn zal blijven doen. Mijn grootste angst: Dat ik op m'n sterfbed voor alle zekerheid toch nog ff een schietgebedje ga doen na mijn grote bek hier.

Verhalen over hel, veroordeling en eindtijd scenario's vind ik verschrikkelijk. Maar soms mis ik zo het gevoel van speciaal en geliefd te zijn, en het idee dat God een plan en een doel met je heeft. Als er iets is waar ik veel gebed in heb gestoken is het het vinden van Gods plan voor m'n leven, maar ook dat vond ik niet.

Trek je eigen plan en al het andere zal je geschonken worden.

Soms denk ik dat dit allemaal een gevolg is van het tegen Gods wil ingaan. Als ik niet wat met een ongelovige was begonnen was ik nooit zo gaan twijfelen. Maar is het mijn schuld dat God zich niet heeft laten zien? Dat Hij ondanks herhaaldelijk smeken m'n vriend niet met de Heilige Geest heeft overtuigd? Ik was vol hoop, vertrouwen en geloof. Daar is bar weinig van over.

Ik denk dat je eens wat met Rereformed moet gaan keuvelen. Die weet hier vast een passende uitleg over "schuld, angst en twijfel" aan jou te presenteren. Dat ie nog niet heeft gereageerd is vast omdat ie nu een beste lap tekst aan het typen is. Waar ik ook nu al naar uitkijk.

Ik geloof niet dat m'n zoektocht over is. Ik twijfel nog erg veel, en vind het moeilijk mezelf de tijd en de rust te gunnen om het uit te zoeken. Ik wil het nu weten, want ik ben bang iets verkeerds te doen, m'n doel te missen.

Blijf vooral meelezen. Alles wat je zegt is zéér herkenbaar. Wij zitten in hetzelfde schuitje Nyn.

Ook vind ik veel van de opvattingen van atheisten onnodig negatief en deprimerend.

Dat komt misschien omdat we voorzichtig zijn zaken mooier voor te stellen dan ze zijn. Vooral als het fantasie betreft waar niemand bij gebaat is en schade brengt. Maar ik begrijp wat jij bedoeld. Er zijn gelovigen die ik hun geloof gun. Ernstig zieke mensen bijvoorbeeld. Of mensen die iemand hebben verloren en hun enige steun hebben in hun geloof. Die ga ik er echt niet vanaf praten. Er zijn grenzen. Geloof is soms begrijpelijk. Maar of het de waarheid is? ......................................

Daar moet ik aan wennen. Wat ik het liefst zou willen is vrede en rust, erg jammer dat ik dat niet bij God heb gevonden.

Alles komt goed.

Ik ben in ieder geval erg blij met een site als deze, het heeft me al erg geholpen.

Nou ik kwam hier jaren geleden als gelovige eens stiekem meelezen en durfde hier echt helemaal niets te zeggen. Ik wist al meelezende dat ik hier niets kon bekeren. haha. Dat alleen al zette me tot ernstig nadenken.

[Rereformed]

Haha, Destinesia, ik wilde me er vanaf maken met Nynketje een link naar mijn site te geven ( http://www.kolumbus.fi/volwassengeloof/ ), en haar te zeggen dat ik jaren ermee bezig geweest ben... met de grote schoonmaak om het woestijnzand en eindtijdrijstebrij uit mijn baptistenwoning te krijgen, en dat ik nu na een jaar of acht wel zo ongeveer ermee klaar ben, maar jij er misschien wat aan hebt...

Maar je dwingt me op om je schietgebedje op je sterfbed commentaar te leveren. Het zal niet gebeuren!
Een schietgebedje op je sterfbed zou hetzelfde zijn als een latexpop opblazen om nog voor een laatste keer sex te beleven...Absoluut onmogelijk scenario dus, voor jou en voor mij. Wat mij betreft, ik kies voor euthanasie en zou er het liefst een afscheidsfeest van maken; liever zou ik op m'n sterfbed om een escort van 20 vragen en haar wanneer ik haar zie en voel tot mijn godin uitroepen en het leven zegenen.
Bovenstaande is geen grapje, maar geeft eigenlijk alles aan waar het om draait: christelijk geloof is versiering, kitsch, namaak, toneelspelen, onecht, vermomming, surrogaat, slappe thee, terwijl alles wat voor een mens van werkelijk belang is aards is, van vlees en bloed is, echt is, totaal eerlijk is, nooit een masker op heeft, nooit zichzelf verloochent.
Christelijk geloof is voor mensen die zichzelf hebben verloren of het zúllen verliezen. Eruit komen is eindelijk jezelf mogen zijn. Christelijk geloof is de negatie van het leven, eruit komen is eindelijk beginnen met ademen en diep opsnuiven van frisse lucht. Jezelf en het leven uiteindelijk gevonden te hebben is als een god boven alles te staan en het leven te zegenen.



