Joe Hn schreef:Als je het zo uitlegt, dan is het inderdaad logisch. Bij de dood hou je gewoon op te bestaan, zoals je was. Je gaat nergens heen (ook niet naar niets) en het leven gaat ook niet "uit je" (alsof het iets is wat "in je zat"). Vervelend dat aan zoveel woorden nog steeds middeleeuwse begrippen hangen. Taal hobbelt maar wat achter het denken aan, voor zover taal kan hobbelen ...
Geloof je dat een complete persoonlijkheid (met herinneringen aan het leven hier op aarde), in welke hoedanigheid dan ook, verder leeft als het lichaam dood is. In een onderwereld, hemel, volgend lichaam, etc. Heel nauwkeurig gaat mij niet lukken, zie opmerking hierboven.
Ik zie maar 2 mogelijkheden:
1.
Het 'er zijn alleen maar ervaringen' model. Hierin ben je geen 'je', is er geen 'je', alleen de ervaring van een gevoel van 'er zijn'. Afhankelijk van het type bewuste ervaring voorzien van een (illusoir) 'je'. In dit model bestaan geen 'niet ervaringen', alleen maar ervaringen. Niet ervaringen zijn betekenisloos. Ze bestaan niet. Individualiteit en gescheidenheid zijn illusies die tot het wezenlijke kenmerk van ervaringen behoren. Dit model is louter fysiek en materialistisch.
Dat is de reden dat je nu bestaat, niet een moment in de tijd waarop 'je' als het ware op hebt moeten wachten. 'Je' bestaat altijd. Kosmologische periodes die geen bewuste ervaringen faciliteren
zijn niet relevant.
2.
Het ziel model. Hier is het 'je' min of meer illusoir, meer een stand van zaken, maar wel gekoppeld aan een ziel. Die ziel is dan één of andere onvervreemdbare instantie van het 'zijn'. Die ziel bezit een voorwaardelijke individualiteit, mogelijk uitsluitend binnen bepaalde ervaringswerelden of realiteiten. De ziel maakt gebruik van lichamen, of voertuigen. Van fysieke maar ook van 'anders-fysieke'. Kan ik niet nader verklaren of onderbouwen.
Ook de ziel bestaat altijd. Want onvervreemdbaar.