Nynketje, stel je eens voor dat je vanaf een gevoelige leeftijd in een allesomvattend systeem was gekomen dat van water en zwemmen satan en haram had gemaakt. Je zou het normaal vinden en er niet veel last van hebben, want je woont op een eilandje en fietst over de zandweg naar school, en vindt in de koelkast het drinken wat je nodig hebt, en wanneer je schoonmaakt mag je bij uitzondering water gebruiken indien je het maar ondrinkbaar hebt gemaakt met een giftig schoonmiddel...Water? Dat is om de ontlasting mee weg te spoelen.
Dan zou je na een tijdje eens een vriend zijn tegenkomen die, -hoe durft ie!-, zich soms in een zwembroek vertoont (hetgeen uiteraard heel sexy is, dat kun je niet ontkennen), van een steiger af springt en zomaar in dat water speelt. Je ziet hem glunderen, dartelen, zwemmen als een vis, lachen, stralen van plezier en wenken... En jij maar op die steiger kijken, met grote ogen. Alles wat je waar weet blijkt gewoon onwaar te zijn, iets wat enkel in je hoofd zit! Maar dat kan toch niet? Je voelt alsof je keel dichtgeknepen wordt, alsof een ijzeren klauw je op de plaats houdt.
Je hebt toch de moed gekregen om te zien dat het antiwatersysteem niet klopte, tenminste niet op de manier dat het jou verteld is, en dat is het belangrijkste. Er is daarna geen weg terug. Er is daarna enkel nog een reis naar jezelf, je ware zelf.

Je vraagt je vriend of zweminstructeurs om hulp en leert zelf ook zwemmen. Eerst doe je het nog met een angstig gevoel...wat als ik nou nat wordt?, zink ik niet?, en ik durf niet m'n kleren uit te trekken hoor als ik ga zwemmen!, en wat als het nou toch allemaal giftig is en mijn lichaam straks helemaal verteert, en wat als ik een haai tegenkom?, en wat moeten mijn vader en moeder wel niet denken als ze me in het water zien? Maar op een gegeven moment is dat allemaal weg. Op een gegeven moment heb je zelfs een bikini gekocht, kun je rugzwemmen, crawlen, watertrappelen, duiken, onder water zwemmen, naar een ander eiland zwemmen, durf je zelfs bloot te zwemmen...er daar allemaal van te genieten. En dan kijk je naar mensen die water vervloeken en is er niets meer wat je begrijpt van je vroegere zelf.

En is het een zware zoektocht om dit alles mee te maken? Om een 'waterrat' te worden? Wellicht wanneer je de eerste momenten van zo'n carrièreswitch beleeft, vooral wanneer woestijnzand je omgeving is geweest, maar al gauw verandert dat in enerverend. Stel je eens voor wanneer je leert duiken wat een wereld van koraalriffen er open kan gaan, waar je nooit van had kunnen dromen! Je merkt dat je nu pas gaat leven! Je leert op een gegeven moment over de oceaan, maar in plaats van dat het je beangstigt is het een symbool voor de uitbundige pracht en onuitputtelijke veelzijdigheid van het leven.

[doctorwho]

welkom Nynketje

[Exdeo]

Bedankt voor je verhaal, en welkom op het forum

Ik wil het nu weten, want ik ben bang iets verkeerds te doen, m'n doel te missen.

Je zoektocht zal nog wel even duren, wees niet bang, er is geen haast bij, je zou het leven kunnen zien als een grote zoektocht, of een leermoment. Het doel is de reis zelf en niet het eindpunt.
En vertrouw niemand die alle antwoorden denkt te weten

[lost and not found yet!]

Van mij ook een warm welkom! Ik ben ook door dit forum te lezen en ook vooral de site van Rereformed grondig te lezen compleet van m'n geloof afgedonderd! En het was geen makkelijke weg! Geloven is vaak makkelijker dan niet te geloven, maar hoe verhelderend is het om zelf na te denken! Veel succes en lees de reeds geplaatste links maar eens door! Verhelderend!

[Jagang]

Zelfs toen ik jaren later in een christelijk hostel kwam te werken, waar evangeliseren een van de hoofddoelen was..

Ik zou er met plezier eens evangeliseren.

Zonder gekheid: Welkom!

[LordDragon]

welkom, de eerste stappen gezet = terug op pad, proficiat

MVG, LD.

[vuurdoorn]

Hallo Nynketje!

Welkom bij de club! Wat een herkenbaar verhaal schrijf je over je zoektocht! Ik ben zelf op mijn 40ste een wedergeboren christen geworden en een paar jaar later het geloof weer kwijt geraakt! Op dezelfde manier dan jij, maar dan anders!

mijn zoektocht: (Weet nog steeds niet hoe ik een link moet plaatsen, wil iemand dat even voor me doen?)
Van wedergeboren christen tot........

christelijk geloof is versiering, kitsch, namaak, toneelspelen, onecht, vermomming, surrogaat, slappe thee, terwijl alles wat voor een mens van werkelijk belang is aards is, van vlees en bloed is, echt is, totaal eerlijk is, nooit een masker op heeft, nooit zichzelf verloochent.
Christelijk geloof is voor mensen die zichzelf hebben verloren of het zúllen verliezen. Eruit komen is eindelijk jezelf mogen zijn. Christelijk geloof is de negatie van het leven, eruit komen is eindelijk beginnen met ademen en diep opsnuiven van frisse lucht. Jezelf en het leven uiteindelijk gevonden te hebben is als een god boven alles te staan en het leven te zegenen.

Rereformd heeft zo ontzettend gelijk! ik ben er vorig jaar bij toeval achter gekomen dat er een behoorlijke persoonlijkheidsstoornis in mijn familie zat! Ik ben mezelf daar volkomen door verloren. Onlangs heb ik die kenmerken eens naast de kenmerken van God gelegd .

Link; God met NPS

Heel veel sterkte met je zoektocht! Je geloof verliezen is niet makkelijk en eigenlijk een rouwproces! zo voelde ik het althans. Mijn vriendje in de hemel is dood gegaan en na zijn dood bleek dat hij niet eens bestaan heeft!

Houd je maar vast aan je aardse vriend! Hij zal je zo heel veel meer geven dan de zeepbel die God is!

Groet Kristel

[kiks]

Ik denk dat je deze link bedoelt Vuurdoorn:
http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... =31&t=7921

Groet

kiks

[MNb]

de zin 'Satan gaat rond als een briesende leeuw' beangstigt me nog steeds.

Nee, je mag jezelf nog niet helemaal een afvallige noemen. Maar bedenk dit eens.
1) Leeuwen briesen niet. Ze brullen.
2) Als je in een safaripark rondrijdt is het devies: blijf in je auto. Je kan dit als parabel gebruiken tav Satan. Ook al ga je niet meer naar de kerk, bid je nooit meer, dat betekent niet dat je een volgeling van Satan bent. Geen enkele atheïst of agnost is dat.
3) Als klein kind was je wellicht bang voor Zwarte Piet. Als je je daar overheen kunt zetten, kun je je vast ook wel over je angst voor Satan heen zetten. Want waarom zou je bang zijn voor iets waar je niet in gelooft?

Hetzelfde geldt voor hel, verdoemenis en al die andere fraaie zaken waar bepaalde christelijke predikers zo graag mee dreigen.
Een beetje spot kan ook helpen. Ik voor mij hoop stilletjes dat Satan mij nog eens op komt zoeken met de bekende Middeleeuwse deal: drie wensen voor mijn ziel. Wens 1: nooit meer oorlog. Wens 2: God laat de Aarde voortaan met rust. Wens 3: Satan idem dito.

Ik voelde ergens wel dat het tegen Gods wil was, maar hoe kon ik hier nee tegen zeggen?

Ah, zie je de ironie niet? God is toch liefde? Jij voelt liefde voor die atheïst, God heeft jou naar hem gestuurd om kennis te nemen van het atheïsme. Niemand anders dan God heeft je aan het twijfelen gebracht!

Ik hoopte dat als ik wat van m'n geloof zou kunnen delen, en Gods liefde kon laten zien, dat hij dan misschien wel geinteresseerd zou raken. Ik wist toen nog niet wat een overtuigde atheist hij was.
Helaas werd de spanning te groot tussen ons wat betreft het verschil in geloof, en hebben we het na een aantal maanden uitgemaakt.

Juist dat was tegen Gods wil! En ik weet waar ik over praat. Ik ben 13 jaar getrouwd geweest met een gelovige (een moslima, maar dat maakt in dit verband niet uit) en heb al weer 7 jaar een relatie met een andere.

Ik ben nog nooit zo kapot ergens van geweest. Ik ging op zoek naar antwoorden bij God, maar vond die niet. Ik bad en smeekte God om vrede, troost en hoop, maar vond ook die niet.

Nee, natuurlijk niet. God heeft je gestuurd om van je atheïstische vriend te leren, niet om het weer met hem uit te maken.

Ik heb zelfs samen met m'n ex een Alpha cursus gedaan. Hij had me duidelijk laten zien wat hij vindt, en ik wilde duidelijk laten zien wat ik geloof(de). Tijdens die cursus zijn we weer bij elkaar gekomen, en nu is het alweer 6,5 maand aan

Zie je nou wel. Gods plan met jou is zo overduidelijk dat een atheïst als ik je moet vertellen hoe het zit. Hij wil je genezen van die volstrekt overbodige angst en laten ervaren wat liefde is. Hij wil je leren dat christenen niet bij voorbaat betere mensen zijn dan atheïsten. Hij wil je leren dat atheïsten ook kunnen liefhebben. Hij wil je buiten je enge kringetje brengen. Kortom, hij wil je enige ware christelijke nederigheid bijbrengen, zodat je liefde des te oprechter wordt.

Ik denk dat ik niet meer geloof. maar vaak twijfel ik enorm en heb ik ook veel angst.
Verhalen over hel, veroordeling en eindtijd scenario's vind ik verschrikkelijk. Maar soms mis ik zo het gevoel van speciaal en geliefd te zijn, en het idee dat God een plan en een doel met je heeft. Als er iets is waar ik veel gebed in heb gestoken is het het vinden van Gods plan voor m'n leven, maar ook dat vond ik niet.

Hier zit de kern van christelijke hoogmoed: het zeker weten. Twijfel is goed. Twijfel leidt tot ware christelijke nederigheid - trouwens ook tot atheïstische bescheidenheid. Dat is het tweede deel van Gods plan met jou - je valse zekerheden ondermijnen en je leren wat twijfel is.

Soms denk ik dat dit allemaal een gevolg is van het tegen Gods wil ingaan. Als ik niet wat met een ongelovige was begonnen was ik nooit zo gaan twijfelen. Maar is het mijn schuld dat God zich niet heeft laten zien? Dat Hij ondanks herhaaldelijk smeken m'n vriend niet met de Heilige Geest heeft overtuigd? Ik was vol hoop, vertrouwen en geloof. Daar is bar weinig van over.
Ik geloof niet dat m'n zoektocht over is. Ik twijfel nog erg veel, en vind het moeilijk mezelf de tijd en de rust te gunnen om het uit te zoeken. Ik wil het nu weten, want ik ben bang iets verkeerds te doen, m'n doel te missen.
Ook vind ik veel van de opvattingen van atheisten onnodig negatief en deprimerend.
Daar moet ik aan wennen. Wat ik het liefst zou willen is vrede en rust, erg jammer dat ik dat niet bij God heb gevonden.

Je zoektocht is bijna over. Je hebt liefde gevonden, want je vriend houdt van je ongeacht je geloof. Je hebt twijfel gevonden, die je zal genezen van je hoogmoed. Je moet wel de twijfel nog accepteren als wezenlijk onderdeel van je leven. Dan zul je beseffen dat het er niet toe doet of je vriend door de Heilige Geest is bevangen is of niet. Wat er toe doet is wat je vriend en jij met jullie leven doen. Wat staat centraal, liefde of dogma? Daarom doet het er uiteindelijk niet eens zoveel toe of je gelovig blijft of niet. Accepteer de twijfel en je zult vrede en rust vinden.
Denk hier maar eens over na: God is een atheïst.
Aldus het evangelie van MNb; net zo zinnig of onzinnig als elk ander evangelie. Ik weet zelf niet meer wat serieus is en wat niet. Bij die twijfel voel ik me kiplekker.